Ο Σαρλ Λεκλέρ ήταν αδύνατο ν’ αποφύγει το πεπρωμένο του

Ο Σαρλ Λεκλέρ θα μπορούσε να νικήσει στο Μπαχρέιν – τον ‘πρόδωσε’ το σύστημα μετάδοσης του τούρμπο. Διατηρούσε πολλές ελπίδες να σπάσει το ρόδι στο Αζερμπαϊτζάν όντας μακράν ο ταχύτερος στις ελεύθερες δοκιμές – έχασε την μπροστινή ανάρτηση στις κατατακτήριες από ‘ηλίθιο λάθος μου’. Σχεδόν άγγιξε την καρό σημαία στην Αυστρία – είχε επαφή με τον Φερστάπεν και ξόδεψε την πρωτοπορία του δύο γύρους πριν από το φινάλε.

Η πρώτη επιτυχία του 21χρονου Μονεγάσκου μετά από μόλις 34 αγώνες στη Formula 1, του τρίτου νεότερου της ιστορίας που ανεβαίνει στην κορυφή του βάθρου και 108ου διαφορετικού, ήταν γραμμένο να συμβεί λίγες ώρες αφότου ο Αντουάν Ιμπέρ έχανε τη ζωή του στην πίστα του Σπα. Το ανεξέλεγκτο μονοθέσιό του, μετά από πρόσκρουση που είχε στο δεξιό τοίχο, είχε εμβολιστεί, από τον Αμερικανό Κορέα που ακολουθούσε, και κόπηκε στη μέση.

Ο Λεκλέρ είχε έναν φύλακα-άγγελο αυτή τη φορά. Για να να μην προκύψει οτιδήποτε στραβό που θα καταστρέψει τον αγώνα του. Σαν να οδηγούσε μαζί του όταν ο Λιούις Χάμιλτον έφτασε ακριβώς πίσω του και τον πίεσε. Έσφιξε τα χέρια στο τιμόνι, κράτησε την αναπνοή του, κατάφερε να διαχειριστεί το τελευταίο σετ ελαστικών του και άντεξε έως ότου ανακουφιστικά είδε την καρό σημαία του τερματισμού να κυματίζει μπροστά του. Ούτε ένα δευτερόλεπτο η διαφορά τους.

“Από τη μία έζησα ένα παιδικό όνειρο, από την άλλη ήταν ένα πολύ δύσκολο διήμερο. Χάσαμε έναν φίλο. Είναι πολύ δύσκολες τέτοιες καταστάσεις. Θέλω ν’ αφιερώσω αυτή τη νίκη στον Αντουάν. Μεγαλώσαμε μαζί και ο πρώτος αγώνας που έδωσα ποτέ, όταν ήμουν 7 ετών, ήταν με τον Αντουάν. Είναι μεγάλη η θλίψη για ό,τι συνέβη. Δεν μπορώ να χαρώ πλήρως, είναι όμως μια ανάμνηση που θα ζει για πάντα“, ήταν τα λόγια που διάλεξε να πει αμέσως μετά το φινάλε του αγώνα στο Βέλγιο. Ήταν ακόμη σοκαρισμένος. Το είχε ξαναζήσει με τον Ζιλ Μπιανκί.

Από το team radio είχε προϊδεάσει πως η πρωτιά του ανήκε στον κατά ένα χρόνο μεγαλύτερο του οδηγό. Το χαμόγελό του ήταν παγωμένο. Αμήχανα στεκόταν στην ομαδική, πανηγυρική φωτογραφία. Έπρεπε να γίνει. Σε κάθε άλλη θα τον είδες να σηκώνει το κεφάλι, να κοιτά τον συννεφιασμένο ουρανό που ξεπρόβαλε πάνω από το πυκνό δάσος και να υψώνει το χέρι. Μέσα από το κράνος του έκλαιγε. Φόρος τιμής σ’ έναν συνοδοιπόρο, σ’ έναν φίλο. Όπως κι ένα ισχνότερο ευχαριστώ στον Φέτελ που “απ’ όταν διαπίστωσα πως δεν μπορώ να είμαι στη μάχη, υπηρέτησα την ομάδα“, έχοντας αφήσει τον Λεκλέρ να προσπεράσει χωρίς κόπο και καθυστερώντας ακολούθως τον Χάμιλτον “όσο μπορούσα“. Του χάρισε 2.6 δευτερόλεπτα, χρόνος που αποδείχθηκε πως έφτανε. “Χωρίς τον Σεμπ, θα ήταν πολύ πιο δύσκολο να νικήσω“.

Ο Βρετανός αναγνώρισε πως “οι Ferraris ήταν πολύ γρήγορες στις ευθείες. Ίσως χρειαζόμουν μερικούς γύρους παραπάνω“. Δεδομένου ότι στις πρωινές δοκιμές του Σαββάτου είχε καταστρέψει το μονοθέσιό του, ήταν ‘μερσεντικό’ θαύμα που κατάφερε να συμμετάσχει στις κατατακτήριες και να διεκδικήσει μύτη με μύτη άλλη μια νίκη. Την έχασε, αλλά το προβάδισμα από τον -τρίτο στον αγώνα- Μπότας το αύξησε στους 65 βαθμούς, πριν οι πιλότοι προλάβουν να κάνουν ένα μπάνιο, αλλάξουν ρούχα και πέσουν για τη νέα μάχη στη Μόντσα.

Ο παγκόσμιος πρωταθλητής ήταν από τους τυχερούς. Εν αντιθέσει με τον Μαξ Φερστάπεν που είδε τον Κίμι Ράικονεν να τον θέτει εκτός αγώνα στον πρώτο γύρο, προτού καλά-καλά ζεστάνει τα ελαστικά του. Για πρώτη φορά μετά από 21 διαδοχικούς τερματισμούς, ανεξαρτήτως θέσης, ο Ολλανδός δεν έφτανε στο τέλος. Καταλαβαίνεις από την καρέ-καρέ ανάλυση της σύγκρουσης ποιος και γιατί ευθύνεται.

Για να μην πάμε στον Λάντο Νόρις, ο οποίος από πέμπτος τερμάτισε εκτός βαθμών (11ος), διότι στον τελευταίο γύρο ξέμεινε από ενέργεια στον κινητήρα που σχεδόν παρέδωσε το πνεύμα του. Όταν η McLaren είχε ήδη ένα μονοθέσιο στα pits, δεδομένης της εγκατάλειψης του Σάινθ λόγω αντίστοιχου προβλήματος στον 4ο γύρο.

Του Λεκλέρ το δράμα, βέβαια, ήταν ασύγκριτο.