Ο ανίκητος Τζόκοβιτς και το highway to hell

Το επόμενο πρωινό μετά τη μεγαλειώδη αναμέτρησή του με τον Ναδάλ, τον βρήκε μπροστά στους δημοσιογράφους. Ο Σέρβος έπιασε μια κιθάρα και θέλησε να παίξει τον ίδιο ρυθμό που ακουγόταν στα αποδυτήριά του, μετά από τις 5 ώρες και 53 λεπτά του τελικού, του σπουδαιότερου αγώνα στην ιστορία του τένις, όπως είπαν πολλοί. Άρχισε να σκαλίζει το Highway to Hell των AC/DC και να τραγουδά τους πρώτους στίχους, όταν ξαφνικά σταμάτησε. « Είμαι τόσο κουρασμένος. Ούτε η φωνή δεν μου βγαίνει», είπε...

Η αλήθεια είναι πως ο Τζόκο κέρδισε το τρίτο διαδοχικό γκαρντ σλαμ τουρνουά, και πλέον, του μένει το Ρολάν Γκαρός για να κάνει την τετράδα. Ακόμη και το γκραντ σλαμ βλέπει στη σεζόν που τώρα ξεκίνησε, τόσο ανίκητος μοιάζει. « Ένας παίκτης, ο Ροντ Λέιβερ το έκανε. Επομένως, γίνεται», είπε ο Νόλε. « Προφανώς, βέβαια, οι εποχές είναι διαφορετικές και το τένις το ίδιο σήμερα, πολύ πιο ανταγωνιστικό και πολύ πιο δυναμικό. Κι αυτό κάνει την πρόκληση ακόμη μεγαλύτερη, ακόμη δυσκολότερο να πετύχεις. Αλλά όλα είναι πιθανά», υπερθεμάτισε, έχοντας στην προοπτική του και τους Ολυμπιακούς Αγώνες των Λονδίνου.

Ο Σέρβος αγωνίζεται πάνω στα κορτς με μια μοναδική αυτοπεποίθηση, μια μοναδική σιγουριά για τη νίκη που στο τέλος, τον βγάζει πάντα δικαιωμένο. Τόσο νούμερο 1 είναι, που ακόμη κι αυτός ο Ράφα Ναδάλ, δηλώνει ικανοποιημένος από την ήττα! « Είναι γεγονός πως βρίσκομαι στο απώγειο της καριέρας μου. Αισθάνομαι σωματικά και πνευματικά δυνατός, αισθάνομαι να έχω κίνητρο, ανυπομονησία για να κατακτήσω περισσότερα τρόπαια», καταθέτει το εμφανές. « Όταν ήμουν στα ημιτελικά ή τα τελικά των γκραντ σλαμς πριν από τρία και τέσσερα χρόνια, ο Φέντερερ και ο Ναδάλ γνώριζαν τι να κάνουν την κρίσιμη ώρα, στο πέμπτο σετ, ήξεραν πως θα βγουν νικητές επειδή πίστευαν περισσότερο, είχαν μεγαλύτερη εμπειρία και ήξεραν τι να κάνουν», τονίζει λες και περιγράφει τον σημερινό εαυτό του.

Οι στιγμές, βέβαια, μετά τον τελικό μένουν αξέχαστες. Στην Αυστραλία, μέχρι και 3.860.000 άνθρωποι είδαν τον τελικό, ενώ στις 1':30'' τα ξημερώματα όταν και τελείωσε ο αγώνας, ήταν 1.860.000 αυτοί που έμεναν ξάγρυπνοι και καθηλωμένοι από την ένταση. « Αισθανόμουν πόνους σε όλο το σώμα μου. Η αδρεναλίνη είναι ακόμη εκεί, είμαι ακόμη πολύ ενθουσιασμένος που έχω πλέον την εμπειρία των τελευταίων δύο εβδομάδων, και ειδικά της τελευταίας βραδιάς. Είμαι γεμάτος χαρά, αλλά δεν νομίζω πως έχω καταλάβει ακόμη τι ακριβώς συμβαίνει», κατέθεσε με πλήρη ειλικρίνεια.

Και να φανταστεί κάποιος πως ένα 24ωρο πριν από τον τελικό είχε βάλει τα κλάματα επειδή ένα πρόβλημα στο πόδι του πίστευε πως δεν θα του επιτρέψει να αγωνιστεί κόντρα στον Ναδάλ. Κόντρα σ' αυτόν που μετρά εφτά συνεχόμενες νίκες σε τελικούς τουρνουά!