Όταν η Ασημάκη έδωσε το περιβραχιόνιο: μία ιστορία από τη Βαρκελώνη

Τσανγκσού. Αυτό είναι το όνομα της πόλης που πήγε η νέα Εθνική Ελλάδας στο πόλο Γυναικών για να παίξει την τελική φάση του World League το 2012. Ό,τι θα ήταν προετοιμασία για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, παρουσιάστηκε ως το πρελούδιο της νέας εποχής.

Σκάρτοι δύο μήνες είχαν περάσει από το προολυμπιακό τουρνουά της Τεργέστης. Μεγάλη Παρασκευή για την Ορθοδοξία εκείνη η ημερομηνία, 20 Απριλίου, η Εθνική ομάδα ήθελε να κάνει την Ανάστασή της με το ολυμπιακό εισιτήριο ανά χείρας. Τουναντίον, έμεινε στον σταυρό. Το 7-9 της Ισπανίας τώρα μοιάζει λογικό, τότε ήταν έκπληξη, αφού η γαλανόλευκη επιζητούσε αυτήν την αντίπαλο στο ματσάρισμα για το Λονδίνο. Ήταν η πρώτη σπουδαία στιγμή της 'Ρόχα', το εσόδιο στη δική της εποχή.

Στα γραφεία της Ομοσπονδίας θεωρήθηκε απαραίτητο να τεθεί ο δάκτυλος επί τον τύπο των ήλων. Από την ομάδα που 10 μήνες πριν κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στη Σαγκάη, αποφασίστηκε να εκπνεύσουν την καριέρα τους στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα 6 πολίστριες: Κική Λιόση, Γιούλη Λαρά, Άντι Μελιδώνη, Αγγελική Γερόλυμου, Σταυρούλα Αντωνάκου, Αντιγόνη Ρουμπέση. Αυτό το τελευταίο ονοματεπώνυμο κρατήστε το. Εξάλλου, είναι το μόνο που η Αλεξάνδρα Ασημάκη χρησιμοποίησε στην επιστολή αποχώρησής της, στη Μαρία Καούκη, η οποία δημοσιεύθηκε στο Contra.gr στις 31 Αυγούστου.

Μία πορτογαλική παρομοία του 16ου αιώνα αναφέρει ότι "όταν περάσεις τον Ισημερινό, δεν έχεις πια αμαρτίες". Αυτός ήταν ο στόχος του ταξιδιού στην Τσανγκσού. Στην αποστολή βρίσκονται 6 παγκόσμιες πρωταθλήτριες: πλην της Ασημάκη, συνέχισαν με το εθνόσημο η Ηλέκτρα Ψούνη, η Φιλιώ Μανωλιουδάκη, η Άλκηστις Αβραμίδου, η Χριστίνα Τσουκαλά και η Έλενα Κούβδου. Έπειτα, ενσωματώθηκαν οι πρωταθλήτριες Ευρώπης Νεανίδων από το προηγούμενο καλοκαίρι στη Μαδρίτη: η Χριστίνα Κότσια, οι Στεφανία και Ιωάννα Χαραλαμπίδου, η Μαργαρίτα Πλευρίτου, η Χρυσή Διαμαντοπούλου, που αντικατέστησε τη δεύτερη τερματοφύλακα, Ελένη Γούλα. Μαζί τους ήταν κι η μεσαία Πλευρίτου, η Ελευθερία. Σύντομα, στις 9 Δεκεμβρίου του 2012, αυτές οι πολίστριες θα γίνονταν παγκόσμιες πρωταθλήτριες Νεανίδων στο Περθ. Αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα.

Προς το παρόν, ο αναγνώστης κοιτάζει κατάματα την παλιγγενεσία. Χωρίς πολλά λόγια, αρχηγός στη νέα Εθνική χρίστηκε η Ασημάκη.

Η παρουσία στην Τσανγκσού ήταν εντυπωσιακή, εν μέρει λόγω της καταφανούς ποιότητας της ομάδας, εν μέρει επειδή τα περισσότερα συγκροτήματα στο τουρνουά προετοιμάζονταν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Στις 3 Ιουνίου του 2012, η Εθνική που είχε αποκλειστεί με 6-7 ύστερα από μεγάλη μάχη από τις Ηνωμένες Πολιτείες, νίκησε την Κίνα σε ματς-καρμπόν του τελικού της προηγούμενης χρονιάς. Το σκορ ήταν παρόμοιο, αλλά όχι ίδιο. Στη Σαγκάη ήταν 9-8. Στην Τσανγκσού ήταν 8-7. Τηρουμένων των αναλογιών, αυτό ήταν σπουδαία επιτυχία. Ο υπογράφων, σε κείμενο που έγραψε τότε, χαρακτήρισε την Ασημάκη "υπηρεσιακή αρχηγό". Ο λόγος ήταν ότι η ίδια η Ρουμπέση, αρχηγός της ομάδας ως την Τεργέστη, είχε αρνηθεί να θέσει εαυτόν εκτός διεθνών υδάτων. Η τότε μόλις 24χρονη φουνταριστή δεν γίνεται να πει κάποιος ότι απόλαυσε αυτόν τον επιθετικό προσδιορισμό.

Σχεδόν έναν χρόνο μετά, ο εκλέκτορας του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος, Γιώργος Μορφέσης, κατέστησε σαφές στους κόλπους της Ομοσπονδίας ότι επιθυμούσε την επιστροφή της Ρουμπέση στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Η Εθνική επρόκειτο να προετοιμαστεί για το Παγκόσμιο της Βαρκελώνης. Το πρόβλημα που ανεδείχθη ήταν εκείνο με το περιβραχιόνιο. Το τεχνικό επιτελείο δεν τόλμησε να το ψηλαφίσει. Δεν προτιμήθηκαν καν οι εκλογές, όπως είχε κάνει ο Σάντρο Καμπάνια σχεδόν 10 χρόνια πριν, μετά την αποχώρηση του Κώστα Λούδη άμα τη λήξει του μικρού τελικού με τους Ρώσους (ήττα 5-6) στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, όταν βγήκε πανηγυρικά ο Γιώργος Αφρουδάκης. Ένα θέμα που θα έπρεπε να έχει λυθεί από την έναρξη της προετοιμασίας, λίγο μετά τους τελικούς του πρωταθλήματος, στους οποίους ο ΝΟ Βουλιαγμένης επικράτησε 3-1 του Ολυμπιακού, αφέθηκε σε μια χωροχρονική μοίρα, η οποία το μετέτρεψε σε πρόβλημα.

Έπρεπε το ημερολόγιο να δείξει 21 Ιουλίου, λίγο πριν από την αναμέτρηση με τις ΗΠΑ, για να βρεθεί λύση. Η οποία δόθηκε, όχι βέβαια από τους τεχνικούς, αλλά από τις ίδιες τις παίκτριες. Συγκεκριμένα, από την Ασημάκη, η οποία χτύπησε το χέρι στον πάγκο (μεταφορικά) και αποφάσισε, για να μη διανθιστεί το πρόβλημα μέσα στο νερό, να υποχωρήσει. Η φουνταριστή του ΝΟΒ, ακόμη, με την πράξη της έδειξε ότι αυτός ο αποχωρισμός την καθιστούσε αληθινή αρχηγό. Δεν κράτησε κακία στην Ρουμπέση, την καταλάβαινε. Άλλωστε, αυτό αποδεικνύεται και από το ίδιο το κείμενό της, το οποίο πιθανώς δεν καθρεφτίζει μια μονιμότητα, αλλά την τωρινή ψυχοσύνθεσή της και αν, φερ' ειπείν, το συνέτασσε σε έναν χρόνο, θα άθροιζε αναφορές στις ήδη υπάρχουσες.

Στο νερό και εκτός αυτού, η Ασημάκη υπήρξε ντίβα, μία σοφή αντάρτισσα, το αποτέλεσμα της κύησης των προηγούμενων ανυπότακτων γενεών. Η καριέρα της είχε και Ολυμπιακούς Αγώνες, όμως η αλήθεια είναι ότι επικρατεί μελαγχολία για την εικόνα εκείνη που δεν θα πραγματοποιηθεί: να μπει ως αρχηγός της ομάδας στο Ολυμπιακό Στάδιο για την τελετή έναρξης, ως το σύμβολο της γενιάς της, μίας γενιάς που πέτυχε, αλλά που δεν γεύτηκε το ολυμπιακό ηδύποτο, εκείνο για το οποίο ο ερασιτέχνης αθλητής είναι διατεθειμένος να δώσει χέρια και πόδια. Γνωρίζοντάς την, βεβαίως, όσο γίνεται, είναι ασφαλές να ειπωθεί ότι δεν γινόταν αλλιώς. Έφυγε επειδή δεν της είχε μείνει κάτι άλλο να δώσει. Όπως, δηλαδή, κάνουν οι αληθινοί αρχηγοί.