O Λιούις Χάμιλτον έμαθε να μην παραιτείται ούτε στα χειρότερά του

Aυτή η χρονιά ήταν η πιο δύσκολη, εξ όσων θυμάται. Δεν ελπίζει σε θαύματα. Πως θα καταλάβει ο κόσμος τι πρέπει να κάνει ένας οδηγός της Formula 1 για να γίνει πρωταθλητής, ότι θα κατανοήσει τα σκαμπανεβάσματα που υπάρχουν μέσα στη σεζόν. Από τα θέματα που προκύπτουν με το αυτοκίνητο –“το φετινό ήταν δύσκολο, καθώς μπήκαμε στη σεζόν, γνωρίζοντας πως θα μείνουμε πίσω. Αυτό και έγινε στην ανάπαυλα. Οπότε είχαμε και μια νέα πρόκληση, με τους αντιπάλους μας να είναι στο πικ τους‘-, έως αυτά που προκύπτουν στο μυαλό των οδηγών.

Ο Λουίς Χάμιλτον αποκάλυψε πως χρειάστηκε να πολεμά καθημερινά τους δαίμονες του, για να παραμείνει ο καλύτερος. Ότι δεν ήταν το πιο απλό.

“Ο κάθε ένας από εμάς έχει να δώσει μια μάχη στη ζωή του, μικρή ή μεγάλη. Έχω προσπαθήσει πολλές φορές, να δείξω στον κόσμο πως αυτό που βλέπουν -το γκλάμουρ- δεν είναι απαραίτητα η αλήθεια. Μάχομαι καθημερινά με τους δαίμονες μου και προσπαθώ διαρκώς να ωριμάζω ως άνθρωπος. Όταν ξυπνώ, κοιτώ στον καθρέφτη και προσπαθώ να με ‘ανεβάσω’. Να με πείσω πως μπορώ να τα καταφέρω, ότι μπορώ να νικήσω αν κάνω τα σωστά βήματα. Πέρασα δύσκολα, όταν ‘χάσαμε’ τον Νίκι Λάουντα. Ήταν δύσκολο. Μετά ‘χάσαμε’ ένα νέο παιδί στο Σπα. Είδα τι έγινε στην τηλεόραση. Όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, δημιουργούνται διάφορες αμφιβολίες στο μυαλό σου. Προκύπτουν άλλες μάχες. Η απορία του αν αξίζει να συνεχίσεις ή ήλθε η ώρα να σταματήσεις, γιατί έχεις και τη ζωή σου. Θέλω να κάνω οικογένεια μια μέρα. Νιώθω ωστόσο, πως αυτό που κάνω με γεμίζει τόσο που δεν υπάρχουν πολλά που θα με κάνουν να σταματήσω“. Άρα, ετοιμαστείτε για -τουλάχιστον- ακόμα μια σεζόν Χάμιλτον!

Στην έβδομη σεζόν του με τη Mercedes ο Χάμιλτον έγινε η μόνη παρέα του Μίκαελ Σουμάχερ, σε οδηγούς που ‘χουν κατακτήσει τουλάχιστον έξι τίτλους στη Formula 1. Ο Γερμανός είναι στο Νο1 με 7. Για να κάνει το 3/3 (το λες και πέντε στέμματα σε έξι χρόνια) χρειάστηκε ένα comeback στο δεύτερο μισό της σεζόν. Εκεί που ένιωθαν κάποιοι πως μπορούν -επιτέλους- να τον απειλήσουν, ο Βρετανός μέτρησε 7 νίκες σε 10 αγώνες και τους εξήγησε ότι έχουν δουλίτσα ακόμα, για να τον ‘χτυπήσουν’.

Δες λίγο το πλάνο που είχε για χθες.

Στον 42ο γύρο άκουσε πως τα λάστιχα του δεν ήταν σε κατάσταση που 100% θα ‘κρατούσαν’ έως το φινάλε. Η στρατηγική της Mercedes ήταν των λίγων pit stops και αυτό έχει πάντα ένα τίμημα.

Βέβαια, όταν κάθεται στο τιμόνι ο εκ των καλύτερων οδηγών της ιστορίας, έχεις μια άνεση στο να κάνεις λάθος. Άσε που δεν θα χανόταν και τίποτα στο Όστιν. Αν ο Μπότας έβγαινε πρώτος, ο Χάμιλτον θα κρατούσε τον τίτλο ακόμα και αν ήταν 8ος. Τελικά, είδε την καρό σημαία μετά τον συμπαίκτη του. 

Αυτό που κάνει εξαιρετικό τον Χάμιλτον είναι -σύμφωνα με την The Guardian η συνέπεια που έχει στο να παρουσιάζει μοναδικά πράγματα, σε κάθε γύρο και κάθε αγώνα. “Βρήκε την ισορροπία στη ζωή του, όταν δεν είναι στις πίστες και αυτό του επέτρεψε να αποδίδει εξαιρετικά. Λαμβάνει υπ’ όψιν του τα πάντα, νιώθει τα λάστιχα, δίνει πληροφορίες και όταν οι επιλογές είναι οριακές, τις αμφισβητεί. Μπορεί και σκέφτεται κάθε οπτική του αγώνα, ακόμα και όταν αυτός είναι στο σημείο που κρίνονται όλα. Είναι δυνατός, δίκαιος, επιδιώκει τις καλές μάχες και θέλει να νικά με τον πιο δίκαιο τρόπο, ώστε να δείχνει πόσο καλός είναι. Η δύναμη του μυαλού του είναι το πιο δυνατό στοιχείο και αυτό που κάνει τους υπόλοιπους οδηγούς να του αναγνωρίζουν την ανωτερότητα του”.

Τα όνειρα θέλουν αφοσίωση

► Η συντριπτική πλειονότητα των κατοίκων αυτού του πλανήτη τρώει τα λεφτά σε ψυχολόγους/ψυχοθεραπευτές/ψυχιάτρους για να λύσει τα θέματα που δημιούργησαν οι γονείς, στα πρώτα χρόνια ‘κατασκευής’ του εγκεφάλου και της ενσυναίσθησης (τα πρώτα χρόνια της ζωής μας). Ο Λιούις Χάμιλτον ήταν από τους τυχερούς. Ο πατέρας του Άντονι, ήταν μετανάστης από τη Γρενάδα -νησιωτικό κράτος της ανατολικής Καραϊβικής, με έκταση λίγο μικρότερη από τη Ζάκυνθο. Σε αυτά τα λίγα τετραγωνικά χιλιόμετρα γης (334) υπάρχει νόμος που απαγορεύει να περπατάς γρήγορα.

► Ο παππούς του Λιούις, Ντέιβιντσον ήταν η χαρά των αρχών σε πρόστιμα για παράβαση ορίου ταχύτητας, με τη μηχανή του. Ήταν διάσημος και για κάτι άλλο: την ευφυΐα του. Τη δεκαετία του ’50 ο Ντέιβιντσον πήρε την οικογένεια και πήγαν στην Αγγλία. Δούλευε ως εργάτης στις σιδηροδρομικές γραμμές, όπως και ο γιος του που από όσα έβλεπε να κάνει ο μπαμπάς του, είχε καταλάβει από νωρίς πως για να επιβιώσεις οπουδήποτε οφείλεις να είσαι κατάλληλα προετοιμασμένος και επιμελής. Όπως και να μην αφήνεις κάτι στην τύχη. Έτσι κατάφερε να γίνει IT specialist και να δημιουργήσει τη δική του εταιρία.

“Όταν ήμουν 6 ή 7, ο πατέρας μου μου είπε πως το ‘δεν παραιτούμαστε ποτέ’ ήταν το moto της οικογενείας. Δεν ξέρω για τα πρωταθλήματα, αλλά ως αθλητής νιώθω όσο πιο φρέσκος θα μπορούσα να είμαι τώρα. Είμαι έτοιμος για τον επόμενο αγώνα”.

► Το κύριο χαρακτηρισμό του θρύλου του μηχανοκίνητου αθλητισμού (άσχετα που αυτός δεν αποδέχεται αυτόν τον χαρακτηρισμό) είναι ότι για χρόνια ήταν ο πιο προετοιμασμένος, αυτός που έδινε τεράστια σημασία στους χρόνους των γύρων και τα στοιχεία της τηλεμετρίας. Το δεύτερο χαρακτηριστικό είναι ότι γκρινιάζει σε κάθε ματς -αλλά όταν έχει λάθος, ξέρει να το αναγνωρίζει και να ζητά συγγνώμη. 

► Τη δεκαετία του 2000 ο παππούς επέστρεψε στην πατρίδα του. Δούλευε ως οδηγός σχολικού λεωφορείου, το οποίο του είχε αγοράσει ο εγγονός του. Ο Άντονι παντρεύτηκε την Κάρμεν και μαζί απέκτησαν τον Λιούις. Δεν ξέρω αν πιστεύεις στη ‘δύναμη’ που κουβαλάνε τα ονόματα (κάθε λέξη έχει ένα ειδικό βάρος -ασχέτως αν επιμένουμε να χρησιμοποιούμε πολλές επί ματαίω και ελαφρά την καρδία, ομοίως και κάθε όνομα), αλλά η έμπνευση για το Λιούις ήταν ο Αμερικανός, χρυσός Ολυμπιονίκης, Καρλ Λιούις.

► Η οικογένεια ζούσε, στο τελευταίο σπίτι δρόμου με πανομοιότυπες κατοικίες, στην πόλη Στίβενατζ (44 χιλιόμετρα βόρεια του Λονδίνου), πόλη που προστέθηκε στο χάρτη ως η πρώτη, τον New Towns Act 1946. Αυτός ο νόμος επέτρεψε στην κυβέρνηση να σχεδιάσει οκτώ νέες πόλεις, σε αχτίνα 80 χιλιομέτρων από το Λονδίνο, για 500.000 κατοίκους -τους πρώτους της αποκέντρωσης. Το Στίβενατζ σχεδιάστηκε στην περιφέρεια Χίρτφορντσαϊρ, συμπτωματικά τα πρώτα χρόνια εγκατάστασης του Άντονι Χάμιλτον στην Αγγλία. Ο Άντονι ήταν ο μόνος μαύρος κάτοικος της πόλης. Ο Λιούις το μόνο παιδί που ήταν μιγάς.

► Πριν ‘κλείσει’ το παιδί τα 2 χρόνια, το ζευγάρι χώρισε και ο μικρός έμεινε με τη μητέρα του, έως τα 12. Η Κάρμεν σπάνια έχει ‘συλληφθεί’ σε πίστα που διαγωνίζεται ο γιος της. Διατηρούν ωστόσο, εξαιρετικές σχέσεις. Χαρακτηριστικά, όταν η Κάρμεν ‘έκλεισε’ τα 60, ο Λιούις της ετοίμασε πάρτι-έκπληξη που μεταξύ άλλων είχε την Jessie J να αναλαμβάνει να διασκεδάσει τον κόσμο. Μαζί τους έμεναν και οι ετεροθαλείς αδελφές του Λιούις, Νίκολα και Σαμάνθα -από το δεύτερο γάμο της Κάρμεν.

► Ως μικρόσωμο παιδί, με διαφορετικό χρώμα στο δέρμα, δεν πέρασε εύκολα στο σχολείο (Peartree School). Για αυτό και όταν έγινε 5 ζήτησε να κάνει μαθήματα καράτε -ώστε να μπορεί να προστατευτεί από όσους τον παρενοχλούσαν. Στα 12 φόρεσε τη μαύρη ζώνη. Για τους δασκάλους, ήταν ένα παιδί με φωτεινό χαμόγελο και εξαιρετικούς τρόπους. “Δεν ήταν ανταγωνιστικός” πρόσθεταν.

► Στα 6, ο Άντονι πήρε στον Λιούις ένα τηλεκατευθυνόμενο αυτοκινητάκι. Έγινε το πάθος του μικρού. Ο πατέρας του τον πήγε σε διαγωνισμούς και τον είδε να σαρώνει τα βραβεία “και στην κατηγορία των ενηλίκων”. Δυο ημέρες πριν ‘κλείσει’ τα 8 το παιδί (9/1/1993) ο Άντονι τους ζήτησε να βγει στην αυλή του σπιτιού. Άνοιξε το πορτ μπαγκάζ και έβγαλε ένα kart, μια προστατευτική στολή και ένα κράνος. Είχε δώσει 1000 λίρες. Λίγα εικοσιτετράωρα αργότερα είπε ‘χαλάλι’. Ο γιος του είχε παρουσιάσει μια έμφυτη ικανότητα στην οδήγηση. Σύντομα άρχισε να διαγωνίζεται σε πρωταθλήματα. Από τους πρώτους φίλους που έκανε ήταν ο Νίκο Ρόζμπεργκ.

► Όταν ο Λιούις ανακάλυψε την αγάπη του για την οδήγηση και την ταχύτητα, έπαιζε και ποδόσφαιρο. Ήταν και καλός και είχε ως όνειρο να παίξει στην αγαπημένη του Άρσεναλ. Έπαιζε και κρίκετ. Ήταν καλός και σε αυτό. Θέλω να σου πω ότι είχε διάφορα να ασχολείται, όπως σκεφτόταν τι ήθελε να κάνει στη ζωή του. Το βέβαιο ήταν πως θα έκανε κάτι που θα αφορούσε ένα σπορ -μολονότι ήταν εξαιρετικός μαθητής, καθώς ήταν η βασική προϋπόθεση για να μπορεί να τρέχει σε αγώνες.

► Η Κάρμεν έχει πει πως “ο Λιούις ήταν το καλύτερο που προέκυψε από το γάμο μου. Δεν του έκανε κακό το διαζύγιο. Κατάλαβε πως όλοι θα ήμασταν δυστυχισμένοι, αν συνεχίζαμε να ζούμε μαζί, αφού η σχέση μου με τον τότε σύζυγο μου είχε τελειώσει. Ο Άντονι ήθελε να γίνει κάποιος. Εγώ ήθελα να ζήσω μια ήρεμη ζωή και αυτό έγινε πρόβλημα. Και οι δύο ωστόσο, θέλαμε να κάνει ο Λιούις αυτό που ήθελε. Χωρίς την αφοσίωση του πατέρα του, δεν θα τα είχε καταφέρει”.

► Το 1995 η Κάρμεν μετακόμισε στο Λονδίνο. Ο Λιούις είχε ήδη πάρει το δρόμο του και προτίμησε να μείνει εκεί όπου ήταν, με τον πατέρα του, ο οποίος είχε αναλάβει ό,τι αφορούσε τη συμμετοχή του σε αγώνες και τις προπονήσεις -και είχε βάλει τρεις υποθήκες το σπίτι. Στο διαμέρισμα του ενός δωματίου, στο οποίο μετακόμισε, ζούσε με τον Άντονι, τη νέα του σύζυγο, Λίντα και τον ετεροθαλή αδελφό του, Νίκολας, ο οποίος έχει εγκεφαλική παράλυση και τρέχει σε αγώνες, με ειδικά διαμορφωμένο αυτοκίνητο. Ο Λιούις έχει πει πως ο Νίκολας είναι ο καλύτερος φίλος του και ο άνθρωπος που τον κρατά προσγειωμένο. Για τη Λίντα έχει ενημερώσει ότι “είχε ξεχάσει τι είναι το shopping, για να τρέχω εγώ σε αγώνες. Δεν ξέρω πού θα βρισκόμουν, αν δεν ήταν η F1. Θα δούλευα εδώ; Δεν ξέρω. Μπορεί να ήμουν οπουδήποτε. Σίγουρα θα ήμουν χαμένος. Ο πατέρας μου ήταν εκείνος που με έφτασε κάπου”.

► Για να μπορεί ο Άντονι να κάνει ό,τι χρειαζόταν ο γιος του, άφησε τη δουλειά στα τρένα και έκανε ό,τι έβρισκε. Συνήθως έτρεχε σε τρεις διαφορετικές δουλειές. Δεν έκανε διακρίσεις. Όπως ενημέρωσε η Standard το να βάζει πινακίδες ‘προς πώληση’ για τοπικό κτηματομεσίτη και 15 λίρες για κάθε τοποθέτηση. Έτσι πλήρωνε τους ειδικούς για να εκπαιδεύουν το γιο του. Είχε προσλάβει άνθρωπο να του μάθει να φρενάρει σωστά.

► Ο Χάμιλτον είχε γίνει ήδη η αποκάλυψη των τοπικών αγώνων. Πρόλαβε να γίνει γνωστός, στους έξι πρώτους αγώνες του, στους οποίους -σύμφωνα με τους κανονισμούς- παρουσιάστηκε με μαύρες πινακίδες. Οι θεατές που έβλεπαν kart με μαύρες πινακίδες να προηγείται, αρχικά δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι γινόταν. Μετά έμαθαν. Και ο Λιούις άλλαξε κατηγορία. Το πρώτο του kart πουλήθηκε στο eBay για 42.100 λίρες. Τα χρήματα πήγαν σε φιλανθρωπικό σκοπό.

“Τα περισσότερα παιδιά στους αγώνες, είχαν πολλά περισσότερα χρήματα από εμένα, ήταν όλα πολύ γρήγορα, αλλά με κάποιον τρόπο τους κέρδιζα. Ήμουν απλά, πιο γρήγορος. Δεν ξέρω τι άλλο να πω. Οι γονείς τους εκνευρίζονταν και γίνονταν επιθετικοί. Μεταξύ των γονιών ήταν και πολλοί μηχανικοί και η ιστορία εξελίχθηκε σε μάχη των οικογενειών”.

►  Στα 10, στο περιθώριο μιας τελετής βράβευσης πλησίασε τον πρόεδρο της McLaren, Ρον Ντένις και τον ενημέρωσε ότι ήθελε να τρέξει για αυτόν. Το αφεντικό του είπε να τα ξαναπούν σε 9 χρόνια. Τα ξαναείπαν σε τρία (1998), όταν ο Χάμιλτον υπέγραψε το πρώτο του συμβόλαιο με ομάδα της Formula1 -αρχικά για να γίνει μέλος του προγράμματος εξέλιξης οδηγών. Έγινε ο μικρότερος σε ηλικία, οδηγός που αποκτούσε τέτοιο συμβόλαιο.

► Στην επίσκεψη του στα αρχηγεία, επισκέφτηκε τον νευρολόγο της ομάδας, Κέρι Σπάκμαν. Ο επιστήμονας αυτός έχει κατακτήσει βραβείο, για τη δημιουργική σκέψη, έχει υπάρξει προπονητής αθλητών, επιχειρηματιών και άλλων προσωπικοτήτων που ξεχωρίζουν στους τομείς τους και είναι ο άνθρωπος που κάνει τις εκτιμήσεις και τις αναλύσεις, για τη βελτιστοποίηση της απόδοσης των αθλητών των Ολυμπιακών ομάδων της Νέας Ζηλανδίας.

Ο πρώτος ‘πιλότος’ της F1 που πέρασε από πρόγραμμα της NASA

Στα του Χάμιλτον, όπως έγραψε η Telegraph ο Σπάκμαν τον είχε βάλει σε εξομοιωτές και τον εξέθεσε σε κάθε μεγάλη και μικρή λεπτομέρεια όλων των πιστών που ήταν τότε στο καλεντάρι, με το αποτέλεσμα να είναι η σταθερή επιθετικότητα του νέου οδηγού. Σημείωσε πως ο Χάμιλτον ήταν ο πρώτος που πέρασε από αυτήν τη διαδικασία, η οποία μέχρι τότε αφορούσε τη NASA και τους αστροναύτες.

Δεν ξέρω αν έχεις ξεχαστεί, αλλά εκείνη τη χρονιά ο τύπος ήταν ακόμα μαθητής. Άλλαξε σχολείο, πήγε στο John Henry Newman Catholic School και αποβλήθηκε, όταν ένας συμμαθητής του δέχθηκε επίθεση και χρειάστηκε να νοσηλευτεί. Η έρευνα κατέληξε στο ότι δεν είχε συμμετοχή. Το σχολείο του ζήτησε συγγνώμη.

Ενώ είχε αρχίσει τη συλλογή βραβείων πρώτων θέσεων, ως οδηγός, συνέχισε να παίζει ποδόσφαιρο. Ένας από τους συμμαθητές/συμπαίκτες του ήταν ο Άσλεϊ Γιανγκ, ο οποίος είχε ενημερώσει πως ‘ο Λιούις έπαιζε ως κεντρικός μέσος. Δεν μας χώριζαν πολλά, σε απόδοση. Εντάξει, ήμουν καλύτερος και προφανώς για αυτό εκείνος οδηγεί”. Όπως συζητούσαν για τις φιλοδοξίες τους, είχαν συμφωνήσει πως ό,τι και έκαναν, θα το έκαναν στο κορυφαίο επίπεδο.

Ως τελειόφοιτος πήγαινε στο σχολείο με ένα αυτοκίνητο Mercedes (στο πλαίσιο χορηγίας που είχε τότε με έναν τοπικό αντιπρόσωπο) και είχε σοφέρ. Είχε το όνομα του στις πλαϊνές πόρτες. Δεν άλλαξε συμπεριφορά. Oύτε συνήθειες. Το πρώτο αυτοκίνητο που οδήγησε ήταν ένα Mini Cooper. Ήταν η εποχή που κυκλοφορούσε με μια κιθάρα και έπαιζε Μπομπ Μάρλεϊ.

Είχε γίνει παγκόσμιος πρωταθλητής στα καρτ, όταν έπλενε αυτοκίνητα

Το σκορ που ‘έπιασε’ στις -ας πούμε- κατατακτήριες εξετάσεις για τα πανεπιστήμια τον έβαλε στο Cambridge, στο τμήμα επιστημών και τεχνών. Εκεί γνώρισε την πρώτη του κοπέλα, την Τζόντια Μα -από το Χονγκ Κονγκ. Έως τότε ζούσε ως ‘μοναχός’ με τον πατέρα του να ‘χει φροντίσει, ώστε να ‘χει την πειθαρχία και τη δουλειά του ως προτεραιότητα. Όταν περίσσευε χρόνος από τις προπονήσεις (σε πίστες και γυμναστήρια), τους αγώνες και τα μαθήματα, έκανε part time δουλειές.

Το Νοέμβρη του 2001 μπήκε για πρώτη φορά σε μονοθέσιο. Από τον πρώτο αγώνα έδειχνε σίγουρος για τις κινήσεις του και το στιλ του ήταν άκρως επιθετικό. Χωρίς την εμπειρία που του δίνει τώρα τίτλους, τράκαρε. Αυτό που ήθελαν να δουν όλοι ήταν πώς θα δάμαζε τις ικανότητες του, ώστε να γίνει αποτελεσματικός.

Τα καλοκαίρια δούλευε στο πλυντήριο αυτοκινήτων του αντιπροσώπου που τον σπονσοράριζε -ενώ είχε ήδη συμβόλαιο με ομάδα της F1 και ήταν παγκόσμιος πρωταθλητής στα karts. Ο Άντονι βλέπεις, δεν ήθελε να κάθεται ο μικρός και να μην κάνει κάτι. Μια μέρα (του 2003) που ήταν στη δουλειά, τον φώναξαν για να του δώσουν τη δική του Mercedes, ως δώρο. Ήταν 18. Σοκαρίστηκε. “Νόμισα ότι με φώναξαν, γιατί κάποιος πελάτης διαμαρτυρήθηκε ότι δεν καθάρισα καλά το αυτοκίνητο του” είχε εξηγήσει.

Το 2007, μετά έξι χρόνια στις μικρότερες κατηγορίες- έγινε ο δεύτερος οδηγός της McLaren -ο πρώτος ήταν ο Φερνάντο Αλόνσο. Έχασε τον τίτλο -από τον Κίμι Ραϊκόνεν- για έναν πόντο. Ενημέρωσε ότι η απειρία τον είχε κάνει ανυπόμονο. Προειδοποίησε πως αυτό θα άλλαζε. Σε εννέα διαδοχικούς αγώνες, πάτησε το πόδι του σε podium, ενώ συνήθως κέρδιζε ο ομόσταυλος του. Κάποια στιγμή βρέθηκε να προηγείται της κατάταξης και τότε βγήκαν όλα εκτός τροχιάς. Πέραν των συγκρούσεων, η σχέση του με τον Ισπανό έγινε προβληματική στο έπακρο και η εξέλιξη του δεν συνεχίστηκε με τον ίδιο εντυπωσιακό τρόπο.

Μετά την πρώτη του χρονιά στην F1 μετακόμισε στη Γενεύη, μια πόλη που είχε λατρέψει από μικρός. Τον ηρεμούσε το τοπίο και ο ήρεμος τρόπος ζωής. Ο πατέρας του, που πρότεινε και εκτέλεσε τη μετακόμιση, ενδιαφερόταν πρωτίστως για την ικανότητα που θα ‘χε ο γιος του να γλιτώνει φόρους (είχε εκτιμήσει πως θα ‘έσωζε’ 10 εκατ. λίρες το χρόνο). “Πάντα του έλεγα πως όταν αρχίσει να βγάζει χρήματα, θα φύγουμε από την Αγγλία, γιατί από την αρχή θα έπρεπε να φροντίζει ό,τι έχει”. Από το 2012 ζει στο Μονακό.

Το 2008 έγινε ο μικρότερος πρωταθλητής στην ιστορία της Formula 1 -και ο πρώτος μαύρος πρωταθλητής, όπως και ο πρώτος Βρετανός μετά τον Ντέιμον Χιλ, το 1996. Είχε ήδη υπογράψει νέο, πενταετές πλουσιοπάροχο συμβόλαιο (για πολλά εκατομμύρια λίρες), ώστε να μείνει στην ομάδα έως το 2012.

Το αφεντικό της McLaren του υποσχέθηκε το 2009 -μετά την πέμπτη θέση- πως θα του δώσει αυτοκίνητο αξίας 5.000.000 λιρών, μόλις έπαιρνε τρεις τίτλους. Είχε ήδη αποκτήσει τη δική του πινακίδα, αξίας 200.000 λιρών. Είχε ήδη χάσει το δίπλωμα του, για ένα μήνα -στη Γαλλία-, καθώς είχε υπερβεί το όριο ταχύτητας (196 χλμ). Το 2010 τερμάτισε δεύτερος, πίσω από τον Σεμπάστιαν Φέτελ, ο οποίος του πήρε το ρεκόρ για το νεαρότερο σε ηλικία πρωταθλητή. Την ίδια χρονιά έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου του, στη Βικτόρια της Αυστραλίας -δυο μέρες πριν το Grand Prix- και του το κατέσχεσαν, ενώ διέκοψε τη συνεργασία του με τον πατέρα του. Εννοώ πως ο Άντονι δεν ήταν πια μάνατζερ, οικονομικός σύμβουλος, υπεύθυνος χορηγιών κλπ, κλπ., για τον Λιούις.

Το 2011 ήταν πέμπτος, το 2012 τέταρτος και από το Σεπτέμβρη εκείνου του έτους είχε ενημερώσει πως θα άφηνε τη McLaren για τη Mercedes και για να γίνει ‘συμπαίκτης’ του παιδικού του φίλου, Νίκο Ρόζμπεργκ. Αργότερα αποκαλύφθηκε πως ο άνθρωπος που έπεισε τη Mercedes να πάρει τον Χάμιλτον ήταν ο Νίκι Λάουντα. Στο τέλος της σεζόν ήταν πάλι τέταρτος και ιδιοκτήτης τζετ “γιατί ήθελα νανα απλοποιήσω τη ζωή μου, να μη χάνω χρόνο σε ουρές αεροδρομίων, χρόνο που χρειάζομαι για την προσωπική μου ζωή”.

Το 2014 οι οδηγοί απέκτησαν το δικαίωμα να επιλέξουν έναν αριθμό για όλη τους τη ζωή, εκείνος επέλεξε το 44 που είχε και στα karts, το αυτοκίνητο του είχε ανταποκριθεί στο νέο κανονισμό για τουρμπουβριδικές μηχανές και έκανε δυο τους τίτλους. Το 2015 τους έκανε 3 -έγινε ο πρώτος Βρετανός που απήλαυσε back to back-, το 2017 έγιναν τέσσερις, το 2018 πέντε και φέτος έφτασε στο Νο6. Ή αν προτιμάς στο -1 από τον πολυνίκη Μίκαελ Σουμάχερ. Προφανώς και τα έσοδα του αυξήθηκαν κατακόρυφα σε αυτά τα χρόνια.

Δεν πίστευε ποτέ πως θα πλησιάσει -έστω- στο ρεκόρ των 7 πρωταθλημάτων του Σουμάχερ. Και τώρα που είναι στο -1, του φαίνεται ως κάτι πολύ μακρινό. Όπως δεν πίστευε ποτέ ότι θα γίνει ο πιο ακριβοπληρωμένος οδηγός, στην ιστορία της F1, με τα έσοδα της καριέρας του να ‘χουν ξεπεράσει τα 489 εκατομμύρια. Το συμβόλαιο που ‘χει με τη Mercedes του δίνει 50.000.000 κάθε χρόνο. Όλα τα άλλα είναι από χορηγίες και μπόνους. Όπως είχε πει το αφεντικό της ομάδας του, Τότο Γολφ το 1995 “ο Λιούις είναι ο μόνος superstar της Formula 1” και για αυτό τον προτιμούν ουκ ολίγες εταιρίες για το πρόσωπο τους. Eκείνος δεν τα κάνει ‘μασούρι’. Αποκτά ό,τι επιθυμεί. Όπως μια limited edition Ferrari (το Μάιο του 2015). Τόσα έχει περάσει και τόσα έχει επιτύχει. Να μη ζήσει όπως θέλει και μπορεί;

“Ξεπερνά το σουρεαλισμό το γεγονός ότι το ταξίδι της ζωής μου με έφερε στο σημείο να κατακτήσω τον έκτο τίτλο. Ειλικρινά δεν ξέρω πώς πρέπει να αισθανθώ. Θυμάμαι να βλέπω στην τηλεόραση το σπορ, όταν ήμουν μικρότερος. Είναι περίεργο από θεατής να γίνεται ο άνθρωπος που είναι στην τηλεόραση και να ‘χεις κάνει κάτι εκπληκτικό, όπως αυτά που θαύμαζα με τους Άιρτον Σένα και Μίκαελ Σουμάχερ”.

“Έχω την οικογένεια μου μαζί μου. Δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που οι γονείς μου και οι θετοί μου γονείς ήταν όλοι μαζί σε έναν αγώνα. Δεν θυμάμαι να τους έχω ξαναδεί όλους μαζί. Νιώθω ευτυχής που μοιράζομαι μαζί τους αυτήν τη στιγμή. Είναι οι άνθρωποι στους οποίους οφείλεται αυτό που ‘χω κάνει. Θυσίασαν τα πάντα για να έχω τη ζωή που έχω και τις ευκαιρίες που είχα“. Και θα τους ευγνωμονεί για πάντα. Όπως για πάντα θα αρνείται να δεχθεί πως ανήκει στη λίστα με τους καλύτερους. Μαζί με τα είδωλα του. “Φαίνεται να είμαι κοντά σε αυτά που πέτυχαν, αλλά στο μυαλό μου είμαι ακόμα πολύ μακριά“, επαναλαμβάνει. Ίσως να συμφωνήσει αν ισοφαρίσει τον Σουμάχερ ή αν τον ξεπεράσει. Όρεξη έχει, για ικανότητες ούτε λόγος, οπότε καλά να είμαστε να δούμε τι θα γίνει.