Μπορεί ο Κόνορ Μακγκρέγκορ να κάνει το μεγάλο restart;

Η 18η Γενάρη του 2020 αναμένεται να είναι η πλέον κομβική ημερομηνία στη μέχρι τώρα ιδιαίτερη καριέρα του Κόνορ Μακγκρέγκορ, του μαχητή του UFC που κατάφερε με το στόμα και τα χέρια του να ξεφύγει από τα όρια του ΜΜΑ-ικού οκταγώνου και να καθιερωθεί ως κάτι παραπάνω από ένας απλός αθλητής. Ο 'Notorious', άλλωστε, πάντα στόχευε στο να μην παραμείνει, να μην αποτυπωθεί ως ενας αθλητής και μόνο ως τέτοιος. Δεν τον χωρούσε το 'κοστούμι' του μαχητή που απλά παίρνει τις νίκες του, τις ζώνες του, τα λεφτά του και τις επιτυχίες του. Ήθελε να είναι κάτι πολύ παραπάνω. Να είναι το ΑΠΟΛΥΤΟ σύμβολο του χώρου του, να είναι ο άνθρωπος που σκέφτονται ΟΛΟΙ, όταν αναφέρονται στα μαχητικά σπορ (πόσο μάλλον δε στο ΜΜΑ), να είναι ο άνθρωπος που σπάει ρεκόρ, να είναι ασφαλώς ένας χαρακτήρας της σύγχρονης ποπ κουλτούρας. Τα έχει πετύχει όλα. Αυτό δεν μπορεί να αμφισβητηθεί.

Εντούτοις, το MMA, ως ένα πολύ 'νεαρό' άθλημα, αναπτύσσεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα, κάνοντας αλματώδη βήματα προς τα εμπρός και οι 'σπεσιαλίστες', οι 'απλησίαστοι' του χθες, ξεχνιούνται ΠΟΛΥ γρήγορα, σε σημείο που για πολλούς από αυτούς, το ΜΜΑ φαντάζει πλέον εξωγήινο, ένας εχθρικός τόπος που αρνείται πια να τους δώσει πρωταγωνιστικό ρόλο. Αθλητές της παλαιάς πρώτης γραμμής όπως ο Κάρλος Κόντιτ, ο Ρόμπι Λόλερ, ακόμα κι ο επί χρόνια αήττητος Ρενάν Μπαράο δείχνουν ανίκανοι να προλάβουν το ταχύτατο τρένο της ανάπτυξης και διαρκούς αλλαγής του ΜΜΑ και είναι εύλογο να σκέφτονται αρκετοί πλέον κάτι που πριν από μερικά χρόνια φάνταζε τρελό: μήπως το ΜΜΑ δεν έχει χώρο πια στη βασιλική αυλή του για τον μέχρι πρότινος ΑΠΟΛΥΤΟ αυτοκράτορά του; Μήπως ο Μακγκρέγκορ πρέπει να αποδεχτεί πια έναν πιο δεύτερο ρόλο;

Αν σερβίρεις τα παραπάνω ερωτήματα στον πάντα 'μάχιμο' Ιρλανδό, είναι πολύ πιθανό να ακούσεις κάμποσες κουβέντες, για να μην πούμε ότι ίσως λάβεις και κάποιο δείγμα της 'φαρμακερής' αριστερής γροθιάς του. Δικαίωμά του ασφαλώς να αρνείται να παραχωρήσει τον τίτλο του πρωταγωνιστή, ειδικά όταν ΚΑΘΕ αγώνας του, είτε χάσει είτε κερδίσει, σπάει ρεκόρ στον χώρο του ΜΜΑ. Φαντάζομαι όμως πως όταν μένει μόνος του, στα βαθιά νερά μιας εξαντλητικής προπόνησης, αναγνωρίζει ότι στο UFC 246 στο Λας Βέγκας παίζει για την επιβίωση του ιδιαίτερου ρόλου του στον κόσμο του ΜΜΑ. Ο αγώνας του με τον βετεράνο Ντόναλντ 'Cowboy' Σερόνι είναι θεωρητικά κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του Ιρλανδού. Απέναντί του θα βρίσκεται ένας μαχητής που μπορεί να έχει ένα αξιοπρόσεκτο CV και που θα είναι αργά ή γρήγορα μια φυσιογνωμία που θα πάρει δικαιωματικά τη θέση της στο ΜΜΑ Hall Of Fame, αλλά δεν μπορεί για κανέναν λόγο να αναγνωριστεί ως αντίπαλος πρώτης γραμμής.

Στα 36 του, ο 'Cowboy' είναι ένας τύπος που δεν λέει ποτέ "όχι" σε έναν καλό οκταγωνικό καυγά. Είναι ένας φιλότιμα πιστός στο standup game αθλητής (αν και το ground submission game του είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο), γιατί ξέρει και θέλει να το ξέρουν ότι παίζει για τον κόσμο. Με μόλις 4 νίκες στους τελευταίους 10 αγώνες όμως, αναγνωρίζει και ο ίδιος πως το τρένο προς την κορυφή τον έχει αφήσει οριστικά στην πλατφόρμα, άρα το μόνο που τον νοιάζει είναι να τον θυμούνται ως έναν τύπο που ποτέ δεν κάνει πίσω, που δεν κρύβεται. Για πολλούς, ο αγώνας του με τον Μακγκρέγκορ είναι μια αναγνώριση από πλευράς UFC, μια ευκαιρία για τον 'καβαλάρη' από το Κολοράντο να βγάλει πολύ καλά λεφτά, στην τελική ευθεία της καριέρας του.

Όλη η παραπάνω περιγραφή, βέβαια, μπορεί να ερμηνευτεί και υπό ένα άλλο πρίσμα κι εκεί ακριβώς δημιουργείται η κουβέντα γύρω από τον comeback αγώνα του Μακγκρέγκορ. Ο Σερόνι είναι ένας προσεκτικά διαλεγμένος αντίπαλος, ένας μαχητής που θα ακολουθήσει την προδιάθεση του Ιρλανδού να παραμένει στο striking standup, μέσω του οποίου άλλωστε έχτισε και το όνομά του στον χώρο και μέσω του οποίου άνοιξε και την πόρτα για τον πυγμαχικό του αγώνα με τον Φλόιντ Μέιγουεδερ, σίγουρα ένα από τα πλέον κακόγουστα ανέκδοτα στη σύγχρονη ιστορία της πυγμαχίας. O 'Cowboy' λοιπόν θα παίξει το παιχνίδι με τους όρους που 'βολεύουν' τον Ιρλανδό. Επιπλέον, είναι ένας αντίπαλος που κουβαλάει πλέον ΠΟΛΥ ζημιά στο σκαρί του και το 'ευάλωτό' σαγόνι του σερβίρεται εως και ξεδιάντροπα στο φαρμακερό αριστερό του Ιρλανδού.

Ο Σερόνι προφανώς και δεν διαμαρτύρεται, αναγνωρίζοντας την οικονομική ευκαιρία που του δίνεται από τον συγκεκριμένο αγώνα, επιτρέποντας στον πρώην πρωταθλητή του UFC να συμμετάσχει σε έναν 'χαμηλού ρίσκου' αγώνα, που θα του επιτρέψει να ζυγίσει τις δυνάμεις του για ένα υπερ-αγωνιστικό 2020, μέσα στο οποίο θέλει να παλέψει ΤΡΕΙΣ φορές, με πιθανό επίλογο της χρονιάς ένα re-match με τον Χαμπίμπ Νουρμαγκομέντοφ.

Έχουν περάσει όμως 3 ολόκληρα χρόνια από τον τελευταίο νικηφόρο αγώνα του 'Notorious', τότε που 'έσβησε' από τον χάρτη του UFC τον Έντι Άλβαρεζ και έγινε πρωταθλητής σε δύο ξεχωριστά weight classes και στο τωρινό τοπίο του οργανισμού, αλλά και του αθλήματος γενικότερα, τα τρία θα μπορούσαν να είναι και ΔΕΚΑτρία. Για τους τωρινούς fans του αθλήματος, που μαθαίνουν ολοένα και περισσότερα πράγματα για το σπορ που αγαπούν, ο τρόπος που προσεγγίζει το ΜΜΑ ο Ιρλανδός φαντάζει πια ελαφρώς μονόχνωτος, ένα one-trick pony που δεν έχει πολλά επίπεδα στο παιχνίδι του. Επιπλέον, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο τωρινός πρωταθλητής, Ο Νουρμαγκομέντοφ, δεν νίκησε απλώς τον Μακγκρέγκορ. Τον ισοπέδωσε. Δεν τον νίκησε στα σημεία. Τον έκανε να tap-άρει. Δεν τον νίκησε με τη βοήθεια της τύχης. Τον ήλεγξε από την πρώτη στιγμή του αγώνα, 'πνίγοντας' το παιχνίδι του και κάνοντας τον άλλοτε απόλυτο πρωταγωνιστή του οκταγώνου, κομπάρσο στην ίδια την παράστασή του. Όλα τα παραπάνω μετράνε πολύ στη ζυγαριά του comeback του Μακγκρέγκορ και ο ίδιος φαίνεται να αναγνωρίζει με τον τρόπο του πως η 18η Γενάρη είναι πολύ παραπάνω από μια ημερομηνία ακόμη ενός αγώνα του.

Στη (σχετικά) σύντομη αλλά εξαιρετικά επιτυχημένη μέχρι τώρα πορεία του, ποτέ δεν έχει βρεθεί τόσο κοντά στο να ακουμπήσει η πλάτη του στον τοίχο. Εκεί βρίσκεται τώρα. Ξέρει ότι ο αγώνας με τον Σερόνι, ακόμα κι αν νικήσει, θα αναγνωριστεί απλά ως ένα βήμα εμπρός. ΟΛΟΙ περιμένουν ότι θα κερδίσει, ΟΛΟΙ περιμένουν το επόμενο βήμα ΥΣΤΕΡΑ από αυτόν τον αγώνα, ΟΛΟΙ κοιτάνε ήδη τον πιθανό αγώνα του με τον Χόρχε Μάζβινταλ και εν τέλει το re-match του με τον Νουρμαγκομέντοφ. Κοινώς, η νίκη δεν θα μετρήσει πολύ, θα είναι ένα αποτέλεσμα που δεν θα εντυπωσιάσει που θα παίξει ως "ε, αυτό έλειπε να μην νικούσε". Η ήττα όμως;

Η ήττα, μια ενδεχόμενη ήττα, δεν τον αφήνει απλώς στο μηδέν. Μια νίκη του Σερόνι κομματιάζει όποια ενέργεια κρατάει ακόμα μέσα της το προφίλ του, ταρακουνάει σεισμικά το fanbase του και τον βγάζει οριστικά από τη βασιλική αυλή του αθλήματος. Το UFC 246 είναι ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ρίσκο για τον Ιρλανδό, μιας κι έχει λίγα να κερδίσει και τα πάντα να χάσει. Αν στις  18 Γενάρη ο Μπρους Μπάφερ ανακοινώσει πως ο νικητής του μεταξύ τους αγώνα είναι ο Ντόναλντ 'Cowboy' Σερόνι, τότε όλες αυτές οι λίγο fantasy MMA κουβέντες, για αγώνες με τον Μάζβινταλ, για το κλείσιμο της τριλογίας με τον Νέιτ Ντίαζ και πολύ περισσότερο το πολυπόθητο titleshot με τον Νουρμαγκομέντοφ πηγαίνουν περίπατο. Δεν θα έχουν την παραμικρή αξία και σίγουρα δεν θα μπορούν να 'κεντρίσουν' τον κόσμο με τον τρόπο που το έκαναν οι αγώνες του, όταν ο Ιρλανδός έλεγε με στόμφο "we 're not here to take part, we 're here to take over".

Ο Μακγκρέγκορ, λοιπόν, στο πιο κρίσιμο σταυροδρόμι της καριέρας του, πρέπει να αποδείξει στον εαυτό του και τον κόσμο του ΜΜΑ, ότι είναι ακόμα relevant. Ότι η παρουσία του έχει ακόμα ουσιαστική δυναμική. Ο αγώνας του με τον 'Cowboy' ΠΡΕΠΕΙ να είναι πειστικός. Να δείξει πως τα χρόνια αποχής του δεν μετράνε, ότι έχει λάβει τα μαθήματά του, ότι έχει επεκτείνει και ενισχύσει το αγωνιστικό στιλ του, ότι πήρε απλά μια ανάσα και πως το ΜΜΑ, το οκτάγωνο, παραμένει ακόμα το δικό του λημέρι, το δικό του βασίλειο. Τον περιμένουν ασφαλώς πολύ πιο ψηλά εμπόδια, αν θελήσει να ακολουθήσει το πρόγραμμα που έχει βάλει για το 2020. Αλλά τα πάντα ξεκινούν από το Λας Βέγκας, στις 18 Ιανουαρίου. Εκεί όπου θα βρει στον δρόμο του έναν καουμπόι που βλέπει την ευκαιρία 'for one last ride'. Οφείλει να μην τον παραβλέψει...