Πέντε φανταστικές ιστορίες από τον 21ο αιώνα: Μέρος 4ο

Η εκπνοή του 2019 θα σημαίνει ότι το 1ο πέμπτο του 21ου αιώνα διανύθηκε. Από εκείνη την Πρωτοχρονιά, του 2020, θα έχουν συμπληρωθεί 20 χρόνια. Ασφαλώς, 20 αθλητικά χρόνια, με στιγμές μοναδικές. Τέσσερα μέρη από μίνι ανασκοπικές νουβέλες του Contra.gr επιχειρούν να επαναφέρουν στη μνήμη μερικές νόστιμες ιστορίες, κάποιες γνωστές κι άλλες όχι και τόσο, και ενδεχομένως να τις υπενθυμίσουν στον αναγνώστη, που έχει συγκρατήσει, λόγω της θύελλας από πληροφορίες, τις πιο δημοφιλείς.

Η μέτρηση γίνεται αντιστρόφως, από το 2019 και πίσω, δηλαδή. Δείτε το 1ο μέρος εδώ, το 2ο μέρος εδώ και το 3ο μέρος εδώ.

Αυτό είναι το 4ο μέρος (2004-2000):

2004: Αντόνιο Κασάνο, Ιταλία-Βουλγαρία, Euro 2004

Η συμπύκνωση της χαράς και της λύπης, που διάχυτα διανέμεται από το ποδόσφαιρο, βρέθηκε στην αλλαγή συναισθήματος του Αντόνιο Κασάνο, τρέχοντας να πανηγυρίσει το δικό του νικητήριο γκολ με τη Βουλγαρία, στις 22 Ιουνίου. Επρόκειτο για την τελευταία αγωνιστική της φάσης των ομίλων. Οι Ιταλοί είχαν δύο ισοπαλίες, με τους Δανούς και τους Σουηδούς, δηλαδή ιδανική κατάσταση για να… κατακτήσουν το Euro. Με δική τους νίκη επί των Βούλγαρων θα περνούσαν, αρκεί οι Σκανδιναβοί να μην έρχονταν ισόπαλοι. Για την ακρίβεια, να μην έρχονταν ισόπαλοι με σκορ 2-2.

Αν κάποιος θυμάται αυτό το ματς, χρόνια αφού το Στοίχημα μπήκε στη ζωή μας, ήταν επειδή το Χ δεν παιζόταν. Το πείσμα του υπογράφοντα, ωστόσο, για την ευκρίνεια και την καθαρότητα της τελευταίας αγωνιστικής, κατά την οποία οι δύο ομάδες θα έπαιζαν ένα κανονικό παιχνίδι, τον οδήγησε να προτιμήσει τους Δανούς. Και χωρίς να αφορά αυτό σε κάποια βρόμικη σκέψη, οι πιθανότητες να έρθει 2-2 ένα παιχνίδι που αυτό είναι το μόνο σκορ που βολεύει τις δύο ομάδες και να έχει παιχθεί κανονικά, οδεύουν προς τη μία στο δισεκατομμύριο.

Ο Κασάνο, ο λεγόμενος ‘Φανταντόνιο’, πήγε στον πάγκο εκστασιασμένος, αλλά και με αγωνία. Το πρόσωπό του έλαμπε με την πιθανότητα να έχει βάλει το γκολ πρόκρισης της Σκουάντρα Ατζούρα. Σε μία αγωνιστική που και τα δύο ματς κρίθηκαν μετά τις καθυστερήσεις, η έκφραση του προσώπου του Κασάνο άλλαξε σε λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο. Τόσο χρειάστηκε να ειδοποιηθεί πως η Σουηδία είχε ισοφαρίσει και το δεύτερο γκολ του Γιον Νταλ Τόμασον, με σκόρερ τον Ματίας Γιόνσον. Ο Κασάνο έπεσε απευθείας σε μια μαύρη τρύπα που, σε ό,τι αφορά το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, δεν επανήλθε. Δύο χρόνια αργότερα, στον θρίαμβο της Ιταλίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Γερμανίας, με τον Μαρτσέλο Λίπι στην εθνική, ο τότε 24χρονος επιθετικός, που συγκρούστηκε με τη Ρόμα τον Γενάρη του 2006 και πήγε στη Ρεάλ Μαδρίτης, έχασε τον παγκόσμιο τίτλο.

Όμως… Ο ‘Φανταντόνιο’ πήρε την εκδίκησή του 8 χρόνια μετά. Στο ματς με την Ιρλανδία στο Γκντανσκ, στις 18 Ιουνίου, πέτυχε το πρώτο γκολ της Ιταλίας, η οποία νίκησε 2-0 -το άλλο ο Μάριο Μπαλοτέλι στις καθυστερήσεις- για να προκριθεί στα προημιτελικά του Euro 2012. Ο Κασάνο, με το νούμερο 10 στην πλάτη, ξεκίνησε στην ενδεκάδα στα ματς πρόκρισης με την Αγγλία και τη Γερμανία, δίνοντας την ασίστ στον Μπαλοτέλι για το πρώτο από τα δύο γκολ του στο τελικό 2-1 και έπαιξε ένα ημίχρονο στον τελικό με τους Ισπανούς, που η ‘Ατζούρα’ ηττήθηκε 4-0.

Τυπική περίπτωση βαυκαλιζόμενου ταλέντου, χαμένου σε μια ποδοσφαιρική υπόθεση (τι θα γινόταν αν…), που αρκετά αργά στη ζωή πρόκειται να ταλανιστεί με τα ερωτήματα για τα δικά του πάθη και λάθη, που του στέρησαν την ευκαιρία να γίνει ένας από τους πιο αναγνωρισμένους επιθετικούς του κόσμου. Ο τύπος, βέβαια, έχει πολλή πλάκα και στο τέλος της βραδιάς, δεν ξέρεις τι αξίζει πραγματικά περισσότερο.

2003: Βραζιλία-Σερβία/Μαυροβούνιο, τελικός World League, βόλεϊ

Ξεχάστε τους τελικούς των Ολυμπιακών Αγώνων και των Παγκόσμιων Πρωταθλημάτων. Εν πάση περιπτώσει, παραμερίστε τους για λίγο. Το κορυφαίο 5ο σετ στην ιστορία του βόλεϊ έγινε εδώ, στον τελικό της 13ης Ιουλίου στη Μαδρίτη. Ο Νίκολα Γκρμπιτς, τρία χρόνια ύστερα από το χρυσό μετάλλιο, πήγαινε χωρίς ντροπή πάνω στον Ιβάν Μίλκοβιτς. Το όνειρο του γλύπτη. Αν ζούσε τώρα ο Αλκαμένης, το άγαλμα του Μίλκοβιτς θα ήταν το πρώτο που θα έβλεπες, μπαίνοντας στο Ζάππειο από την Κηφισίας.

Οι Βραζιλιάνοι προσπαθούσαν να τον αναχαιτίσουν. Είχαν σπουδαία ομάδα. Ο Τζίμπα, ο Ντάντε Αμαράλ, ο μπριόζος λίμπερο Σέρζιο, ο αριστερόχειρας Αντρές Νασιμιέντο, ο κεντρικός Αντρέ Ελέρ, το θηρίο με το απίθανο επιτόπιο άλμα Άντερσον. Από την άλλη μεριά, ο Μίλκοβιτς. Μέχρι να γινει το 5ο σετ, ο απόλυτος ψυχοβγάλτης, ο Γκρμπιτς έπαιζε για το ξεκάρφωμα και τους κεντρικούς του, τον Άντρια Γκέριτς και τον Ντούλα Μέστερ. Όμως, στα χασομέρια, όταν πια το 15, οι πόντοι που έπρεπε να πάρει μία ομάδα για να νικήσει, είχε παρέλθει, ο σπουδαίοτερος Γιουγκοσλάβος πασαδόρος στην ιστορία πήγαινε στον Μίλκοβιτς. Και οι παίκτες του Μπερνάρντο Ρεζέντε απλώς δεν μπορούσαν να τον ανακόψουν.

Θα ερχόταν, όμως, η ώρα κάποια στιγμή. Ήταν στατιστικά αδύνατον. Όπως δεν μπορείς να περιμένεις από έναν ποδοσφαιριστή να εκτελεί 4 πέναλτι σε ένα παιχνίδι και να σκοράρει σε όλα, είναι αδύνατον να κατηγορήσεις έναν διαγώνιο που ανακόπτεται, όταν το σκορ είναι 30-29, σε ένα σετ που τελειώνει στα 15. Οι Σέρβοι αρκέστηκαν στο ασημένιο μετάλλιο, την ώρα που οι εξουθενωμένοι Βραζιλιάνοι πανηγύρισαν. Ο Νάλμπερτ Μπιτενκούρ, αρχηγός της εθνικής Βραζιλίας, μίλησε, πάνω στην άψη της στιγμής, για το κορυφαίο ματς που έγινε ποτέ. Ακόμα και να μην αφορούσε αυτός ο χαρακτηρισμός σε όλο το παιχνίδι, όμως, το συγκεκριμένο 5ο σετ ήταν η πιο λαμπρή στιγμή στην ιστορία.

2002: Βλάντε Ντίβατς

Το σενάριο, όταν η μπάλα έφυγε από το χέρι του μετά το χαμένο σουτ του Σακίλ Ο’ Νιλ κάτω από το καλάθι, το οποίο ο ίδιος αλλοίωσε, ήταν να βρεθεί ένας περιφερειακός στη γραμμή του τρίποντου. Οι Σακραμέντο Κινγκς είχαν βάλει 40 πόντους στην 1η περίοδο του 4ου τελικού της Δύσης με τους Λος Άντζελες Λέικερς. Τελείωσαν το ημίχρονο με 65 και τώρα πασχίζουν, με 2” να απομένουν για τη λήξη, να κρατήσουν το προβάδισμα των 2 πόντων. Αλλά η μπάλα φτάνει σε όποιον αργότερα θα αποκληθεί ‘Big Shot Rob’. Τον άνθρωπο που, όταν τελείωσε την καριέρα του, υπήρχαν μόνο 6 παίκτες με περισσότερα δαχτυλίδια από αυτόν στο ΝΒΑ. Όλοι, στους Μπόστον Σέλτικς.

Ο Ρόμπερτ Χόρι των 7 πρωταθλημάτων βάζει το τρίποντο-μαχαιριά και ο Βλάντε Ντίβατς είναι εξοργισμένος. Στη συνέντευξη Τύπου κάνει λόγο για ένα τυχερό σουτ, αλλά είναι οι Λέικερς που, με κάποιον τρόπο και απέναντι σε μια καλύτερη ομάδα, ισοφαρίζουν τη σειρά. Ό,τι θα γίνει στα επόμενα 3 παιχνίδια και ειδικά στα δύο τελευταία, τον 6ο τελικό στο ‘Staples Center’ και τον 7ο στην ‘Arco Arena’, είναι ένα θέμα που ακόμα συζητάται, με τον όρο ‘rigged’, δηλαδή μία σειρά ‘πιασμένη’ από την Ομοσπονδία, η οποία κάνει τουλάχιστον περίεργη εκλογή διαιτητών. Μα είναι, επίσης, και η τελευταία ευκαιρία του Βλάντε Ντίβατς να κατακτήσει το δαχτυλίδι του πρωταθλητή.

Ο ‘Ντάντε’ μόνο το 1991 πλησίασε τόσο κοντά, όταν πήγε στους τελικούς με τους Λέικερς. Αλλά το πλήρωμα του χρόνου είχε φτάσει για τον Μάικλ Τζόρνταν και τους Σικάγο Μπουλς. Εκείνον τον Μάιο, ωστόσο, ήταν ακόμα κοντύτερα. Οι Νιου Τζέρσεϊ Νετς είναι καλή ομάδα, όμως οι Κινγκς, που τους χωρίζουν ανθυπολεπτομέρειες από το να κρατήσουν τους Λέικερς μακριά από το three-peat, έχουν τις πιθανότητες και τις εκτιμήσεις με το μέρος τους.

Ο Ντίβατς θα πάρει την εκδίκησή του νωρίς τον Σεπτέμβρη. Η Γιουγκοσλαβία, που παίζει στο Παγκόσμιο της Ιντιανάπολις, υποφέρει. Τα κακομαθημένα παιδιά νομίζουν ότι είναι στο κέντρο του πυρήνα. Μετά την ήττα από το Πουέρτο Ρίκο, στον 2ο προκριματικό γύρο, η φωνή του πιο πεπειραμένου παίκτη της 12άδας, αθλητή του Σβέτισλαβ Πέσιτς, προπονητή των ‘ορλόβι’, από το 1987 και την Πανεπιστημιάδα του Μπόρμιο, ακούγεται στεντόρεια. Τα λόγια είναι σκληρά. Αλλά οι συμπαίκτες του, με τα σκυμμένα κεφάλια, παίρνουν το μήνυμα.

Το μόνο που δεν ήθελαν οι Γιουγκοσλάβοι πριν από τον προημιτελικό με τις ΗΠΑ ήταν να χάσουν οι Αμερικανοί. Το έκαναν, όμως, σχεδόν ένα 24ωρο πριν, οι Αργεντινοί. Ο Ντίβατς οδηγεί την ομάδα του με ένα εντυπωσιακό 1ο ημίχρονο, σε μία πρόκριση που σφραγίζουν τα διαδοχικά τρίποντα του Μίλαν Γκούροβιτς. Στο τέλος, όμως, είναι εκείνος που θα μπορούσε να αποβεί μοιραίος για τους Γιουγκοσλάβους. Πρώτα με το φάουλ-φάντασμα που σφυρίχθηκε εις βάρος του Λούις Σκόλα και, έπειτα, με τις δύο χαμένες βολές, που υπενθύμισαν ότι το χούι, όπως αυτό αποτυπώθηκε στην γκάφα του στο Παγκόσμιο του 1986, που έδωσε το δικαίωμα στον Βάλντις Βάλτερς να ισοφαρίσει στον ημιτελικό με τη Σοβιετική Ένωση, φεύγει μετά την ψυχή. Ήταν άλλη μία αμφιλεγόμενη απόφαση, το non-call σε έναν θυελλωδώς εφορμούντα Ούγκο Σκονοκίνι, που κράτησε τους Γιουγκοσλάβους ζωντανούς, για να πάρουν τελικά το τρόπαιο και τα χρυσά μετάλλια και να επιτρέψουν στον Ντίβατς να αποχωρήσει εν χορδαίς και οργάνοις από το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα.

2001: Τάιγκερ Γουντς, Masters, Ογκούστα

Το πρώτο Major του χρόνου στο γκολφ γίνεται στην Ογκούστα. Ως τις 8 Απριλίου εκείνου του έτους, δεν είχε υπάρξει γκόλφερ στην ιστορία που να έχει κατακτήσει και τα 4 Major στη σειρά. Στο τένις, επί παραδείγματι, είχε γίνει δύο φορές, το 1962 και το 1969, από τον Ροντ Λέιβερ. Η ‘ρουκέτα’ τα είχε καταφέρει, μάλιστα, σε ημερολογιακή χρονιά. Ειδικά στη δεύτερη περίπτωση, το κατόρθωμα είναι πλησιέστερο στη σύγχρονη εποχή, αν αναλογιστεί κάποιος ότι από το 1968 το τένις, μέσω των Όπεν, έγινε επαγγελματικό σπορ.

Αλλά στο γκολφ ουδείς τα είχε καταφέρει τη σύγχρονη εποχή. Μόνο ο Μπόμπι Τζόουνς, το 1930, το είχε κατορθώσει ημερολογιακά, ωστόσο τα τουρνουά ήταν ερασιτεχνικά. Πάλι, ουδείς ήταν ο Τάιγκερ Γουντς. Ο Αμερικανός, τότε 25 χρόνων, λογιζόταν ήδη ως ο κορυφαίος στην ιστορία του σπορ. Δεν είχε δει άλλον τέτοιο το γρασίδι. Και στην Ογκούστα, όπου δοξάστηκε όπως πουθενά αλλού, ο Γουντς έπρεπε να νικήσει για να γίνει ο πρώτος που θα είχε στην κατοχή του τα 4 Major την ίδια στιγμή. Το λυκαυγές της δεύτερης χιλιετίας ήταν πολύ καλό μαζί του. Στις 15 Ιουνίου, στο ‘Pebble Beach Golf Links’ της Καλιφόρνια, νίκησε στο US Open. Στις 23 Ιουλίου επικράτησε και στο Open Championship, που έγινε στο ‘Old House’ της περιοχής Σεντ Άντριους, στη Σκωτία. Στις 20 Αυγούστου, στο ‘Valhalla Golf Club’ του Λούιβιλ, ο Γουντς κατέκτησε το PGA Championship.

Του έμενε το Masters, που διεξάγεται στην Ογκούστα, της Τζόρτζια. Έγινε από τις 5 έως τις 8 Απριλίου του 2001. Στον 3ο και τελευταίο γύρο, ο Γουντς ήταν ο γνώριμος εαυτός του. Ο Ντέιβιντ Ντουβάλ ήταν η έκπληξη. Μετά τη 15η τρύπα, ήταν στην 1η θέση, μαζί με τον Γουντς. Ο τελευταίος, που αυτό που κατάφερε είναι τόσο σπάνιο που αποκλήθηκε ‘Tiger Slam’, ήταν συνεπής στη 16η τρύπα, ενώ ο Ντουβάλ δεν τα κατάφερε με το παρ του. Ο Γουντς πήρε το προβάδισμα. Ο Ντουβάλ ήθελε μπέρντι για να έχει πιθανότητες στην τελευταία τρύπα. Δεν τα κατάφερε.

Στον Γουντς αρκούσε το παρ, ένα πιο εύκολο χτύπημα από το μπέρντι. Αλλά ο Καλιφορνέζος προτίμησε το μπέρντι, για να δώσει μία θριαμβευτική ύφανση στην επικράτησή του. Για δεύτερη φορά πήρε στο σπίτι του το πράσινο σακάκι κι έγινε ο πρώτος γκόλφερ στην ιστορία που αμείφθηκε γι’ αυτήν τη νίκη με εφταψήφιο ποσό, 1.008.000 δολάρια. Δέκα οκτώ χρόνια μετά, στα 43 του και χωρίς να του δίνουν πιθανότητες, ο Γουντς επέστρεψε στην Ογκούστα για να πετύχει μια νίκη αντίστοιχη εκείνης του 46χρονου Τζακ Νικλάους το 1986.

2000: Πίτερ φαν ντεν Χούγκεμπαντ, τελικός 200μ. ελεύθερο κολύμβησης, Ολυμπιακοί Αγώνες, Σίδνεϊ

Είχε το αινιγματικό χαμόγελο που συμπυκνώνει όλη τη σύγχρονη ολλανδική ιστορία. Ο Ίαν Θορπ, το αγαπημένο παιδί της Αυστραλίας, ήταν ήδη εθνικός ήρωας. Tο κατοστάρι του 3 μέρες πριν, απέναντι στον Γκάρι Χολ τζούνιορ, στην κούρσα των 4Χ100μ. ελεύθερο, δεν κατέστησε απλώς τους Ωκεάνιους ‘χρυσούς’ ολυμπιονίκες, αλλά σηματοδότησε την πρώτη ολυμπιακή ήττα των Αμερικανών στο αγώνισμα.

Ο Θορπ, τώρα, πήγαινε ως γκράντε φαβορί στο διακοσάρι. Ο Πίτερ φαν ντεν Χούγκεμπαντ ήταν επικίνδυνος. Είχε επισκιαστεί από την απαστράπτουσα συμπατριώτισσά του, την Ίνχε ντε Μπρόιν, η οποία είχε κατακτήσει το χρυσό μετάλλιό στα 100μ. πεταλούδα και γινόταν το ‘μαύρο άλογο’ για τις κούρσες του ελεύθερου.

Για τον ‘Γρίφο’ της παγκόσμιας κολύμβησης, το προβάδισμα από την αρχή της κούρσας ήταν επικίνδυνο. Το 1.45.35 που έκανε στον ημιτελικό ήταν παγκόσμιο ρεκόρ. Οι νότιοι ίσως θεωρούσαν ότι, με κάποιον τρόπο, ο Θορπ θα μπορούσε να ανατρέψει την κατάσταση. Ο Φαν ντεν Χούγκεμπαντ πήρε το προβάδισμα από τα 25 μέτρα και δεν το έχασε. Ο Θορπ, με τα χέρια-κουπιά και τα πόδια που μπαίνουν μόνο σε 48 νούμερο παπούτσι, έμεινε πίσω από τον Ολλανδό μισό μήκος σώματος στο τέλος του 3ου πενηνταριού. Η επίθεσή του μετά το γύρισμα θα μπορούσε να αποθαρρύνει φάλαινα, αλλά όχι τον άνθρωπο από το Μάαστριχτ, με το παγωμένο αίμα. Ο Φαν ντεν Χούγκεμπαντ ισοφάρισε το παγκόσμιο ρεκόρ του, στις 19 Σεπτεμβρίου, και πήρε το χρυσό. Μία μέρα μετά, θα νικούσe στην κούρσα των 100μ. ελεύθερο τον Αλιεκσάντρ Παπόφ, ο οποίος έψαχνε το 3ο διαδοχικό μετάλλιό του στο αγώνισμα, για να γίνει κι επισήμως ο επικηρυγμένος αθλητής των Ολυμπιακών Αγώνων. Από το 1972 στο Μόναχο, και τον Μαρκ Σπιτς των 7 χρυσών μεταλλίων, δεν είχε καταφέρει άλλος κολυμβητής να κάνει το συγκεκριμένο νταμπλ.