Ο Παγδατής είχε ‘φτιάξει’ τους πρώτους Έλληνες ‘χούλιγκανς’ του τένις

Ολάκερη η υπόσταση του τενίστα και ανδρός Μάρκου Παγδατή περικλείεται στα αποχαιρετιστήρια λόγια του Ρότζερ Φέντερερ. “Είχε την ταχύτητα, την τεχνική, φόρχαντ και μπάκχαντ, τα οποία πρόκειται πάντα να σε βοηθήσουν στην πορεία της καριέρας σου. Διέθετε επίσης νοοτροπία νικητή. Εκτός κορτ, ήταν πάντα ένα αξιαγάπητο παιδί, πάντα τρομερά αστείο, βολικό, καλό στην παρέα. Ήταν μεγάλη υπόθεση για την πατρίδα του που έκανε τόσα πολλά, φτάνοντας να γίνει ένας σούπερ σταρ του αθλητισμού“.

Ο ανυπέρβλητος Ελβετός δεν επιλέχθηκε τυχαία να μιλήσει για τον Κύπριο. Ήταν ο αντίπαλος εκείνος που του στέρησε τον ένα και μοναδικό τίτλο που διεκδίκησε ποτέ σ’ ένα από τα τέσσερα κορυφαία τουρνουά του σπορ. Καρμικό.

Τον Γενάρη του 2006 ο Κύπριος δεν ήταν καν 21. Γεννηθείς στις 17 Ιουνίου του 1985 στο χωριό Παραμύθα, 12 χιλιόμετρα από τη Λεμεσό, εμφανίστηκε ως unseeded στη Μελβούρνη και σαν άλλος assassin (με χαίτη) που ξεπαστρεύει, με χειρουργική ακρίβεια, καθέναν από τους ‘εχθρούς’ του είχε φτάσει ένα βήμα από την ενθρόνισή του στη θέση του ‘βασιλιά’. Αν δεν ήταν εκεί ο Φέντερερ -με βεβαιότητα γράφουμε πως- θα είχε καθίσει αναπαυτικά στη θέση.

Όλο εκείνο το διβδόμαδο, από τις 16 ως τις 29 Ιανουαρίου, ήταν αφενός το αποκορύφωμα μιας σταδιοδρομίας που βρισκόταν στο πρώτο στάδιό της αφετέρου η αφορμή και η αφετηρία ενασχόλησης του Έλληνα ‘οπαδού’ με το τένις. Η περήφανη ομογένεια ήταν παρούσα σ’ όλα τα παιχνίδια του Μάρκου, ζητωκραυγάζοντας και αποθεώνοντας ένα παιδί που δεν είχε απλά ελληνικές ρίζες, όπως ο Σάμπρας και ο Φιλιππούσης, αλλά προερχόταν από τον ‘γαλανόλευκο’ πυρήνα.

Όσο ‘κατάπινε’ τους γύρους, αποκλείοντας διαδοχικά τον Αμερικάνο Γκίμελστομπ (7-6, 7-5, 7-6), τον Τσέχο Στέπανεκ (6-4, 6-3, 3-6, 0-6, 7-5) και τον Γερμανό Γκρεμενλμάιρ (6-2, 6-1, 6-2), τόσο οι εγκαταστάσεις πλημμύριζαν ελληνικής καταγωγής θεατές, προσελκύοντας παράλληλα τηλεοπτικό ενδιαφέρον. Ήταν η πρώτη φορά που το παγκόσμιο τένις συναντούσε μια τόσο ενεργή κερκίδα, μια κερκίδα που δεν περιοριζόταν σε χειροκροτήματα, αλλά σκάρωνε συνθήματα, κάποιες φορές πέρα από τα όρια του ‘savoir vivre’. Πολύ πριν εμφανιστούν οι ‘Τσιτσιπάς Χούλιγκανς’, χάρη στα επιτεύγματα του Στέφανου.

Στην σκληρή επιφάνεια των αυστραλιανών κορτ ο Παγδατής δεν έπαψε να ‘τρώει’ τα πόδια του και να λιώνει τις σόλες των παπουτσιών του καλύπτοντας ταχύτητα τα μέτρα από τη μια γωνιά στην άλληα. Να τρέχει για κάθε μπάλα, να πασχίζει για κάθε πόντο, να ιδρώνει προλαβαίνοντας ν’ ανέβει αυτός πρώτος στο φιλέ για να τελειώσει την κάθε φάση.

Ήταν σε τόσο καλή κατάσταση, σωματική και πνευματική, που αντί να τρομάζει ο ίδιος, τρόμαζε τους ανώτερους αντιπάλους του. Είχε προετοιμαστεί όλο το προηγούμενο διάστημα για την υπέρβαση. Στη φάση των 16, εκεί που είχε αποκλειστεί 1 χρόνο πριν, βρήκε απέναντί του τον Άντι Ρόντικ. Ο Αμερικάνος ήταν τότε το Νο2 του ταμπλό. Τον λύγισε με 3-1, παρά το 6-1 στο δεύτερο σετ και το προσωρινό 1-1.

Ήρθε κατόπιν η σειρά του Κροάτη Ιβάν Λιούμπιτσιτς (#7). Ο Παγδατής κατέκτησε τα πρώτα δύο σετ, ισοφαρίστηκε, αλλά με το 6-3 στο πέμπτο σετ έκλεισε ραντεβού με τον Νταβίντ Ναλμπαντιάν. Ο Αργεντινός ήταν στην ελίτ τότε. Τον στρίμωξε στη γωνιά μ’ ένα γρήγορο 2-0 (6-3, 7-5) και στο τρίτο προηγήθηκε στα γκέιμς. Μάταια πίστεψε όμως ότι ο Παγδατής θα εγκαταλείψει. Ο Μάρκος ανέτρεψε το τρίτο σετ, μείωσε, ισοφάρισε 2-2 στα σετ και με δικό του το μομέντουμ επιβλήθηκε 6-4 στο πέμπτο. “Είναι ένα όμορφο όνειρο. Πρέπει να ξυπνήσω, μα δεν θέλω“, δήλωνε μετά την πρόκρισή του. Η υπέρβαση είχε ολοκληρωθεί.

Αναπόφευκτα ήταν εξαντλημένος για να κοντράρει μέχρι τέλους τον Ρότζερ Φέντερερ στον τελικό. Τον αιφνιδίασε τον κορυφαίο τενίστα του κόσμου με το 7-5 στο πρώτο σετ και διεκδίκησε με διαδοχικές ακρότητες το δεύτερο χάνοντάς το εν τέλει με το ίδιο σκορ. Το κορμί του μετά αποδομήθηκε και παρέλυσε. Είχε κάμποσες ενοχλήσεις στα πόδια, δεν είχε την απαιτούμενη ενέργεια ν’ ακολουθήσει και παραδόθηκε στη συνέχεια με 6-0, 6-2.

Μέχρι τη 16η Ιανουαρίου, την ημέρα έναρξης του τουρνουά, ελάχιστοι γνώριζαν την ύπαρξη του Μάρκου Παγδατή, κυρίως οι μύστες του τένις. Ως το φινάλε είχε μετατραπεί σ’ έναν λαϊκό ήρωα. Στην Κύπρο πανηγύριζαν στους δρόμους, στην Παραμύθα έστηναν γιορτές, στην Ελλάδα διάβαζαν με μανία για τα κατορθώματά του. Ήταν πρώτο θέμα παντού, ήταν ο Μάρκος όλων.

Η πορεία του έκτοτε δεν ήταν ανάλογη της εκκωφαντικής εκκίνησής του. Οι τραυματισμοί του πολλοί και καίριοι, δεν του επέτρεψαν να κρατηθεί στη φόρμα που όφειλε όταν έρχονταν τα μεγάλα ραντεβού. Την ίδια χρονιά έφτασε στα ημιτελικά του Γουίμπλεντον, σταδιακά άρχισε να χάνεται από το προσκήνιο.

Στο εφετινό ραντεβού του Λονδίνου είπε το ‘αντίο’, χάνοντας 3-0 σετ από τον Ιταλό Μπερετίνι. “Κλαίω, μα είμαι ευτυχής. Για το μόνο που λυπάμαι είναι το τελευταίο κομμάτι: ο κόσμος και τα συναισθήματα που πάντα μου χάριζαν“. Τουλάχιστον ο κύκλος του στο τένις έκλεισε όπως ήθελε, με την περήφανη συμμετοχή του σ’ ένα major και ένα χαμόγελο στα χείλη. Ασχέτως αν γραμμή της καριέρας του ήταν καμπυλωτή. Ανοικτός παραμένει μονάχα αυτός του οικογενειάρχη, του πατέρα, καθώς περιμένει το τρίτο παιδί του από την Κροάτισσα Καρολίνα Σπρεμ.