Πέντε φανταστικές ιστορίες από τον 21ο αιώνα: Μέρος 1ο

Η εκπνοή του 2019 θα σημαίνει ότι το 1ο πέμπτο του 21ου αιώνα διανύθηκε. Από εκείνη την Πρωτοχρονιά, του 2020, θα έχουν συμπληρωθεί 20 χρόνια. Ασφαλώς, 20 αθλητικά χρόνια, με στιγμές μοναδικές. Τέσσερα μέρη από μίνι ανασκοπικές νουβέλες του Contra.gr επιχειρούν να επαναφέρουν στη μνήμη μερικές νόστιμες ιστορίες, κάποιες γνωστές κι άλλες όχι και τόσο, και ενδεχομένως να τις υπενθυμίσουν στον αναγνώστη, που έχει συγκρατήσει, λόγω της θύελλας από πληροφορίες, τις πιο δημοφιλείς.

Η μέτρηση γίνεται αντιστρόφως, από το 2019 και πίσω, δηλαδή.

Αυτό είναι το 1ο μέρος (2019-2015):

2019: Καγουάι Λέοναρντ, Τορόντο Ράπτορς-Φιλαντέλφια Σίξερς, 7ος τελικός Ανατολής

Φαντάσου την εικόνα. Μην τη δεις, φαντάσου την. Προσπάθησε να τη θυμηθείς. Είναι μία από τις πιο αναγνωρίσιμες στον αθλητικό κόσμο το 2019. Ο Καγουάι Λέοναρντ με τα γόνατα λίγο μπροστά από τις πατούσες, στεκάμενος σε θέση βαθέως καθίσματος, κοιτάζει την μπάλα που πηγαίνει προς το καλάθι. Έχει γυρίσει τη γλώσσα του στην αριστερή πλευρά του στόματός του. Είναι η ελπίδα: είναι πολύ κουρασμένος, μόνο αυτή η φάση, παίρνοντας την μπάλα με το ένα χέρι, πηγαίνοντας δεξιά, αποφεύγοντας τον Τζίμι Μπάτλερ και πέφτοντας πάνω στον Τζοέλ Εμπίιντ, είναι εξαντλητική. Περιμένει να μπει, όχι επειδή δεν αντέχει άλλο, αλλά για να μη βασανίσει περαιτέρω τον εαυτό του. Ένας συμπαίκτης του με πολιτικά έχει βάλει το χέρι στην πλάτη του, υποδηλώνοντας αβρότητα. Είναι εκείνος που έχει την πραγματική διαίσθηση για το τι πρόκειται να γίνει. Είναι έτοιμος να σηκωθεί και να πανηγυρίσει.

Ο Εμπίιντ είναι δίπλα του. Όρθιος. Δεν υπάρχει κάτι που να δείχνει ότι θα καταρρεύσει σε μερικά δευτερόλεπτα. Παρακολουθεί κι εκείνος. Στο βλέμμα του συνοψίζεται η ελπίδα ενός κουρασμένου αθλητή, που δεν έχει κάποια αντίρρηση να ιδρώσει λίγο περισσότερο. Το άλμα του στο σουτ ανέδειξε την υπερπροσπάθειά του. Και εκείνη τη στιγμή, στο σημείο που τον έφερε η φορά του, πρέπει να ένιωθε ικανοποιημένος. ‘Χάλασε’ το σουτ και ανάγκασε τον εκτελεστή να δώσει ύψος στην μπάλα. Είναι έως και απίθανο να πάει προς το καλάθι.

Στη γωνία, αριστερά όπως κοιτάζεις τη φωτογραφία, είναι ένα κορίτσι που δουλεύει στη ‘Scotiabank Arena’. Έτοιμη να κλάψει. Δεν ξέρει τι να απογίνει, δεν μπορεί να αναγνωρίσει τι νιώθει. Η μπάλα και η πορεία που διαγράφει υπάγονται ήδη στη μνήμη της.

Αλλά σε ποιο χτύπημα στη στεφάνη λήφθηκε αυτό το ενσταντανέ; Είναι ανάμεσα στο δεύτερο και το τρίτο. Ο Λέοναρντ διαλέγει τη θέση που βρίσκεται. Και όταν η μπάλα βρίσκει ξανά τη στεφάνη και ξανά και πέφτει μέσα, σε μία σεκάνς καταστάσεων που είναι ανεπανάληπτη, αυτό που κάνει είναι να μείνει όρθιος και να ουρλιάξει. Πώς είναι εκείνη η φωτογραφία με τον λύκο στην κορυφή ενός βουνού, που τον φαντάζεσαι να γρυλλίζει στον ουρανό; Έρχεται από τα βάθη των διαστάσεων. Είναι απλώς ένα νικητήριο σουτ σε ένα παιχνίδι μπάσκετ, είναι απλώς οι ημιτελικοί της Ανατολής, αλλά είναι ό,τι εγγύτερο στον Θεό. Η μυστηριώδης ενέργεια που έστειλε την μπάλα στο καλάθι, η αναμονή, η πολλαπλή διάσταση που μεταλλάσσει, όχι μόνο την οπτική γωνία αλλά και την ίδια τη χωροχρονική κίνηση του αυτόπτη μάρτυρα, που διακρίνει την μπάλα σε εντελώς διαφορετικό χρόνο, να πηγαίνει προς το καλάθι.

2018: Αλίνα Ζαγκίταβα, χρυσό στο απλών γυναικών του καλλιτεχνικού πατινάζ, Χειμερινοί Αγώνες της Πιονγκτσάνγκ

Υποτίθεται ότι έπρεπε να ξεχαστεί, κατά τη διάρκεια της γιορτής. Τι περιμένει, καθισμένη στην καρέκλα μόνη της; Η Αλίνα Ζαγκίταβα δεν μπορεί να καταλάβει τι συμβαίνει. Το μυαλό της, κάποια στιγμή, χάνει τις γνώριμες συνιστώσες. Είναι εδώ, καθισμένη στο παγοδρόμιο της Πιονγκτσάνγκ, περιμένοντας ένα αποτέλεσμα που -πριν κλείσει καν τους 16 Μάηδες- θα αντιστοιχεί στους κόπους μιας ζωής. Αλλά η κάμερα, που τη δείχνει, την απαθανατίζει μόνη της. Ξέρει ότι υπάρχει κάμερα εκεί και γνωρίζει ότι τη δείχνει. Είναι, πια, σαν να μην υπάρχει. Μία συνηθισμένη κατάσταση.

Αυτό που τη φέρνει σε αμηχανία, που την αναγκάζει να κυρτώνει το κορμί της, είναι ότι κάθεται μόνη. Αυτό συνεχίζεται για ώρα. Δεν μετράει τα δευτερόλεπτα από μέσα της, οπότε ακόμα κι ο χρόνος που λογαριάζεται με ανθρώπινα χαρακτηριστικά, γίνεται τελείως σχετικός. Η Ζαγκίταβα θα πάρει σε λίγα δευτερόλεπτα το χρυσό μετάλλιο. Και είναι μόνη της.

Η Ζένια Μιεντβιέντιεβα κλαίει. Με λυγμούς. Το ρωσικό πρόσωπό της μόνο γυάλινα δάκρυα μπορεί να βγάλει. Όλοι είναι από πάνω της. Η προπονήτριά της, Ετιέρι Τουτμπιερίτζε, προσπαθεί να τη συνεφέρει. Μαζί της βρίσκονται οι υπόλοιποι προπονητές, ο Ντανιίλ Γκλέικενχαουζ και ο Σεργκέι Ντουντάκαφ. Η Μιεντβιέντιεβα κλαίει, απαρηγόρητη. Και η Ζαγκίταβα έχει βάλει τα χέρια πάνω στους μηρούς της, καμπουριάζει, το πρόσωπό της κρύβει απόγνωση. Το κυρίαρχο συστατικό, όμως, είναι η αμηχανία. Βρίσκεται κάπου που δεν ξέρει τι να κάνει. Περιμένει κάτι που δεν έχει ξαναζήσει. Και είναι μόνη της, σαν να μην είναι εκείνη που θα κατακτήσει το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο.

Η Κέιτλιν Όσμοντ την πλησιάζει. Της δίνει το χέρι. Η Καναδή δεν θέλει να δείξει συμπόνια, θα ήταν άκομψο για τη Ζαγκίταβα να δείξει ότι τη λυπάται. Η Ρωσίδα της επιστρέφει τη χειραψία, σαν να πρόκειται για ξεχασμένη τήρηση πρωτοκόλλου.

Ανακοινώνεται η επικράτησή της. Προσπαθεί να φωτίσει το πρόσωπό της, λες κι ανάβει κάποιον εσωτερικό διακόπτη. Παραμένει εκεί, κυρτή, καμπουριασμένη, με ένα ξαφνικό βάρος που προσδίδεται στα μόλις 15 χρόνια της. Είναι που θέλει τη μαμά της, είναι που αναρωτιέται για ποιον λόγο δεν γιορτάζει με τους συνεργάτες της, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι ‘χρυσοί’ ολυμπιονίκες.

2017: Νιου Ίνγκλαντ Πάτριοτς, τελικός Super Bowl

Ξέρεις πώς καταλαβαίνεις την επιρροή ενός αθλητή; Όταν η ομάδα του είναι χάλια κι εκείνος δεν βρίσκει τον τρόπο να περάσει μια πάσα. Αλλά αυτή είναι η μισή αλήθεια. Όταν η ομάδα του είναι χάλια, εκείνος δεν βρίσκει τον τρόπο να περάσουν μια πάσα και ξανά ανησυχούν για την παρουσία του. Οι Ατλάντα Φάλκονς είχαν κάνει τους Πάτριοτς μία από χόρτα και η αθλητομάνα Βοστόνη έκλαιγε για τον τίτλο που χανόταν. Η Ζιζέλ, με το σιέλ πουκάμισο, δεν θα έκανε το θριαμβευτικό instastory της. Σε ένα από τα διαλείμματα, δύο παίκτες των Φάλκονς συζητούσαν. Το σκορ είχε γίνει ήδη 28-3 και οι θεατές με τους ακροατές απλώς περίμεναν να λήξει, για να πέσουν τα κόκκινα κομφετί, προς τιμή των Φάλκονς.

Το νούμερο 12 με την κόκκινη φανέλα λέει στο συμπαίκτη του “έχουν τον Μπρέιντι, όμως”. Το νούμερο 18 απαντάει: “Ναι, εννοείται. Απλώς, λέω ότι δεν έχουν ξαναβρεθεί σε αυτήν τη θέση”. Ο πρώτος είναι ο Μοχάμεντ Σανού. Ο δεύτερος, ο Τέιλορ Γκάμπριελ. Εκείνη τη στιγμή, στο ‘NRG’ του Χιούστον μοιάζουν με παιδιά, που για πρώτη φορά έχουν την ευκαιρία να νικήσουν. Ή για θεατές ενός ματς, που κάπου βαθιά στον ομφαλό του, η ομαλότητα είχε διαταραχθεί.

Ήταν εκείνη η στιγμή που στο twitter, μία Καναδή τενίστρια μοιράστηκε τη χαρά της για τη νίκη της ομάδας από την Ατλάντα. Κι ένας όμορφος νεαρός της απάντησε με ερώτηση: “Αν νικήσουν οι Πάτριοτς, θα βγεις μαζί μου;”. Κι η Εζενί Μπουσάρ απάντησε “ναι” στην πρόκληση του φαν της ομάδας από τη Βοστόνη. Ο Τζον Γκέργκε ήξερε ότι είχε τον Τομ Μπρέιντι, που αποδείχθηκε και Θεός του Έρωτα, αφού η Μπουσάρ πέρασε στο ραντεβού της τόσο καλά, που παραδέχθηκε ότι άλλο ένα δεν θα ήταν κακή ιδέα κι έπειτα ένα τρίτο με το λαϊκό κλώνο του Τζάστιν Μπίμπερ.

Ο Μπρέιντι ήταν αλάνθαστος και, κυρίως, ήταν αγρίμι με την μπάλα να κλαίει. Το ‘Γκρεγκ Πόποβιτς-Τιμ Ντάνκαν’ στην περίπτωση των Μπρέιντι-Μπιλ Μπέλιτσικ ήταν πολύ πιο εξελιγμένο. Τα κοντινά πλάνα στο πρόσωπο του Μπέλιτσικ είναι απίστευτα, χωρίς ο σκηνοθέτης να κάνει οποιαδήποτε προσπάθεια. Όποτε ζουμάρει η κάμερα, το ύφος του προπονητή των Πάτριοτς είναι εκείνο του ανθρώπου που κάποτε θα γκρεμίσουν το ένα από τα τέσσερα πρόσωπα του όρους Ράσμορ, για να βάλουν το δικό του. Ο Μπέλιτσικ ασκεί στους αντιπάλους του ψυχολογική βία εφάμιλλη εκείνης που κατάφερνε ο Μάικ Τάισον στα τέλη της δεκαετίας του ’80.

Το 34-28 σηματοδότησε τη μεγαλύτερη ανατροπή σε Super Bowl, το 5ο των Πάτριοτς, το 5ο από τα 6 που πλέον έχουν οι Μπρέιντι-Μπέλιτσικ. Έτσι, απέκτησε άλλη διάσταση η απάντηση που έδωσε ο κορυφαίος quarterback όλων σε συμπαίκτη του το 2000, όταν του υπενθύμισε ότι είναι εκείνος που διάλεξαν οι Πάτριοτς στον 6ο γύρο του draft, συνολικά στο νούμερο 199: “Ναι και είμαι η καλύτερη κίνηση που έχει κάνει ποτέ αυτή η ομάδα”.

2016: Ντέγιαν Σάβιτς, προπονητής Σερβίας, χρυσό στο Ευρωπαϊκό και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο

“Το καλό που έχω εγώ, ξέρεις ποιο είναι; Ότι δεν μπορείς να με σπρώξεις. Άρα, δεν μπορώ να πέσω και στην πισίνα. Αναρωτιέμαι αν οι παίκτες μου σκέφτονται ότι έχουν γλιτώσει αυτό το εθιμικό κομμάτι. Αν και νομίζω ότι έπειτα από το χρυσό στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, το 2016, ήθελαν να με ρίξουν. Να σου πω κάτι; Νόμιζα ότι θα το είχα μεγαλύτερο απωθημένο. Χειρότερα νιώθω που πληρώνω στο Βελιγράδι για να αθλούνται τα παιδιά μου και που πια ουδείς το κάνει έξω. Φυσικά, εκείνοι οι δύο Ολυμπιακοί Αγώνες, του 2004 στην Αθήνα και του 2008 στο Πεκίνο, εξηγούνται. Ξέχασε ο Νέναντ Μανόιλοβιτς τον Αλεκσάνταρ Τσίριτς στον πάγκο, ενώ είχε δύο αποβολές, επειδή νόμιζε πως είχε τρεις. Δεν μπορείς να χάνεις τελικό Ολυμπιακών Αγώνων που προηγείσαι δύο γκολ διαφορά, στο έχω ξαναπεί”.

“Δεν σου λέω για το Πεκίνο και τι έγινε στα αποδυτήρια με τον Ντενίς Σέφικ και τον Αλεκσάνταρ Σάπιτς, για να πάμε διαλυμένοι στον ημιτελικό με τους Αμερικανούς. Δεν μπορώ να συγκρίνω τι με πονάει περισσότερο. Μπορώ μόνο να σου πω ότι τα χρυσά μετάλλια τα είχε πάρει η Γιουγκοσλαβία. Κι εμείς είχαμε μηδέν χρυσά. Τότε ήταν Κροάτες και Μαυροβούνιοι. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα μετά τον τελικό με τους Κροάτες ήταν τον Γιόσιπ Πάβιτς να μου λέει ‘χαίρομαι που έχεις στην μπλούζα σου έναν Κροάτη’, πριν από το Ευρωπαϊκό τον Γενάρη. Φορούσα μία μπλούζα με τον Τέσλα να φοράει ένα σκουφάκι και να παίζει πόλο. Νομίζω ότι δύσκολα εκπλήσσομαι, αλλά με έκανε να σοκαριστώ. Μόνο και μόνο γι’ αυτό, έπρεπε να τους διαλύσουμε στο Ρίο”.

Είχαμε 3 χρυσά στη σειρά, δύο σε Ευρωπαϊκά κι ένα σε Παγκόσμιο, αλλά αν δεν το παίρναμε αυτό, θα έμοιαζαν κάλπικα. Και παρά το ότι οι παίκτες μου, ο Άντριγια Πρλαΐνοβιτς, ο Ντούσαν Μάντιτς, ο Στέφαν Μίτροβιτς, ο Ντούσκο Πιέτλοβιτς, γνωρίζουν ότι είναι καλοί, δεν ξέρουν πόσο καλοί είναι. Δεν νομίζω να το καταλάβουν ποτέ, όπως πλήρως δεν το έχει καταλάβει ούτε ο Βλαντίμιρ Βουγιασίνοβιτς”.

2015: Κέιτι Λεντέκι, Παγκόσμιο υγρού στίβου του Καζάν

Θα μπορούσες να φανταστείς ότι η Φεντερίκα Πελεγκρίνι ποθούσε όσο οτιδήποτε άλλο την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στα 200μ. ελεύθερο. Θα μπορούσες να υποθέσεις ότι αφού το ήθελε τόσο πολύ, έχοντας το 2013 μείνει 2η, πίσω από τη Μίσι Φράνκλιν, με ένα χαμόγελο τόσο συχνό που μόνο διαφήμιση οδοντόκρεμας μπορούσε να το δικαιολογήσει, θα το έπαιρνε, όπως το ιταλικό δαιμόνιό της την καθοδηγούσε να κάνει πάντα, όταν ήθελε κάτι. Τελευταία στιγμή, άλλωστε, δύο χρόνια πριν, στη Βαρκελώνη, αποφάσισε να πέσει στο διακοσάρι και παρ’ ολίγον να κλέψει το χρυσό.

Τέλος, θα ήσουν σίγουρος για το κίνητρο που είχε, αναγνωρίζοντας την απειλή στη 18χρονη Κέιτι Λεντέκι, που είχε δηλώσει συμμετοχή και ήθελε να γίνει η πρώτη που θα κατακτούσε 4 χρυσά μετάλλια σε 200μ. ελεύθερο, 400μ. ελεύθερο, 800μ. και 1.500μ. σε Παγκόσμιο. Η ‘Φέντε’ δεν θα την άφηνε. Μόνο που η βιονική έφηβη δεν έπαιρνε από “όχι”. Κι ας είχε, την προηγούμενη μέρα, αναγκαστεί να κολυμπήσει σε προκριματικό και ημιτελικό 200μ., ενώ έπαιρνε περίπατο το 2ο χρυσό της, στα 1.500μ.

Τους χώρισαν, εν ολίγοις, 16 εκατοστά του δευτερολέπτου. Η ‘Φέντε’ βγήκε από την πισίνα με τον ψυχισμό της ντίβας, ως συνήθως, να προπορεύεται, αλλά η Λεντέκι, ένα φαινόμενο, ήταν που είχε κάνει τη δουλειά της. Και με τα 800μ. να απομένουν, το χρυσό της έμοιαζε πιο σίγουρο από νίκη της Dream Team στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης, το 1992. Προφανώς ήταν. Το χρυσό στα 4Χ200μ. ελεύθερο ήταν το 5ο, αλλά βεβαίως όχι τελευταίο σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα. Έχει ως τώρα 18, με τα 3 μόνο να είναι ασημένια. Η Πελεγκρίνι έπρεπε να κάνει υπομονή δύο χρόνια, ως το 2017 στη Βουδαπέστη, για να πάρει το χρυσό εις βάρος της Αμερικανίδας, σε ένα αγώνισμα που η ίδια θεωρεί κτήμα της.