Ο Αντρέ ο Γίγαντας λύγισε από το ίδιο του το βάρος

Ο Αντρέ Ρενέ Ρουσιμόφ γεννήθηκε το 1947 στη Γαλλία και σίγουρα δεν ήταν ένα παιδί σαν όλα τα άλλα. Μεγαλώνοντας στην περιοχή Κουλομιέρ, ως το ένα εκ των δυο παιδιών μιας οικογένειας μεταναστών από την Πολωνία και τη Βουλγαρία, έφτασε σε ηλικία 12 ετών να ζυγίζει 94 κιλά, έχοντας ύψος 1,91μ.. Ο Ρουσιμόφ δεν ήταν απλά ένα μεγαλόσωμο παιδί, ήταν ένας έφηβος με εμφανή συμπτώματα γιγαντισμού, ένα παιδί που περνούσε την εφηβεία του δουλεύοντας πότε στη φάρμα του πατέρα του (κάνοντας σε μια ‘χαλαρή’ μέρα τη δουλειά 3 αντρών) και πότε κάνοντας μαθήματα για να γίνει ξυλουργός και πότε κάνοντας μεροκάματα σε εργοστάσιο παραγωγής γεωργικών μηχανημάτων. Ο Αντρέ ήταν σίγουρος για ένα πράγμα. Πώς αυτή η ζωή ήταν πολύ ‘λίγη’ για έναν γνήσιο γίγαντα.

Το ‘Τέρας’ βρυχάται

Το ντεμπούτο του Ρουσιμόφ στο ιαπωνικό wrestling έγινε το 1970, με το ψευδώνυμο ‘Monster Roussimoff’. Προηγουμένως, ο 23χρονος Αντρέ είχε δουλέψει με τον Γάλλο promoter/wrestler Φρανκ Βαλουά, ο οποίος διέκρινε αμέσως το ταλέντο του και προσπάθησε με κάθε τρόπο να τον προωθήσει στη Γαλλία, στη Μεγάλη Βρετανία, στις ΗΠΑ, στην Ιαπωνία, όπου υπήρχαν διαθέσιμα ρινγκ για να κυριεύσει με την παρουσία του. Το μέγεθός του μπορούσε να τρομάξει κάθε παλαιστή, όμως ο ίδιος δεν ήταν κάτι περισσότερο από ένα πολύ ντροπαλό και ευγενικό παιδί. Οι γιατροί που ήδη είχε επισκεφθεί στην Ιαπωνία είχαν επιβεβαιώσει πως ο Αντρέ έπασχε από ακρομεγαλία, μια διαταραχή που προκαλείται από την υπερβολική έκκριση αυξητικής ορμόνης στον οργανισμό και που καθιστά το γιγαντιαίο σώμα του ευάλωτο σε μια σειρά από σοβαρά συμπτώματα. Ο ίδιος δεν ήθελε να ακούσει για φαρμακευτικές αγωγές και νοσηλεία. Ήθελε μόνο να το διασκεδάσει.

To 1973, o Βινς Μακμάχον ο γηραιότερος, πατέρας του θρύλου του wrestling, Βινς Μακμάχον, τον βάφτισε ‘Αντρέ ο Γίγαντας’. Ο δημοσιογράφος του Sports Illustrated, Τέρι Τοντ, που τον συνόδεψε σε αρκετά από τα πρώτα ταξίδια του, είχε να διηγείται τις δυσκολίες της καθημερινότητας του Αντρέ: “Για να περάσει από τις κυλιόμενες πόρτες, έπρεπε να λυγίσει τα γόνατα και να κάνει μικρά, βήματα με τις μύτες των ποδιών. Αλλιώς, οι πόρτες δεν μπορούσαν να κάνουν έστω μια περιστροφή”.

Ο Πραγματικός Γίγαντας του WWE

Ο θρύλος λέει ότι επί 15 χρόνια παραμονής στα ρινγκ, δεν έχασε ούτε ένα ματς του WWF (World Wrestling Foundation). Ο Αντρέ έχασε μόνο από τον Αντόνιο Ινιόκι το 1986 (και το 1982 σε έναν αγώνα ντουέτων) και άλλο ένα από τον Μεξικάνο Κανιέκ, δυο χρόνια πριν. Η μάχη του με τον Χαλκ Χόγκαν έγινε ένα από τα πιο θρυλικά σενάρια στην ιστορία του wrestling, μια έριδα που γέμισε ασφυκτικά στάδια όπου κι αν εμφανίστηκαν οι δυο διάσημοι wrestlers, με τον Χόγκαν να πετυχαίνει μια ιστορική νίκη (1987) κόντρα στον Αντρέ, που εκείνη την εποχή πάλευε κόντρα σε έναν διπλό εχθρό. Δεν ήταν μόνο τα νοκ άουτ των wrestlers, ήταν και ο πόνος στα κόκαλά του, ο οποίος γινόταν ισοπεδωτικός χρόνο με τον χρόνo. Γινόταν το δικό του Μεγάλο Νοκ Άουτ, που βίωνε καθημερινά.

Ο ίδιος ο πόνος του Αντρέ είχε τη δική του σουρεαλιστική ιστορία. Το 1984, σε μια από τις πολλές αναμετρήσεις τους, ο Μπιγκ Τζον Σταντ μαζί με τον Κεν Πατέρα τον είχαν γονατίσει και του είχαν κόψει τα μαλλιά(!), ενώ 3 χρόνια πριν, ο Κίλερ Χαν του είχε διαλύσει τον αστράγαλο. Όταν ο Μπιγκ Τζον ζήτησε να τον αντιμετωπίσει, με τον Κινγκ Κονγκ Μπάντι, ο Αντρέ για πρώτη φορά είπε ένα μεγάλο “όχι” κι έκανε ένα διάλειμμα για να φροντίσει επιτέλους τα κουρασμένα γόνατά του και τις αρθρώσεις που τον είχαν διαλύσει από τον πόνο.

Ζωή σαν σινεμά

Το σινεμά ήταν το καλύτερο διάλειμμα στην καθημερινότητα του Αντρέ. Το 1984 είχε κάνει ένα πέρασμα από την ταινία ‘Κόναν ο Βάρβαρος’, υποδυόμενος τον Ντάγκοθ, ενώ είχε παίξει και στη ρομαντική κομεντί ‘Μίκι & Μοντ’ και σε πολλές ακόμα ήμι-άγνωστες τηλεοπτικές κωμωδίες που προβλήθηκαν στα τέλη των 70s στην αμερικανική τηλεόραση. Το ‘Princess Bride’, μια κωμωδία εποχής του Ρομπ Ράινερ με πρωταγωνιστές τους Μάντι Πατίνκιν, Κάρι Έλγουες, Ρόμπιν Ράιτ ήταν η ταινία όπου πήρε τον πρώτο πρωταγωνιστικό ρόλο, η αγαπημένη του βιντεοκασέτα, που έβλεπε σε κάθε ταξίδι του για wrestling αναμετρήσεις και καμάρωνε γι’ αυτήν.

Όταν σε εμφάνισή του στο late night τηλεοπτικό πρόγραμμα του Ντέιβιντ Λέτερμαν αποκάλυψε πως πριν από αγώνα, είχε αγοράσει σε ένα βράδυ 116 μπύρες και καμία δεν πήγε χαμένη, τα γέλια του κοινού μάλλον πλησίαζαν προς το φόβο και την αμηχανία. Ο Αντρέ έκρυβε τον ψυχικό και σωματικό πόνο πίσω από ένα διαρκές χαμόγελο. Τουλάχιστον είχε παίξει στο σινεμά.

Ένα ήσυχο τέλος

Μπορεί ένας γίγαντας να περπατά με μπαστούνι; Κι όμως ναι, όταν δεν βρίσκονται κάμερες κοντά του. Στο ξεκίνημα των 90s, ο Αντρέ έκανε τις τελευταίες κοπιαστικές εμφανίσεις του, σε ένα storyline με τον Τονγκολέζο wrestler Χακού, που τελείωσε με μια επική σύγκρουση μεταξύ τους και σε ένα special event με τίτλο ‘WWF’s Super-Stars & Stripes Forever’. Το 1992 εδραίωσε τον μύθο του με μια περιοδεία 6 σταθμών στο Μεξικό. Ο γίγαντας των ρινγκ πίστευε πως μπορούσε μόνος του να σταθεί ξανά στα πόδια του, πως δεν θα χρειαζόταν ποτέ να κάνει εγχείριση ή να πάρει φάρμακα (όπως τον είχαν συμβουλεύσει οι γιατροί στο ξεκίνημα της καριέρας του) για να σταθεί όρθιος.

Τον Ιανουάριο του 1993, ο Αντρέ επέστρεψε στη Γαλλία για να παρευρεθεί στην κηδεία του πατέρα του. Στις 27 του μήνα ‘έφυγε’ από τη ζωή, προδομένος από την καρδιά του. Έναν χρόνο αργότερα κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους το ‘Trading Mom’, η τελευταία ταινία που πρωταγωνίστησε, μια σουρεαλιστική κωμωδία με τις Σίσι Σπέισεκ και Άνα Τσλάμσκι. Ίσως και να ήταν το καλύτερο αντίο που μπορούσε να φανταστεί.