Ο Ντανίλο Πετρούτσι πρώτα κέρδισε στο MotoGP και μετά έβγαλε δίπλωμα

Ο Ντανίλο Πετρούτσι είναι 28 ετών, απόφοιτος της αστυνομικής ακαδημίας, έχει εκκινήσει σε 127 αγώνες MotoGP και προ μηνών κατέκτησε την πρώτη νίκη του, στο Μουτζέλο. Μάλιστα, για να πάει στην πίστα της Τοσκάνης οδήγησε μια Ducati, βγήκε στην εθνική οδό και έφτασε στον προορισμό του. Όλα αυτά, χωρίς δίπλωμα οδήγησης!

Όσο περίεργο κι αν ακούγεται για έναν πολύπειρο αναβάτη όπως ο Ιταλός, ο οποίος έχει οικοδομήσει τη δική του καριέρα στο MotoGP από το ντεμπούτο του το 2012 και συνολικά έχει ανέβει 9 φορές στο βάθρο, συγκεντρώνοντας 647 πόντους, ήταν παράνομος όσες φορές οδηγούσε σε δρόμους. Ακόμα και στις 2 Ιουνίου 2019, όταν έκανε τους 23 γύρους του ιταλικού GP σε 41:33.794, αφήνοντας πίσω του τον παντοκράτορα Μαρκ Μάρκες και τον συμπατριώτη του, Αντρέα Ντοβιτσιόζο, κάνοντας σεφτέ στις νίκες, δεν είχε δικαίωμα να οδηγεί μηχανή εκτός πίστας!

“Από σήμερα μπορώ να οδηγώ τη μηχανή και στον δρόμο”, έγραψε στο twitter του την περασμένη Τρίτη, επιδεικνύοντας σε μία φωτογραφία το δίπλωμα οδήγησης που έβγαλε.

Ο Πετρούτσι από μικρός έκανε… ανάποδα τα πράγματα. Για παράδειγμα, αν και ήθελε να ασχοληθεί με αγώνες μηχανών σε πίστα, αφού ο πατέρας του εργαζόταν στα MotoGP, φρόντισε να ασχοληθεί πρώτα με με αγώνες cross-bike. Κατέκτησε κάποιους τίτλους και το 2006 μεταπήδησε τελικά στις ασφάλτινες πίστες, διαγωνιζόμενος στο CBR600 Cup. Αναδείχθηκε κορυφαίος rookie και τα επόμενα χρόνια βρέθηκε στο European Superstock 600 Championship. Στην πρώτη σεζόν του πήρε 2 pole positions και μια 4η θέση. Το 2010 προβιβάστηκε στο European Superstock 1000 Championship και τη 2η χρονιά πάλεψε για τον τίτλο. Μπορεί να τον έχασε, αλλά η απόδοσή του ήταν το ‘εισιτήριο’ για το MotoGP.

Η αρχή έγινε στην Ioda Racing Project, μία από τις ανεξάρτητες ομάδες που βρέθηκαν στον χώρο, με χαμηλό μπάτζετ και μικρές προσδοκίες. Στον τελευταίο αγώνα, η 8η θέση που κατέκτησε κάτω από βρόχινες συνθήκες αποκάλυψαν το ατού του στο υγρό οδόστρωμα. Τη νέα σεζόν εγκατέλειψε μόλις 3 φορές και το 2014 τον βρήκε ξανά να παλεύει με μία μηχανή που δεν είχε δυνατότητες. Μόλις στον 3ο αγώνα της χρονιάς τέθηκε νοκ άουτ με τραυματισμό στον καρπό. Όταν ανάρρωσε μετά από 2 μήνες, ολοκλήρωσε τη χρονιά, όμως δεν έβρισκε νέα ομάδα για το 2015 και σκεφτόταν ακόμα και να τα παρατήσει.

Η Pramac Ducati τον προσέγγισε την τελευταία στιγμή και του προσέφερε μια θέση και μία καλύτερη μηχανή. Ο Πετρούσι μαχόταν πλέον για το top-10 και στο Σίλβερστοουν εκκίνησε από την 18η θέση, τερματίζοντας μέχρι τη 2η για το πρώτο βάθρο του. Λίγο αργότερα βρέθηκε ξανά στην πρώτη 6άδα και εν τέλει τερμάτισε στη 10η θέση της γενικής κατάταξης. Το 2016 άρχισε με δυσάρεστο τρόπο, αφού ένα κάταγμα στο χέρι του στέρησε τους πρώτους 4 αγώνες της σεζόν, ωστόσο όταν επέστρεψε, έφτασε σε σημείο να οδηγεί αγώνες για πρώτη φορά.

Το 2017 ήρθε το πρώτο βάθρο σε στεγνές συνθήκες. Αναπόφευκτα, ο τόπος ήταν η πατρίδα του, Ιταλία. Τρεις εβδομάδες αργότερα, στο Άσεν της Ολλανδίας, πάλεψε για την ‘παρθενική’ νίκη του, όμως ο Βαλεντίνο Ρόσι τον προσγείωσε απότομα, αφού τον νίκησε για μόλις 63 χιλιοστά του δευτερολέπτου. Μετά από ακόμα δύο βάθρα σε Σαν Μαρίνο και Μοντέγκι, τερμάτισε στην 8η θέση. Το 2018 ήταν πιο σταθερός στην απόδοσή του, όμως ανέβηκε στο βάθρο μόνο μία φορά. Ως αποτέλεσμα, κέρδισε μια θέση στην εργοστασιακή ομάδα της Ducati, αλλά με μονοετές συμβόλαιο. Μέσα στο 2019 έπρεπε να αποδείξει ότι ήταν καλύτερος από τον Τζακ Μίλερ και τον Φραντσέσκο Μπανιάινα, που διεκδικούσαν την ίδια θέση το 2020.

Ο Πετρούτσι τερμάτισε 6ος στους πρώτους 3 αγώνες, όμως ο Μίλερ βρέθηκε δύο φορές από πάνω. Η πίεση αυξήθηκε, ωστόσο στην Ισπανία τερμάτισε 5ος, πάνω από τους προσωπικούς ανταγωνιστές. Ακολούθησε η 3η θέση στο Λε Μαν και η αγωνία μεταφερόταν στο Μουτζέλο για τον 6ο αγώνα. Ο πυρετός δεν στάθηκε ικανός να εμποδίσει τον Πετρούτσι. Εκκίνησε από την πρώτη σειρά του grid και στους πρώτους 10 γύρους πάλευε για την πρωτιά με Μάρκες, Ντοβιτσιόζο, Άλεξ Ρινς και Μίλερ. Πήρε κεφάλι στον 5ο γύρο, υποχώρησε και στο μέσο του αγώνα ξαναπήρε προβάδισμα, που δεν το άφησε ποτέ. Ο Ντοβιτσίοζο και ο Μάρκες επιχείρησαν να τον προσπεράσουν στην πρώτη στροφή του τελευταίου γύρου, όμως ο Πετρούτσι τους είδε να παίρνουν πιο ανοιχτά τη στροφή, τους ξαναπέρασε (αν και ανάγκασε τον Ντοβιτσίοζο να κόψει ταχύτητα για να μην υπάρξει επαφή) και είδε πρώτος την καρό σημαία.

Η πρώτη νίκη ήταν γεγονός και αδυνατούσε να το πιστέψει. Τα δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια του, οι συμπατριώτες του στις κερκίδες έχασαν τα λογικά τους. Ο Πετρούτσι αφιέρωσε την πρώτη νίκη του στην ομάδα, στην οικογένειά του και στον… Ντοβιτσιόζο, τον ομόσταυλό του, που παραλίγο να ρίξει στο οδόστρωμα. Γι’ αυτόν τον λόγο απολογήθηκε αρκετές φορές στις δηλώσεις μετά από τη νίκη του.

Η 3η θέση στην πανωλεθρία της Βαρκελόνης, η 6η στο Άσεν και η 4η στο Σάχσενρινγκ έφεραν τον Πετρούτσι στην 3η θέση της γενικής κατάταξης μετά από 9 grand prix. Σε μία χρονική στιγμή που συνήθως οι ομάδες παίρνουν αποφάσεις για τη σύνθεσή τους τη νέα χρονιά, ο Πετρούτσι βρίσκεται στην… pole position και αυτήν τη φορά έχει ακόμα ένα εχέγγυο επιτυχίας: ξέρει να οδηγάει και στον δρόμο!