Ο Θοδωρής Βλάχος καλύπτει τα τελευταία 30 χρόνια του ελληνικού πόλο
Ο προπονητής του Ολυμπιακού και της εθνικής πόλο Ανδρών έχει από καιρό διαβεί με επιτυχία τον Ρουβίκωνα της αμφισβήτησης.
Η πρόκριση του Ολυμπιακού, με τα 31 πρωταθλήματα, τα 7 τελευταία συνεχόμενα, στο Final 8 του Αννόβερου (6-8 Ιουνίου) είναι η τέταρτη διαδοχική, ένα ρεκόρ που προφανώς δεν είναι το σπουδαιότερο επίτευγμα των ‘ερυθρόλευκων’ την τελευταία τετραετία. Ξεχωρίζει, παρασάγγας από τα υπόλοιπα, η περυσινή νίκη της ομάδας πόλο Ανδρών επί της Προ Ρέκο, την ένατη μέρα του Ιούνη, το δεύτερο Σάββατο του μήνα, μέσα στη Γένοβα. Αυτή η επιτυχία ήταν ένα αποτέλεσμα προετοιμασίας ετών και ετών.
Όταν ο Θοδωρής Βλάχος πρωτοπήγε στον Ολυμπιακό, το καλοκαίρι του 2011 και μετά τη λύση της συνεργασίας με τον Βαγγέλη Πάτερο, η κατάσταση στο σύλλογο ήταν τόσο δραματική, που τότε οι δυσοίωνες εκτιμήσεις, έστω κι από τους κακοπροαίρετους, ήταν ότι ο Ολυμπιακός θα έπαιζε για την τετράδα της Α1, ίσα ίσα για να μπει στους ημιτελικούς.
Εκείνο το καλοκαίρι ο Χρήστος Αφρουδάκης επέστρεψε στο φυσικό τόπο του, τη Βουλιαγμένη, ο Αντώνης Βλοντάκης είχε χαιρετήσει από καιρό κλείνοντας στον ΝΟ Χίου, το ίδιο έκανε και ο Γιώργος Ντόσκας, ο Θοδωρής Χατζηθεοδώρου είχε επιστρέψει πρωταθλητής Ευρώπης με την Παρτίζαν και επίσης βρέθηκε στον ΝΟΧ. Παρέα τους, και ο Αργύρης Θεοδωρόπουλος. Ο Γιώργος Αφρουδάκης, από τη μεριά του, είχε φύγει ένα χρόνο πριν, καθώς ο Ολυμπιακός δεν του ανανέωσε το συμβόλαιο, για τον Παναθηναϊκό. Η διοίκηση ανάγκης του Ερασιτέχνη δεν κατόρθωσε να σώσει πολλά στο σύλλογο την προηγούμενη χρονιά και ουσιαστικά αγόραζε χρόνο, για να αναλάβουν ο Μιχάλης Κουντούρης και κάποια από τα άλλα μέλη της διοίκησης, με στόχο να σώσουν το σύλλογο.
Στο πόλο Ανδρών, ο Ολυμπιακός ουσιαστικά δεν έκανε κάτι άλλο από το να δείξει την κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Ο Βολιώτης Θοδωρής Βλάχος δεν ήταν γέννημα-θρέμμα του συλλόγου, ωστόσο για περίπου 17 χρόνια ήταν εκεί, με εξαίρεση μία χρονιά που φόρεσε το σκουφάκι του Παναθηναϊκού και για την οποία έχει μετανιώσει. Αμαρτία εξομολογουμένη ουκ έστιν αμαρτία, λένε, ως εκ τούτου αυτή η θητεία είναι όντως ως μη γενόμενη.
Ούτως ή άλλως, δεν αθωώνεται μόνο για την προτίμησή του παιδιόθεν στον Ολυμπιακό, αλλά για την προσήλωση και την πίστη του. Αυτή η χρονιά, που θα τελειώσει με το ταξίδι στο Αννόβερο, μία πολύ σημαντική επιτυχία, θα κλείσει 8 έτη στον πάγκο. Είναι ο προπονητής με τα περισσότερα χρόνια, σπάζοντας το ρεκόρ του προκατόχου του, Βαγγέλη Πάτερου, ο οποίος είχε μείνει έξι. Ωστόσο, θα αποτελούσε υποτίμηση να παραγνωριστεί ότι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, με την παρουσία του καλύπτει ορισμένες ιστορικές στιγμές των τελευταίων 30 χρόνων του ελληνικού πόλο. Κι αυτό προφανώς δεν οφείλεται μόνο στο καλό τάιμινγκ, αλλά και στο πώς ο ίδιος αντιλαμβάνεται το άθλημα, πώς το μεταλαμπαδεύει στους παίκτες του, πώς, μέσα από τις ψυχρολουσίες, καταφέρνει και αναστηλώνεται.
Η κατάρα
Ο Βλάχος πήγε ως παίκτης στον Ολυμπιακό επί Κοσκωτά το καλοκαίρι του 1989, λίγους μήνες πριν βουλιάξει το καράβι. Δεν ήταν το μόνο απόκτημα. Μαζί εκείνη τη χρονιά είχαν πάει ο Κώστας Λούδης και ο Νίκος Βενετόπουλος. Από το 1988 έως το 1990 η ομάδα τους σημείωνε διαρκή βελτίωση και εκείνη τη σεζόν ήρθε η νίκη επί του Εθνικού με σκορ 10-9 στο πειραϊκό ντέρμπι.
Θα σκεφτεί ο αναγνώστης ότι η αναφορά στη νίκη σε ένα ντέρμπι κανονικής περιόδου είναι κάπως αχρείαστη, μόνο που αυτή η περίπτωση ήταν ιστορική. Από το 1971 έως το 1990 ο Ολυμπιακός δεν είχε νικήσει τον Εθνικό. Για 19 χρόνια, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, οι ‘κυανόλευκοι’, που ασφαλώς έχουν κατοχυρώσει με σφραγίδα γνησιότητας το προσωνύμιο ‘ο αυτοκράτορας του ελληνικού πόλο’, κατάφερναν όχι μόνο να κατακτούν μαζικά τα πρωταθλήματα αλλά να νικούν σε κάθε περίπτωση τον Ολυμπιακό. Αυτή η κατάρα έσπασε στο συγκεκριμένο παιχνίδι, που το γκολ της νίκης πέτυχε ο… Θοδωρής Βλάχος.
Ο ίδιος και η ομάδα του δεν χρειάστηκε να περιμένουν πάνω από 2 χρόνια για να πάρουν και το πρώτο πρωτάθλημα από τότε. Σε μία τελική φάση που όλοι έπαιζαν με όλους, ο Ολυμπιακός ήταν ο βέβαιος πρωταθλητής μετά τη νίκη του Εθνικού επί της Βουλιαγμένης. Και στο κολυμβητήριο του Λαιμού, εκεί που θα πανηγύριζε πολλά από τα μελλοντικά πρωταθλήματά του, έγινε η στέψη του. Τα 21 χρόνια μπορεί να μη σβήστηκαν, αλλά πάντως εξασθένησαν, η καμπούρα βρήκε το σωστό τύπο άσκησης ώστε να ισιώσει.
Βοηθός στη Βουδαπέστη
Αυτό είναι μόνο το πρώτο παράδειγμα.
Όταν επέστρεψε στον Πειραιά, μετά το 1998, όταν και έφυγε από την ομάδα, που ανέλαβε ο σπουδαίος Σέρβος Νίκολα Στάμενιτς, έγινε στη σωστή συγκυρία. Ο Στάμενιτς έφυγε από τον Ολυμπιακό στις 12 Οκτωβρίου του 2000 και, λόγω του χαρακτήρα του, δεν επανεμφανίστηκε. Μάλιστα, δεν είναι λίγες οι φορές που έχει έρθει στον Πειραιά ινκόγκνιτο, για να συναντήσει παλιούς φίλους, αλλά τα χρόνια περνούν, οι άνθρωποι φεύγουν και οι σύνδεσμοι χάνονται.
Ο Ολυμπιακός, ενεργώντας αστραπιαία, προσέλαβε τον Ντράγκαν Ματουτίνοβιτς. Ο ‘Μάτουτα’ είχε για βοηθό προπονητή τον Θοδωρή Βλάχο. Την πρώτη χρονιά του, πήγε στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στο Ντουμπρόβνικ, όταν ο Ολυμπιακός έχασε από τη Γιουγκ στην παράταση. Τη δεύτερη, το 2002, ήταν που οι ‘ερυθρόλευκοι’ πήραν το Κύπελλο Πρωταθλητριών.
Ο Ματουτίνοβιτς, ενώ είχε συμφωνήσει το καλοκαίρι να συνεχίσει στον πάγκο του Ολυμπιακού, απέδρασε εν μία νυκτί και πήγε στην Πεσκάρα, όπου τον περίμενε ο καλός φίλος και παίκτης του στην εθνική Ισπανίας που είχε κατακτήσει το ασημένιο ολυμπιακό μετάλλιο του 1992, Μανουέλ Εστιάρτε. Το status quo του ανθρώπου ήταν τέτοιου μεγέθους, που δούλεψε στην ποδοσφαιρική Μπαρτσελόνα, ως ο πολύτιμος βοηθός του Γιόζεπ Γκουαρδιόλα από τη στιγμή που ανέλαβε, το 2008.
Ο Ζόλταν Κάσας, που συνέχισε στον πάγκο του Ολυμπιακού, κράτησε για βοηθό του τον Βλάχο. Οι ‘ερυθρόλευκοι’ έφτασαν στο Final 4 της Βουδαπέστης και, αφού νίκησαν την Ποζίλιπο σε ένα συγκλονιστικό ημιτελικό, κατέκτησαν το τρόπαιο με τη Χόνβεντ. Το 9-7 της 25ης Μαΐου 2002 ήρθε σχεδόν 24 ώρες μετά το 8-5 επί της Γιουγκ Ντουμπρόβνικ. Ο Μάκης Βολτυράκης, λίγα κλικ του ρολογιού πριν σταθεί απέναντι, σήκωσε το βαρύτιμο τρόπαιο. Δίπλα πανηγύριζαν οι Θοδωρής Χατζηθεοδώρου, Δημήτρης Κραβαρίτης, Σάκης Πλατανίτης, Θέμης Χατζής, Θοδωρής Καλακόνας, Γιάννης Θωμάκος, Πέταρ Τρμπόγεβιτς, Νικόλας Δεληγιάννης, Αντώνης Βλοντάκης, Γιώργος Ψύχος, Ανδρέας Γιαννιώτης και Αρσένης Μαρούλης. Έτσι ολοκλήρωσε το τρεμπλ, όπως πέρυσι, μετά τον καταπληκτικό τελικό Κυπέλλου του Βόλου και τη λόμπα του ευφυούς Χατζηθεοδώρου στο τελευταίο δευτερόλεπτο της παράτασης, αλλά και τους πέντε απίθανους τελικούς με τον σπουδαίο ΝΟ Βουλιαγμένης, ο οποίος πάλεψε μέχρι τελευταίας ρανίδος του αίματός του. Ο Βλάχος πανηγύρισε στο νησί της Μαργαρίτας φορώντας το… καπελάκι του στραβά και με μία μπλούζα που έδειχνε τον Φοίβο και την Αθηνά, ίδια με εκείνη του έφορου Γιώργου Παπαδόπουλου, ενόψει των επερχόμενων Ολυμπιακών Αγώνων. Ο τωρινός επικεφαλής του Ερασιτέχνη, Μιχάλης Κουντούρης, είχε πιάσει στασίδι μπροστά μπροστά στην κερκίδα.
Ο Κάσας έφυγε το καλοκαίρι του 2003 και ο Βέσελιν Τζούχο, ο θρυλικός Κροάτης που ανέλαβε τον Ολυμπιακό, είχε για παρτενέρ του τον Βλάχο. Ο κόουτς του Ολυμπιακού έχει δηλώσει σε ανύποπτο χρόνο ότι ουσιαστικά από τον τελευταίο έχει αντλήσει τις περισσότερες από τις επιρροές του για το πόλο. Αυτές που τον βοήθησαν στα πρώτα βήματά του ως προπονητή και που, βέβαια, δίνουν τον τόνο στη σκέψη του ακόμα και τώρα, που βέβαια είναι, δουλεύοντας όλο το χρόνο, ένας φτασμένος τεχνικός. Το καλοκαίρι του 2005 ο Ολυμπιακός αποφάσισε να δώσει χώρο στις ακαδημίες του. Το δίλημμα στην περίπτωση ήταν Βλάχος ή Κραβαρίτης. Ο δεύτερος ήταν, τελικά, που εμπιστεύτηκαν τα πρώτα παιδιά που θα φιλοξενούσε ο σύλλογος μετά από πάρα πολλά χρόνια. Ο πρώτος, θέλοντας να κάνει τα δειλά βήματα ως προπονητής, πήγε στο Παλαιό Φάληρο. Και μετά από 6 χρόνια, αφού επέδειξε σημαντικό έργο, ισχυροποιώντας τις ακαδημίες της ομάδας και οδηγώντας την ακόμα και στο Final 4 του Κυπέλλου του 2010, ένιωθε έτοιμος να επιστρέψει στον Ολυμπιακό.
Ο πέμπτος τελικός
Ο Βλάχος οδήγησε, προς διάψευση των… προφητών και προς επίρρωση των παικτών του, τον Ολυμπιακό στους τελικούς του πρωταθλήματος του 2012. Σε αυτήν τη συγκλονιστική σειρά, κατάφερε να προηγηθεί 2-1 της Βουλιαγμένης και να φτάσει τον τέταρτο τελικό στα πέναλτι. Αλλά ο ΝΟΒ έκανε το break στο ‘Πέτρος Καπαγέρωφ’ και στον πέμπτο τελικό ο Δημήτρης Μάζης, μαζεύοντας όλο το θάρρος του και με την Μπέττυ Μαγγίρα να προσεύχεται στις κερκίδες του κολυμβητηρίου του Λαιμού, εκτέλεσε το πέναλτι που θα χάριζε το πρωτάθλημα στον Ολυμπιακό, 3” πριν από τη λήξη. Το έχασε και οι ‘ερυθρόλευκοι’ ηττήθηκαν, αφού κράτησαν στην παράταση, στη διαδικασία των πέναλτι.
Αφού την επόμενη χρονιά, στις 25 Μαΐου του 2013, πήραν το πρωτάθλημα στο ίδιο κολυμβητήριο, δεν ξανάχασαν μέχρι το φετινό δεύτερο τελικό, όταν η Βουλιαγμένη ισοφάρισε τη σειρά 1-1. Κι αυτό είναι κυριολεκτικό. Η τελευταία ήττα τους στην Α1 στην Ελλάδα ήταν ο πρώτος τελικός εκείνης της σειράς! Ο Ολυμπιακός είχε στο πρωτάθλημα 163 διαδοχικές νίκες, ένα απίστευτο ρεκόρ. Μόνο στην κανονική περίοδο έχει να χάσει από τις 28 Απριλίου του 2012 (!), το ματς της προτελευταίας αγωνιστικής με τον ΝΟ Βουλιαγμένης στον Λαιμό. Αυτό το ρεκόρ ακόμα ‘τρέχει’. Όπερ μεθερμηνευόμενον, 155 παιχνίδια χωρίς καν ισοπαλία. Προφανώς, πρόκειται για το απόλυτο ρεκόρ στην ιστορία του ελληνικού πόλο, τουλάχιστον όσο υπάρχουν καταγεγραμμένα στοιχεία.
Ο θρίαμβος της Γένοβας
Ο Ολυμπιακός, ξεκινώντας ουσιαστικά από μηδενική βάση μετά από το Final 4 του 2007 στη Ρώμη και τους δύο διαδοχικούς προημιτελικούς με τις Γιουγκ και Μλάντοστ το 2008 και το 2009, έκανε μωρουδίσια βήματα στην Ευρώπη. Σύνδεση με την ένδοξη φουρνιά υπήρχε μόνο μέσα από τον Νικόλα Δεληγιάννη, τον τερματοφύλακα που έμεινε να φυλάει τις Θερμοπύλες και φορούσε το σκουφάκι της ομάδας από το 2001, αλλά και τον Τάσο Σχίζα, ο οποίος είχε αλλάξει πειραϊκό στρατόπεδο το επόμενο καλοκαίρι, αφού, όμως, ο Ολυμπιακός είχε κατακτήσει το Κύπελλο Πρωταθλητριών.
Το 2011 οι δύο πυλώνες του Ολυμπιακού πήραν μία ομολογουμένως πολύ έξυπνη απόφαση -και παρ’ ό,τι δεν μπόρεσαν να γίνουν διελκυστίνδα για τους υπόλοιπους πολίστες, σε βάθος χρόνου οι ίδιοι επωφελήθηκαν, αφήνοντας το πόλο ως νταμπλούχοι.
Ωστόσο, και οι δύο δεν πρόλαβαν την ευρωπαϊκή έκρηξη, αν και έπαιξαν σιγά το ρόλο τους ώστε να δημιουργηθεί. Αφήνοντας, με απόκλιση χρόνου, τα πλακάκια της πισίνας, στο συγκεκριμένο ρόλο, είχαν μεταλαμπαδεύσει μία κληρονομιά που ο νέος κορμός παικτών απορρόφησε. Σημασία είχε, βεβαίως, ότι ο Θοδωρής Βλάχος είχε ανοιχτά τα αυτιά του κι εκεί που όλοι έβλεπαν μία αποτυχία, μία συντριβή από τη Γιουγκ, ένας αποκλεισμός από τη Σπάρτακ Βόλκογκραντ, ένα μπλακ άουτ με την Προ Ρέκο, εκείνος έβλεπε διαδρόμους που θα οδηγούσαν την ομάδα του στην κορυφή.
Και αυτή η πορεία ήταν πολύ πειστική. Ο Ολυμπιακός το 2016 έφτασε ως πρώτος από τους ομίλους στο Final 6 της Βουδαπέστης, γλίτωσε τον προημιτελικό και στον ημιτελικό έκανε την απίστευτη κηδεία, με το γκολ του Άγγελου Βλαχόπουλου, στη Ζόλνοκ. Η Γιουγκ μπορεί να τον ‘κλείδωσε’ στον τελικό, όμως ο τρόπος παιχνιδιού, τα σημάδια, η μεταβολή των παικτών, προεξάρχοντος του ταλαντούχου σκόρερ Γιάννη Φουντούλη σε έναν all around παίκτη, έδειχναν από εκείνη τη στιγμή κιόλας ότι το πυροτέχνημα δεν ταίριαζε σε αυτήν την περίπτωση.
Κι ενώ ο Γιώργος Ντόσκας αποσύρθηκε νωρίς, εκείνο το καλοκαίρι, όλοι οι άνθρωποι που από το 2011 συνεισέφεραν, είτε λίγο είτε πολύ, έγιναν η δομή για τη συγκεκριμένη ταυτότητα. Μία πορεία που δεν αναχαιτίστηκε ακόμα και μετά τον αποκλεισμό από τη Γιουγκ στα προημιτελικά του Final 6 το 2017, ξανά στην ‘Danube Arena’ της Βουδαπέστης, αλλά συνεχίστηκε ως τη Γένοβα, όταν ο Ολυμπιακός νίκησε με το ζόρι τη Σπαντάου, ευκολότερα την Μπαρτσελονέτα, μέχρι το τακτικό αραβούργημα με τη Ρέκο. Το οποίο έδωσε την ευκαιρία στην έσχατη παλιοσειρά, τον Βαγγέλη Δελακά, να αποχωρήσει μία χρονιά που κατέκτησε τρεις τίτλους. Και να φύγει ως πρωταθλητής Ευρώπης, που ήταν ο διακαής πόθος του, όπως και κάθε πολίστα που ήδη έχει βιώσει τη συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Η εφετινή πρόκριση είναι σπουδαία επιτυχία, καθώς ο Ολυμπιακός μπόρεσε να αθροίσει αμέσως μετά την κατάκτηση του τροπαίου του ακόμα μία πρόκριση. Με παίκτες που έχουν διαγράψει μία πελώρια καριέρα, όπως ο Μανώλης Μυλωνάκης, που ήταν πριν από το 2011, όπως ο Φουντούλης, που ήρθαν εκείνο το καλοκαίρι, όπως ο Κωνσταντίνος Μουρίκης, από την ακαδημία, όπως ο Στέφανος Γαλανόπουλος, ο Γιώργος Δερβίσης και ο Στέλιος Αργυρόπουλος, που προορίζονταν να παίξουν εκεί όλη τη… ζωή τους, όπως ο Κωνσταντίνος Γεννηδουνιάς, που ήρθαν λίγο αργότερα, όπως ο Αλέξανδρος Γούνας, με νεαρούς, όπως ο Δημήτρης Σκουμπάκης, ο Κώστας Κάκκαρης και ο Αριστείδης Χαλυβόπουλος, και με ένα σφιχτό κορμό ξένων από την ίδια χώρα, την Κροατία, κάτι που και φανερώνει τις επιρροές που έχει ο Βλάχος από την προπονητική θητεία δίπλα σε Κροάτες προπονητές, αλλά και το θαυμασμό του για το ταλέντο τους και, κυρίως, την εργασιακή ηθική τους, ειδικά στην προπόνηση. Ο Γιόζιπ Πάβιτς μπορεί να μάθει στο νεοφερμένο Μανώλη Ζερδεβά τα μυστικά του τέρματος, ενώ τόσο αυτός όσο και οι Άντρο Μπούσλιε και Πάολο Ομπράντοβιτς έχουν πάρει κάθε μα κάθε τίτλο που μπορεί να φανταστεί κάποιος.
Το… σύστημα
Για να φτάσει σε αυτήν την προνομιούχο θέση ο Ολυμπιακός συνέβη μία κομβική κίνηση. Οι αναταραχές στην εθνική Ανδρών το φθινόπωρο του 2014. Αυτές, την ώρα που φαινόταν ότι δημιουργούσαν ένα αδιέξοδο, αποδείχθηκαν λυτρωτικές. Είναι ασφαλώς συζητήσιμο πόσο δίκαιο είναι το συγκεντρωτικό στοιχείο, που ασφαλώς υπάρχει από τη στιγμή που ανακοινώθηκε η πρόσληψη του Θοδωρή Βλάχου και στο τιμόνι της εθνικής ομάδας.
Όμως δεν υπάρχει αμφιβολία, ακόμα κι αν αύριο τελείωνε η θητεία τού ή στο απευκταίο σενάριο που η Εθνική δεν τα πάει καλά, με τους νέους κανονισμούς σε επίθεση και άμυνα, δηλαδή το μειωμένο χρόνο δεύτερης επίθεσης, την ευκολία που θα δίνονται πια οι ποινές, για να αναφερθούν κάποιοι από αυτούς, στην επόμενη διοργάνωση, δηλαδή το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Νότιας Κορέας, ότι η θητεία του λογίζεται ως η επιθυμητή.
Με αυτόν τον τρόπο, όσο κι αν έμοιαζε παράλογος, η Εθνική απέκτησε κατευθείαν ένα συγκεκριμένο σύστημα, έναν τρόπο λειτουργίας στον οποίο ουδείς θα έπαιρνε περισσότερο χρόνο να προσαρμοστεί. Ο Βλάχος, από τη μεριά του, ανταπέδωσε, αφού ψηλάφισε την υφή του Ψυχρού Πολέμου μεταξύ της Ομοσπονδίας και του Χρήστου Αφρουδάκη, ο οποίος έφερε και την άρνηση του Μυλωνάκη να ξαναφορέσει το μπλε σκουφάκι.
Δεν ήταν παρά δύο μέρες πριν την έναρξη της προετοιμασίας που ο αρχηγός της Εθνικής και ένας από τους πιο συνεπείς παίκτες της επέστρεψαν στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα και αυτή η κίνηση υπήρξε ευεργετική για όλους τους παίκτες, οι οποίοι μπορούσαν να προπονηθούν εν ηρεμία, μακριά από τις τρικυμίες που έφερναν οι πριμοδοτήσει και διάφορες άλλες προσλήψεις από την ομοσπονδία.
Ο Βλάχος κατάφερε με μία απλή κίνηση να συμπτύξει την ομάδα, να την καταστήσει συμπαγή, να της εμφυσήσει αλληλεγγύη. Κι ενώ ο φόβος ήταν ότι ο εθνάρχης των ομαδικών σπορ υπήρχε η πιθανότητα να μην εκπροσωπήσει την Ελλάδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες, μπλέκοντας σε ένα επικίνδυνο προολυμπιακό τουρνουά την άνοιξη του 2016, η Εθνική πήρε το εισιτήριο ένα χρόνο πριν, με το χάλκινο μετάλλιο στα πέναλτι του μικρού τελικού με την Ιταλία στο Παγκόσμιο του Καζάν, το δεύτερο της ομάδας μετά το 2005 και το μικρό τελικό με την Κροατία στο Μόντρεαλ.
Αν αυτό δεν ήταν αρκετό, ήρθε το νέο χάλκινο στην τελική φάση του World League, το 2016, με την εντυπωσιακή επικράτηση στο μικρό τελικό ξανά με την Ιταλία, η πρόκριση στην τετράδα του Ευρωπαϊκού του Βελιγραδίου στις αρχές εκείνου του έτους, με το φυσιολογικό αποκλεισμό από τη Σερβία, οι προημιτελικοί στους Ολυμπιακούς του Ρίο, έστω κι αν οι Ιταλοί δεν θα μπορούσαν να πιάνονται εσαεί κορόιδα, διδάξαντες, την εποχή του Σάντρο Καμπάνια, στο πώς μία ομάδα μπορεί να προκρίνεται συνεχώς στην τετράδα διοργανώσεων και να λαμβάνει μετάλλια, αλλά και η πρόκριση στην τετράδα του επόμενου Παγκόσμιου Πρωταθλήματος, το 2017 στη Βουδαπέστη, δεύτερη διαδοχική.
Ο αποκλεισμός στα περυσινά προημιτελικά του περυσινού Ευρωπαϊκού στη Βαρκελώνη από τη γηπεδούχο Ισπανία, η οποία έχασε στα πέναλτι από τους Σέρβους στον τελικό, δεν αλλάζει τη συνολική εικόνα.
Το όλον, μας κάνει 30 χρόνια. Μόνο η εποχή του Καμπάνια στην εθνική, σε όλη αυτήν τη χρονική απόσταση, μοιάζει να μην περικλείει τον Θοδωρή Βλάχο. Κι αν και ουδόλως πρόκειται για αγιογραφία, κάπως πρέπει, στο ποιόν του καλοκάγαθου ανδρός, να δικαιολογείται αυτή η εντυπωσιακή σταθερότητα, χωρίς άλλο ζηλευτή.
Σε αυτήν τη χρονική απόσταση, ο Θοδωρής Βλάχος έχει και τις ευνοϊκές συγκυρίες, την καλή αίσθηση του χωροχρόνου, μόνο που αυτό δεν είναι απαραίτητο να μη λογίζεται ως ικανότητα. Διότι, από την άλλη, έχει υπερκεράσει καταστάσεις ταραχώδεις, έχει εξισορροπήσει θαυμαστά σε στιγμές πανικού, όποιος κι αν είναι ο τρόπος που διαλέχτηκε για την επίτευξη της ισορροπίας. Κι ο ακροβάτης θα προτιμήσει να σκύψει και να πιάσει με τα χέρια του το σκοινί για να κρατηθεί, αντί να είναι απέριττος και να πέσει από 30 μέτρα ύψος.
Αν μη τι άλλο, το ότι βρίσκεται πάντα εκεί είναι ένας έπαινος που πρέπει να του επιδαψιλευθεί. Διότι δεν πρόκειται για τυχαίες παρουσίες, ο νόμος της σύμπτωσης θα το απαγόρευε ακόμα κι αν η οντότητά του εμφανιζόταν ως προϊόν μοντάζ. Δημιούργησε τις συνθήκες, με την αντίληψή του, διείδε τις ευκαιρίες και είχε πίστη στην παιδεία του για το σπορ. Κι αν δεν υπάρχει το σωστό σύστημα που να κερδίζει πάντα, υπάρχει αυτό που ταιριάζει, ώστε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις.
Μετά από τόσο καιρό, ένα διάστημα που υπερτονίζει τη δύναμη της διάρκειας ενός ανθρώπου σε οποιονδήποτε χώρο, μία απόσταση το οποίο οι ιστορικοί θεωρούν ιδανικό για να αρχίσουν να σκιαγραφούν τα γεγονότα μίας εποχής, ο Θοδωρής Βλάχος δεν είναι απλώς επιζών, αλλά έχει αυξήσει την ισχύ του. Είναι πάντα εκεί -μία φράση που για λίγους μπορείς να πεις και για ακόμα λιγότερους ισχύει.
