Ο Ρότζερ Φέντερερ δεν θα σταματήσει ως το τελευταίο παρατεταμένο χειροκρότημα

Χρηστή είναι η χρονική απόσταση για να αντιληφθεί ο αναλυτής, ο θεατής, εκείνος που περιέχεται σε ό,τι αποκαλείται κοινό, αν ήταν όντως απαραίτητο κάτι που πέτυχε ένας θρύλος του αθλητισμού. Οι 60 πόντοι του Κόμπε Μπράιαντ στο τελευταίο παιχνίδι του στο ΝΒΑ έγιναν ακόμα και επίκληση στο συναίσθημα. Το γκολ του Ντιέγκο Μαραντόνα με την Ελλάδα στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994, το 4ο διαδοχικό χρυσό μετάλλιο του Καρλ Λιούις στο μήκος, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα, η τελευταία κατάκτηση του Μάστερς της Ογκούστα από τον Τάιγκερ Γουντς. Είναι, εκείνη τη στιγμή που συμβαίνουν, το άθροισμα των χρυσοποίκιλτων στιγμών, υφασμένων από τη μοδίστρα στον ουρανίσκο του Μίδα. Ύστερα, όμως, έπειτα από χρόνια, ακριβώς αυτές οι στιγμές μετατρέπονται σε σωσίβιο, που όχι μόνο αποτελούν ένα εξαιρετικό επιχείρημα των υπερασπιστών, πολλάκις αποστομωτικό, αλλά βοηθούν και τον ίδιο τον αθλητή στην υπαρξιακή μάχη που ενδεχομένως δίνει.

Διότι δεν πρέπει να αμφιβάλλει κάποιος: ο Ρότζερ Φέντερερ, στην επίσημη ανακοίνωσή του ότι θα χάσει τη σεζόν 2020 (δηλαδή την ημερολογιακή χρονιά) για να κάνει αρθροσκόπηση στο γόνατο, δεν χρησιμοποίησε τυχαία τη φράση "τον καιρό που προηγήθηκε της σεζόν 2017".Ασφαλώς, δεν γίνεται να παρερμηνευθεί ότι εκείνη η χρονιά, το '16, ο Φέντερερ έκανε επίσης αρθροσκόπηση στο δεξί γόνατο για να τακτοποιήσει τον μηνίσκο του. Επέστρεψε στα κορτ και έπαιξε σε τουρνουά ακόμα και στο χώμα, έχοντας να αντιμετωπίσει ακόμα και την πλάτη του, που ήταν ο πρώτος -χρονικά- σημαντικός τραυματισμός στην καριέρα του, τον Γενάρη του 2008 στο Αυστραλιανό Όπεν. Κατάφερε και πήγε στο Γουίμπλεντον, όπου έχασε στον ημιτελικό από τον Μίλος Ράονιτς και έπειτα αποσύρθηκε για τη χρονιά, χάνοντας τους Ολυμπιακούς Αγώνες και το US Open, από τα μεγάλα τουρνουά.

Ωστόσο, το 2016, οι 6 μήνες που δεν έπιασε ρακέτα, που έκανε επίσκεψη στη νεότευκτη ακαδημία τένις του Ράφα Ναδάλ για να διαπιστώσουν κι οι δύο ότι δεν θα μπορούσαν να προσφέρουν στα πιτσιρίκια ένα κανονικό φιλικό παιχνίδι, δεν υπονοούνται στην ανακοίνωσή του παρά μόνο ως το μικρό αδελφάκι του 2017, που ήταν ο θρίαμβός του: η κατάκτηση του Αυστραλιανού Όπεν, στα 5 σετ με τον Ναδάλ, η κατάκτηση του Γουίμπλεντον, 8ου στην καριέρα του, για πρώτη φορά χωρίς να χάσει σετ και, ενδιαμέσως, το νταμπλ της Ερήμου, δηλαδή η back-2-back νίκη σε Καλιφόρνια, το Indian Wells, και το Μαϊάμι.

Περισσότερο από τους θαυμαστές του, χρειαζόταν αυτήν την υπενθύμιση ο Φέντερερ, ότι, δηλαδή, το 2017 πέτυχε τον ίσως πιο περιφανή θρίαμβο της καριέρας του, μέσα στο 35ο και πηγαίνοντας προς το 36ο έτος της ζωής του.

Αν και δεν γνωρίζει κάποιος πότε θα επιστρέψουν οι τενίστες στα κορτ, ο Νόβακ Τζόκοβιτς ήδη αρνήθηκε να πάει στο US Open του 2020, σε περίπτωση που αυτό αρχίσει, εν πάση περιπτώσει, με τα προκριματικά. Δύο είναι οι λόγοι: ο πρώτος, ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες -και ειδικά η Νέα Υόρκη- δεν είναι μία χώρα εμπιστοσύνης. Ο δεύτερος, ότι έπεται το Ρολάν Γκαρός, στις 24 Σεπτεμβρίου, δηλαδή ακριβώς μία μέρα μετά το US Open. Στις 3 Ιουνίου ο Ράφα Ναδάλ έκλεισε τα 34, οπότε κι αυτός αποκλείεται να προτιμήσει ένα αμφίβολο υπερατλαντικό ταξίδι από το δικό του τουρνουά στο χώμα, το Ρολάν Γκαρός, στο οποίο έχει χάσει μόλις 3 τίτλους από το 2004. Οπότε, το Όπεν της Νέας Υόρκης, χωρίς το Big-3, θα χάσει πολλή από την αίγλη του σε διαφήμιση, όσο κι αν είναι πιθανόν να βγάλει έναν νέο πρωταθλητή, κάποιον που θα το κατακτήσει για πρώτη φορά.

Δεν είναι βέβαιο ότι ο Τζόκοβιτς θέλει και το κάνει, πάντως η είδηση ότι δεν πρόκειται να ταξιδέψει στη χώρα του Κολόμβου ήρθε ακριβώς την ίδια μέρα με την ανακοίνωση του Φέντερερ. Το ίδιο είχε συμβεί, από την ανάποδη, όταν είχε εκδηλώσει την αντίθεσή του για το εμβόλιο για το Covid-19, ενώ λίγο αργότερα ο Ελβετός μίλησε για κοινά τουρνουά Ανδρών και Γυναικών στο τένις.

Οι δυο τους μοιάζουν να συνδέονται με έναν τρόπο από τον οποίο δεν λείπει ο σαρκασμός, πάντως όπως και να έχει, ο ακόμη πρώτος στην κατηγορία κατακτήσεων Major θα κλείσει τα 39 στις 8 Αυγούστου, οπότε η δική του ιστορία είναι ανεξάρτητη από οποιουδήποτε άλλου. Σίγουρα, πάντως, τα τελευταία χρόνια, ο 'Νόλε' δεν έχει δείξει ότι φοβάται όποιον ανταγωνισμό, ιδιαιτέρως από τον Ελβετό, από τον οποίο έχει να χάσει σε Major 8 χρόνια, δηλαδή, από τον ημιτελικό του Γουίμπλεντον το 2012.

Οπότε το 2021, όταν και ο 'Mighty Fed' έθεσε την επιστροφή του, θα βρίσκεται επί ποδός των 40. Ο τραυματισμός του ήταν υποτροπή σε αποθεραπεία και ασφαλώς οι 'ευάλωτες ζώνες' του κορμιού, όσο φαινομενική κι αν είναι η προπόνηση που κάνει, θα πολλαπλασιάζονται. Ένα θέμα, λοιπόν, είναι πόσο θα συνεχίσει να παίζει κι αν το να δίνει ραντεβού με τους φιλάθλους για το τουρ μέσω twitter αποτελεί περισσότερο μια διαδικασία εγρήγορσης, ίσως και κάποιου είδους διαφήμιση, και όχι μια πραγματικότητα.

Δεν υπάρχει στατιστική αλληλουχία, για να απαντηθεί πρωτευόντως η παραπάνω διπλή ερώτηση, ότι ο 'tennis Jesus' (για να επιτραπεί και η... προσωπική ζαβολιά) λέει ψέματα. Όποτε έχει δώσει ραντεβού, το έχει τηρήσει. Σε τέτοιες περιπτώσεις, βεβαίως, μία φορά αρκεί, αλλά είναι βέβαιο ότι έχοντας μπει για τα καλά στο λυκόφως της καριέρας του -ένα λυκόφως που οι ήττες του το έφεραν πολύ νωρίς στην επιφάνεια όσον αφορά στους πληγωμένους φαν του- ο ίδιος θα κάνει ό,τι μπορεί για να αποχωρήσει με τον τρόπο που θέλει. Ποιος μπορεί να είναι αυτός;

Μία φυσιολογική τάση είναι να φύγει ενώ είναι στην κορυφή με τις κατακτήσεις. Αλλά αυτό είναι αδόκιμο. Δηλαδή, δεν φαίνεται κερδοφόρο το να αποχωρήσει και 3 μήνες μετά να δει τον Ναδάλ να τον περνά σε κατακτήσεις ή, ακόμα χειρότερα, σε μισό χρόνο, τον Ισπανό μαζί με τον Τζόκοβιτς να τα καταφέρνουν. Με κάποιον τρόπο, ο Φέντερερ έχει συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι δεν θα γεράσει πρώτος στην κατηγορία κι αν αυτό σημαίνει ότι θα χάσει το στάτους του ΤΒΕ, αυτό ήδη γίνεται. Στην ούγια, όσο μπορεί ο ίδιος να λογίζεται ως ‘κατσίκα', GOAT, δηλαδή, τόσο είναι δυνατόν να συμβαίνει το ίδιο και με τους άλλους δύο της... αγίας τριάδας του τένις.

Αυτό που θέλει ο Φέντερερ, είναι έναν εκκωφαντικό αποχαιρετισμό. Ένα τουρ, που θα παίξει στα 8 πιο σημαντικά τουρνουά της χρονιάς και αυτά θα είναι το απόλυτο δρώμενο για τον πλανήτη. Μία περιοδεία ακριβώς όπως έκανε ο Μπράιαντ και ξαναβαφτίστηκε στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Στον Ελβετό, βεβαίως, δεν γίνεται να προσαφθούν πολλά αρνητικά, όπως συνέβαινε στην περίπτωση και την πορεία του Αμερικανού. Και φυσικά, υπάρχει ένα είδος... γαλάζιου αίματος, μια πριγκιπική αύρα η οποία τον περιβάλλει.

Οι φίλοι του είναι ο Ροντ Λέιβερ και η Άνα Γουίντουρ, σημαντικοί άνθρωποι έρχονται από όλον τον κόσμο για να τον δουν να παίζει και να τον γνωρίσουν και ξεφυσάνε λες και δεν τους βγαίνει το νοίκι. Ο Ρόι Έμερσον, πρώτος στην κατηγορία με 12 κατακτήσεις ως το 2002, του αφήνει γράμματα πριν από κάθε Αυστραλιανό Όπεν. Δεν έχει περάσει 5ετία από τότε που στο 'Άρθουρ Ας' της Νέας Υόρκης καθόταν αναπαυτικά ο Μάικλ Τζόρνταν.

Ούτε, βέβαια, λησμονείται ότι όταν κατέκτησε το 15ο Major του τον Ιούλιο του 2009, με το 16-14 του 5ου σετ επί του Άντι Ρόντικ, πλην των 'σεσημασμένων' Μπιόρν Μποργκ και Τζον ΜάκΕνρο, ακόμα κι ο Πιτ Σάμπρας, που δεν τον λες κοινωνικό, εγκατέλειψε τις ΗΠΑ και εμφανίστηκε στο κεντρικό κορτ αποσβολωμένος με το τζετ λαγκ, να αποτίνει τα δέοντα στον νέο Καίσαρα και, επί τη ευκαιρία, να γυρίσει και το υπέροχο εκείνο σποτάκι για αθλητική εταιρεία, στο οποίο μοιραζόταν την πίκρα του για το ότι πέρασαν μόνο 7 χρόνια από τον τελευταίο τίτλο του, το US Open του 2002, και βρέθηκε ξαφνικά 2ος. Τώρα είναι 4ος.

Όλη αυτή η κομψότητα και το χαϊλίκι που ακολουθούν τον Φέντερερ δεν είναι απλώς τα συμπαρομαρτούντα της καριέρας του, αλλά ένας σημαντικός λόγος που απολαμβάνει τον παγκόσμιο σεβασμό. Όσο κι αν επ' ουδενί είναι... φαφούτης στον ανταγωνισμό στο κορτ τώρα, ο ίδιος το ξέρει ότι οι τελευταίες στιγμές του δεν θα είναι, απαραιτήτως, το παλίμψηστο για την κατάκτηση ακόμα ενός τίτλου, όσο η καθολική αποδοχή του κόσμου προς το πρόσωπό του, ενός κόσμου που θα τον ψήφιζε πιο αγαπητό τενίστα της χρονιάς ακόμα και χωρίς να παίζει. Εκείνου ο οποίος τον στηρίζει σε βαθμό τέτοιον, που αν καμιά φορά οι φίλαθλοι τεθούν υπέρ του αντιπάλου του στο κορτ, ακόμα κι αν είναι ο τοπικός ήρωας, μοιάζει κάτι περισσότερο από παραδοξότητα: ιεροσυλία.

Προς επίρρωσιν της ανωτέρω ανάλυσης, είναι ένα κίνητρο οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Τόκιο σε περίπτωση που αυτοί γίνουν το 2021, πέμπτοι στην καριέρα του, αν και θα έχει χάσει μία διοργάνωση, το 2016 στο Ρίο. Αλλά το σημαντικότερο είναι ότι ίσως χρειαστεί να περιμένει ως το 2022, για να ακουστούν οι πρώτοι βορβορυγμοί, από άκρου εις άκρον στον πλανήτη, στη συνειδητοποίηση της αποχώρησής του. Πρέπει, δηλαδή, να υπάρχει κόσμος στο κορτ. Φυσικά, σε ένα λογικό πλαίσιο, αλλά πάντως πρέπει να συμβαίνει αλληλεπίδραση που θα γραφτεί στα αθλητικά χρονικά.

Ουδείς επιθυμεί να αποχωρήσει ο Φέντερερ ύστερα από μια πικρή ήττα σε ένα άδειο κορτ. Το αντίο του πρέπει να είναι αντάξιο της παρουσίας και της φήμης του. Κι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί αν δεν υπάρχουν στις κερκίδες άνθρωποι που κοχλάζουν, βουρκωμένα μάτια και παρατεταμένα χειροκροτήματα, όμοια με αυτά που έκαναν 'ντιβίνα' την Μαρία Κάλλας στη Σκάλα του Μιλάνου, πριν, εν πάση περιπτώσει, την καταβαραθρώσουν.