Όταν κατάλαβες ότι ο Τσιτσιπάς θα αποκλείσει τον Ναδάλ

Έχοντας ηττηθεί 3-2 από τον Νόβακ Τζόκοβιτς στον ημιτελικό του Roland Garros, ο Στέφανος Τσιτσιπάς έφευγε από το Παρίσι μ’ εκείνη τη γλυκόπικρη γεύση της υπέρβασης που διακόπηκε στα 2/3 της. Είχε μεν ανατρέψει το 2-0 του Σέρβου, ισοφαρίζοντας 2-2 με τρομερή αντεπίθεση διαρκείας, αλλά το εις βάρος του 6-1 στο πέμπτο σετ τον είχε επαναφέρει στη σκληρή πραγματικότητα της παράτολμης απόπειράς του ν’ αμφισβητήσει τη διαφοράς που τον χωρίζει από ένα μόνιμο μέλος της ‘Αγία Τριάδα’ του παγκόσμιου τένις.

Στα 22 του είχε υψώσει το ανάστημά του σ’ έναν ημιτελικό major, αλλά στο τέλος υποχρεώθηκε να χαμηλώσει το βλέμμα και ν’ αποδεχθεί την αντίπαλη ανωτερότητα, στο μακρύ δρόμο για τη διεκδίκηση ενός εκ των τεσσάρων βαρβάτων τροπαίων. Αν και πληγωμένος από την τροχιά που είχε λάβει η μάχη του στο χώμα τίναξε από πάνω του την πακτωμένη σκόνη κι έγραψε τότε στο twitter πως “στο τέλος της ημέρας το μόνο που έχεις ανάγκη είναι ελπίδα, επιμονή και δύναμη. Το μέλλον σε χρειάζεται. Το παρελθόν όχι“.

Στις 17 του Φλεβάρη, 131 ημέρες από τις 9 του Οκτώβρη, ο Τσιτσιπάς στάθηκε στο ίδιο σταυροδρόμι. Άλλαξε μονάχα η επιφάνεια, το υλικό της και το χρώμα. Είχε καταφέρει να μετατρέψει το άκοπο 0-2 (2-6, 3-6) του Ραφαέλ Ναδάλ σ’ ένα εύθραυστο 2-2 (7-6, 6-4) και ήταν η στιγμή που όφειλε να διαλέξει τον τρόπο που θα ‘πολεμήσει’ για την ολοκλήρωση της υπερβατικής προσπάθειάς του. Από τον ‘Ταύρο του Μανακόρ’ είχε ηττηθεί στο ATP Finals Λονδίνο, τέλη Νοεμβρίου, για 6η φορά στις 7 συναντήσεις τους, παίρνοντας ασκήσεις για το σπίτι και δεν είχε την ευχέρεια να κάνει βήμα πίσω.

Τού είχε, άλλωστε, στερήσει ήδη του Ισπανού την ισοφάριση της επίδοσης-ρεκόρ των 36 διαδοχικών νικηφόρων σετ σε τουρνουά grand slam που κράτησε ο Ρότζερ Φέντερερ και είτε θα συνέχιζε να παίζει τένις υψηλού επιπέδου είτε θα λύγιζε ξανά, εμφανίζοντας μειωμένες αντιστάσεις στην κορύφωση του εγχειρήματος.

Δεν χρειάστηκε να ξεστομίσει οτιδήποτε φωναχτά για να καταλάβει κανείς την απόφασή του. Ο τρόπος που από τη μία προστάτευσε το σερβίς του στα πρώτα games του πέμπτου σετ και από την άλλη άρχισε να πιέζει τον Ναδάλ στο δικό του ήταν τόσο πειστικός που δεν μπορούσε να κρύψει το αμετάκλητο της κρίσης του. Τα βαθιά χτυπήματά του ήταν στην πλειονότητά τους ακριβείας και οι αντοχές του στα μεγάλα ράλι κούρασαν πολύ τον 34χρονο Ισπανό, οδηγώντας τον σε αβίαστα λάθη. Το αψεγάδιαστο έκτο game για το 3-3 και η σταθερά αυξανόμενη αμφιβολία με την οποία γέμισε το μυαλό του Ράφα ήταν η συνδυαστική προειδοποίηση του τι έρχεται. Με ακρίβεια εκατοστών. Στο 4-5 χρειάστηκε να σερβίρει για να μείνει στο ματς. Κανένα πισωγύρισμα όμως.

Υπερβολικό ενδεχομένως, αλλά το 11ο game του αγώνα ήταν, πιθανόν, το κορυφαίο (σε αξία και σημασία) της πορείας του στα λαμπερά ραντεβού της εκάστοτε χρονιάς. Το break ήταν η απόληξη της ηγεμονικής παρουσίας του. Αρχοντικός ως κυνικός και ψύχραιμος ως αποτελεσματικός, εκμεταλλεύτηκε κάθε σπιθαμή χώρου και τιμώρησε σαδιστικά τα αντίπαλα λάθη. Κι αν, σερβίροντας, για να φτάσει στο υπερηρωικό 7-5 έπρεπε να χαραμίσει δύο μπάλες σε match points, και μαζί να χαρίσει ένα αβαντάζ ισοφάρισης στον Ναδάλ, ήρθαν οι δύο ‘βασιλικοί’ πόντοι του λυτρωτικού φινάλε για να γεφυρώσουν το χάσμα από την πρώτη τριάδα της αιωνιότητας και να διώξουν από πάνω αυτή τη βαριά σκιά που λίγοι έχουν τα κότσια να σηκώνουν.

Η μονομαχία με τον Ρώσο Μεντβέντεφ (την Παρασκευή το πρωί στις 10:30) είναι άλλη ιστορία. Αλλά μαζί και η ευκαιρία μιας συμμετοχής στον μεγάλο τελικό. Χάνεται;