Ο Ναδάλ είναι ο ένας και μοναδικός Σωματοφύλακας στο Παρίσι

Δεν θα γινόταν αλλού. Με το 20ό Major του, ο Ράφα Ναδάλ έφτασε τον Ρότζερ Φέντερερ στην πρώτη θέση. Αυτό ήταν το 13ο τρόπαιό του στο Παρίσι, ένα ρεκόρ που είναι έως και βέβαιο ότι δεν θα ξαναζήσουν όσοι είδαν τον τελικό του Ρολάν Γκαρός την Κυριακή. Και το παιχνίδι με τον Νόβακ Τζόκοβιτς ήταν η επανάληψη εκείνου το 2008, με τον Ελβετό.

Ο Αλέξανδρος Δουμάς (ή Αλιεκσάντρ Πούσκιν, αν κάποιος διατίθεται ελαφρά τη καρδία να πιστέψει την τρελή θεωρία συνωμοσίας που κυκλοφορεί στη Ρωσία) φαντάστηκε τρεις Σωματοφύλακες και έναν μπαλαντέρ τους. Συνεχίζοντας την τάση των Αρχαίων για τις θεότητές τους, τους έδωσε ονόματα που γίνεται να απαγγελθούν εν είδει ποιήματος: Άθως, Πόρθος, Άραμις.

Το Ναδάλ δεν θα ενοχλούσε τη λυρική αισθητική του συγγραφέως. Πόσω μάλλον όταν, θριαμβολογώντας, θα έβγαζε τους τρεις και τον Ντ’ Αρτανιάν στη σύνταξη, για να υφάνει τις ιστορίες του νέου ήρωά του. Στα παρισινά κορτ, πάντως, όσοι έχουν πατήσει το πόδι τους από την αρχή του χρόνου είναι σαφώς υποδεέστεροι από τον ‘ταύρο του Μανακόρ’.

Από το πρώτο σετ, κιόλας, ο Φέντερερ πρέπει να σκεφτόταν το tweet συγχαρητηρίων του. Ούτως ή άλλως, όμως, έχει συμφιλιωθεί με την ιδέα πως πριν τελειώσει τη δική του καριέρα η πρωτιά θα έχει χαθεί. Ο Ναδάλ κράτησε τον Τζόκοβιτς σε μια απόσταση τριών Major και κάθε τέτοια πρόταση απλώς επιβεβαιώνει το μεγαλείο των τριών στο τένις, που έχει σβήσει οποιονδήποτε άλλον σε παρελθοντικό χρόνο*.

*Εκτός από τον Μπιόρν Μποργκ, για να είμαστε δίκαιοι. Με 6 Ρολάν Γκαρός και 5 Γουίμπλεντον, ο Σουηδός σταμάτησε το τένις στα 26. Είναι αρκετό για να συντηρείται εσαεί η μυθολογία δίπλα στο ονοματεπώνυμό του.

Στη μέση του δεύτερου σετ του τελικού, το στατιστικό που έπιασε εξ απήνης το κοινό ήταν το εξής απλό: 11-1 τα αβίαστα λάθη. Ο Τζόκοβιτς ήξερε ότι τα μισά από εκείνα που χρεώθηκε ως αβίαστα ήταν αποτέλεσμα καταφανούς πίεσης, αλλά δεν πρόκειται να το εξηγήσει. Το λάθος μπάκχαντ στο ανέβασμα στον φιλέ είναι αποτέλεσμα της επιπρόσθετης άμυνας που βγάζει ο Ναδάλ. Μίας άμυνας που από το 2005 κατορθώνει να πετυχαίνει καθ’ ολοκληρία, αλλά και πάλι δεν το πιστεύεις. Όσες φορές και να το κάνει. Αυτό το χτύπημα πρέπει να τελειώσει τον πόντο. Όχι. Αυτό το χτύπημα τότε. Όχι. Μία απόκρουση με ανάποδα φάλτσα προσγειώνεται στα πόδια σου. Ένα slice που σε υποχρεώνει να παίξεις ένα τραβηγμένο διαγώνιο μπάκχαντ, αφού το κορτ σου είναι κενό και θα σε βρει αφύλακτο. Έξω. Τέτοιο πόντοι, από εδώ και από εκεί, προσμετρώνται στα αβίαστα λάθη.

Μέχρι εκείνη τη στιγμή θέλεις απλώς να κρυφτείς, να μην παίζεις άλλο. Αυτό κάνει ο Ναδάλ παντού, αλλά κυρίως στο χώμα: όταν τον αντιμετωπίζεις δεν έχει πλάκα. Δεν θέλεις να παίξεις άλλο. Δεν νιώθεις την τιμή, την οποία αισθάνεσαι όταν ηττάσαι από τον Φέντερερ. Δεν είσαι μέρος κάποιας κομψής δελεαστικής παραγράφου. Βράζεις στα καζάνια της Κολάσεως. Ποιος να το πίστευε ότι ο Μεφιστοφελής του Ρολάν Γκαρός θα είχε καταγωγή από τη Μαγιόρκα. Κάτι τέτοιο δεν το γράφουν τ’ άστρα.

Στα τελευταία τέσσερα Ρολάν Γκαρός, ο Ράφα Ναδάλ έχει χάσει… δύο σετ. Ένα από τον Ντιέγκο Σβάρτσμαν, τον Αργεντινό, στον προημιτελικό του 2018, και ένα από τον Ντόμινικ Τιμ, τον Αυστριακό, στον τελικό του 2019. Συνολικά, σε 16 συμμετοχές, 26. Σε 102 ματς στο Παρίσι. Ακριβώς ένα σετ ανά 3,5 ματς. Όλο αυτό το διάστημα, έχει παίξει μόνο δύο παιχνίδια των πέντε σετ. Είναι εξοργιστικό και δεν πρέπει να υπάρχει έντιμος πολίτης που να μη θυμώνει από τον τρόπο που έχει φτιάξει την αυτοκρατορία του στο χώμα. Δεν πρόκειται, απλώς, για το νικητή των 13 από τα 16 ‘μουσκέτα’ που έχει πάρει μέρος στην καριέρα του, αλλά για κάποιον που είναι ατύχημα να χάσει σετ σε μία διοργάνωση. Είναι γελοίο.

Ο Τζόκοβιτς μόνο επειδή προέρχεται από άλλον πλανήτη κατάφερε να κάνει ένα μπρέικ στο τρίτο σετ, δίνοντας την ψευδαίσθηση του τελικού. Αυτή ήταν η μόνη διαφοροποίηση από τον τελικό του 2008, όταν ο Ναδάλ κονιορτοποίησε τον Ρότζερ Φέντερερ 6-1, 6-3, 6-0. Είναι, κιόλας, η διαφορά που έχουν αυτοί οι δύο με τον Ελβετό: δεν βλέπουν το τένις σαν παιχνίδι, αλλά σαν αγώνα. Έτσι κάλυψαν, κιόλας, τα μειονεκτήματα απέναντι στον παίκτη που είναι ο πιο καθοριστικός στην ιστορία του σπορ, δηλαδή την πασιφανή διαφορά στο χάρισμα.

Δεν είναι βαρετή, μα καθόλου, η επανάληψη για το τι έχουν κάνει οι τρεις τους στο τένις -και για αυτό. Ο Αυστραλός Ρόι Έμερσον κατέκτησε το 12ο Major του στο Ρολάν Γκαρός του 1967 και χρειάστηκαν 33 χρόνια για να τον προσπεράσει κάποιος, ούτως ειπείν ο Πιτ Σάμπρας, στο Γουίμπλεντον του 2000. Ο τελευταίος έφτασε τα 14 Major στο US Open του 2002 και χάρηκε την πρωτοκαθεδρία του λιγότερα από 7 χρόνια, μια και στο Γουίμπλεντον του 2009 ο Φέντερερ έφτασε τα 15, με το μυθικό 16-14 επί του Άντι Ρόντικ στο πέμπτο σετ του τελικού. Αυτήν τη στιγμή, 11 χρόνια μετά, ο Ελβετός έχει συγκάτοικο στην κορυφή, τον Ράφα Ναδάλ.

Ο τελευταίος πήρε το πρώτο Major του στο Ρολάν Γκαρός του 2005, κατέκτησε το πρώτο Γουίμπλεντον το 2008, το πρώτο Αυστραλιανό Όπεν το 2009 και το πρώτο US Open το 2010 και έφτασε τα 20 τρόπαια το 2020, αν και ο Φέντερερ πήρε από το 2010 έως το 2018 άλλα πέντε Major. Η πλάκα είναι ότι ο Τζόκοβιτς, που είναι τρίτος με 17, κατέκτησε το πρώτο τρόπαιό του στην Αυστραλία το 2008 και από το 2011 έως και φέτος, έχει πάρει 16. Ο Φέντερερ, σε 10 χρόνια, από το 2003 έως το 2012, σήκωσε 17. Δηλαδή, το 42,5% επί του συνόλου. Σε 39 που έχουν γίνει αυτήν τη δεκαετία (2011-20), οι τρεις έχουν κατακτήσει τα 31. Από τρία έχουν πάρει οι Άντι Μάρεϊ και Στάνισλας Βαβρίνκα, από ένα οι Μάριν Τσίλιτς και Ντόμινικ Τιμ. Αυτό είναι όλο.

Η δεκαετία δεν είναι ένα μικρό χρονικό διάστημα για να νικάς συνεχώς. Η απόσταση που χωρίζει το πρώτο τρόπαιο με το τελευταίο του Ναδάλ είναι 15 χρόνια, λίγο μεγαλύτερη από εκείνη που ο Φέντερερ χρειάστηκε να πάρει το πρώτο και το τελευταίο, ως τώρα, Major. Και από την άλλη μεριά, ο μόνος που έχει κάνει το Grand Slam, δηλαδή που έχει κατακτήσει 4 διαδοχικά, είναι ο Τζόκοβιτς, από το Γουίμπλεντον του 2015 έως το Ρολάν Γκαρός του 2016. Δεν είναι calendar slam, αυτό έχει επιτευχθεί μόλις δύο φορές από τον Ροντ Λέιβερ, το 1962, δηλαδή πριν το τένις γίνει Όπεν, και το 1969.

Θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι ο Ναδάλ την Κυριακή διαχώρισε τον εαυτό του από τους άλλους δύο. Ο Σέρβος, όμως, θα του υπενθύμιζε το Αυστραλιανό Όπεν το 2019, όταν νίκησε τον Ισπανό 6-3, 6-2, 6-3 ως αληθινός μάστορας και κατέκτησε το έβδομο τέτοιο κύπελλό του, ενώ φέτος ήρθε το όγδοο.

Γενικώς, η αίσθηση αλλάζει, κάθε φορά που κάποιος από τους τρεις υπενθυμίζει την παρουσία του εκκωφαντικώ τω τρόπω. Ο Ναδάλ έκανε μόλις 14 αβίαστα λάθη σε 184 παιγμένους πόντους, ένα εξωφρενικό νούμερο. Ο Τζόκοβιτς εστίασε στο να μειώσει τη διάρκεια των πόντων, αλλά οι winners, όταν έχεις 52 αβίαστα, πρέπει να έχουν τεράστια απόσταση μεταξύ τους, το 38-31 δεν κάνει δουλειά. Επίσης, ο Ναδάλ είχε ποσοστό 49% (!!) σε μπρέικ στο σερβίς των αντιπάλων, μέχρι τον τελικό, και έσπασε 7 φορές σε 13 περιπτώσεις το σερβίς του Τζόκοβιτς, έχοντας ξεκινήσει με 5 στα 6! Σαν να μην έφτανε το τερατικό ποσοστό ως τώρα, έβγαλε ένα σχεδόν 54% για να τον θυμάται ο κόσμος, λες κι αυτό χρειαζόταν πραγματικά.

Η Κρις Έβερτ είχε δηλώσει, πριν αρχίσει το Ρολάν Γκαρός, ότι οι άνθρωποι με στοιχειώδη νοημοσύνη θα έπρεπε να έχουν χρίσει τον Ράφα Ναδάλ φαβορί. Αυτή η δήλωση ήταν η απόλυτη αλήθεια του τουρνουά. Ένας παίκτης με 100 νίκες στο Ρολάν Γκαρός σε 16 συμμετοχές, μία εκ των οποίων, το 2016, τελείωσε με νίκη στο δεύτερο γύρο λόγω τραυματισμού, που σημαίνει 6,25, ενώ κάποιος μπορεί να φτάσει μάξιμουμ τις 7. Μόλις δύο ήττες και μία αποχώρηση σε αυτό το χώμα, μέσα στο συγκεκριμένο, αλλά διόλου μικρό, διάστημα. Ένα παιδί που γεννήθηκε τη μέρα που ο Ναδάλ νίκησε για πρώτη φορά στο Παρίσι, πάει στην Α’ Λυκείου. 

Κι ενώ το ποιος είναι ο κορυφαίος όλων των εποχών παραμένει συζητήσιμο, ο Ναδάλ στο Ρολάν Γκαρός είναι ο καλύτερος στη δουλειά του όλων των εποχών.Κατηγορία Λεονάρντο ντα Βίντσι, Λούντβιχ φαν Μπετόβεν, Νίκολα Τέσλα, Πλάτωνας. Πρέπει να μιλήσει κάποιος για τα 4 διαδοχικά χρυσά ολυμπιακά μετάλλια ενός αθλητή του στίβου ή της κολύμβησης (στο αγώνισμά του) ή τα σχεδόν 10 χρόνια που είχε να χάσει ο Έντουιν Μόουζες στα 400μ. εμπόδια, για να βρεθεί κάτι αθλητικό που θα γινόταν, υπό προϋποθέσεις, να συγκριθεί με ό,τι κάνει κάθε μα κάθε χρόνο ο ‘ταύρος από το Μανακόρ’. Πιθανότατα, θα έχανε, αλλά θα άξιζε η προσπάθεια.