Πενήντα feel good στιγμές στα σπορ: Μέρος πέμπτο

Το τελευταίο μέρος των στιγμών που αναφέρονται για να δημιουργήσουν ένα συστατικό που δεν συμβιβάζεται απέναντι σε μία πραγματικότητα που ο απαισιόδοξος θα μπορούσε να αποκαλέσει δυστοπική, είναι στην πραγματικότητα ο επίλογος ενός ερωτικού γράμματος προς όλα εκείνα τα τυχαία περιστατικά των γηπέδων, που μέσα από τη φρεσκάδα και τη σφριγηλότητά τους αρνούνται να παραδοθούν σε ό,τι είναι περιρρέον, δηλαδή τη θλίψη, τη μιζέρια και τη μελαγχολία.

Είναι απαραίτητο να μη λησμονείται πώς ο φανατικός των σπορ, κάποιος που διείδε στην ίδια την πραγμάτωσή τους το δικό του οχυρό, για να αντέξει καταστάσεις όπως η ενηλικίωση, η επαγγελματική αβεβαιότητα, η συναισθηματική απογοήτευση, δημιουργήθηκε: κάποτε με το στόμα ανοιχτό, αργότερα με την τριβή σε ό,τι όμορφο και σημαντικό γινόταν, πιο μετά στη… διατριβή στο αντικείμενο (ασχέτως αν όντως η αντίληψη μπορεί να καλύψει ολοκληρωτικά την ανάλυση), τώρα με την υπενθύμιση ότι μέσα από μια στασιμότητα που επειδή διατάχθηκε έχει γίνει τρομακτική, η επιστροφή σε όχι ανούσιες για την ανατροφή εικόνες γίνεται να αποτελέσει μια ανάσα.

Τα πρώτα 4 μέρη διεκδικούν το δικό τους μερίδιο σε αυτήν την ανάσα: το πρώτο, αναγνωριστικό, είχε τη λακωνικότητα που εκτιμούσε ότι θα το έκανε ευχάριστο, αλλά έπειτα ο υπογράφων βρήκε το… ρυθμό του, αραδιάζοντας λέξεις στο δεύτερο, το τρίτο και το τέταρτο, και προσπαθώντας να εξηγήσει και στον ίδιο τον εαυτό του ποια είναι αυτή η λεπτή διαφορά και η προσφορά που μπορεί να παίξουν τέτοιες στιγμές. Πρόκειται για συναισθηματική έξαρση, για μετατόπιση που, όπως εκείνοι τους παίκτες των ομαδικών σπορ που πάντα έβρισκαν συμβόλαια, επειδή μπορούσαν να αλλάξουν το τέμπο, έχει τη φιλοδοξία να αλλάξει την εικόνα εν τη ολότητά της ή και μερικώς. Το κέρδος, σε κάθε περίπτωση, έρχεται ανεξαρτήτως μεγέθους και ποσότητας.

10. Οι γυμναστικές ρουτίνες της Κέιτλιν Οχάσι στο έδαφος, στα κολεγιακά πρωταθλήματα. Το UCLA, γνωστό για το θρυλικό προπονητή μπάσκετ Τζον Γούντεν και τα στρατολογήματα δύο σέντερ που έκαναν σχεδόν αδύνατον να το νικήσει κάποια άλλη ομάδα από το 1964 έως το 1975 (10 από τα 12 πρωταθλήματα), του Λιου Αλσίντορ, κατόπιν Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ, και του Μπιλ Γουόλτον. Όποιος δεν έχει διαβάσει την ιστορία που έγραψε η Νίκη Μπάκουλη τον Ιανουάριο του 2019, αξίζει τον κόπο. Ήδη ήταν διάσημη σε όλον τον πλανήτη. Τα βίντεο με τα προγράμματά της σημειώνουν ακόμη ασύλληπτα νούμερα. Η ευδιαθεσία που τα συνοδεύει είναι αλλούτερη.

Το ωραίο σε αυτά τα προγράμματα είναι ο κόσμος περιμετρικά του ταπί. Οι ασκήσεις εδάφους της Οχάσι είναι υπέροχες. Αλλά αυτό που έχει σημασία είναι πώς αντιδρούν εκείνοι που ο θεατής μπορεί να αντικρίσει με γυμνό μάτι δίπλα. Όταν η Οχάσι χρησιμοποιεί τα χέρια της, για να κάνει κάποιο χορευτικό από τη μουσική και τα τραγούδια των Jackson 5 κυρίως (και του παιδιού-διάνοια με το όνομα Μάικλ Τζάκσον), τα υπόλοιπα κορίτσια περιμένουν υπομονετικά να κάνουν μαζί της ακριβώς τις ίδιες φιγούρες. Σε κάποιες φάσεις παριστάνουν ότι τραγουδούν στο μικρόφωνο και όταν η Οχάσι κάνει το σπαγκάτο και έπειτα επιστρέφει σε όρθια θέση, επικρατεί φρενίτιδα.

Η Οχάσι κάνει ένα πρόγραμμα υπέροχο. Δεν πρόκειται, όμως, για το επερχόμενο δεκάρι. Το γυμναστήριο ζητωκραυγάζει. Τα υπόλοιπα κορίτσια, που κάθε μέρα κάθονται δίπλα, πίσω και μπροστά της στο θρανίο, την αγκαλιάζουν. Η προπονήτριά της, η ανθρωπίστρια Βαλόρι Κόντος, που κάνει το μυαλό της να συνεχίσει να δουλεύει και να μην παραδίδεται στους αρμεχτές του ανθρώπινου σώματος, φοράει το άσπρο ταγέρ και είναι ευτυχισμένη. Μαζί της είσαι κι εσύ ευτυχισμένος αναγνώστη, ως θεατής χιλιάδες μίλια μακριά. Το πρόγραμμα της Οχάσι στο έδαφος, όσο κι αν υπολείπεται εκείνων των γυμναστριών των Ολυμπιακών Αγώνων, υπερτερεί στο ότι δεν πρόκειται για καταναγκαστική εργασία και ότι δεν συνοδεύεται από ανακούφιση. Είναι αγνή, άδολη χαρά και, όσο κι αν το αποτέλεσμα παίξει μείζονα ρόλο, αυτό που θα μείνει στην ιστορία είναι η κίνηση της Οχάσι, ένα εγχειρίδιο χειραφέτησης και απελευθέρωσης, μια αποδοχή από ό,τι, σε καίει, ό,τι σου τρώει την ψυχή, που λένε κι οι Τρύπες. Η ζωή μπορεί να περιμένει. Οι στιγμές αποτελούν γιορτή και, αν και συνδέονται, δεν συγγενεύουν με το βάθρο των νικητών.

9. Η Φεντερίκα Πελεγκρίνι καλύπτει μία απόσταση 4 δευτερολέπτων και 51 εκατοστών για να χαρίσει στην Ιταλία το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα κολύμβησης του Βερολίνου. Η Σουηδία προηγείται σε όλη την κούρσα των 4Χ200μ. ελεύθερο και η Στίνα Γκαρντέλ μπαίνει με 3,84 δευτερόλεπτα διαφορά στο τελευταίο κατοστάρι. Η Πελεγκρίνι, με κάποιον τρόπο, την παγιδεύει και στα τελευταία 20 μέτρα είναι εκείνη που παίρνει το προβάδισμα και φθάνει στη νίκη με μισό δευτερόλεπτο διαφορά, πάει να πει ότι ‘έριξε’ 5 δευτερόλεπτα στην αντίπαλό της.

8. Το ‘Obladi Oblada’ των Beatles στην ελληνική έκδοση, δηλαδή το ‘Φεύγω Από το Σπίτι Μου’, τραγούδι που ερμήνευσε ο Σάκης Παπανικολάου, για τους φίλους του Παναθηναϊκού και το ταξίδι τους στο Γουέμπλεϊ στις 2 Ιουνίου 1971, για το μόνο τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών που έχει παίξει ποτέ ελληνική ομάδα. Οι ‘πράσινοι’ έχασαν φυσιολογικά 0-2 από τον Άγιαξ, αλλά ο χαρούμενος ρυθμός και οι στίχοι έχουν μείνει.

7. Το χρυσό μετάλλιο του Στίβεν Μπράντμπερι στις 16 Φεβρουαρίου 2002, στο short track speed skating, για τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Σολτ Λέικ Σίτι. Δεν έχει μεγάλη πλάκα να βλέπεις έναν αθλητή να πέφτει κάτω και να χάνει τη διάκριση, αλλά είναι ξεκαρδιστικό να βλέπεις όλους τους αθλητές να πέφτουν κάτω και να νικάει εκείνος που περίμενε να πέσουν. Μοναδικό.

6. Το αφιέρωμα του BBC στον Ζινεντίν Ζιντάν, με πρόλογο Γκάρι Λίνεκερ, λίγους μήνες αφού έριξε την κουτουλιά στον Μάρκο Ματεράτσι στον τελικό του Παγκόσμιου Κυπέλλου 2006, όταν αποβλήθηκε στο 112′, δηλαδή στο 2ο ημίχρονο της παράτασης, από τον Οράσιο Ελισόντο. Η σύνδεση με τον Σένεκα, η μουσική και οι αστραπιαίες εναλλαγές είναι εξαίσια συστατικά. Μπόνους, ο πανηγυρισμός του Φάμπιο Γκρόσο, όταν σκόραρε, μετά την πάσα με το τακουνάκι αυτού του μοναδικού μάστορα με σμόκιν που ακούει στο όνομα Αντρέα Πίρλο, στον ημιτελικό με τη Γερμανία, όταν τελικά η ‘Ατζούρα’ νίκησε 2-0 τους οικοδεσπότες στο Μόναχο για τον ημιτελικό, με τα γκολ στα τελευταία δύο λεπτά (το δεύτερο ο Αλεσάντρο ντελ Πιέρο).

5. Η ιστορία του Στιβ Κερ ενώπιον του κόσμου στο Σικάγο μετά το πρωτάθλημα των Μπουλς το 1997. Στον 6ο τελικό του ΝΒΑ με τους Γιούτα Τζαζ, ο Μάικλ Τζόρνταν τού έδωσε την μπάλα για να πετύχει το νικητήριο καλάθι και οι Μπουλς να πάρουν το 5ο πρωτάθλημά τους. Ο Κερ ‘κεντάει’, λέγοντας ότι “ο Μάικλ νιώθει άβολα τέτοιες στιγμές” και ο μικρός μονόλογος αποτελεί κειμήλιο τρολ, πολύ πριν, βέβαια, αναγνωριστεί με μία λέξη η συγκεκριμένη κατάσταση.

4. Όταν ο Ρόμπιν Γουίλιαμς, ως Σον, περιγράφει τη μέρα του 6ου τελικού του 1975 στις World Series του μπέιζμπολ. Είναι η μέρα του ιστορικού παιχνιδιού με τα δύο home run του Κάρλτον Φρισκ, όταν οι Red Sox της Βοστόνης πίστεψαν ότι, απέναντι στους Reds του Σινσινάτι, μπορούσαν να σπάσουν την ‘κατάρα του Μπαμπίνο’, που έφυγε το 1919 για τους New York Yankees αντί 125.000 δολαρίων. Ο Σον περιγράφει στον Γουίλ τη νικητήρια φάση του 6ου τελικού και ταυτοχρόνως του λέει ότι παράτησε το εισιτήριο που είχε για το παιχνίδι, αφού ήταν εκείνη η μέρα που γνώρισε τη γυναίκα της ζωής του. Οι Reds νίκησαν στον 7ο τελικό και οι Red Sox έπρεπε να περιμένουν ως το 2004, δηλαδή 86 χρόνια μετά την τελευταία επικράτησή τους, το 1918.

3. Ο Σάσα Ντανίλοβιτς σηκώνει ένα καπνογόνο αναμμένο στην ‘Ολίμπια Χάλε’ του Μονάχου, τη νύχτα της 20ής Απριλίου 1999, 15” πριν από το τέλος του ημιτελικού του Κυπέλλου Πρωταθλητριών με τη Φορτιτούντο, όταν η Βίρτους νικάει 62-57 τη συμπολίτισσα. Είναι η πρώτη νίκη της Κίντερ επί της Τιμσίστεμ εκείνη τη χρονιά, έπειτα από 5 ήττες, και τη διαδέχεται η επική ατάκα που είπε ο προπονητής της ομάδας, Ετόρε Μεσίνα, στη συνέντευξη Τύπου, όταν είχε ερωτηθεί για την ‘κατάρα’ των εμφύλιων ημιτελικών και το ότι καμία ομάδα ως τότε δεν είχε καταφέρει να πάρει το τρόπαιο όταν έπαιξε με αντίπαλο από την ίδια χώρα: “Αν δεν ήταν εδώ κυρίες, θα σας έδειχνα ότι εμείς ξορκίζουμε την κατάρα πιάνοντας τ’ αρχ…α μας”. Όμως στον τελικό, η σπουδαία Ζαλγκίρις Κάουνας νίκησε 82-74 την Κίντερ και πήρε το τρόπαιο.

2. Το κείμενο του δημοσιογράφου Ερνάν Κασιάρι, με τίτλο ‘Messi es un perro’ (‘Ο Μέσι είναι ένας σκύλος’), που δημοσιεύθηκε στις 11 Ιουνίου 2012. Ο Αργεντινός, κάτοικος Βαρκελώνης, έγραψε μία απίστευτη ραψωδία για έναν από τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών (ή, καθόλου υπερβολικά, τον καλύτερο που έχει υπάρξει), η οποία έγινε εικόνα, με την ανάγνωση του κειμένου και τα στιγμιότυπα να συνάδουν ιδανικά με το ‘Divenire’ του Λουντοβίκο Εϊνάουντι. Μία οριακά άλλη εποχή, που αφορά.

1. Οποιοδήποτε βίντεο με χάιλαϊτ του Τζέισον Γουίλιαμς. Η ‘λευκή σοκολάτα’ ήταν η επιτομή της ψυχαγωγίας, οι πάσες του έπρεπε να μπαίνουν κατευθείαν σε γκαλερί έργων τέχνης και ο πρώτος προπονητής του στο ΝΒΑ, Ρικ Έιντελμαν, απηύδησε προσπαθώντας να τον βάλει σε καλούπι πρωταθλητισμού. Τον έμαθα προσωπικά από το ‘Τρίποντο’, την άνοιξη του 1999, όχι δηλαδή πολύ αργά, μια και το πρωτάθλημα είχε αρχίσει τον Φλεβάρη εκείνου του έτους, εξαιτίας του λοκ άουτ. Συν ότι, μετά την αποχώρηση του Τζόρνταν από το μπάσκετ, χρειαζόμουν μία ομάδα να υποστηρίζω. Συν ότι είχαν τον Βλάντε Ντίβατς και τον Πέτζα Στογιάκοβιτς. Οι Σακραμέντο Κινγκς της διετίας τους, από το 1999 έως και τα play offs του 2001, ήταν απόλαυση να τους βλέπεις. Ο Γουίλιαμς υπάκουγε στο ένστικτο πρώτιστα, θαρρείς ότι δεν μπορούσε να πασάρει χωρίς να δημιουργήσει μία περίπλοκη σύνθεση και αυτό δυσκόλευε αν μη τι άλλο τα σχέδια των Κινγκς για την κατάκτηση του πρωταθλήματος.

Θεωρήθηκε η Λυδία λίθος του Σακραμέντο και το καλοκαίρι του 2001 έγινε ανταλλαγή με τον Μάικ Μπίμπι και αρχικά οι Κινγκς φαίνονταν δικαιωμένοι, αφού την επόμενη χρονιά έφτασαν ένα παιχνίδι μακριά από τους τελικούς της Δύσης και προδόθηκαν από το αναθεματισμένο σουτ του Ρόμπερτ Χόρι και τη σειρά η οποία πια αναφέρεται ως ‘πιασμένη’. Η πλάκα είναι, όμως, πως ό,τι δεν έκαναν οι παίκτες εκείνης της ομάδας του, έχει καταφέρει ο Γουίλιαμς. Έχει πάρει το δαχτυλίδι του πρωταθλητή του 2006, με τους Μαϊάμι Χιτ…