Ο ανίκητος Τζόουνς αρνήθηκε τον ξεφτισμένο Μάικ Τάισον και τον ‘καταράστηκε’

Η είδηση της επιστροφής του Μάικ Τάισον στα ρινγκ παίρνει σάρκα και οστά. Η προδιάθεση ήταν σαφής και οι ψίθυροι για μία νέα μονομαχία με τον Εβάντερ Χόλιφιλντ, στη ρεβάνς των δαγκωμένων αυτιών που παρήγαγε ίντριγκα και διαφημιστικά τρικ πολύ γρήγορα μετουσιώθηκαν σε είδηση, με βίντεο που έφερναν και τους δύο να προπονούνται. Εκείνα του Τάισον, δε, είναι επικά, με την ακουστική και την ποιότητα εικόνας να αναδεικνύουν την ένταση του ανδρός.

Αυτό που δεν περίμενε κάποιος ήταν η ανακοίνωση που έγινε την Πέμπτη, 23 Ιουλίου: ο Μάικ Τάισον πράγματι επιστρέφει στη δράση, επισήμως, αλλά όχι για να αντιμετωπίσει τον Χόλιφιλντ. Στις 12 Σεπτεμβρίου, στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνια, ο ‘πιο κακός άντρας στη Γη’ στα τέλη της δεκαετίας του ’80 θα ανταλλάξει γροθιές με τον Ρόι Τζόουνς τζούνιορ. Και μπορεί αυτό, για τους 40άρηδες που στα τέλη του προηγούμενου αιώνα ασχολούνταν με την πυγμαχία, να μοιάζει κάπως σαν συναυλία των Ρόλινγκ Στόουνς, με την αναγκαστική υπακοή στη βαρυτική άρχουσα τάξη, όμως, ακόμα και σε πιο αργή ταχύτητα, τα ducks του Τάισον και οι προσποιήσεις του Ρόι, ειδικά εκείνη κατά την οποία στριφογυρίζει το δεξί χέρι του για να ρίξει τη γροθιά με το αριστερό, θα σηκώσουν όλες τις πιθανές τρίχες των μυημένων τα της πυγμαχίας.

Είναι αδύνατον να μη σε πιάσει η είδηση και να μην αναρωτηθείς, βεβαίως, τι θα γινόταν αν ο Ρόι δεχόταν την πρόταση (που θα του απέφερε 40 εκατομμύρια δολάρια) για να αντιμετωπίσει το 2003 έναν Τάισον ο οποίος βρισκόταν ξεκάθαρα προς το λυκόφως της καριέρας του και, ειδικά εκείνη την περίοδο, έχοντας περάσει από διακυμάνσεις που θα σκότωναν και τον πλέον νουνεχή, βρισκόταν σε κρίση αξιών και πάθαινε υπαρξιακά σοκ -αλλά, στο τέλος, ήταν ζωντανός για να τα αντιμετωπίσει.

Αυτό που έχει κάνει ο Ρόι Τζόουνς μέσα σε μία δεκαετία στην πυγμαχία δεν έχει ξαναγίνει. Στις 22 Μαρτίου αντιμετώπισε τον Μπερνάρντ Χόπκινς για να του πάρει τον τίτλο της ΙΒF στα μεσαία βάρη. Πριν κλείσει δέκα χρόνια εκείνη η επέτειος, ο Ρόι -που στους Ολυμπιακούς της Σεούλ το 1988 έπεσε θύμα μίας σκανδαλώδους κλοπής, ξεδιάντροπης σαν τα υπολείμματα του παλιού κόσμου που πάλευε να κρατηθεί σε μια αρτηριοσκληρωτική κατάσταση, χάνοντας το χρυσό μετάλλιο από τον Παρκ Σι-χουν στα 71κ.- έγινε πρωταθλητής στα βαρέα βάρη, νικώντας τον Τζον Ρουίζ, τότε παγκόσμιο πρωταθλητή της WBA. Και μπορεί ο τελευταίος να έδειχνε το αληθινό πρόσωπο της κατηγορίας βαρέων βαρών, μετά την υπερφόρτωσή της για σχεδόν 15 χρόνια, ωστόσο ο Ρόι ξεκίνησε από τα 71 κιλά τις αναμετρήσεις του σε επαγγελματικό επίπεδο και έφτασε, με τον Ρουίζ, στα 89. Δεν ήταν σημαντικό το βάρος για την κατηγορία, αλλά για τον ίδιο έκανε μεγάλη διαφορά.

Έτσι, έγινε παγκόσμιος πρωταθλητής σε πέντε κατηγορίες, αφού ενδιαμέσως πήρε τους τίτλους στη super middleweight, τη light heavyweight και την cruiserweight και το έκανε σχεδόν δίχως να χάσει γύρο. Αν αναρωτιέται κάποιος τι ήταν εκείνο το 1 στο ρεκόρ του τότε, με τις 49 νίκες, απεικονίζει την ήττα του από τον Μοντέλ Γκρίφιν, στις 21 Μαρτίου 1997. Σε εκείνον τον ένατο γύρο ο Τζόουνς χτύπησε τον Γκρίφιν ενώ είχε ήδη γονατίσει στο ρινγκ, κατά τη διάρκεια, δηλαδή, ενός νοκ ντάουν. Ο τελευταίος, διαβλέποντας την ευκαιρία, έπεσε ‘τανάσκελο’ και έμεινε εκεί και ο Τζόουνς τιμωρήθηκε.

Σχεδόν πέντε μήνες μετά, οι δύο πυγμάχοι αναμετρήθηκαν ξανά και ο Ρόι τον έβγαλε νοκ άουτ με 29 δευτερόλεπτα να απομένουν για τον πρώτο γύρο και, βέβαια, η τάξη είχε κάθε λόγο να πανηγυρίζει, αφού επέστρεψε στην πραγματικότητα.

Η άρνηση

Εκείνη την εποχή ο Μάικ Τάισον ήταν παρελθόν. Δεν είχε εκείνη τη σπίθα και τη σφριγηλότητα του παρελθόντος. Στις 8 Ιουνίου 2002 ηττήθηκε από τον Λένοξ Λιούς και αυτό έμοιαζε με το βουλοκέρι σε μία καριέρα η οποία είχε στα κλαδιά της στολίδια θολά, σαν τις υποθέσεις που γίνονταν για το πού μπορούσε να φτάσει αν δεν ήταν έρμο καλάμι στην προσωπική ζωή του. Η αναμέτρηση με τον Ρόι Τζόουνς έμοιαζε με καλή επιλογή. Την άνοιξη του 2003 οι εκπρόσωποί του πλησίασαν τους ομόσταβλούς του του 34χρονου πυγμάχου και προσπάθησαν να κλείσουν συμφωνία. Ο Τζόουνς θα έπαιρνε τη μερίδα του λέοντος από χρήματα, 40.000.000 δολάρια, ενώ μόνο με τη φήμη τα γραφεία στοιχηματισμού τον έδιναν 2 προς 1. Ένα εκπληκτικό παράσημο για κάποιον που ξεκίνησε από τα μεσαία βάρη και αντιμετώπιζε έναν από τους θρύλους της βαρέων βαρών.

Βεβαίως, ήταν μεγάλος, αλλά έμοιαζε ανίκητος σε κάθε κατηγορία. Ο Τζόουνς δεν ήθελε να αντιμετωπίσει τον Τάισον, ακόμα κι αν ο τελευταίος ήταν από κάθε άποψη ξεφτισμένος. Αντιθέτως, έπειτα από μια προβοκατόρικη πρόκληση του Αντόνιο Τάρβερ σε συνέντευξη Τύπου του, αποφάσισε να κατέβει κατηγορία και να αντιμετωπίσει για την ελαφρών βαρέων βαρών τον κατά σχεδόν ένα χρόνο μεγαλύτερό του πυγμάχο. Με αυτόν τον τρόπο έχασε, εκτός από κιλά, για πρώτη φορά στην καριέρα του, και μυϊκό ιστό, κάτι που αποδείχθηκε καταδικαστικό.

Στις 8 Νοεμβρίου 2003 ο Τζόουνς νίκησε τον Τάρβερ στα σημεία, ο τελευταίος εξαπέλυσε δριμύ κατηγορώ στους κριτές και οι δυο τους αντάμωσαν ξανά στις 15 Μαΐου 2004. Ένα δεξί χουκ σε κόντρα επίθεση, με 1’41” για τη λήξη του δεύτερου γύρου, τον έριξε φαρδύπλατο στο πάτωμα και ο άλλοτε Σούπερμαν δεν επανήλθε.

Στις 30 Ιουλίου του ίδιου έτους ο Τάισον έπεσε νοκ άουτ από τον Βρετανό Ντάνι Γουίλιαμς, ενώ στις 11 Ιουνίου 2005 έχασε από τον Ιρλανδό Κέβιν ΜακΜπράιντ, αφού δεν σηκώθηκε από το σκαμπό για τον έκτο γύρο. Έτσι, σταμάτησε το μποξ. Την ίδια περίοδο, ο Τζόουνς βολόδερνε, ηττώμενος από πυγμάχους που ούτε μπορούσαν να φανταστούν ότι θα ερχόταν μια μέρα που ο άλλοτε άπιαστος μποξέρ θα γινόταν έρμαιο των χτυπημάτων του. Είχε χάσει τη φρεσκάδα του και έμοιαζε να έχει αφήσει την ψυχή του στο ρινγκ, όταν έπεσε κάτω από το χτύπημα του Τάρβερ.

Λίγκα βετεράνων

Τώρα, έχει μία ευκαιρία να αντιμετωπίσει τον Τάισον. Θα είναι ένας αγώνας με 8 γύρους, απέναντι σε δύο αντιπάλους 54 και 51 ετών αντιστοίχως. Ήταν ο ‘Iron Mike’ στον οποίο δημιουργήθηκε η σπίθα και, όπως ομολόγησε στο ESPN, ‘δίνοντας’ την επικείμενη αναμέτρηση με τον Ρόι στον Μαξ Κέλερμαν, ήταν ένα ντοκιμαντέρ για τον Τζέρι Ράις, τον απίθανο wide receiver στο NFL (που έχει τους δικούς του υποστηρικτές στην υποψηφιότητά του ως καλύτερου στην ιστορία) και τρεις φορές κάτοχο του Super Bowl, που τον ενέπνευσε. Ο Ράις, στα 57 του, βρίσκεται σε άριστη σωματική και πνευματική κατάσταση και, όπως είπε ο Τάισον αναρωτήθηκε για ποιο λόγο δεν μπορεί εκείνος, αλλά και όσοι πραγματικά θέλουν, να κάνει κάτι παρόμοιο.

Δούλεψε, λοιπόν, ένα εγχείρημα που πλέον αποκαλείται ‘Mike Tyson’s Legends Only League’ και στην πραγματικότητα θα είναι ένα πρωτάθλημα βετεράνων. Είναι βέβαιη και η συμμετοχή, προϊόντος του χρόνου, του Εβάντερ Χόλιφιλντ, και ο 54χρονος πυγμάχος ευελπιστεί να γίνει καθεστώς, να κερδίσει σε χορηγούς και ίσως να σφραγιστεί από τις ομοσπονδίες ως επίσημη διοργάνωση, που θα δίνει ζώνες και θα δημιουργεί κίνητρο στους πυγμάχους, εκτός των άλλων και οικονομικό. Αυτήν τη φορά, ο Ρόι Τζόουνς τζούνιορ αποδέχθηκε την πρότασή του, άλλωστε ο ίδιος αγωνιζόταν, με κάποιες νίκες αλλά κυρίως κωμικοτραγικά αποτελέσματα, ακόμα και φόβους από τον περίγυρό του για τη σωματική ακεραιότητά του, ως το 2018.

Μοιάζει, λοιπόν, με αγώνα-οφειλή. Και μπορεί να μην απαντά στο τι θα γινόταν το 2003, αλλά πρόκειται για δύο από τους πιο αγαπητούς πυγμάχους στην ιστορία, που στο ανώτερο επίπεδό τους δεν γινόταν να χτυπηθούν, οπότε η συμμετοχή εκατοντάδων χιλιάδων φανατικών του μποξ, εκ του μακρόθεν και εκ του σύνεγγυς, είναι δεδομένη. Θα είναι μία καλή αρχή.