Ο Ράφα Ναδάλ πέτυχε τον πιο περιφανή άθλο του

Ύστερα από σχεδόν 5 ώρες, υπήρχε χώρος μόνο για έναν. Και ο Ράφα Ναδάλ, φορώντας στα 33 του αυτό το αμάνικο που θύμιζε τα ατρόμητα νιάτα του, βρήκε τον τρόπο να επικρατήσει ενός Ρώσου τενίστα που έγινε ο πρώτος που έφτασε σε τελικό από τον Μάρατ Σάφιν στο Αυστραλιανό Όπεν του 2005, αλλά τελείωσε με τον πιο απίστευτο τρόπο ένα μαγικό καλοκαίρι. Ο Ναδάλ με το 3-2 (7-5, 6-3, 5-7, 4-6, 6-4) έφτασε στα 19 Major (12 Ρολάν Γκαρός, 4 US Open, 2 Γουίμπλεντον και ένα Αυστραλιανό) και τη νύχτα της Κυριακής στη Νέα Υόρκη, πολύ καλά ξημερώματα Δευτέρας Ελλάδος, έγινε κατά πολύ σοφότερος.

Είναι αρκετές οι περιπτώσεις αυτό το έξαλλο καλοκαίρι που ο Ζιλ Τσερβαρά δεν κοιτάζει προς τη μεριά του αθλητή του, Ντανιίλ Μεντβέντεφ. Αυτό συμβαίνει όταν ο Γάλλος εκστομίζει μία παρατήρηση ή συμβουλή, που επιφέρει ένα σαρκαστικό σχόλιο από τον Ρώσο τενίστα ή δύο σηκωμένους αντίχειρες. Και καλά... Ο Μεντβέντεφ έθεσε φαινομενικά στον εαυτό του προβλήματα από τον 3ο γύρο, με τον Φελιθιάνο Λόπεθ. Ο Ισπανός είχε ισοφαρίσει τα σετ, ο Ρώσος ένιωθε απίστευτα κουρασμένος και αυτή η κούραση βγήκε σε επιθετικότητα σε ένα ball boy. Ωστόσο, αυτό έφερε τη μήνη του κοινού. Ο 24χρονος τενίστας, που ούτως ή άλλως νόμιζε πραγματικά ότι δεν θα τελείωνε ούτε το παιχνίδι του 2ου γύρου, με τον Ούγκο Ντέλιεν, βρήκε το κίνητρο που ήθελε. Όταν το παιχνίδι με τον Λόπεθ τελείωσε, ο Μέντβεντεφ δεν δίστασε να μιλήσει από καρδιάς. "Ευχαριστώ, παιδιά. Αν δεν ήσασταν εσείς, δεν θα τελείωνα το παιχνίδι. Συνεχίστε έτσι και μπορεί να κατακτήσω το τουρνουά". Η ειρωνεία στο πρόσωπο ήταν φανερή. Και αυτό το "ευχαριστώ, παιδιά" έγινε σαν σλόγκαν καθ' όλη τη διάρκεια του τουρνουά.

Ο λόγος γίνεται για έναν τενίστα που φέρεται να προκάλεσε τον Στέφανο Τσιτσιπά σε καβγά, που πέταξε νομίσματα σε διαιτητή και που κατηγόρησε άλλον διαιτητή ότι ευνοούσε τον αντίπαλό του, επειδή ήταν κι οι δύο μαύροι. Ωστόσο, και για έναν αθλητή ο οποίος κατάφερε κάτι που τα τελευταία 51 χρόνια, από τότε που το τένις έγινε επαγγελματικό, μόνο δύο τενίστες έχουν κατορθώσει: να φτάσει σε τελικό στο Όπεν της Ουάσινγκτον, εκείνο του Μόντρεαλ, όπου είχε χάσει από τον Ναδάλ 0-2 και μάλιστα άνετα, του Σινσινάτι, το τρόπαιο του οποίου κατέκτησε με τη νίκη του επί του Βέλγου Νταβίντ Γκοφέν, και στο US Open. Μόνο ο Ιβάν Λεντλ το 1985 και ο Άντρε Άγκασι το 1992 πέτυχαν κάτι παρόμοιο. Στα 22 θερινά παιχνίδια του, το νούμερο 5 της παγκόσμιας κατάταξης είχε 20 νίκες, πριν παίξει στον τελικό με τον Ισπανό.

Και αποδείχθηκε ο πιο δύσκολος αντίπαλος του Ναδάλ.

Αν ο τενίστας στην άλλη μεριά του κορτ δεν λέγεται Ρότζερ ή Νόβακ, ο Ναδάλ δεν χάνει... σετ. Μόνο ο Σταν Βαβρίνκα, στο Αυστραλιανό Όπεν του 2014, τον νίκησε στον τελικό. Τους υπόλοιπους ο Ναδάλ δεν τους... βλέπει. Ο Τόμας Μπέρντιχ, ο Ρόμπιν Σόντερλινγκ, ο Ντόμινικ Τιμ δις, ο Νταβίδ Φερέρ δεν αντίκρισαν το φως του... ηλίου στους τελικούς τους με τον 'ταύρο από το Μανακόρ', ο οποίος όταν μυρίζει αίμα, δεν αφήνει το θύμα του ατιμώρητο. Μόνο ο Μαριάνο Πουέρτα, στον πρώτο τελικό του Ναδάλ, στο Ρολάν Γκαρός του 2005, κατάφερε να του πάρει σετ σε τελικό που κατέληξε στον Ισπανό. Το πρώτο σετ της καριέρας του σε τελικούς Major.

Αλλά ο Μεντβέντεφ είναι απίστευτη περίπτωση. Βρέθηκε πίσω 0-2 στα σετ, αν και ήταν εκείνος που έκανε το πρώτο μπρέικ στο ματς, 2-1 στο 1ο σετ και 3-2 με μπρέικ. Ο Ρώσος κατάφερε να πάρει αμέσως πίσω το μπρέικ και στο 12ο γκέιμ στέρησε το σετ από τον Ισπανό, που επίσης δεν ήταν η καλύτερη δυνατή εκδοχή του. Ο Ναδάλ ανέβηκε πολύ στο φιλέ, ειδικά στα πρώτα 2 σετ και κέρδισε τα περισσότερα ράλι που κρίθηκαν από το 4ο ως το 8ο χτύπημα, αλλά μετά το 9ο, ο Μεντβέντεφ επέδειξε πολλή αντοχή και κατέστησε τα μεγάλα ράλι σε όπλο του.

Τελείωσε το 3ο σετ, κερδίζοντας τους 8 από τους τελευταίους 9 πόντους. Και στο 4ο αποδείχθηκε πολύ σκληρό καρύδι. Κρατώντας ετσιθελικά το σερβίς του, ο Μεντβέντεφ πίεσε τον Ναδάλ, που χώλαινε αλλά εννοείται ότι δεν έκανε πίσω. Ο Ρώσος πήγαινε για τους winners του από οποιαδήποτε θέση, ανέβαινε κι ο ίδιος στο φιλέ και τη νεκρή ώρα έφτιαχνε μία οπωσδήποτε ατακτοποίητη χωρίστρα, η οποία κινδύνευε από την έκρηξη που έβαζε στα χτυπήματά του και τη δύναμη που είχε στα τρεξίματα.

Κι ενώ ο Ναδάλ ανθίστατο με σθένος που του το είχες και αναπροσάρμοζε διαρκώς τα πλάνα του, παίζοντας απίθανες άμυνες, κάνοντας ακόμα και λόμπα με ένα τσιμπηματάκι της ρακέτας στο μπαλάκι, ο Μεντβέντεφ βρισκόταν σε μία μεριά, ατάραχος, ένας Ρώσος που ξεπήδησε από τις ντοστογεφσκικές σελίδες, μετατρέποντας σε διαδρομή Κολιάτσου-Παγκράτι τη διαδρομή από το μεγαλείο στην παρακμή.

Μία απίστευτη επιστροφή με το backhand οδήγησε στο 5ο σετ. Ο Ναδάλ μπήκε σε αυτό με ρεκόρ 21-12, ο Μεντβέντεφ είχε 0-4. Ξεκάθαρη η διαφορά. Ο Μεντβέντεφ προηγήθηκε και έπειτα είχε 3 μπρέικ πόιντς. Ο Ναδάλ έσωσε και τους 3, παίζοντας με μία αυταπάρνηση που δεν μπορείς να βρεις γραμμένη σε βιβλία. Στον 3ο μπρέικ πόιντ, ο Ναδάλ, μετά το γνώριμο "vamos", είπε και "come on", ζητώντας από τον κόσμο, που από ώρα ζητωκραύγαζε το όνομά του, να τον υποστηρίξει. Οι ιαχές έφταναν να τρομάξουν τον Διοκλητιανό. Ο Μεντβέντεφ δεν έφτανε να τρομάξει από αυτό. Αλλά ο Ναδάλ πήρε την ώθηση που ήθελε. Και στον μπρέικ πόιντ του 6ου σετ έβαλε όση δύναμη διέθετε για να προλάβει το μπαλάκι στο μπροστινό μέρος του δικού του κορτ και να το στείλει στην ακάλυπτη πίσω πλευρά του κορτ του Μεντβέντεφ.

Θα περίμενες έναν βρυχηθμό. Αλλά ο Ναδάλ γύρισε έντρομος την πλάτη του. Πιθανώς, ήθελε να δει αν ένιωθε τον εαυτό του. Κάθισε ήσυχα στην καρέκλα. Είχε πάρει το προβάδισμα και, σε αυτό το τρομακτικό μέρος που είχε εισχωρήσει, ο μόνος στόχος του ήταν να το κρατήσει. Ταυτοχρόνως, ήταν η ώρα που οι άμυνες του Μεντβέντεφ, αχαρτογράφητα εδάφη για τους κοινούς θνητούς, άρχισαν να υποχωρούν. Ο Ναδάλ κράτησε άνετα το σερβίς του και έκανε εκ νέου μπρέικ, για το 5-2. Αλλά στον πόντο που κέρδισε για το 30-15, ο Ναδάλ γονάτισε. Ήταν τόσο κουρασμένος. Και ο Μεντβέντεφ μπήκε ξανά στο παιχνίδι. Στον μπρέικ πόιντ, ο Ναδάλ χρεώθηκε με παρατήρηση για καθυστερημένο σερβίς. Το κοινό στη Νέα Υόρκη, μην καταλαβαίνοντας την ευθύνη του, δήλωσε σοκαρισμένο. Και ο Ισπανός σέρβιρε έξω.

Ο Μεντβέντεφ έσωσε δύο championship points στο επόμενο γκέιμ. Γράφεται όσο απλούστερα γίνεται, διότι τέτοια νύχτα η Νέα Υόρκη είχε να ζήσει από τότε που η Ντρου Μπάριμορ έκανε στριπτίζ στην εκπομπή του Ντέιβιντ Λέτερμαν. Και στο επόμενο γκέιμ είχε ξανά μπρέικ πόιντ. Αλλά το ρεζερβουάρ είχε αδειάσει και η ανηφόρα είχε αφόρητη κλίση. Ο Μεντβέντεφ δεν μπορούσε να σπρώξει το αμάξι του.

Κι ο Ναδάλ, που δεν μπορούσε να παραδοθεί, και που με μία γκριμάτσα συμπόνιας για τον ίδιο και τον αντίπαλό του, υποδέχθηκε το μπαλάκι για να σερβίρει έναν από τους τελευταίους πόντους του ματς, νίκησε γιατί δεν μπορούσε να χάσει. Ούτε, όμως, ο Μεντβέντεφ, το νούμερο 4 της παγκόσμιας κατάταξης, μπορούσε. Η μητέρα του και η γυναίκα του, ατάραχες σαν ηρωίδες της Άνα Αχμάταβα, κοιτούσαν το κορτ χωρίς να αλλάξουν ύφος σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού. Τυπικές Ρωσίδες, αποδέχθηκαν την ήττα με ρώσικο τρόπο, μια παγωμένη στωικότητα. Οι αυστηρές πριγκίπισσες ενός Βορρά που βγάζει ανθρώπους από ατσάλι.

Τον Ράφα, όμως, βρήκε το δράμα. Πέρασαν τα χρόνια και κοιτάζοντας τον εαυτό του στην οθόνη, ένα γλυπτό σκαλισμένο, που ο δημιουργός του απέδωσε όλο τον πόνο και την προσπάθεια, όλο το βασανιστήριο που είναι διατεθειμένος να περνάει κάθε μέρα, για να γίνει αυτός που είναι, έβαλε τα δάχτυλά του στα μάτια, για να σταματήσει την καθοδική, καθοδηγούμενη από την οργανική βαρύτητα, επιδρομή των σταγόνων. Ο κορυφαίος Ισπανός αθλητής όλων των εποχών και ένας πρωταθλητής απαράμιλλος, η επιτομή της προσπάθειας, του καλού καγαθού Σπαρτιάτη. Πάρε το πρόσωπό του και βάλτο στην πρώτη γραμμή οποιασδήποτε μάχης. Πριν κριθεί, ποτέ δεν θα είναι κερδισμένη ή χαμένη.