Τάισον-Χόλιφιλντ: Ο αγώνας με τα δαγκωμένα αυτιά κράτησε 12 χρόνια
Από τον αγώνα που ο Μάικ Τάισον δάγκωσε τα αυτιά του Εβάντερ Χόλιφιλντ έχουν περάσει 22 χρόνια. Από την αληθινή συγγνώμη του πρώτου στο δεύτερο, μόλις 10.
Απέμενε να βρει τον τρόπο να επιστρέψει. Σπανίως βρισκόταν στα σκοινιά ο Μάικ Τάισον, στις τιτανομαχίες του στα βαρέα βάρη. Ο Αμερικανός πυγμάχος, άτρωτος ως το Τόκιο, διαλύθηκε μετά την ήττα του από τον Μπάστερ Ντάγκλας, στον αγώνα υπεράσπισης της ζώνης του στα βαρέα βάρη, για κάθε πιθανό τίτλο που διατηρούσε. Μπαίνοντας στο ρινγκ του ‘Tokyo Dome’, στις 11 Φεβρουαρίου 1990, ο Μάικ Τάισον ήταν ήδη φευγάτος.
Φορούσε μεν το αμάνικο, σήμα-κατατεθέν, έτοιμος να ρίξει ξανά κάτω το διεκδικητή του τίτλου, όμως ήταν φευγάτος. Ήταν απροετοίμαστος. Είχε πάρει το δρόμο προς την καταστροφή. Πότε ήταν η τελευταία φορά που ακούσατε ότι ένας αθλητής τοπ επιπέδου έκανε χρήση ναρκωτικών; Ο Μάικ Τάισον δεν είχε την παραμικρή προστασία. Ο θάνατος του Κας ντ’ Αμάτο, πέντε χρόνια πριν, του είχε κοστίσει ακριβά. Ο Τάισον είχε χάσει την πατρική φιγούρα, ένα πιάτο φαγητό ανάμεσα σε φίλους, την αίσθηση της οικογενειακής θαλπωρής.
Κι αν με τον αυτόματο έγινε ο νεαρότερος παγκόσμιος πρωταθλητής στα βαρέα βάρη, νικώντας στις 22 Νοεμβρίου τον Τρέβορ Μπέρμπικ για την WBC, μόλις 20 χρόνων και 144 ημερών, ο Τάισον ουσιαστικά δεν μπόρεσε να ορθοποδήσει εσωτερικά από το θάνατο του Ντ’ Αμάτο. Μεγαλώνοντας, ο πιο τρομακτικός πυγμάχος της γενιάς του και ίσως ένας από τους πιο εκφοβιστικούς όλων των εποχών έμοιαζε να κάνει λάθος επιλογές.
Ο γάμος με τη Ρόμπιν Γκίβενς, η πλαστή, όπως ισχυρίζεται ο ίδιος ακόμη, εξομολόγησή της σε εθνική εμβέλεια, μ’ εκείνον δίπλα της να την έχει στην αγκαλιά σου, ότι την έσπρωξε και την χτύπησε, η απόλυση του Κέβιν Ρούνεϊ, του προπονητή του και φυσικού διαδόχου του Ντ’ Αμάτο, για τον οποίο έλεγαν ότι μπορούσε να κρατήσει μία ισορροπία στο συνεχώς φουρτουνιασμένο ψυχισμό του, η χλιδάτη ζωή, κατά την οποία ενεπλάκη σε απίθανες απαγορευμένες σεξουαλικές περιπτύξεις, μία εκ των οποίων με τη 18χρονη Ντέζιρι Ουάσινγκτον, η οποία τον κατηγόρησε για βιασμό σε δωμάτιο ενός ξενοδοχείου στην Ιντιανάπολις, που οδήγησε στη σύλληψή του τον Ιούλιο του 1991 και έπειτα στη φυλακή, καταδικασμένος για έξι χρόνια, έστω και στο Κέντρο Νεότητας της Ιντιάνα, στο οποίο παρέμεινε από τον Απρίλιο του 1992 έως τον Μάρτιο του 1995.
Όλα αυτά τα μαζεμένα λάθη από έναν άνθρωπο, την τρανή απόδειξη ότι η παγκόσμια αναγνώριση και η δημοσιότητα μπορούν να διαλύσουν οποιοδήποτε σαθρό θεμέλιο επιχειρεί να σε προστατέψει, κατέστησαν τον Τάισον αμφιλεγόμενο.
Κι ενώ οι θαυμαστές του τον λάτρευαν, με την προθυμία να τον συγχωρούν και τη μνήμη χρυσόψαρου, ο Τάισον έπρεπε να βρει το δρόμο του προς το ρινγκ. Τα κόζια είχαν αλλάξει. Πριν καν μπει στη φυλακή, ο Ντάγκλας είχε χάσει τον τίτλο του από τον Εβάντερ Χόλιφιλντ, έναν πυγμάχο που η εργατικότητά του και η απόφασή του να φύγει από την κατηγορία light heavyweight και να μπει στα βαρέα βάρη εκτιμήθηκε και τον κατέστησε το ‘λευκό κοράκι’ μίας πλημμυρισμένης με ταλέντο κατηγορίας.
Ήταν και παραμένει απόλαυση να βλέπεις τον Χόλιφιλντ να αγωνίζεται. Η τριλογία του με τον απίστευτα χαρισματικό Ρίντικ Μπόου θα καταστεί αποκάλυψη σε όποιον παρακολουθήσει στιγμιότυπα ή ολόκληρους τους αγώνες για πρώτη φορά. Ο Χόλιφιλντ ήταν εκεί, ως αδιαμφισβήτητος πρωταθλητής στα βαρέα βάρη. Τον Οκτώβρη του 1990 πήρε τις ζώνες από τον Ντάγκλας και τις κράτησε ως τις 13 Νοεμβρίου του 1992, ενώ ενδιαμέσως είχε αντιμετωπίσει τον Τζορτζ Φόρμαν, τον Μπερτ Κούπερ και τον Λάρι Χολμς. Τότε έχασε από τον Ρίντικ Μπόου, σε έναν από τους πλέον αξιομνημόνευτους αγώνες στην ιστορία των βαρέων βαρών. Αλλά επέστρεψε.
Νίκησε τον Άλεξ Στιούαρτ, για να γίνει διεκδικητής, και στις 6 Νοεμβρίου του 1993 πήρε τη ρεβάνς και τις ζώνες από τον Μπόου. Αμέσως μετά, στις 22 Απριλίου 1994, τις έχασε από τον πυγμάχο του Τέντι Άτλας, τον Μάικλ Μούρερ. Μέχρι να κανονίσει το rematch με τον Μούρερ είχε γίνει η έκπληξη και ο υπέροχος Τζορτζ Φόρμαν έγινε ο παγκόσμιος πρωταθλητής.
Ο Αμερικανός, στα 33 του πια, συνέχισε να αγωνίζεται. Νίκησε τον Ρέι Μέρσερ και, λίγες μέρες αφού έκλεισε τα 34, έχασε ξανά από τον Μπόου. Στις 10 Μαΐου του 1996 νίκησε τον Μπόμπι Σουζ και έτσι μπόρεσε να διεκδικήσει τη ζώνη της WBA. Την οποία κατείχε ο Μάικ Τάισον. Μετά την απομόνωση, ο Τάισον επέστρεψε στο ρινγκ. Είχε χάσει, με τη σειρά του, για άλλους λόγους από τον Μοχάμεντ Αλί, τα πιο ζωογόνα χρόνια της καριέρας του στα βαρέα βάρη. Ήταν 25 χρόνων παρά δύο μέρες όταν νίκησε τον Ρέιζορ Ρούντοκ και 29 χρόνων και 50 ημερών όταν αντιμετώπισε τον Πίτερ ΜακΝίλι, τον οποίο νίκησε εύκολα, νοκ άουτ στον πρώτο γύρο. Ο Τάισον νίκησε τον Μπάστερ Μάθις και στις 16 Μαρτίου του 1996 πήρε τη ζώνη της WBC από το Βρετανό Φρανκ Μπρούνο, από τον οποίο, πάντως, έπεσε νοκ ντάουν.
Ο Τάισον νίκησε στις 7 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους τον Μπρους Σέλντον, με τεχνικό νοκ ντάουν στον πρώτο γύρο, για να πάρει και τη ζώνη της WBA. Αλλά δεν υπήρχε χρόνος ώστε να χασομερά. Ο διεκδικητής Χόλιφιλντ περίμενε, οπότε στις 9 Νοεμβρίου, στο ‘MGM Grand’ του Λας Βέγκας (πού αλλού;), οι δύο πυγμάχοι τέθηκαν αντιμέτωποι.
Παλιοί γνώριμοι
Ο Εβάντερ Χόλιφιλντ και ο Μάικ Τάισον γνωρίζονταν από καιρό. Ήταν στην αμερικάνικη ομάδα που προετοιμαζόταν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984, στο Λος Άντζελες. Ο Τάισον ήταν πιτσιρικάς, λίγο πριν τα 18 του. Ο Χόλιφιλντ, στα 22. Ήταν στη β’ ομάδα, των αουτσάιντερ για τους Ολυμπιακούς. Ο ελαφρύς σαρκασμός προκύπτει από την ονομασία αυτής της ομάδας: ‘losing squad’.
Ο μεγαλύτερος εκ των δύο έκανε την έκπληξη. Νίκησε δύο φορές τον Ρίκι Γουόμακ, νικητή στους Παναμερικανικούς του Χιούστον την προηγούμενη χρονιά, και πήγε στο Λος Άντζελες. Ο Χόλιφιλντ είχε ήδη δείξει τη θέλησή του και την επιβεβαίωσε στο δεύτερο αγώνα. Τα τελευταία 15 δευτερόλεπτα, απέναντι σε έναν αντίπαλο που έφυγε άδοξα από τη ζωή, αυτοκτονώντας στα 40 του, του έριξε 7 διαδοχικές γροθιές και πήρε τη νίκη στα σημεία.
Στα σημεία είχε χάσει ο Τάισον από τον Χένρι Τίλμαν και δεν είχε πάει στο Λος Άντζελες. Τέσσερα χρόνια αργότερα, ο Τάισον δεν ήταν απλώς παγκόσμιος πρωταθλητής, αλλά στα 22 του ήταν ήδη υποψήφιος για πιο τρομακτικός πυγμάχος στην ιστορία. Μέχρι να ανέβει ο Χόλιφιλντ στα βαρέα βάρη, ο γεννημένος στο Μπράουνσβιλ του Μπρούκλιν δεν είχε αντίπαλο. Αλλά τα προσωπικά πάθη κατέστησαν τον Μπάστερ Ντάγκλας παγκόσμιο πρωταθλητή και έδωσαν στον Χόλιφιλντ την ευκαιρία να ανέβει στην κορυφή στη heavyweight χωρίς να ιδρώσει. Ο Ντάγκλας είχε παρατήσει τον εαυτό του, είχε παχύνει υπερβολικά και βγήκε νοκ άουτ στον τρίτο γύρο.
Εκείνος ο αγώνας, λοιπόν, που επρόκειτο να γίνει το 1990, συνέβη έξι χρόνια μετά. Στις 9 Νοεμβρίου του 1996 ο Τάισον είχε μπει στο ρινγκ έχοντας πίσω του έναν αγώνα με τον Μπρους Σέλντον, ο οποίος του έδωσε τη ζώνη. Τυπικός Τάισον, πέτυχε ό,τι είχε κάνει στους προηγούμενους 19 από τους 45 αγώνες που είχε δώσει συνολικά: τον έβγαλε νοκ άουτ στον πρώτο γύρο. Μάλιστα, υπήρξε η αίσθηση ότι ο Σέλντον έπεσε επίτηδες κάτω, λίγα δευτερόλεπτα μετά το πρώτο νοκ ντάουν, κάτι που ο ίδιος διέψευσε αμέσως μετά το σταμάτημα του αγώνα με 1’12” να απομένουν για τη λήξη του πρώτου γύρου, με τη δήλωση, “δεν προετοιμαζόμουν 12 εβδομάδες για να έρθω να πέσω επίτηδες κάτω“.
Ο Χόλιφιλντ, βεβαίως, πόρρω απείχε από το να είναι Σέλντον. Η πολύ κοντινή απόσταση που χρησιμοποιούσε για να παλέψει με τον Τάισον έφερνε προβλήματα στον τελευταίο. Όταν ο Χόλιφιλντ αστοχούσε στις γροθιές του έβαζε τα χέρια του στους αγκώνες του αντιπάλου του, ώστε να μην του επιτρέψει μία ενδεχομένως ολέθρια counter attack. Επιπροσθέτως, τοποθετούσε το κεφάλι του πάνω στο κεφάλι του Τάισον και αυτό ο 30χρονος μποξέρ δεν το αντιμετώπισε ψύχραιμα.
Δεν φάνηκε τότε, αλλά λιγότερο από ένα χρόνο μετά.
Ο Τάισον έπεσε για δεύτερη φορά στην καριέρα του κάτω με ένα μοχθηρό αριστερό χουκ και 50” να απομένουν για τον έκτο γύρο, αλλά ο Χόλιφιλντ τον αποδομούσε σιγά-σιγά. Το κοινό στο ‘MGM Grand’ εξερράγη από τον πανηγυρισμό. Σε εκείνο το γύρο, όμως, ο διαιτητής πρωτύτερα έδωσε τάιμ άουτ για μία κατά λάθος κουτουλιά του δεύτερου στο κεφάλι του πρώτου, η οποία τον έκοψε. Μέχρι τότε, ο Τάισον είχε τον έλεγχο. Αλλά προς τα τέλη του γύρου το κοινό άρχισε να φωνάζει ρυθμικά “Ho-ly-field, Ho-ly-field”. Η ιαχή ήταν τόσο βροντώδης, που νόμιζες ότι ερχόταν από ένα αρχαίο πολεμικό παρελθόν.
Ένας πυγμάχος ως επί το πλείστον προπονημένος για να αντέχει 8 γύρους έχει πρόβλημα ενέργειας όταν διαβαίνει αυτό το σημείο. Τα τρίλεπτα στο ρινγκ μπορεί να είναι ατέλειωτα. Ο Τάισον άρχισε να κάνει ό,τι ο Χόλιφιλντ στους πρώτους γύρους, πηγαίνοντας κατά πάνω του σε κάθε υποψία επίθεσης και κρατώντας του τα χέρια. Με 22” για το δέκατο, ένα ευθύ τζαμπ του Χόλιφιλντ ζάλισε τον Τάισον. Όταν μυρίστηκε αίμα, πήγε κατά πάνω του. Ο αποσβολωμένος πυγμάχος με τη μαύρη βερμούδα-σήμα κατατεθέν προσπάθησε να επιτεθεί, για να μην βρεθεί να τρώει 15 μπουνιές στη σειρά.
Ό,τι κατάφερε ήταν να αναστείλει για δύο δευτερόλεπτα την ανηλεή επίθεση του 34χρονου βιονικού αντιπάλου του. Ο Τάισον έμεινε όρθιος ακόμα και ύστερα από ένα φρικαλέο δεξί με 12” να απομένουν. Ο Χόλιφιλντ τον έστειλε στα σκοινιά και τον γρονθοκόπησε όσο πιο δυνατά μπορούσε. Ο Τάισον σώθηκε από το καμπανάκι, αλλά τα ψωμιά του ήταν μετρημένα.
Είχε χάσει τα πόδια του. Πέρασαν μόλις 36” στον ενδέκατο γύρο ώστε ο διαιτητής να διακόψει οριστικά την αναμέτρηση. Ο Χόλιφιλντ πήρε τη ζώνη της WBA και η ρεβάνς ήταν ήδη σχεδιασμένη.
MGM Grand, 28 Ιουνίου 1997.
Οι δαγκωνιές
“Δεν έπρεπε να το κάνω αυτό. Τώρα οι θαυμαστές μου θα με μισήσουν“.
Ο Μάικ Τάισον μιλάει στη γυναίκα του, Μόνικα. Ο τρίτος γύρος στην αναμέτρηση για τη ζώνη της WBA είχε διακοπεί, όχι από κάποιο νοκ άουτ, αλλά διότι έχει δαγκώσει το αριστερό αυτί του Χόλιφιλντ. Η Μόνικα Τέρνερ, παιδίατρος, προσπαθεί να τον καθησυχάσει. Είμαστε άνθρωποι, κάνουμε λάθη.
Εν μέρει, τα λόγια παρηγοριάς φέρνουν αποτέλεσμα. Ο Τάισον καπνίζει ένα τσιγαριλίκι, πίνει ένα λικέρ και πάει για ύπνο.
Ο Μιλς Λέιν, διαιτητής της αναμέτρησης, διακόπτει τον αγώνα εσπευσμένα. Όλα έχουν τα όριά τους, ακόμα και οι δαγκωνιές. Αυτή, στο αριστερό αυτί, δεν ήταν η πρώτη εκείνο το βράδυ. Ο Τάισον έχει δαγκώσει τον Χόλιφιλντ και στο δεξί αυτί, εξαγριωμένος για ακόμα μία κατά λάθος κουτουλιά, 38” δεύτερα από την έναρξη του δεύτερου γύρου. Στο τεχνικό επιτελείο του έχει μέχρι και πλαστικό χειρουργό.
Ο Τάισον ψάχνει κατανόηση στον Λέιν. Ο Τάισον ψάχνει κατανόηση γενικώς. Από το τέλος του πρώτου γύρου, το κοινό δεν χάνει καιρό. Οι ιαχές για τον Χόλιφιλντ φέρνουν πίσω τον Νοέμβριο του προηγούμενου έτους. Δεν μπορεί να το αντέξει. Με 39” για τη λήξη του τρίτου γύρου κι αφού δεν έχει μπορέσει να βρει το χτύπημα που θέλει ώστε να αιφνιδιάσει τον Χόλιφιλντ, ο Τάισον του δαγκώνει το δεξί αυτί και το φτύνει στο ρινγκ. Ο Χόλιφιλντ χοροπηδά γύρω από τον εαυτό του και σφαδάζει από τον πόνο. Ο Τάισον τον βλέπει και δεν μένει αμέτοχος. Τον σπρώχνει. Ο Χόλιφιλντ δείχνει το αυτί του.
Ο Μιλς Λέιν ρωτάει, αν το θύμα μπορεί να συνεχίσει. Τον διαβεβαιώνουν πως, ναι, μπορεί. Δίνει δύο βαθμούς στον Χόλιφιλντ και λέει ότι ο αγώνας θα συνεχιστεί. Πράγματι. Και με 18” για τη λήξη του γύρου, ο Τάισον τον δαγκώνει στο αριστερό αυτί. Αυτήν τη φορά, δεν του κόβει ένα μεγαλοπρεπές κομμάτι. Ο Χόλιφιλντ τρέχει κατά πάνω του μανιασμένος και προκαλώντας τον και οι δύο πυγμάχοι βγάζουν το γύρο.
Ο παρατηρητής τρέχει στη γραμματεία. Δίνει άλλους δύο βαθμούς ποινή. Αλλά ο Λέιν έχει πάρει την απόφασή του. Πάει στη γωνία του Τάισον. “Είναι εκτός, είναι εκτός, είναι έξω“, λέει στον 30χρονο πυγμάχο και το επιτελείο του. Ο Τάισον φωνάζει, “τι;” και τρέχει προς το μέρος του. Αλλά η απόφαση είναι ειλημμένη και δίκαιη.
O Τάισον, που προσπαθεί να κάνει ζούγκλα το ρινγκ πηγαίνοντας με άγριες διαθέσεις προς τη μεριά του Χόλιφιλντ, τιμωρείται με 3 εκατομμύρια δολάρια πρόστιμο, από τα 13 που κέρδισε από το δεύτερο αγώνα. Επίσης, είναι αναγκασμένος να εργαστεί καταναγκαστικά. Και μόνο με έφεση παίρνει πίσω, το 1998, την άδεια πυγμάχου που πρωτοδίκως έχασε. Για να φύγει από το ‘MGM Grand’ εκείνο το βράδυ, χρειάζεται τη βοήθεια αστυνομικών.
Οι εφημερίδες του σούρνουν τα εξ αμάξης. “Από Real Deal τον έκανε Real Meal”, είναι ένα χαρακτηριστικό δημοσίευμα, που επιτυχημένα λογοπαιγνιάζει με το παρατσούκλι του Χόλιφιλντ.
Η συγγνώμη
Η γενική κατακραυγή κάνει ακόμα και τον Τάισον να λυγίσει. Στις 30 Ιουνίου ζητάει συγγνώμη από τον Χόλιφιλντ. Το θέμα θεωρείται λήξαν, αλλά όχι για την Όπρα Γουίνφρι. Ο Τάισον έχει κάθε λογής απάντηση για τις δαγκωνιές. “Με χτυπούσε συνεχώς στο κεφάλι“, “ήμουν μπερδεμένος“, “ήθελα να τον σκοτώσω“, “απλώς το έχασα και αντέδρασα όπως πολλοί αθλητές έχουν κάνει”. Στην Όπρα είπε ότι “με χτυπούσε στο κεφάλι και ήταν τόσο σπουδαίος πυγμάχος“.
Ο Μάικ Τάισον μετά την πυγμαχία είναι ένας ειλικρινής άνθρωπος. Μιλάει αφιλτράριστα, για αυτό και στις συνεντεύξεις του έχει κερδίσει το σεβασμό εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, που διακρίνουν την αναγέννησή του. “Ήμουν νευριασμένος που με κουτούλησε ξανά μετά τον πρώτο αγώνα, ήμουν εξοργισμένος και ήθελα να του προκαλέσω τόσο πόνο, ήμουν θυμωμένος επειδή επίσης ήταν τόσο σπουδαίος πυγμάχος“, ήταν η απάντησή του στο σόου της Όπρα. Τον ρώτησε τι ένιωθε μετά τον αγώνα και τη συμπεριφορά του: “Τίποτα δεν ένιωθα. Δεν αισθανόμουν ένοχος, δεν αισθανόμουν ένοχος, όχι“. Η Όπρα τον ρώτησε αν εννοούσε τη συγγνώμη που είπε δημοσίως στον Χόλιφιλντ δύο μέρες μετά. “Όχι, δεν ήταν ειλικρινής, δεν ήταν ειλικρινής, με είχαν τσαντίσει οι προπονητές μου και είπα να απολογηθώ’”, αποκρίθηκε με αυθορμητισμό ο Τάισον.
Η Όπρα συμφώνησε μαζί του. Ο Τάισον τής είπε ότι θα ήθελε να συναντηθεί με τον Χόλιφιλντ και να του σφίξει το χέρι, για να του μιλήσει. Να κάτσει μαζί του. Ότι τον ήξερε πολύ καιρό και ήταν απελπισμένος για να τον νικήσει. Δεν είναι τυχαίο ότι τώρα που διαβάζει ο αναγνώστης τα δολάρια τρέχουν στο λογαριασμό της μαύρης βασίλισσας της τηλεόρασης. Μία εβδομάδα μετά την πρώτη συνέντευξη του Τάισον, η Όπρα προσκάλεσε στο σόου της και τον Εβάντερ Χόλιφιλντ. Ο Τάισον εκδήλωσε το θαυμασμό του για την πορεία του άλλοτε αντίπαλου δέους του, του πρότεινε το δεξί χέρι και μετά τη χειραψία τους του έπιασε τον αριστερό καρπό, ως ένδειξη σεβασμού. Ο Χόλιφιλντ είπε απλώς ένα “ναι” και το κοινό άρχισε να χειροκροτεί.
Στις 9 Αυγούστου 2015, έξι χρόνια μετά την απολογία, ο Τάισον παρουσιάζει τον Χόλιφιλντ κατά την εισαγωγή του στο Hall of Fame της πυγμαχίας. Έχει προηγηθεί ένα διαφημιστικό αθλητικής εταιρείας, στο οποίο παρουσιάζεται στην πόρτα του σπιτιού του και του προσφέρει ένα γυάλινο κουτί με το κομμάτι του αυτιού που του είχε σκίσει με το στόμα, σε εκείνο τον αγώνα στο ‘MGM Grand’. Ο Χόλιφιλντ ενθουσιάζεται με το δώρο και οι δύο πυγμάχοι αγκαλιάζονται.
Είκοσι δύο χρόνια μετά, ο αγώνας έχει περάσει στη μυθολογία του μποξ. Ο Μάικ Τάισον είναι ένας ώριμος άνθρωπος, ο οποίος έχει περάσει, σαν αληθινός φυλακισμένος, από βαθιά μετάνοια για τα καμώματά του. Σχεδόν ασκητεύει, αν και η σόουμπιζ τον κυνηγάει. Δίνει συνεχώς συνεντεύξεις για το μποξ και τη ζωή του, αν και η χρηματιστηριακή αξία του έχει πέσει στα 3 εκατομμύρια δολάρια.
Ο Χόλιφιλντ είναι προμότερ αγώνων με την Real Deal Sports & Entertainment. Μάλιστα, είναι εκείνος που κανονίζει με τον Μπράιαν Κόεν και τον Μανώλη Λαβδάκη την αναμέτρηση της Χριστίνας Λιναρδάτου με την Αλίσια Μπάουμγκαρντνερ, την πρώτη γυναίκα πυγμάχο που συμφωνεί με την εταιρεία του, στις 28 Ιουλίου 2018 στο Λούιβιλ, που τελειώνει με τη νίκη της πρώτης στα σημεία.
Τα αυτιά του, πάντως, είναι ακέραια στη θέση τους.
