Πώς έζησαν 12 αθλητές την τελετή έναρξης του Αθήνα 2004

Οι γνώμες διίστανται, ου μην και... τριίστανται, γι' αυτό που σήμαιναν οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας για την Ελλάδα, τόσο τα χρόνια που προηγήθηκαν όσο και για εκείνα που ήρθαν. Ουδείς μπορεί να αρνηθεί, όμως, ότι για τους 441 Έλληνες αθλητές που συμμετείχαν ήταν μία μοναδική στιγμή. Οι περισσότεροι εξ αυτών μπήκαν τελευταίοι στο Ολυμπιακό Στάδιο, στην τελετή έναρξης της 13ης Αυγούστου του 2004. Έχουν περάσει 15 χρόνια από τότε και για όλους τους αθλητές οι αναμνήσεις δεν επιστρέφουν απλώς μέσω της αναμόχλευσης, αλλά έχουν κατοικοεδρεύσει.

Για να τιμηθεί η συγκεκριμένη ημερομηνία, 12 Έλληνες αθλητές μοιράζονται την εμπειρία τους από την τελετή έναρξης, νοσταλγούν τη συγκεκριμένη μέρα και αντιλαμβάνονται ότι επρόκειτο για μία κατάσταση που αποτελεί προνόμιο συνολικά στη ζωή τους και όχι απλώς ένα εξέχων αθλητικό δρώμενο. Μία δυνητική τελετή έναρξης από αθλητές διαφορετικών σπορ, που όλοι, όμως, έχουν το κοινό του δέους που ένιωσαν στις 13 Αυγούστου 2004.

Νίκος Γραμματικός (χάντμπολ, 6η θέση)

"Και βέβαια το θυμάμαι. Το συναίσθημα είναι πολύ δύσκολο να περιγραφεί με λέξεις, γιατί η τελετή συνδυάστηκε και με μία πολύ καλή πορεία και εμφάνιση της ομάδας, ίσως από τους καλύτερους Ολυμπιακούς Αγώνες μέχρι τότε. Το συναίσθημα ήταν μοναδικό, όταν μπήκαμε μέσα στο στάδιο, μου πήρε κάποιο χρονικό διάστημα για να προσαρμοστώ, μπαίνοντας έχεις μία αίσθηση ότι χάνεσαι. Η πραγματικότητα ήταν ότι επρόκειτο για κάτι κάτι μοναδικό. Ακούγαμε τον κόσμο, αυτήν τη βοή που υπήρχε, γενικά από το happening που επικρατούσε, μπαίνοντας η ελληνική αποστολή, γι' αυτό και λέω ότι θέλει κάποιο χρονικό διάστημα. Το χειροκρότημα, το 'Ελλάς, Ελλάς', στην αρχή χαζεύεις, μένεις με το στόμα ανοιχτό, μου πήρε κάποιο χρόνο για να προσαρμοστούμε, το μεγαλύτερο ποσοστό ήταν Έλληνες φίλαθλοι, πολύ εκδηλωτικοί, εκφράζουν τα συναισθήματά τους πολύ έντονα".

Αλεξάνδρα Παπαγεωργίου (στίβος, τελικός σφυροβολίας)

"Ήταν μία μέρα που περιμέναμε όλοι, Ολυμπιακοί μέσα στο σπίτι μας. Ανυπομονούσαμε πάρα πολύ, ήταν όλα μαγικά. Ήταν πάρα πολύ οργανωμένα και για μένα το πιο όμορφο κομμάτι της μέρας, ήταν αυτή η χαρά στους αθλητές. Όπου κι αν γυρνούσες έβλεπες παντού χαμόγελα. Πραγματικά, αυτό ήταν ευτυχία. Είχε έρθεί πάρα πολύς κόσμος από το χωριό μου, τα Καστέλια, κοντά στο Χάνι της Γραβιάς. Τους συνάντησα μετά για λίγο και ήταν εκπληκτικό. Θεωρώ ότι στην Αθήνα ήταν όλα οργανωμένα. Είκοσι μέρες πριν είχα πάει σε ένα test event, πολύ αποκαρδιωτικό. Αναρωτιόμουν 'Θεέ μου, πώς θα τα βγάλουμε πέρα;' Και δύο μέρες πριν τους Αγώνες όλα ήταν τέλεια, είμαστε αυτό που λένε της τελευταίας στιγμής".

Χρήστος Αφρουδάκης (πόλο, 4η θέση)

"Αναγκαστικά είναι μία συναισθηματική στιγμή. Σε γενικές γραμμές, για μένα ήταν οι πρώτοι Ολυμπιακοί, όπως και για τον Αργύρη Θεοδωρόπουλο. Ξεκίνησε συζήτηση με τον προπονητή της Εθνικής τότε, τον Σάντρο Καμπάνια, αν εμείς, ως πιτσιρικάδες, πρέπει να πάμε στην τελετή έναρξης, αν θα μπορέσουμε να διαχειριστούμε τα συναισθήματα που θα μας προκαλέσει. Αλλά δεν υπήρχε αμφιβολία ότι θέλαμε να πάμε οπωσδήποτε στην τελετή έναρξης και αυτό επικράτησε. Αυτό που μου έχει μείνει είναι το δέος που ένιωσα. Από τους 4 Ολυμπιακούς που έχω συμμετάσχει η συγκεκριμένη τελετή ήταν ξεχωριστή. Παίζει ρόλο και το γεγονός ότι η Ελλάδα μπαίνει πρώτη σε όλα τα στάδια. Όσο να 'ναι, έχει την πρώτη αντίδραση του κόσμου. Ήταν αποθεωτική η είσοδός μας, υπήρχε το 'Ελλάς ολέ ολέ ολέ' από το ποδόσφαιρο, μάλιστα σταματήσαμε σε κάποια σημεία της κερκίδας για να κάνουμε τη συγκεκριμένη υπόκλιση. Ήταν ξεχωριστή η τελετή έναρξης των συγκεκριμένων Ολυμπιακών, επειδή δεν είχα εμπειρία από τη διοργάνωση, θεωρώ ότι στο μυαλό μου τους είχα υποτιμήσει ελαφρώς. Και επειδή ήταν οι πρώτοι μου, είναι μοναδικοί. Βέβαια, τότε τα τεχνολογικά μέσα δεν είχαν τα σημερινά πλεονεκτήματα, αλλά μέσα στο Στάδιο προσπαθούσαμε να βιντεοσκοπήσουμε ό,τι περισσότερο μπορούσαμε, να απαθανατίσουμε τις στιγμές".

Παναγιώτης Γκιώνης (πινγκ πονγκ, 2ο γύρος διπλού, 1ος γύρος ατομικού)

"Το 2004 ήταν πολύ ιδιαίτερο, οι πρώτοι Ολυμπιακοί Αγώνες που συμμετείχα, κάτι τελείως συναισθηματικό, να γίνονται στη χώρα σου και να μπαίνεις σε ένα Στάδιο γεμάτο από κόσμο. Η διαφορά με το Μινσκ και τους πρόσφατους Ευρωπαϊκούς Αγώνες, ήταν ότι ήμουν σημαιοφόρος εκεί. Με την ευκαιρία, να ευχαριστήσω την Ολυμπιακή Επιτροπή που μου επέτρεψε να είμαι σημαιοφόρος, είναι εντυπωσιακό να μπαίνεις σε ένα στάδιο με 50.000 κόσμο και να είσαι επικεφαλής της χώρας σου. Κράτησε δύο λεπτά, αλλά θα το θυμάμαι για όλη τη ζωή μου. Στην Αθήνα ημουν πιο μικρός, είχα διαφορετικό άγχος, ζούσα περισσότερο τη στιγμή των Ολυμπιακών και λιγότερο αυτό που θα έκανα στη διοργάνωση και το τουρνουά. Οι δικοί μου άνθρωποι ήταν στην κερκίδα, η μητέρα μου, ο πατέρας μου και η αδελφή μου, τους είδα μετά την τελετή έναρξης".

Δημοσθένης Ταμπάκος (ενόργανη, χρυσό στους κρίκους)

"Εκείνη την περίοδο, απολαμβάναμε μία πολύ εορταστική ατμόσφαιρα, ένα φεστιβάλ. Ο κόσμος ήταν χαρούμενος κι εγώ ήμουν πολύ συγκεντρωμένος. Παρ' ότι αγωνιζόμουν το πρωί της επόμενης μέρας για την πρόκριση στον τελικό, είχα επιλεγεί να μεταφέρω την Ολυμπιακή Σημαία εντός του Σταδίου μαζί με άλλους αθλητές. Ήμουν συγκεντρωμένος, είχα ετοιμαστεί και δουλέψει πάρα πολυ για αυτόν τον αγώνα, οπότε δέχθηκα με χαρά. Στο Σίδνεϊ δεν συμμετείχα στην τελετή έναρξης και η μεταφορά της ολυμπιακής σημαίας στο Στάδιο ήταν ένας συμβολικός ρόλος. Αφού έγινε αυτό, επέστρεψα, δεν έμεινα πολύ. Ήταν γεμάτο το Στάδιο, υπήρχε ενθουσιασμός από τον κόσμο, που το είχε γεμίσει, από όλες τις αποστολές, που παρέλασαν στο Στάδιο, υπήρχε κάτι που συναντάμε πιο έντονα στις τελετές λήξης, ότι ανεξαρτήτως χρώματος, φυλής, δόγματος, εθνικότητας, όλοι περπατάνε δίπλα δίπλα. Όλοι, είτε έχουν νικήσει είτε έχουν χάσει, έχουν ένα αίσθημα χαράς για τον αγώνα που βίωσαν. Είναι ο ύψιστος αθλητικός αγώνας. Γενικώς συμβαίνει και μπορεί να συμβαίνει, μέχρι και τον Αγώνα ήμουν απομονωμένος. Το σημαντικό ήταν η γιορτινή ατμόσφαιρα, η μόνη φορά στην Ελλάδα όπου υπήρχε μία τήρηση από όλους των Κωδικών Οδικής Κυκλοφορίας, ακόμα και στις διαβάσεις πεζών, που οι οδηγοί δεν σταματάνε ποτέ. Ελπίζω να το θυμηθούμε κάποια στιγμή".

Γιούλη Λαρά (πόλο, αργυρό)

"Στην αρχή της προετοιμασίας για τους Ολυμπιακούς, ο Κούλης Ιωσηφίδης μάς είχε πει ένα πράγμα σε κάποια τελείως άσχετη φάση. 'Να προσπαθήσετε πάρα πολύ. Εγώ έχω πάει σε Ολυμπιακούς και τέτοιο πράγμα δεν πρόκειται να ξαναζήσετε'. Πράγματι, δεν το ξαναζείς και είναι πάρα πολύ δύσκολο να περιγραφεί. Μαγεία. Την πρώτη φορά που μπήκα στο κολυμβητήριο, για το ματς με το Καζακστάν, περάσαμε από τον Φοίβο και την Αθηνά και κάναμε high five. Τότε σκέφτηκα 'να τις θυμάσαι αυτές τις στιγμές, γιατί δεν πρόκειται να τις ξαναζήσεις'. Μόλις έδωσα το χέρι μου με τον Φοίβο, ένιωσα τα πόδια μου να μουδιάζουν και είπα στον εαυτό μου: 'Τι μ...κας είσαι; Και να θες να μη θυμάσαι αυτές τις στιγμές, ξεχνιούνται;'"

Νίκος Ξυλούρης (κολύμβηση, 8η θέση 4Χ200μ. ελεύθερο)

"Ήταν μία ιδιαίτερη μέρα, οι πρώτοι Ολυμπιακοί για μένα και οι πρώτοι που μπήκε πρώτα η σημαία και οι αθλητές μπήκαν τελευταίοι. Την ώρα που μπήκαμε στο Στάδιο, δεν ξέραμε πού πατούσαμε, το χάσαμε εντελώς. Μας είχαν βάλει δίπλα, στο γήπεδο μπάσκετ, μείναμε τελευταίοι και δεν είχαμε εικόνα. Δεν μπορούσαμε καν να φανταστούμε τι συνέβαινε. Οι πιο άτυχοι ήταν εκείνοι που αγωνίζονταν την επόμενη μέρα και δεν μπορούσαν να βρίσκονται στην τελετή. Είχαμε προμηθευτεί τις απλές πατροπαράδοτες κάμερες, δεν είχαμε ασφαλώς τα τωρινά μέσα ούτε social media υπήρχαν τότε. Δύο χρόνια πριν είχαμε κατακτήσει με την ομάδα των 4Χ200μ. ελεύθερο το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Βερολίνου (σ.σ. μαζί με τον Σπύρο Γιαννιώτη, τον Άκη Οικονόμου -προπονητή του Κριστιάν Γκολομέεβ- και τον Γιάννη Κοκκώδη, το παρθενικό για την ελληνική κολύμβηση στη διοργάνωση), αλλά δεν νομίζω ότι μπορεί να υπάρξει σύγκριση μεταξύ των δύο. Στην τελετή έναρξη συνειδητοποιείς το μεγαλείο των Ολυμπιακών, προσωπικά σκέφτηκα ότι και τελευταίος να τερματίσω δεν με νοιάζει. Οι εθελοντές μας ήταν φανταστικοί. Ήταν κομβικό σημείο για την επιτυχία των Αγώνων στην οργάνωσή τους, σε άλλες χώρες δεν υπάρχει τόση θέρμη".

Νίκος Ζήσης (μπάσκετ, 5η θέση)

"Ήταν φοβερή συγκυρία για μένα, σπάνιο το συναίσθημα να συμμετέχεις σε Ολυμπιακούς και να γίνονται στη χώρα σου, πόσω μάλλον να είναι οι πρώτοι. Το γεγονός ότι η Ελλάδα βγήκε τελευταία και είδαμε την τελετή μέσα από τις οθόνες στο γήπεδο του μπάσκετ, που μας είχαν βάλει, έκανε ακόμα πιο εντυπωσιακή τη στιγμή με τους συμπαίκτες μου. Λέω ότι είναι φοβερή συγκυρία για μένα, επειδή ο Παναγιώτης Γιαννάκης τόλμησε να κάνει ανανέωση στους Ολυμπιακούς, σε μία πολύ σημαντική διοργάνωση. Με τον Βασίλη Σπανούλη και τους άλλους νέους παίκτες δεν νιώθαμε το βάρος ακριβώς, ίσως παίζει ρόλο και η άγνοια κινδύνου σε αυτές τις ηλικίες, αλλά μπορούμε να πούμε ότι αν όχι σε αυτήν τη διοργάνωση, που ήρθαμε 5οι, τα επόμενα χρόνια, αυτή η κίνηση βγήκε στον προπονητή μας. Παρ' ότι το μπάσκετ είναι ένα παιχνίδι που οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν θεωρούνται η κορωνίδα του, μπορώ να πω ότι είναι η μεγαλύτερη στιγμή για κάθε αθλητή. Αυτή είναι η δική μου γνώμη. Το νιώσαμε και στο Καράκας, όταν θέλαμε να πάμε στους τρίτους Ολυμπιακούς μας όλοι μαζί και χάσαμε με ένα σουτ 2'' πριν από τη λήξη από τη Νιγηρία. Το προολυμπιακό τουρνουά είναι σίγουρα μία αγχώδης διοργάνωση. Τέσσερα χρόνια νωρίτερα το είχαμε στην έδρα μας και ήμαστε το φαβορί. Όταν τα καταφέρνεις, λες 'έλα μωρέ, λογικό ήταν', αλλά δεν είναι λογικό μέχρι να γίνει. Στο τέλος, πάντα οι χαρές είναι λιγότερες από τις λύπες. Όταν μοιράζομαι τις αναμνήσεις και τις εμπειρίες μου με νέους αθλητές, τους εύχομαι να τα φέρει έτσι η καριέρα τους ώστε να συμμετάσχουν σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Είναι το υπέρτατο στάδιο που μπορεί να φτάσει ένας αθλητής και όλη η εμπειρία στην τελετή έναρξης, όπου κι αν είναι αυτή, μια και στο Πεκίνο ήταν μοναδικά".

Βασίλης Κουρνέτας (βόλεϊ, 5η θέση)

"Για μένα ήταν κάτι μοναδικό, ήταν η πρώτη φορά και συνδυάστηκε με το γεγονός ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες έγιναν στη γενέτειρά τους, την Αθήνα. Έτυχε η διοργάνωση να συμπέσει με μία καλή φουρνιά του ελληνικού βόλεϊ και γι' αυτό δεν ήταν απλώς τύχη, αλλά ευλογία. Στο τέλος πήραμε την 5η ολυμπιακή θέση απέναντι σε μεγαθήρια. Σίγουρα, ο προημιτελικός με τις ΗΠΑ μας καταδιώκει και θα μας καταδιώκει για χρόνια, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι την επόμενη διοργάνωση πήραν το χρυσό μετάλλιο, με τον ίδιο κορμό. Θυμάμαι την προσμονή που είχαμε για να μπούμε στο Στάδιο, την αναμονή στο κλειστό του ΟΑΚΑ. Είχα ξαναμπεί στο Ολυμπιακό Στάδιο, αλλά δεν ήταν ποτέ έτσι. Ήταν μία μεγάλη γιορτή, έβλεπες τεράστιους αθλητές να βιώνουν τη στιγμή απλά, μακριά από το άγχος. Κατά την είσοδο, όλοι θέλαμε να είμαστε κοντά στις κερκίδες, να χαιρετήσουμε όσο περισσότερο κόσμο μπορούσαμε, να βγάλουμε φωτογραφίες. Ο φωτισμός, η οργάνωση, η παρουσία του κόσμου και των διοργανωτών έκαναν την τελετή ασύλληπτη. Δεν ήξερες πού να πρωτοκοιτάξεις. Πρέπει, όμως, να διαχωρίζεις το αγωνιστικό κομμάτι από το εορταστικό. Μας περίμεναν πέντε παιχνίδια πολύ σημαντικά και, βλέποντας καθημερινά σπουδαίους αθλητές να συγκεντρώνονται στους στόχους τους, αυτό μας βοήθησε, δεν μας άφησε να αγχωθούμε τόσο. Εκεί οφείλεται και το καλό ξεκίνημα που κάναμε και έφερε την πρόκριση στους προημιτελικούς των Ολυμπιακών Αγώνων, μία μεγάλη επιτυχία".

Βασίλης Πολύμερος (κωπηλασία, χάλκινο 2.000μ. διπλού σκιφ ελαφρών βαρών)

"Ήταν οι τρίτοι Ολυμπιακοί για μένα. Σίγουρα, η πρώτη φορά που πηγαίνεις σε Ολυμπιακούς είναι η πιο εντυπωσιακή, αλλά στην περίπτωση της Αθήνας ξέραμε ότι μπαίνοντας στο Ολυμπιακό Στάδιο όλα τα βλέμματα θα ήταν πάνω μας, στην εθνική ομάδα. Εμείς δεν ήμαστε ένα από τα φαβορί για μετάλλιο, παρά το γεγονός ότι είχαμε κάνει καλή προετοιμασία και είχαμε σημαντική παρουσία στις προηγούμενες διοργανώσεις. Αν εξαιρέσεις, όμως, τη φυσιολογία και την προπόνηση, πιστεύω ότι ο κόσμος και όλο αυτό το κλίμα που δημιουργήθηκε μας έδωσε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό στην ψυχολογία. Δεν είχαμε δοκιμάσει το στίβο πριν τους ξένους αθλητές, ο Σχινιάς ήταν έτοιμος μόλις λίγες μέρες πριν την έναρξη, αλλά στο ψυχολογικό κομμάτι ο κόσμος έπαιξε μεγάλο ρόλο. Σίγουρα, το κλίμα που είχαν δημιουργήσει οι εθελοντές και όλοι οι Έλληνες μας έδωσε την απαραίτητη ώθηση. Όταν πήγαμε στο Στάδιο, σηκώθηκε όλο στο πόδι, ήταν κάτι μαγικό. Μας έδωσαν λαμπάκια, τα οποία φορούσαμε εμείς και ο κόσμος, ενώ πάρα πολύ εντυπωσιακό ήταν και το άναμμα της ολυμπιακής φλόγας στο ΟΑΚΑ, ήταν η μεγαλύτερη ολυμπιακή ομάδα που έχει πάρει μέρος από τη χώρα μας, ήταν κάτι το οποίο εύχομαι σε κάθε αθλητή να είχε τη δυνατότητα να το ζήσει".

Ελένη Χρονοπούλου (ανσάμπλ, 5η θέση ομαδικό)

"Ήταν μία εμπειρία η οποία συναισθηματικά είναι από τις πιο δυνατές της ζωής μου. Η μάζωξη όλων μαζί στο Ολυμπιακό Χωριό, ήταν πάρα πολύ δυνατό. Θυμάμαι πολύ έντονα τη διαδρομή μας από το Ολυμπιακό Χωριό στο Ολυμπιακό Στάδιο, τους εθελοντές που χαμογελούσαν, τον κόσμο που φώναζε το 'Ελλάς'. Με την εισαγωγή μέσα στο Στάδιο ήταν όλος αυτός ο κόσμος. Δεν με χαλάρωσε η τελετή έναρξης, αντιθέτως μεγάλωσε μέσα μου το συναίσθημα της ευθύνης και του στόχου. Η βασικότερη ανάμνησή μου ήταν η στιγμή που μπήκε η ελληνική αποστολή, οι φωνές μεταξύ μας. Νομίζω ότι αν ήμουν σε μία ηλικία μεγαλύτερη και δεν ήμουν στην εφηβεία, θα μπορούσαν να βιώσω πιο έντονα όλες τις σκηνές. Δεν μπορείς να αφομοιώσεις όλες τις στιγμές. Αποκομίζεις πολύ δυνατά αισθήματα. Με φίλους ή με την οικογένεια θυμάμαι ό,τι έγινε εκείνο το καλοκαίρι ή όταν βρίσκομαι με τα κορίτσια. Όταν ζεις κάτι τέτοιο με ανθρώπους, αυτό το δέσιμο που υπάρχει μεταξύ σας είναι ακλόνητο. Τέτοιες συναντήσεις μού φέρνουν στο μυαλό εκείνους τους Ολυμπιακούς. Σταμάτησα τη ρυθμική μετά τη διοργάνωση, κυρίως λόγω της κούρασης. Είχα εκπληρώσει το στόχο μου. Οι αθλητές της γυμναστικής νιώθουν ότι φτάνουν σε ένα τέλμα. Παρ' όλα αυτά, αν με ρωτάς, θα ήθελα να το ξαναπεράσω, το ίδιο ακριβώς".

Μιρέλα Μανιάνι (στίβος, χάλκινο στον ακοντισμό)

"Η τελετή έναρξης ήταν από τις ωραιότερες που έχουμε δει, ήταν κάτι μαγικό. Η Ελλάδα έχει πολλά πράγματα να δείξει και τότε τα έδειξε. Από την Αρχαία Ελλάδα ως το παρόν. Αυτό ήταν το πρώτο τρακ που είχαμε εμείς, οι αθλητές. Αν πας σε έναν αγώνα για να κάνεις μία φορά την προσπάθειά σου και να εκπληρώσεις το στόχο σου, στην Αθήνα ήταν δεκαπλάσια η επιθυμία. Είσαι στο σπίτι σου, ο κόσμος περιμένει μία βολή για να σηκωθεί και να πανηγυρίσει. Έχουν υπάρξει τελετές έναρξης που έχουμε συμμετάσχει και ήταν σαν να μην έχουν γίνει. Σε αυτήν, ήταν λες και δίναμε αγώνες πριν καν αγωνιστούμε. Εννοείται ότι θυμάμαι τα καλύτερα. Μόνο που ήταν στην Ελλάδα, τα λέει όλα. Ξεχωρίζουν αυτοί οι Αγώνες για μένα. Δεν ήμουν έτοιμη να αγωνιστώ, είχα μπει στο χειρουργείο και ήταν τελευταίας στιγμής η απόφαση να αγωνιστώ. Η επίδοση που έκανα (σ.σ. 64,29μ.) ήταν θαύμα και ο Αγώνας θα μας μείνει αξέχαστος".