Πέντε φανταστικές ιστορίες από τον 21ο αιώνα: Μέρος 2ο

Η εκπνοή του 2019 θα σημαίνει ότι το 1ο πέμπτο του 21ου αιώνα διανύθηκε. Από εκείνη την Πρωτοχρονιά, του 2020, θα έχουν συμπληρωθεί 20 χρόνια. Ασφαλώς, 20 αθλητικά χρόνια, με στιγμές μοναδικές. Τέσσερα μέρη από μίνι ανασκοπικές νουβέλες του Contra.gr επιχειρούν να επαναφέρουν στη μνήμη μερικές νόστιμες ιστορίες, κάποιες γνωστές κι άλλες όχι και τόσο, και ενδεχομένως να τις υπενθυμίσουν στον αναγνώστη, που έχει συγκρατήσει, λόγω της θύελλας από πληροφορίες, τις πιο δημοφιλείς.

Η μέτρηση γίνεται αντιστρόφως, από το 2019 και πίσω, δηλαδή. Δείτε το 1ο μέρος εδώ.

Αυτό είναι το 2ο μέρος (2014-2010):

2014: Νταβίντ Λουίζ, ημιτελικός Παγκόσμιου Κυπέλλου, Μπέλο Οριζόντε

Δεν είναι για να αναρωτιέται κάποιος πώς ο Νταβίντ Λουίζ δεν έκλεισε κλαμένος το μισάωρο σε εκείνον τον ημιτελικό Παγκόσμιου Κυπέλλου με τη Γερμανία στο Μπέλο Οριζόντε; Πώς, δηλαδή, μπόρεσε να βγάλει τρέχοντας και αγωνιζόμενος ένα παιχνίδι που σηματοδοτήθηκε από τέτοιο μακελειό;

Θυμηθείτε τη μισή πρώτη ώρα του 1-7, όταν έγινε το 0-5. Αν είχατε σκοπό να ανοίξετε κάποια εφαρμογή για να δείτε τα στιγμιότυπα, πάρτε ένα λεπτό και ζυμώστε την με τη φαντασία σας. Τώρα, απλώς πλανηθείτε στην κινούμενη εικόνα του Λουίζ, να τρέχει πάνω κάτω σε μία ευθεία. Η αφάνα, που ανεμίζει, δίνει τη δική της διάσταση. Είναι η συνοδεία σε μία μάχη που θα έδινε ένας ήρωας του Μιγκέλ ντε Θερβάντες. Να σταματά λαχανιασμένος, σε απόγνωση, χωρίς να ξέρει πού πηγαίνει. Και να παίρνει ξανά τον άξονα, την κάθετο, χωρίς να γνωρίζει γιατί, λες κι επρόκειτο για κάτι αυτονόητο, σαν να ήταν ο μόνος δρόμος που θα τον βοηθούσε να ανακαλύψει το νέο μέρος, που πάντα θεωρούσε ότι υπήρχε.

Στις κερκίδες, τα δάκρυα και οι λυγμοί, στο πρώτο μισάωρο, έγιναν ξανά εκείνα που κατέστησαν το ποδόσφαιρο στο πιο δραματικό δρώμενο του πλανήτη. Φανταζόσουν τους μαχαλάδες, τα χαμίνια έξω, με τη βροχή να μην τα λυπάται. Και ο Λουίζ, χαμένος πια σε έναν κυκεώνα, έμοιαζε να συνεχίζει να τρέχει τη μάταιη ευθεία του σε έναν οβάλ κόσμο, πολύ καιρό αφού τελείωσε εκείνος ο ημιτελικός, το κοντινότερο σε γενοκτονία πράγμα στα σπορ.

2013: Άντι Μάρεϊ, Γουίμπλεντον

"Μη με κοιτάτε χαμένο. Στην πραγματικότητα ήθελα να κάνω κάτι όπως ο Άριεν Ρόμπεν έναν μήνα νωρίτερα, όταν έβαλε εκείνο το γκολ στην Ντόρμουντ. Αυτό που πραγματικά ήθελα, ήταν να πω κάτι κακό στον κόσμο, μόνο για να δω τη μάνα μου να γελάει. Τόσα χρόνια ακούω για τον Φρεντ Πέρι, τον τελευταίο Βρετανό που κατέκτησε το Γουίμπλεντον. Από το 1936, λέει, πφφφφ. Κάνε εσύ την πρόσθεση, εμένα δεν με ενδιαφέρει.

Μη με βλέπετε, σας λέω. Εκείνη τη στιγμή κοιτάζω το μποξ μου. Είναι ο Ιβάν και η Κιμ και η μάνα μου κι εγώ έχω πετάξει το καπέλο και είμαι εξοργισμένος. Σφίγγω τις γροθιές μου και ανεβοκατεβάζω τα χέρια μου. Το στόμα μου είναι ανοιχτό και τα δόντια μου ακονισμένα. Και κοιτάζω μόνο το μποξ μου, τους ανθρώπους που νοιάζονται για μένα. Η Τζούντι, πια, κλαίει.

Κι εγώ θέλω να τους πω κάτι. Να ξέρατε πώς έφτασα ως εδώ και πόσα χαιρέκακα βλέμματα έπρεπε να προσπεράσω... Μόλις πέρυσι ήταν που τα παρατηρούσα κατά δεκάδες στην κερκίδα, όταν έπαιζα με τον Ρότζερ. Και δεν είναι κακό να υποστηρίζεις τον Ρότζερ, εδώ που τα λέμε. Αν έπαιζα με τον Ρότζερ και ταυτοχρόνως βρισκόμουν στην κερκίδα, θα υποστήριζα τον Ρότζερ.

Αλλά οι υποκριτές, ανακουφίστηκαν με εκείνη την ήττα. Εγώ ήμουν του σκοτωμού και ήξερα τι θα έγραφαν οι φυλλάδες την επόμενη μέρα: "Ο Ρότζερ Φέντερερ νίκησε νεαρό Σκωτσέζο στον τελικό του Γουίμπλεντον". Μέχρι εκείνον τον τελικό ήμουν Βρετανός. Και ξαφνικά, έπειτα από αυτόν, γινόμουν Σκωτσέζος. Έγινα στις ήττες από τον Ράφα Ναδάλ, στις ήττες από τον Ρότζερ, ειδικά σε εκείνη από τον Άντι Ρόντικ, το 2009. Περίμεναν υπομονετικά την ήττα μου, για να επιστρατεύσουν κάθε ίνα που υπάρχει σε εκείνο το γελοίο πνευματώδες τους, που το θεωρούν πολιτιστικό δρώμενο, κιόλας. Βάζουν τα χέρια πάνω από το στόμα και χαχανίζουν.

Μόνο καλύτερος έγινα, όμως. Γι' αυτό και όταν ο Νόβακ Τζόκοβιτς έριξε το μπαλάκι στο φιλέ, το πρώτο πράγμα που ήθελα να κάνω, ήταν να τους πω ένα 'τι;', όπως ο Ρόμπεν. Πήγα και τον χαιρέτησα, τον αγκάλιασα, ένα παιδί που το ξέρω σχεδόν από τότε που έπιασα τη ρακέτα. Και ξαφνικά ένιωσα πολύ κουρασμένος. Αισθάνθηκα να μου λείπει γαλακτικό οξύ, αφυδατωμένος και για μισό εκατοστό του δευτερολέπτου πήγε να καταλάβει τη σκέψη μου η ματαιότητα. Κι έπεσα κάτω στο χορτάρι και δεν τόλμησα να δω την Τζούντι, που έδωσε τη ζωή της για να είμαι εγώ εδώ, μόνο για να διαβάζει ότι ίσως είναι αυταρχική και δεν με αφήνει να απογαλακτιστώ -και ότι μάλλον έπρεπε να κάνει στην άκρη για να βρω τον δρόμο μου.

Κέρδισα το Γουίμπλεντον, ο πρώτος Βρετανός μεταπολεμικά. Και αυτό που ήθελα, ήταν να τους πω κάτι. Κάτι χοντροκομμένο, όπως οι τίτλοι των εφημερίδων και τα αστεία τους. Κάτι σαρκαστικό, όπως τα σχολιάκια. Αντιθέτως, ήξερα τι θα γινόταν. Θα ενεργούσα κατά το πρωτόκολλο. Θα σήκωνα το τρόπαιο. Θα χαιρετούσα κάθε πιθανό και απίθανο με προσποιητή χαρά. Και έπειτα, θα προετοιμαζόμουν για τις υπόλοιπες υποχρεώσεις μου. Μέχρι το επόμενο Γουίμπλεντον, που θα έχανα και θα γινόμουν ξανά Σκωτσέζος.

Τόσο το καλύτερο για μένα".

2012: Σεργκέι Τετιούχιν, τελικός ολυμπιακού τουρνουά βόλεϊ Ανδρών, Λονδίνο

Όταν πήγε στο σερβίς, η Ρωσία ήταν χαμένη από χέρι. Ο Βαντίμ Ανατόλιεβιτς, συνοδοιπόρος του την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, είχε αποσυρθεί από τη δράση. Άλλωστε, ο Σεργκέι Γιούριεβιτς Τετιούχιν υποδεχόταν την μπάλα με αποδέκτη τον Βαντίμ Χαμούτσκιχ και την έπαιρνε από τα εκπαιδευμένα δάχτυλά του τόσο στην εθνική Ρωσίας όσο και στην Μπιελαγκόριε (που σημαίνει άσπρο βουνό), την ομάδα με την οποία κατέκτησαν τους σημαντικότερους τίτλους τους, δηλαδή τα Champions League του 2003 και του 2004.

Ο Χαμούτσκιχ δεν ήταν εκεί. Και ο Τετιούχιν βρισκόταν στο σερβίς. Άλλος ένας χαμένος ολυμπιακός τελικός στον ορίζοντα, όπως το 2000 στο Σίδνεϊ, όταν δεν υπήρχε ματσάρισμα για τον ιερό φανατισμό του Βλαντιμίρ Γκρμπιτς, τη μαεστρία του αδελφού του, Νίκολα, τα δυνατά χέρια και δυνατά άκρα των Γκόραν Βούγεβιτς και Άντρια Γκέριτς, το ταλέντο του νεαρού Ιβάν Μίλκοβιτς.

Τώρα είναι εδώ. Αντίδοτο για το ολοκληρωτικό παιχνίδι του Ζιλμπέρτο Γκοντόι Φίλιο (του διαβόητου Ζίμπα), του Αμαράλ Ντάντε, αλλά και τις ικανότητες του Γουάλας ντε Σόουζα πάνω από το φιλέ δεν φαίνεται ότι υπάρχει. Ο Τετιούχιν, λίγο πριν κλείσει τα 37 του, ενοχλείται, παρά τη ρωσική παγωμάρα που ούτε το δικό του, κατάτι διαφορετικό από αυτό που νομίζει ο κόσμος, πρόσωπο έχει γλιτώσει.

Εδώ είναι λοιπόν. Τα παιδιά του... ευρύ Βλαντίμιρ Ραμάναβιτς Αλιεκνό. Άλλος ένας χαμένος τελικός αχνοφαίνεται. Ο Τετιούχιν βρίσκεται στην εξωτερική γραμμή. Από τα χαρακτηριστικά του δεν αφήνεται να διαφανεί κάτι. Λίγο πριν ήταν 19-22 για τους Βραζιλιάνους, πριν ο ίδιος κερδίσει το μπλοκ άουτ. Αλλά τώρα ήταν η επιτακτική ανάγκη να σερβίρει καλά. Το σερβίς του χάλασε την υποδοχή. Το πλασέ του Ντάντε από τα 3 μέτρα δεν έγειρε αξιώσεις. Και ο τότε διαγώνιος Ντμίτρι Μουσέρσκι τελείωσε τη φάση. Οι Ρώσοι, έπειτα από ώρα, πλησίασαν στον πόντο. Ο Μπρούνο Ρεζέντε κάλεσε τάιμ άουτ. Και τότε ο Τετιούχιν, που απαρνήθηκε τη βόρεια τάση του για έλλειψη έκφρασης και έσφιξε τη γροθιά του με πάθος, τον είδε με την άκρη του ματιού του να χαστουκίζεται.

Ήταν εκείνη η στιγμή, με το βλέμμα να εστιάζει ανάμεσα στους Βραζιλιάνους που συγκεντρώνονταν για τις οδηγίες, που η αίσθηση ότι ο τελικός απείχε από τη λήξη του, τον κατέκτησε. Το επόμενο σερβίς ήταν άσος. Η Ρωσία πήρε το σετ κι έγινε η πρώτη ομάδα στην ιστορία που νίκησε σε τελικό Ολυμπιακών Αγώνων ενώ έχανε 0-2.

2011: Σάντρο Καμπάνια, Παγκόσμιο Πρωτάθλημα υγρού στίβου, Σανγκάη

Δύο χρόνια πριν, η Ρώμη γινόταν 'κρανίου τόπος' για τον μονόρχιδα Σικελό. Ο Σάντρο Καμπάνια είχε αναλάβει τη Σκουάντρα Ατζούρα έπειτα από αλληλουχία γεγονότων. Η Κολυμβητική Ομοσπονδία Ελλάδος, με τους διεθνείς πολίστες να νιώθουν ότι η έμπνευση που λάμβαναν από το άλλοτε σοφό Νέστορα του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος είχε πια ξεθυμάνει, είχε πάρει με βαριά καρδιά της απόφαση να αποδεσμεύσει τον Καμπάνια, ο οποίος βρήκε την αγκαλιά της πατρίδας του ανοιχτή. Ωστόσο, στο Παγκόσμιο της Ρώμης το 2009 οι 'σετεμπέλο' την πάτησαν με τον τρόπο που οι Ιταλοί σε όλα τα σπορ πέφτουν στην παγίδα, όταν θεωρούνται φαβορί. Αλλά ο Καμπάνια τους άφησε να βάλουν το πόδι στη φάκα. Ο Αλεσάντρο Καλκατέρα, ο Φεντερίκο Μιστράντζελο και ο Γκόραν Φιορεντίνι σταμάτησαν από την εθνική και ο ομοσπονδιακός τεχνικός 'έχτισε' μία ομάδα πάνω σε δύο θρύλους του ιταλικού πόλο: τον εμβληματικό Στέφανο Τεμπέστι, στον οποίο είχε τέτοια αδυναμία που αν μπορούσε θα τον ταρίχευε, και τον εγκεφαλικό 'πλέι μέικερ' Μαουρίτσιο Φελούγκο.

Αν και ο λόγος γινόταν για έλλειψη ταλέντου, με τους δύο αυτούς ο Καμπάνια ήταν ήσυχος. Κι αυτό αποδείχθηκε, αρχής γενομένης από την επόμενη χρονιά. Η Ιταλία έφτασε στον τελικό του Ευρωπαϊκού του Ζάγκρεμπ, τον πρώτον αυτής της διοργάνωσης από το 2001. Νίκησε την Ουγγαρία στον ημιτελικό και έχασε από τους φρενήρεις Κροάτες του δασκάλου του, που άλλωστε ήταν παίκτης του στη μεγάλη Ιταλία της τετραετίας 1992-95, Ράτκο Ρούντιτς.

Ωστόσο, στη Σανγκάη η Ιταλία είχε βρει τον δρόμο. Ξαναμπήκε στα ημιτελικά μετά την εύκολη νίκη επί της Ισπανίας και δεν άφησε τους Κροάτες να την τυλίξουν για δεύτερη φορά. Και στον τελικό επιβίωσε της ωραιότερης ντρίμπλας που έχει καταγραφεί σε τέτοιο ματς, του Βάνια Ουντόβιτσιτς στον Κριστιάν Πρεσιούτι, και κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο, το πρώτο μετά το 1994 στη Ρώμη, την πόλη που πριν δύο χρόνια φάνηκε ότι οι Ιταλοί δεν θα ανασταίνονταν.

2010: Σίντνεϊ Κρόσμπι, τελικός χόκεϊ επί πάγου, Χειμερινοί Αγώνες

Από όλους, έπρεπε να είναι αυτός. Στη 'Rogers Arena', οι Καναδοί δεν περίμεναν μόνο σθεναρή αντίσταση από τους Αμερικανούς, στον τελικό του χόκεϊ επί πάγου για τους Χειμερινούς Αγώνες του Βανκούβερ, αλλά τάση για εκδίκηση. Ήταν πριν από 8 χρόνια, στο Σολτ Λέικ, που τους χάλασαν το όνειρο για το χρυσό μετάλλιο μπροστά στο κοινό τους. Οι 'Κανούκς', με τα χαρακτηριστικά κόκκινα φύλλα στα μανίκια, ήταν ανώτεροι. Προηγούνταν 3-2 από τη 2η περίοδο και στην 3η ο Τζαρόμ Ιγκίνλα έβαλε ένα γκολ και έδωσε μία ασίστ για να πάρουν το χρυσό, το 7ο στην ιστορία τους στη διοργάνωση.

Εδώ ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα. Δεν υπάρχει κράτος που ό,τι θέλει το παίρνει, όπως οι Αμερικανοί. Το χόκεϊ επί πάγου δεν κάνει διαφορά. Όταν λέμε εκδίκηση, εννοούμε εκδίκηση. Αλλά κι οι Καναδοί δεν λατρεύουν το χόκεϊ για να χάσουν ένα χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο. Είχαν παιχθεί 67 λεπτά και 38 δευτερόλεπτα, όταν ο Ιγκίνλα βρέθηκε με την πλάτη του προς το τέρμα στη γωνία της αριστερής πλευράς που επιτίθετο ο Καναδάς. Κρατούσε το μπαστούνι και λίγο πριν φύγει το πακ από τη δικαιοδοσία του, είδε τον Σίντνεϊ Κρόσμπι, ανάμεσα στους δύο αντιπάλους που είχαν σπεύσει για βοήθεια, να κάνει την κίνηση και να βρίσκεται μόνος του απέναντι στον τερματοφύλακα.

Οι Αμερικανοί έχουν στείλει το ματς στην παράταση. Ο Ράιαν Μίλερ στην 3η περίοδο πιάνει τα... πόδια του, μεταξύ αυτών και ένα τετ α τετ με τον Κρόσμπι. Οι Καναδοί κρατούν προβάδισμα ενός γκολ και με περίπου ένα λεπτό να απομένει για τη λήξη του ματς, ο Ζακ Πάρις στέλνει την μπάλα στα δίχτυα. Και το ματς πάει στην παράταση.

Σε αυτήν έχουν παιχθεί ήδη 7 λεπτά και 38 δευτερόλεπτα. Άλλα 12'22'' και οι Αμερικανοί μπορεί να πάρουν το ματς στα πέναλτι. Είναι κοντύτερα σε αυτόν τον στόχο, από ό,τι ο κόσμος θεωρούσε αρχικά. Στο χόκεϊ επί πάγου ούτως ή άλλως δεν συζητείται το ανδραγάθημα, υπάρχει αυτομάτως στη διάσταση της ταχύτητας και του ελέγχου, και αυτό που κάνουν οι ΗΠΑ είναι τέτοιο. Το NFL αφορά και στον Καναδά και η πλειάδα των κορυφαίων παικτών του πρωταθλήματος πίνουν νερό στο όνομα της χώρας από τη βόρεια Αμερική.

Είναι σε αυτό το σημείο που ο Ιγκίνλα βρίσκει τον Κρόσμπι. Κάποιο λάθος πρέπει να έχει γίνει, διότι δεν έχει παίκτη να τον μαρκάρει. Είναι ολομόναχος. Ακόμα και τα ντεσιμπέλ από την κερκίδα δεν αλλάζουν. Και τότε ένας από τους πιο ταλαντούχους παίκτες όλων των εποχών, στα 22 του, φέρνει το μπαστούνι στο αριστερό πόδι του και περνάει το πακ κάτω από τα πόδια του Μίλερ. Είναι χρυσό γκολ. Το παιχνίδι κρίνεται. Ο Καναδάς παίρνει το χρυσό μετάλλιο και η αρένα εκρήγνυται. Όλη η ομάδα μαζεύεται πάνω από τον Κρόσμπι, ο οποίος ήδη έχει ξεκινήσει -και με αυτό το γκολ επιταχύνει- τον δρόμο του προς τη μυθολογία. Ο Καναδάς κερδίζει το 8ο χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο, αλλά μόλις το 2ο από το 1956 και μετά. Πολύ πριν ο Τζάστιν Τριντό σχολιάσει τον Ντόναλντ Τραμπ σε βίντεο, η οσμή της νίκης είχε λείψει από τους σκληροπετσωμένους του βόρειου ημισφαιρίου.