Santorini Experience, 1η ημέρα: Freedom σ’ ένα αξεπέραστο τοπίο
Οι πολυποίκιλες εντυπώσεις του Contra.gr από την πρώτη ημέρα του Santorini Experience.
Μια οικογένεια από τη Λετονία που έφερε σύσσωμη το 14χρονο παιδί της για να συμμετάσχει στα 10χλμ. Ένας πατέρας κι ένας γιος από την Ουγγαρία που δεν άφησε στιγμή ο ένας τον άλλον και τερμάτισαν μαζί στα 5χλμ. Ένας Φινλανδός κι ένας Βέλγος στο βάθρο των 15χλμ, εκ αριστερών και δεξιών του νικητή Έλληνα. Μια Γερμανίδα που φορούσε την εμφάνιση της ποδοσφαιρικής Ντούισμπουργκ. Ένας μαύρος άνδρας με το λογότυπο του Νορθ Καρολάινα στο φούτερ του. Ο καλογυμνασμένος Περικλής Ιακωβάκης, ο αειθαλής Τζο Αρλάουκας, η ‘sportive’ Μαρία Μπεκατώρου μεταξύ των εκατοντάδων άλλων συμμετεχόντων. Μια αφιέρωση τερματισμού στη σύντροφο.
Η πρώτη ημέρα του 5ου Santorini Experience, η ημέρα των δρομικών αποστάσεων, καθώς ακολουθεί την Κυριακή το κολύμπι σε ανοικτή θάλασσα, υπερέβη τα νοητά όρια μιας εμπειρίας τρεξίματος. Άγγιξε το πείραμα. Αυτό ήταν στην ουσία, χωρίς ν’ αποτελεί παρομοίωση της στιγμής. Επρόκειτο για ένα experiment συνύπαρξης ατόμων διαφορετικής καταγωγής, γεωγραφικής ή πολιτισμικής, ξεχωριστής κουλτούρας ίδιου ή αντίθετου φύλου, μεγαλύτερων και μικρότερων. Ήταν ένα πολυδιάστατο πάντρεμα μιας παγκόσμιας ‘αφομοίωσης’ πληθυσμών και ηλικιών που ξεκίνησε από την ίδια αφετηρία και κατέληξε στον ίδιο τερματισμό. Ο καθένας μόνος του, αλλά συγχρόνως ως ένα σύνολο.
Σε καμία περίπτωση γιατί φορούσαν πορτοκαλί ή λαχανί t-shits που τους ενοποιούσαν στα μάτια μας. Αντιλαμβανόσουν πως τους κατέκλυζε -μηδενός εξαιρουμένου- το κοινό συναίσθημα της ικανοποίησης για την ολοκλήρωση μιας νέας, αλλιώτικης αποστολής. Ένα συναίσθημα που εκδηλώθηκε με αυτόνομο τρόπο. Άλλος πέρασε τη γραμμή με άλμα και άλλος επέλεξε να σηκώσει τα χέρια ψηλά. Κάποιος τρίτος συνέχισε να τρέχει, χωρίς σε πρώτη φάση να λάβει το αναμνηστικό μετάλλιό του, ενώ μερικοί τερμάτιζαν πιασμένοι χέρι-χέρι. Τους ένωνε επίσης το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου, που ατένιζαν εφόσον γυρνούσαν το βλέμμα τους στο πλάι και τους αγκάλιαζε η άγρια μοναδικότητα της Σαντορίνης.
Η συννεφιά του πρωινού και ο σκληρός αγέρας παρέδωσαν γρήγορα τη σκυτάλη σ’ έναν υπέρλαμπρο οκτωβριανό ήλιο (“ήταν προγραμματισμένο να συμβεί”, μας εξήγησαν με χιούμορ οι διοργανωτές, που είχαν μεριμνήσει για καθετί) και το ελαφρύ αεράκι που παρέμεινε, τού αφαίρεσε από την κάψα του προκειμένου όσοι έφυγαν από το Εργοστάσιο Αφαλάτωσης της Οίας να επιστρέψουν. Αφού πρώτα είχαν διασχίσει, στο βαθμό δυσκολίας που είχαν επιλέξει, τη χωμάτινη απαιτητική διαδρομή που έφτανε για κάμποσους ως τα Φηρά -για τον αγώνα των 15 χιλιομέτρων. Βέβαια, το μονοπάτι των 1.250 μέτρων με ανηφορική κλίση 12% ερχόταν ακριβώς μετά τα πρώτα 250 μέτρα και δεν το απέφυγε κανείς. Ούτε το ανώμαλο έδαφος που άφηναν σταθερά πίσω τους, οργιά με την οργιά.
Η άκρως περιγραφική, συνάμα χιουμοριστική προσέγγιση, του Ιακωβάκη, ο οποίος συμμετείχε στο Santorini Experience για 3η φορά αλλά πρώτη έτρεξε στα 15χλμ “για να δείξω στον κόσμο ότι δεν είναι τίποτα αρκεί να πηγαίνεις αργά, σταθερά και να μην θέλεις, κάνεις χρόνο”, είναι η πλέον αντιπροσωπευτική της ιδιοτυπίας του κυκλαδίτικου τούτου τόπου και της διαδρομής. Ως γνήσιος εμποδιστής των 400μ., ομολόγησε γελώντας ότι “είχε πάρα πολλά εμπόδια, πάρα πολλά σκαλιά”, ξεχώρισε ωστόσο “την εναλλαγή των τοπίων, το ηφαιστειογενές έδαφος, το μονοπάτι με τη μαύρη αυτή πέτρα της Σαντορίνης και τη μαγευτική θέα. Υπάρχουν στιγμές που ξεχνιέσαι χαζεύοντας τον γκρεμό ή την Καλντέρα και είσαι έτοιμος να φύγεις κάτω”.
Ο Παγκόσμιος Πρωταθλητής δεν ήταν μεταξύ των 3 καλύτερων επιδόσεων, όπως στο Παγκόσμιο του Παρισιού το 2003 (χάλκινος) ή στο Πανευρωπαϊκό του Γκέτεμποργκ το 2006 (χρυσός), αλλά δεν τον ένοιαξε καθόλου διότι “για μένα έχει περάσει ανεπιστρεπτί η περίοδος του ανταγωνισμού και δεν με απασχολεί καθόλου”. Ούτως ή άλλως “ο χαρακτήρας των αγώνων είναι καθαρά προσωπικός”. Με περίσσια άνεση ή επιπλέον κόπο, άπαντες είχαν νικήσει. Τον εαυτό τους.
Mind, use your power
Spirit, use your wings
Freedom Freedom Freedom…
…τραγουδούσε (από τα ηχεία) ο Φάρελ Γουίλιαμς και… στην πραγματικότητα ο 54άρης πια Αρλάουκας, όταν διέσχιζε τη γραμμή του τερματισμού, το ίδιο ακμαίος με τα χρόνια που στη Ρεάλ Μαδρίτης έπαιζε μπάσκετ δίπλα στον Άρβιντας Σαμπόνις, στην ΑΕΚ και στον Άρη. Πριν ακριβώς ‘υποδεχθεί’ τη Μαρία Μπεκατώρου στο φινάλε των 5χλμ.
