Γιατί το 'ΜακΓκρέγκορ-Σερόνι' δεν ήταν στημένο

"Ήταν στημένο". "Τα είχαν συμφωνήσει από πριν". "Ήταν όλο στο μιλητό". "Περίμενα όλο το βράδυ για αυτόν τον αγώνα και τελείωσε σε 40 δευτερόλεπτα". "Τι μαλακία άθλημα είναι αυτό". Και άλλα τέτοια όμορφα γενικά, αλλά κυρίως η βασική και δημοφιλέστερη άποψη ήταν πως ήταν στημένο, μια θέση που ασφαλώς βοηθήθηκε και από τα tweets του Nate Diaz, ο οποίος με το που τελείωσε ο αγώνας φρόντισε να πει ότι "this shits all fake", κάτι που ίσως να αφορά τον αγώνα, αλλά ενδέχεται να εστιάζει και στο γενικότερο πλαίσιο λειτουργίας και αθλητικής προώθησης που εφαρμόζει το UFC, που τον βρίσκει κάθετα αντίθετο.

Ό,τι και να δημιούργησε βέβαια αυτό το κύμα άποψης πως ο αγώνας ΜακΓκρέγκορ-Σερόνι ήταν 'φτιαχτός', η ουσία είναι μια: δεν ήταν. Και η 'ανάγνωση' πως ένα τέτοιο bout, έτσι όπως κύλησε μπορούσε να στηθεί είναι τουλάχιστον 'ανήλικη' για να μην πούμε ανοιχτά 'κακοπροαίρετη'.

Η αλήθεια είναι πως 'the writing was on the wall' όσο αυτό έχει να κάνει με το αποτέλεσμα, έστω και αν κανείς δεν περίμενε ότι η επιστροφή του Ιρλανδού θα διαρκούσε μόλις 40 δευτερόλεπτα. Με ρεκόρ 7-4 και 2 συνεχόμενες και 'βαριές' ήττες στους τελευταίους του αγώνες, ήταν ξεκάθαρο από την αρχή ότι ο Σερόνι ήταν ένα tune-up fight για τη συνέχεια του 2020 του Ιρλανδού και μια ευκαιρία για τον Cowboy να βγάλει ένα πολύ καλό ποσό ως ένα μίνιμουμ αναγνώρισης για τα χιλιόμετρα που έχει τρέξει στους κακοτράχαλους δρόμους του ΜΜΑ.

Από εκείνο το σημείο όμως μέχρι να το να πει κανείς ότι ο Cowboy 'βούτηξε', υπάρχει μια τεράστια απόσταση και είναι εξαιρετικά άδικο να 'βάφεται' ο Σερόνι με αυτήν την 'μπογιά'. Και αν για τον Nate θα υπάρχει το αιώνιο συγχωροχάρτι του "ε τι να κάνουμε, ο Nate είναι, τα λέει κάτι τέτοια για να γίνεται κουβέντα", για τους λοιπούς fight experts του καναπέ κάτι τέτοιο δεν υφίσταται, πόσο μάλλον όταν ελάχιστοι εκτίμησαν όταν το έβλεπαν σε ζωντανή σύνδεση την εκπληκτική εφευρετικότητα της κομβικής επίθεσης του ΜακΓκρέγκορ.

Προσωπικά δεν δηλώνω ο μεγαλύτερος οπαδός του Ιρλανδού, αλλά δεν μπορώ παρά να του αναγνωρίσω ότι η επίθεση με τον αριστερό του ώμο, στη μύτη του Σερόνι ήταν ιδιοφυής και ήταν αυτή που εν τέλει ζάλισε τον αντίπαλό του και τον έκανε πολύ 'ανοιχτό' στην κλωτσιά που θα ξεκινούσε να γράφει τον επίλογο του αγώνα. Κοιτώντας το σημαντικό αυτό clinch ξανά και ξανά, παρατηρεί κανείς με μεγαλύτερη λεπτομέρεια το σχέδιο του ΜακΓκρέγκορ. Κρατώντας με το αριστερό του χέρι το δεξί δικέφαλο του Σερόνι, ο Notorious δημιουργεί ένα κενό το οποίο φροντίζει να καλύπτει ταχύτατα με τον ώμο του, χρησιμοποιώντας τον ως έμβολο με στόχο το πρόσωπο του αντιπάλου του. Χαμηλώνοντας το κέντρο βάρους του και πριν προλάβει ο Σερόνι να καταλάβει τι θα ερχόταν στην συνέχεια, ο ΜακΓκρέγκορ του καταφέρνει τρια πολύ δυνατά χτυπήματα με αυτήν την μέθοδο που του σπάνε τη μύτη και του προκαλούν αιμορραγία στο δεξί του μάτι. 

Ο Σερόνι το δήλωσε κιόλας μετά το τέλος του αγώνα."Δεν έχω ξαναδεί ποτέ κάτι τέτοιο, με έπιασε εντελώς απροετοίμαστο. Μου έσπασε την μύτη, άρχισε να αιμορραγεί και μετά με κλώτσησε στο κεφάλι. Σκέφτηκα 'πω ρε φίλε, τόσο γρήγορα έγινε;'. Τις έφαγα πολύ νωρίς". Η ειλικρίνεια του Αμερικανού τα λέει όλα. Ούτε ένας αθλητής του MMA με 51 αγώνες στο βιογραφικό του δεν είχε ξαναδεί κάτι παρόμοιο, γιατί πολύ απλά, ΚΑΝΕΙΣ δεν είχε ξαναδεί κάτι παρόμοιο. Τα shoulder strikes τα οποία έκριναν την πολυδιαφημισμένη αναμέτρηση του UFC 246 ήταν κάτι εντελώς καινούργιο, τουλάχιστον στην κλίμακα στην οποία λειτούργησαν τα ξημερώματα της Κυριακής.

Η χρήση του ώμου για να 'ρολάρεις' χτυπήματα του αντιπάλου σου, αποφεύγοντας το μεγαλύτερο μέρος της ισχύς τους, ή η χρήση των ώμων για να κερδίσεις χώρο στο clinch, σπρώχνοντας τον αντίπαλο ή βρίσκοντας μερικούς πολύτιμους πόντους για να κερδίσεις ένα underhook είναι κάτι που σίγουρα έχουμε δει πολλές φορές στον χώρο του MMA και της πυγμαχίας, αλλά ο ώμος ως βασικό και αποτελεσματικά κομβικό επιθετικό όπλο ήταν κάτι που ήταν τόσο ΟΚ-τι-ήταν-αυτό-που-μόλις-είδαμε, που έπρεπε να έρθουν οι δηλώσεις του Σερόνι για να επιβεβαιώσουν την πραγματικότητα.

Στο bottom line άλλωστε (που λένε και στο χωριό μου) δεν είναι ντροπή να πιάνεσαι αδιάβαστος, πόσο μάλλον όταν σε πιάνει αδιάβαστο η εφευρετικότητα ενός top class αθλητή. Ντροπή όμως είναι να μη δέχεσαι να αναγνωρίσεις αυτήν ακριβώς την πιθανότητα, την πιθανότητα να δεις κάτι που δεν αναγνωρίζεις, αντί να χαρείς που γίνεσαι μάρτυρας μιας καινούργιας σελίδας στην τεχνική βίβλο ενός αθλήματος.

Ντροπή είναι επίσης να ρίχνεις στον κουβά του 'απατεώνα' έναν ταλαντούχο και σίγουρα υπερβολικά φιλότιμο αθλητή που έχει βάλει το κεφάλι του στην λαιμητόμο ξανά και ξανά, υπηρετώντας το σπορ που αγαπάει. Μπορούμε να κάνουμε μπόλικη κουβέντα για τα χιλιόμετρα που έχουν απομείνει στο ντεπόζιτο του Σερόνι, όχι όμως για το αν είναι τίμιος στην καριέρα του δημιουργώντας ανούσιες 'σκιές' για να καλύψουν τα δικά μας φάουλ στην ανάγνωση ενός αγώνα.

Αυτό το οποίο έγινε τα ξημερώματα της Κυριακής ήταν καταπληκτικό σε επίπεδο αθλητικής επίδοσης και οκταγωνικού IQ. Και οφείλει να 'διαβάζεται' ως τέτοιο. Όλα τα υπόλοιπα είναι για μια ακόμη φορά, ψηφιακές κουβέντες της δεκάρας.