Μήπως να σταματούσαν οι αγώνες των βετεράνων του ΜΜΑ;

Δεν υπάρχει η ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ αμφιβολία, αν πριν από μια δεκαετία σέρβιρες την ανακοίνωση του αγώνα, δεν θα υπήρχε φίλος του MMA που δεν θα πετούσε την σκούφια του. Ο ‘Αυτοκράτορας’ Φεντόρ Εμιλιανένκο κόντρα στον Κουίντον ‘Rampage’ Τζάκσον. All-Star αναμέτρηση ανάμεσα σε δύο hall-of-famers του αθλήματος, δύο σκληρούς strikers με σιδερένια πηγούνια που θα μας χάριζαν ένα οκταγωνικό ξυλοκόπι που θα το συζητάγαμε για χρόνια.

Δεν είμαστε όμως μια δεκαετία πίσω. Είμαστε στο 2020 και ο Εμιλιανένκο είναι πλέον 43 ετών. Ο ‘Rampage’ 41. Προχωρημένες ηλικίες για οποιοδήποτε άθλημα, πόσο μάλλον σε ένα νεαρό σπορ, που κάθε χρόνο κάνει εξελικτικά βήματα προόδου με αλματώδη ρυθμό, αφήνοντας πίσω του πλέον τα ‘σκουριασμένα’ μοντέλα των αθλητών που κάποτε ήταν οι ναυαρχίδες του.

Χωρίς καμία διάθεση disrespect στους δύο αθλητές, το ΜΜΑ πλέον ως χώρος είναι σχεδόν εξωγήινος για εκείνους. Ναι, χωρίς αυτούς και μια χούφτα μεγάλους αθλητές ακόμα, δεν θα ήταν εδώ που είναι τώρα, αλλά το να τους βλέπεις να αγωνίζονται στα πατημένα και περασμένα 40 τους, δεν μπορεί παρά να σου προκαλεί μια στενοχώρια. Το είδαμε και το βλέπουμε στους αγώνες του Τίτο Ορτίθ, του ‘Iceman’ Τσακ Λαϊντέλ, του Μπί Τζέι Πεν, του Μίρκο Κρο Κοπ, ακόμα και του ‘Big Country’ Ρόι Νέλσον.

Κι όμως, προκαλούν ενδιαφέρον οι αγώνες τους. Το προκαλούν όμως, όχι οι τωρινές τους επιδόσεις, αλλά οι αναμνήσεις του παρελθόντος, η ηχώ της εποχής που καθάριζαν αντιπάλους με την αύρα τους και μόνο, πρωτοπόροι και πιονέροι ενός αθλήματος που πάσχιζε να κερδίσει τους πόντους που του αναλογούσαν στο απέραντο χάρτη της ποπ κουλτούρας. Το ακόμα χειρότερο; Προκαλούν ενδιαφέρον οι τωρινές τους αναμετρήσεις, γιατί ένα μεγάλο μέρος του κοινού κοιτάει την ηλικία τους και συντονίζεται για την ‘ηδονή’ ενός car-crash υπερθεάματος, μιας κακής κωμωδίας με πρωταγωνιστές τους κάποτε ανίκητους, νυν γερασμένους και κουρασμένους.

Κάπως έτσι στήθηκε κι ο αγώνας μεταξύ των δύο παλαιών σούπερσταρ του αθλήματος το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε. Ο κόσμος συντονίστηκε για να δει κάτι, ΚΑΤΙ. Το τι θα ήταν αυτό το ΚΑΤΙ δεν είχε σημασία. Ας ήταν ξύλο, ας ήταν αίμα, ας ήταν δύο γερασμένοι τύποι. Σε κάθε περίπτωση ο διαδικτυακός κόσμος του ΜΜΑ θα ήταν κερδισμένος. Win, Lose or Draw η κουβέντα θα γινόταν.

Εν τέλει, ο αγώνας ήταν αναμενόμενα μια ιστορία με ελάχιστο ενδιαφέρον. Ο Rampage κουβαλούσε τα περισσότερα κιλά που είχε ποτέ στην καριέρα του (“αισθανόμουν σαν ιπποπόταμος εκεί μέσα”, δήλωσε χαρακτηριστικά) και ο Εμιλιανένκο ναι μεν ήταν κι αυτός βαρύς, αλλά με ένα εξαιρετικά γρήγορο (για τα χρόνια και τα κιλά του πάντα) δεξί χουκ-οβίδα, έστειλε τον Αμερικανό στο καναβάτσο πριν φτάσουμε στο τρίλεπτο του 1ου γύρου. Ήταν ένα τέλος που φυσικά δεν ικανοποίησε κανέναν, με πολύ κόσμο να κάνει λόγο (από την ασφάλεια του διαδικτυακού καταφυγίου του) για ‘βουτιά’ του Τζάκσον για να γλυτώσει μια ώρα αρχύτερα από τα χτυπήματα του Εμιλιανένκο, στα οποία έδειχνε να μην έχει τρόπο να απαντήσει.

Είναι ασφαλώς μια εξαιρετικά ‘φτηνή’ κατηγορία προς τον Τζάκσον, μιας και ο εν λόγω αθλητής δεν έχει δώσει ποτέ δείγματα ενός ανθρώπου που τα παρατάει. Το συγκεκριμένο νοκ-αουτ ήταν απλά το αποτέλεσμα μιας διαδικασίας που θέλει το ΜΜΑ να ‘σπρώχνει’ τους βετεράνους του αθλήματος προς ‘ακόμα έναν αγώνα’, χωρίς να νοιάζεται διόλου για την υγεία και τη σωματική ακεραιότητά τους. Ο Τζάκσον, στα 41 προς 42 του και με πάνω από 50 αγώνες στο ενεργητικό του, θα έπρεπε να σκέφτεται ή να έχει ενεργοποιήσει ήδη το όποιο πλάνο συνταξιοδότησής του, όχι να βάζει το ταλαιπωρημένο από τραυματισμούς σώμα του στη γραμμή του πυρός. Αντ’ αυτού, τον ακούσαμε να λέει ότι θα χάσει τα παραπάνω κιλά που κουβαλούσε και θα κατέβει από την κατηγορία heavyweight στην οποία έχει δοκιμάσει να ‘τσουλήσει’ κατά τη διάρκεια της παρουσίας του στο promotion του Bellator.

O αντίλογος από τη μεριά του ίδιου του promotion; Μηδενικός. Παρά τις όποιες θετικές αράδες έχουν γραφτεί για το Bellator και για το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι φροντίζει τους αθλητές τους σαφώς περισσότερο από το UFC του Dana White, η αλήθεια παραμένει η ίδια: αν οι αθλητές θέλουν να παλέψουν, θέλουν να αγωνιστούν, τότε ανεξαρτήτου ηλικίας το κάθε promotion δίνει το πράσινο φως, χρησιμοποιώντας ως αστεία κρυψώνα το “αφού ο αθλητής θέλει, ποιοι είμαστε εμείς να πούμε όχι;”

Τι κι αν ντοκιμαντέρ όπως το εξαιρετικό ‘The Hurt Business’ του 2016 αποκαλύπτουν τις μακροχρόνιες ζημιές που ‘σημαδεύουν’ τους αθλητές του ΜΜΑ, μιας και δεν έχουν συλλεχθεί ακόμα επαρκή ιατρικά στοιχεία σε βάθος χρόνου για να ‘χτυπήσουν’ τις απαραίτητες και αναγνωρισμένες επισήμως ιατρικές καμπάνες; Τι κι αν είναι εμφανές με γυμνό μάτι ότι ακόμα και σε αθλητές υψηλού επιπέδου, η μακροχρόνια καριέρα μέσα στον χώρο του ΜΜΑ, ‘γράφει’ επικίνδυνα σε μυαλό και σώμα; H γενικότερη στάση από promoters και οπαδούς είναι το “we’re good if they’re good”, μια λογική που ξεκάθαρα μάς δείχνει ότι το MMA, όσα βήματα μπροστά κι αν έχει κάνει, παραμένει μια σύγχρονη αρένα, με μαχητές πλήρως αναλώσιμους, ανεξαρτήτως μεγέθους και ‘άστρου’.

Ίσως χρειαστεί ο σοβαρός, μη-αναστρέψιμος τραυματισμός ή ακόμα χειρότερα ο θάνατος ενός τέτοιου ΜΜΑ-ικού ‘άστρου’ για να γίνει μια πραγματικά απαραίτητη κουβέντα για το μέλλον του χώρου και την προστασία των αθλητών. Μέχρι τότε (φευ), ο Rampage θα ψάχνει την εξήγηση στα έξτρα κιλά, ο Φεντόρ θα προσπαθεί να αντλήσει αναμνήσεις από τον ‘Αυτοκράτορα’ του παρελθόντος και όλοι οι υπόλοιποι θα παρακολουθούμε με επικριτικό βλέμμα, έτοιμοι να κουνήσουμε το δάχτυλο σε αθλητές που αγωνίζονται μόνοι τους, ακόμα και κόντρα σε αυτούς που θεωρητικά θα έπρεπε να είναι με το μέρος τους.