Οκτώ ματς-μικροί θρύλοι του Γουίμπλεντον

Τις βροχερές μέρες του Γουίμπλεντον, όταν τα παιχνίδια διακόπτονται και (όταν δεν πρόκειται για το κεντρικό κορτ που κλείνει δέκα χρόνια με σκέπαστρο) δεν συνεχίζονται, σειρά παίρνουν τα… ντοκιμαντέρ. Ιστορίες τενιστών που φτάνουν στην επιτυχία. Το τάι μπρέικ του τέταρτου σετ στον τελικό του 1980, μεταξύ Μπιόρν Μποργκ και Τζον ΜάκΕνρο. Ο Άρθουρ Ας, πρώτος μαύρος που νίκησε στο Λονδίνο. Ο Ροντ Λέιβερ, ο Φρεντ Πέρι, ο τελευταίος Βρετανός πριν τον Άντι Μάρεϊ που κατέκτησε το τουρνουά, ο Μπόρις Μπέκερ, η ιστορία του Γκόραν Ιβανίσεβιτς το 2001, που τον κατέστησε το μοναδικό τενίστα που έχει κατακτήσει Major ως wild carded. Η Μαρτίνα Ναβρατίλοβα, η Κρις Έβερτ, βεβαίως η θαυμάσια Στέφι Γκραφ, η πιονέρος του φεμινιστικού τενιστικού κινήματος, Μπιλ Τζιν Κινγκ, η Μαρτίνα Χίνγκις, φυσικά η Σερένα Γουίλιαμς.

Εζήτωσαν τους νικητές, λοιπόν, αλλά όχι και ουαί τοις ηττημένοις. Δεν υπάρχουν μόνο οι τελικοί από τους οποίους οι θριαμβευτές ανάγονται σε εθνικούς ήρωες και, ως είθισται εκ της ρίζας της δημιουργίας των σπορ, πολεμικοί κατακτητές. Τούτο μπορεί να ισχύει και στον τρίτο ή τον τέταρτο γύρο ενός τουρνουά, κάποιες φορές ακόμα νωρίτερα. Αθλητές που ξεπετάγονται για να κάνουν μία συναρπαστική έκπληξη, ρεκόρ που σπάνε, παιχνίδια που μένουν ανεξίτηλα χαραγμένα στην ιστορία των φίλων του αθλητισμού επειδή άλλαξαν τον ρου του αθλήματος ή τα κατάφεραν, με την ανατρεπτική διάθεσή τους, να γίνουν η αιτία ώστε ένας άνθρωπος, που εντελώς τυχαία βρέθηκε εκεί, να ασχοληθεί με το παιχνίδι.

Μία λίστα με 8 ματς του μονού ανδρών που δεν είναι τελικοί αλλά έμοιαζαν με τέτοιο τον 21ο αιώνα θα μπορούσε να είναι η εξής:

Ράφα Ναδάλ-Ρόμπιν Σόντερλινγκ, 2007

Ο Ισπανός είναι ήδη τρις πρωταθλητής στο Ρολάν Γκαρός και παρά τις περί του αντιθέτου προβλέψεις, ότι θα αρκούνταν στη δόξα που προσφέρει το χώμα, έφτασε στον τελικό του Γουίμπλεντον, που έχασε από τον κυρίαρχό του, Ρότζερ Φέντερερ, 3-1 σετ, στις 9 Ιουλίου. Απέναντί του, εδώ, ένας Σουηδός που δεν έχει διάθεση να αφήσει τον Ναδάλ να προκριθεί χωρίς να του το δείξει.

Το απίστευτο παιχνίδι για τον τρίτο γύρο του τουρνουά κράτησε... πέντε μέρες. Σοβαρά. Το παιχνίδι άρχισε το Σάββατο 30 Ιουνίου και τελείωσε την Τετάρτη 4 Ιουλίου. Οι δύο τενίστες μπήκαν και βγήκαν από το κεντρικό κορτ 8 φορές, η αγωνιστική διάρκεια ήταν 4 ώρες και η αναμονή... 92. Αν οι Βρετανοί χρειάζονταν ακόμα μία ένδειξη ότι έπρεπε να βάλουν οροφή στο κεντρικό κορτ, αυτό ήταν αρκετό.

Ο Ναδάλ πέτυχε τον πρώτο match point του τη... Δευτέρα, με το τάι μπρέικ του τρίτου σετ στο 7-6. Η challenge που έκανε τον έδειξε εκτός και εκείνη τη στιγμή άρχισε να βρέχει, για να διακοπεί στο 7-7 το παιχνίδι. Ο Σόντερλινγκ πήρε το τρίτο σετ και το τέταρτο και με τον Ναδάλ να προηγείται 2-0 στο πέμπτο, το παιχνίδι διακόπηκε ξανά στο 30-30 του πέμπτου game.

Την Τρίτη το ματς διακόπηκε άλλες δύο φορές, πρώτα στο 3-2 υπέρ του Ναδάλ και έπειτα στο 4-4. Την Τετάρτη συνεχίστηκε, με τον Ισπανό να επικρατεί 7-5. Σαν να μην έφτανε αυτό, μία μίμηση του Σόντερλιγκ για τον Ναδάλ μπροστά στα μάτια του τον εξαγρίωσε, όχι, όμως, τόσο όσο τον ίδιο τον Σουηδό, που έβλεπε το νούμερο 2 και τότε της παγκόσμιας κατάταξης να αργεί χαρακτηριστικά να σερβίρει. Η μίμηση ήρθε με τον Ναδάλ να σαρκάζει τον Σόντερλινγκ δείχνοντάς του το νέο μπαλάκι ενώ ήταν έτοιμος να σερβίρει, αφού λίγο πριν, όταν έκανε την ίδια κίνηση, ο Σουηδός καθόταν στην καρέκλα του. Στο τέλος χαιρετήθηκαν με κόπο και δύο χρόνια αργότερα ο Σόντερλινγκ πήρε την εκδίκησή του, αφού έγινε ο θύτης της μίας από τις δύο συνολικά ήττες που έχει ο Ναδάλ στο Ρολάν Γκαρός.

Άντι Μάρεϊ-Στάνισλας Βαβρίνκα, 2009

Το πρώτο παιχνίδι στην ιστορία του Major που χρησιμοποιήθηκε η οροφή στο κεντρικό κορτ ήταν και εκείνο που θεωρήθηκε το βράδυ της ανάστασης του βρετανικού τένις. Οι δύο παίκτες άρχισαν μεσημέρι και έφτασαν βράδυ, οι 22:38, ώρα που τελείωσε το ματς, ήταν το αργότερο χρονικό σημείο που έληξε ποτέ ένα παιχνίδι ως τότε. Ο Βαβρίνκα έκανε το πρώτο βήμα για να τονώσει την αυτοπεποίθησή του, αλλά η νίκη του Άντι Μάρεϊ, 3-2, έγινε εθνική υπόθεση.

Από την εποχή του Τιμ Χένμαν είχαν να πιστέψουν οι Βρετανοί ότι ένας τενίστας από το Νησί θα κατακτούσε το πρώτο Γουίμπλεντον από το 1936(!) και τον Φρεντ Πέρι. Και είχαν, ετεροχρονισμένα, δίκιο. Ενώ ο Άντϊ Ρόντικ έκανε στον ημιτελικό την έκπληξη, ο Μάρεϊ θα τα κατάφερνε τέσσερα χρόνια αργότερα, όταν επικράτησε στον τελικό με τον Νόβακ Τζόκοβιτς, ωστόσο είχε ήδη κατακτήσει, την προηγούμενη χρονιά, το US Open. Έξι μήνες αργότερα, ο Βαβρίνκα πήρε το δικό του πρώτο τρόπαιο, στη Μελβούρνη, απέναντι στον Ράφα Ναδάλ.

Ρότζερ Φέντερερ-Τζο Βιλφρίντ Τσόνγκα, 2011

Δεν είχε χάσει ποτέ σε Major ματς που προηγούνταν 2-0 σετ ο Ρότζερ Φέντερερ. Η τελευταία φορά που είχε γίνει ήταν το 2003, σε παιχνίδι του Davis Cup, της διοργάνωσης των εθνικών ομάδων, με τον Λέιτον Χιούιτ. Ο Ελβετός προερχόταν από τον τελικό του Ρολάν Γκαρός και, 2 χρόνια μετά την ένδοξη νίκη του με τον Νόβακ Τζόκοβιτς, φαινόταν ικανός να κατακτήσει ξανά το λονδρέζικο Major. Ο Τσόνγκα, όμως, μετά το χαμένο δεύτερο σετ στο τάι μπρέικ, πήρε το τρίτο 6-4 και χρειάστηκε, επίσης, από ένα μπρέικ στα δύο επόμενα για να προκριθεί στον ημιτελικό, πραγματοποιώντας μία εντυπωσιακή επιστροφή μέσα στο Ναό που θεός ήταν ο αντίπαλός του.

Γκόραν Ιβανίσεβιτς-Τιμ Χένμαν, 2001

Η τελευταία μεγάλη ευκαιρία του Βρετανού να παίξει στον τελικό του Γουίμπλεντον πάρθηκε από το ‘μαύρο άλογο’ εκείνης της χρονιάς, τον Κροάτη που είχε χάσει σε τρεις περιπτώσεις παλιότερα, δύο από τον Πιτ Σάμπρας (1994, 1998) και μία από τον Άντρε Άγκασι. Ο Χένμαν ήταν ο καλύτερος τενίστας την Παρασκευή, που άρχισε το παιχνίδι, και προηγήθηκε 2-1 σετ με ένα εντυπωσιακό bagel στο τρίτο. Τότε, 'ο Θεός έστειλε τη βροχή", όπως είπε ο Ιβανίσεβιτς. Το Σάββατο, 7 Ιουλίου, οι δύο τενίστες έπαιξαν 51 λεπτά, αρκετά για να πάρει ο Κροάτης το τέταρτο στο τάι μπρέικ και να προηγείται στο πέμπτο 3-2. Ο Χένμαν έχασε την επόμενη μέρα, την Κυριακή του τελικού δηλαδή, 6-3 στο πέμπτο σετ και, αφού δεν ήταν κάτι λογικό σε εκείνο το τουρνουά, το πιο λογικό ήταν να κερδίσει ο Ιβανίσεβιτς το πρώτο και μόνο Major της καριέρας του Δευτέρα.

Νόβακ Τζόκοβιτς-Ράφα Ναδάλ, 2018

Ο ημιτελικός του περυσινού Γουίμπλεντον κράτησε 5 ώρες και 15 λεπτά και ήταν ο δεύτερο μακρύτερος στην ιστορία του συγκεκριμένου Major, αλλά και μεταξύ των δύο τενιστών (με πρώτο τον τελικό του Αυστραλιανού το 2012, που κράτησε 5 ώρες και 56 λεπτά). Ο πρώτος έγινε την... προηγούμενη μέρα, με τον Αμερικανό Τζον Ίσνερ, φυσικά, να χάνει από τον Νοτιοαφρικανό Κέβιν Άντερσον σε 6 ώρες και 36 λεπτά!

Ήταν το παιχνίδι που ουσιαστικά σηματοδότησε την επιστροφή του Νόλε στην κορυφή, μετά από περίπου 1,5 χρόνο ανομβρίας και ηττών που δεν συνάδουν με την ποιότητα του νούμερο 1 της παγκόσμιας κατάταξης. Ένα τάι μπρέικ στο τρίτο σετ που κρίθηκε στους 11 πόντους υπέρ του Σέρβου και ένα πέμπτο σετ που παίχθηκαν 18 γκέιμς, πριν ο Τζόκοβιτς επικρατήσει 10-8, έχοντας σώσει τρεις μπρέικ πόιντς στο 7-7. Ο Σέρβος δύο μέρες μετά νίκησε άνετα τον Άντερσον για να κατακτήσει το τέταρτο Γουίμπλεντον της καριέρας του.

Ρότζερ Φέντερερ-Πιτ Σάμπρας, 2001

Αυτό το παιχνίδι στον τέταρτο γύρο του Γουίμπλεντον θεωρήθηκε η αλλαγή φρουράς στο παγκόσμιο τένις. Άκλειστα 20 ο Φέντερερ, αντιμετώπισε τον Αμερικανό που ήθελε να πάρει το πέμπτο συνεχόμενο τρόπαιό του, να ισοφαρίσει την επίδοση του Μπιόρν Μποργκ, από το 1976 έως και το 1980, και να γίνει ακόμα πιο... επίλεκτο μέλος του All England Tennis Club.

Δεν συνέβη. Ο Φέντερερ έδειξε σε πέντε σετ, μόνο ένα εκ των οποίων κρίθηκε στα έξι γκέιμς υπέρ κάποιου από τους δύο τενίστες (το τρίτο, 6-4 υπέρ του Φέντερερ), του ίδιου του Ελβετού, ένα μέρος από τις ικανότητες και την αντίληψη που θα τον καθιστούσαν ιδιοφυία του τένις. Στις 18:20 ακριβώς την 3η Ιουνίου ξάπλωσε, μετά από έναν return forehand winner που ‘έγραψε’ το τελικό 7-5, φαρδύπλατος στο κεντρικό κορτ, έχοντας αποκλείσει το σπουδαίο Αμερικανό των 13, τότε, Major, ο οποίος δεν πέτυχε την 100ή νίκη του στο τουρνουά εκείνη τη χρονιά. Έμεινε στις 100 συνολικά, αφού νίκησε μόλις στον πρώτο γύρο τον επόμενο χρόνο.

Νόβακ Τζόκοβιτς-Μάρκος Παγδατής, 2007

Ένας φίλος πριν από χρόνια είχε πει ότι αυτό το παιχνίδι ήταν ο λόγος που άρχισε να βλέπει σταθερά τένις. Στις 6 Ιουλίου ο Νόβακ Τζόκοβιτς και ο Μάρκος Παγδατής κατέλαβαν το κεντρικό κορτ. Ο πρώτος είχε μία συμμετοχή στα ημιτελικά του Ρολάν Γκαρός και μία εύκολη ήττα στον ημιτελικό με τον Ράφα Ναδάλ. Ο δεύτερος, τη συμμετοχή στον τελικό του Αυστραλιανού Όπεν του 2006 και την αξιοπρεπέστατη παρουσία, όταν έχασε 3-1 από τον Ρότζερ Φέντερερ, αλλά και τον ημιτελικό του Γουίμπλεντον, όταν ηττήθηκε 3-0 από τον Ναδάλ.

Από αυτήν την οπτική γωνία φαίνεται ότι ο προημιτελικός των πέντε ωρών καθόρισε ποιος από τους δύο τενίστες θα πήγαινε στο επόμενο επίπεδο. Για τον Παγδατή αυτή η απώλεια, με το 7-5 στο πέμπτο σετ, ήταν κατασταλτική, αφού δεν έφτασε ξανά σε ημιτελικό Major, την ώρα που η πορεία του Τζόκοβιτς είναι πασίγνωστη, παρά το γεγονός ότι αποκλείστηκε ξανά από τον Ναδάλ στον ημιτελικό, παρατώντας την αναμέτρηση στο 4-1 εις βάρος του στο τρίτο σετ. Ο Σέρβος βρήκε τον πρώτο τελικό του στη Νέα Υόρκη, σχεδόν 2 μήνες αργότερα, και το πρώτο Major στην Αυστραλία, τον Φεβρουάριο του 2008.

Τζον Ίσνερ-Νικολά Μαού, 2010

Δύο ονοματεπώνυμα που θα μείνουν για πάντα συνυφασμένα με το Γουίμπλεντον, ένα ματς που έχει τη δική του σελίδα στη Wikipedia, αν και ουδείς από τους δύο τενίστες έχει πλησιάσει να κατακτήσει ένα Major, ένα παιχνίδι που είναι επιχείρημα τόσο για εκείνους που ψηφίζουν το τάι μπρέικ στο πέμπτο σετ σε όλα τα μεγάλα τουρνουα (πλην του US Open, που ισχύει) όσο και για αυτούς που θεωρούν ότι η μαγεία έγκειται στο ατελέσφορο και στη διαδικασία που πια μοιάζει με την επιβίωση. Το μόνο ματς που διακόπηκε δύο μέρες, όχι ελέω καιρικού φαινομένου, αλλά διότι δεν τελείωνε.

Το παιχνίδι άρχισε στις 18:15 της Τρίτης, 22 Ιουνίου, στο κορτ 18 και διακόπηκε στις 21:07, ενώ οι τενίστες είχαν ήδη παίξει δύο τάι μπρέικ και το σκορ ήταν στο 2-2. Την Τετάρτη άρχισε στις 14:05 και διακόπηκε στις 21:09. Το ρεκόρ μακροβιότητας είχε σπάσει στις 17:45 (6 ώρες και 33 λεπτά είχε κρατήσει η μάχη του Φαμπρίς Σαντορό με τον Αρνό Κλεμάν στο Ρολάν Γκαρός του 2004) και όταν πια έπεσε το φως, το σκορ ήταν 59-59.

Την επόμενη μέρα, οι δύο τενίστες ξεκίνησαν να παίζουν στις 15:40 και στις 16:47 επιτέλους είχε φτάσει η ώρα. Ο Ίσνερ ήταν που επικράτησε 70-68, μετά από 11 ώρες και 5 λεπτά καθαρού παιχνιδιού. Δύο γκρουπ από 14 επιτηρητές γραμμής και 4 γκρουπ από 28 ball boys και ball girls χρησιμοποιήθηκαν, στο μόνο παιχνίδι στην ιστορία που αμφότεροι οι τενίστες έκαναν πάνω από 100 άσους (113 ο Ίσνερ, 103 ο Μαού). Ούτως ή άλλως το ρεκόρ μοιάζει ακατάρριπτο, αλλά στο Γουίμπλεντον, από τη στιγμή που αποφασίστηκε ότι από φέτος θα ισχύει ο κανόνας του τάι μπρέικ στο πέμπτο σετ, το συγκεκριμένο παιχνίδι αποκτά μία μορφή που με το πέρασμα των χρόνων θα υφαίνεται με το μετάξι των αθλητικών παραμυθιών.