Ο άτρωτος Χαμπίμπ Νουρμαγκομέντοφ όφειλε ν’ αποσυρθεί: αυτή ήταν η αποστολή του

Το φινάλε του Χαμπίμπ Νουρμαγκομέντοφ ήταν απολύτως ταιριαστό μ’ αυτό που, σε κάθε περίπτωση, θα έπρεπε να είναι για τη φήμη του. Διαφορετικά θα έμοιαζε παράδοξο. Ξένο και ασύγκριτα αντιφατικό με το όνομά του: ο Αγαπητός! Η ολοκληρωτική επικράτηση επί του Αμερικανού Τζάστιν Γκέτσι με υποταγή, στην τρίτη υπεράσπιση του τίτλου για την κατηγορία lightweight του UFC, και το συνολικό 29-0 σε μια αψεγάδιαστη πορεία, από τις 13 Σεπτεμβρίου του 2008 στην Πολτάβα της Ουκρανίας ως τις 24 Οκτωβρίου του 2020 στο Άμπου Ντάμπι των Εμιράτων, έβαλαν την τελευταία παχιά μολυβιά στη σκιαγράφηση της απόλυτης φιγούρας πολεμικών τεχνών, τουλάχιστον στη σύγχρονη μορφή τους.

Ο 32χρονος Ρώσος μαχητής, ο ‘αετός’ από το χωριό Σίλντι του Νταγκεστάν, γνώριζε εκ των προτέρων ότι η βασιλεία του αγγίζει το τέλος της. Έχοντας καθηλώσει τον ‘πιο επικίνδυνο αντίπαλο’ που θα ήταν δυνατόν να συναντήσει αυτήν τη χρονική περίοδο, έναν αντίπαλο που καθόλου τυχαία τοποθετήθηκε απέναντί του διεκδικώντας τα κεκτημένα του, απολάμβανε τις τελευταίες στιγμές στο θρόνο του και με τις αλλεπάλληλες βαθιές εισπνοές που έπαιρνε την ώρα του πνιγμού φούσκωνε στο στήθος από την υπερηφάνεια του λιονταριού κάθε φορά που ‘υποδουλώνει’ το ανυπεράσπιστο θύμα του. Τελειώνοντας την αποστολή του, γονάτισε, έβγαλε -νοητικά- το στέμμα του και το παρέδωσε. Έκλαψε.

Ούτε η ηλικία του ήταν απαγορευτική για να συνεχίσει ούτε φυσικά βίωνε το σύνδρομο της ήττας που έβλεπε να έρχεται. Ούτε καν το λαβωμένο πόδι του (που όπως αποκαλύφθηκε είχε σπάσει πριν από λίγες εβδομάδες). Δεν ένιωσε ποτέ του τρωτός ο Χαμπίμπ. Άφθαρτος ων, διέβη ορθός την πύλη της αιωνιότητας και εξασφάλισε τη θέση που του αρμόζει για τα κατορθώματά του. Έπρεπε να γίνει. Καθ’ αυτόν τον τρόπο μάλιστα. Στις 3 Ιουλίου είχε χάσει τον πατέρα του. Ο Αμπντουλμανάπ Νουρμαγκομέντοφ, ο μέντορας και προπονητής του, απεβίωσε από τις επιπλοκές που προκάλεσε στον οργανισμό του ο κορονοϊός και όλη η κοσμοθεωρία του Χαμπίμπ ανατράπηκε. Η θλίψη του μεταβλήθηκε σε κατάθλιψη, την οποία καταπολεμούσε μονάχα στο γυμναστήριο. “Χρειάστηκε να κάνω συνέχεια προπονήσεις για να καταφέρω να βγάλω κάθε μέρα. Ένιωθα πως με βοηθάει να απαλύνω τον πόνο μου. Όταν δεν έχω προπόνηση στο πρόγραμμα, δεν είμαι καλά“, είχε αναφέρει σε συνέντευξή του στο UFC Russia, στη διάρκεια της προετοιμασίας του για τη νέα πρόκληση απέναντι στον Γκέτσι.

Ύστερα από τη νικηφόρα έκβαση της μάχης, ομολόγησε ότι “δεν θα ερχόμουν εδώ χωρίς τον πατέρα μου“, αλλά δεν ήταν διατεθειμένος ν’ αποσυρθεί άνευ μάχης προς τιμήν του. Θα πήγαινε ενάντια στη φύση του, στον χαρακτήρα που πλάστηκε και σκληραγωγήθηκε χρόνο με το χρόνο. Απ’ όταν στα 9 του πάλευε με αρκούδες. Με μια προϋπόθεση: ότι θα ‘ταν ‘the last fight’. Έδωσε όρκο. Στον άνθρωπο για τον οποίο μια πιθανή αθέτησή του θα ‘ταν ασυγχώρητο αμάρτημα. “Όταν με κάλεσαν από το UFC και μου ‘παν για τον Τζάστιν μίλησα με τη μητέρα μου. Δεν ήθελε να πάω και να παλέψω δίχως τον πατέρα μου. Της υποσχέθηκα ότι θα είναι ο τελευταίος αγώνας μου. Αν δίνω τον λόγο μου, οφείλω να τον τηρήσω. Ήταν η τελευταία φορά μου εδώ“.

Μάνα είναι μόνο μία

Η μητέρα του Φατίμα δεν έχει εμφανιστεί ποτέ δημόσια. Σπάνιες οι φορές, δε, που έχει αναφερθεί κανείς στο πρόσωπό της. Τούτο, βέβαια, δεν αναιρεί τον κομβικό ρόλο της στη μέχρι σήμερα ανατροφή του Χαμπίμπ. Έχει ο ίδιος παραδεχθεί, αποκρινόμενος σε ερώτηση μικρού φαν του, ότι “η μάνα είναι το πολυτιμότερο πράγμα που έχουμε στη ζωή μας” και πως “έρχεται πάντα πρώτη“, ευλογώντας το γεγονός πως “ο πατέρας μου δεν βλέπει” τη συνέντευξή του αυτή.

Της οφείλει πολλά ο Χαμπίμπ, κι ας μην το γνωρίζει ο κόσμος, διότι “στο παρελθόν ήταν δύσκολα γι’ αυτήν, έχοντας μετακομίσει από ένα χωριό στην πόλη. Όταν εγώ και ο αδερφός μου πηγαίναμε για προπόνηση δύο φορές την ημέρα, μία το πρωί και μία το απόγευμα, έπρεπε να πλένει τα βρώμικα ρούχα χωρίς να έχει πλυντήριο“. Τουλάχιστον τώρα “επιστρέφουμε, πατάει το κουμπί και πλένονται. Έχει επίσης πλυντήριο πιάτων και δεν χρειάζεται να κάνει λάντζα. Προηγουμένως έπρεπε να κάνει τα πάντα με τα χέρια και δεν υπήρχε ζεστό νερό“.

Δεν παραπονέθηκε πάντως ποτέ για τις σκληρές συνθήκες διαβίωσης, ούτε ύψωσε ποτέ τον τόνο της φωνής της. Κάτι που έχει κάνει τον Χαμπίμπ να μετανιώσει για το γεγονός πως “δεν την άκουγα πάντα“. Ξεκάθαρος ο λόγος που ίσχυε αυτό.”Επειδή δεν επιβάλλει τιμωρίες, όπως το τράβηγμα των αυτιών“. Τον φόβο στο σπίτι τον εξέπεμπε πάντα ο πατέρας του, καθώς “απ’ αυτόν θα τιμωρηθείς πραγματικά“.

Χωρίς την πατρική φιγούρα πια στον χώρο, ήταν η στιγμή ο Νουρμαγκομέντοφ να υιοθετήσει τη συμβολή της μαμάς Φατίμα. Να παλέψει μεν και να νικήσει, όπως ο ίδιος επιθυμούσε, αλλά ταυτόχρονα να φύγει. Για να ‘ναι πια δίπλα όσο περισσότερο, να την προσέχει, να την αγαπά. Γιατί “μου έμεινε μόνο ένας γονιός πια“. Η βασιλεία του είχε μόλις ολοκληρωθεί για χάρη της. Πανάξια.