Το χρυσό μετάλλιο ήταν η απελευθέρωση του Λευτέρη Πετρούνια
Στις 12 Οκτωβρίου απέσυρε τη συμμετοχή του από το Παγκόσμιο. Στις 23 Οκτωβρίου αναίρεσε την απόφασή του για να δοκιμάσει τα όριά του. Στις 2 Νοεμβρίου κρέμασε στο στήθος το τρίτο διαδοχικό χρυσό μετάλλιο. Ο Λευτέρης Πετρούνιας είναι το 'golden boy' του ελληνικού αθλητισμού.
Καθείς εφ’ ω ετάχθη. Ο Λευτέρης Πετρούνιας, τις προσπάθειες του οποίου στηρίζει η Stoiximan, ‘πλάστηκε’ για να κρεμιέται στους κρίκους και να σηκώνει στα ηράκλεια χέρια του, εκτός από το κορμί των 164 εκατοστών, όλη την Ελλάδα. Ένας σύγχρονος Άτλας που κουβαλάει μια χώρα στους ατσάλινους δικέφαλους του, στους καλοχτισμένους ώμους του.
Ένας εξ αυτών, ο αριστερός, λίγο έλειψε να τον ‘προδώσει’. Το πρόβλημα που είχε καιρό δεν του επέτρεπε να προπονηθεί με την ένταση που θα επιθυμούσε. Να ολοκληρώσει ένα άρτια εκτελεσμένο πρόγραμμα. Να νιώθει πάνω απ’ όλα ο εαυτός του κάθε φορά που ανέβαινε στους κρίκους.
Την ερχόμενη Δευτέρα είναι προγραμματισμένο να χειρουργηθεί για ν’ απαλλαγεί μια και καλή από τους αφόρητους πόνους. Τους πόνους που στις 12 Οκτωβρίου τον είχαν εξωθήσει να ομολογήσει στο social πως “λόγω του τραυματισμού που με ταλαιπωρεί ήδη από τους προηγούμενους αγώνες και που με υποχρεώνει πια να οδηγηθώ στο χειρουργείο, δεν θα βρίσκομαι φέτος στο Παγκόσμιο για να υπερασπιστώ τα ελληνικά χρώματα και να διεκδικήσω ακόμη έναν Παγκόσμιο τίτλο, για να χαρεί όλη η Ελλάδα”.
“Δεν το βάζουμε όμως κάτω”, ήταν η ακριβώς επόμενη φράση που επέλεξε να χρησιμοποιήσει. Κάρμα. Διότι σαν κάτι να τον έπνιγε στο λαιμό όλο το επόμενο διάστημα. Λίγες ημέρες μετά ταξίδεψε με την ελληνική αποστολή στην Ντόχα. Ήθελε να είναι “με την εθνική ομάδα στο αεροπλάνο για το Παγκόσμιο για να στηρίξουμε την προσπάθεια όλων των αθλητών”.
Ταυτόχρονα επιζητούσε, μέσα του, μια τελευταία ευκαιρία. Εξαντλώντας τις πιθανότητες, πηγαίνοντας ολοκληρωτικά κόντρα σ’ ό,τι του είχε ορίσει η μοίρα.
Μία ημέρα μετά απάντησε σε ερώτηση που έκανε ο ίδιος στον εαυτό του πως αυτό που ξεχωρίζει έναν πολύ καλό παίκτη “είναι το να ξέρει πότε να σταματήσει”. Μεσολάβησαν λίγα 24ωρα ώσπου αυτοαναιρέθηκε. Για… κακή τύχη των αντιπάλων του.
Η παρουσία του στο Κατάρ είχε ‘ποτίσει’ το μυαλό του με σκέψεις. Αν είχε μείνει πίσω στην Αθήνα, ίσως όλα να ήταν διαφορετικά. Η απόσταση αμβλύνει, μετριάζει τις αντιστάσεις. Μπήκε στο γυμναστήριο, αισθάνθηκε την αύρα να τον τυλίγει, να τον παραπλανεί σαν άλλη Σειρήνα. Έβαλε τα ρούχα της δουλειάς και δοκίμασε. Δεν ήταν σίγουρος ότι θα τα καταφέρει. “Το συζήτησα με τον προπονητή μου και το ιατρικό team και αποφάσισα να σφίξω τα δόντια και να αγωνιστώ !! Ελπίζω να σας κάνω πάλι υπερήφανους”, έγραψε στις 23 Οκτωβρίου.
Ο κόσμος πανηγύριζε, αποθέωνε την αυταπάρνησή του.
Ακόμη κι αν έχανε, θα ήταν ξανά ο νικητής. Δεν θα έχανε. Προκρίθηκε ως πρώτος από τον προκριματικό. Σημάδι. Όσο κι αν υπέφερε, όσο κι αν έσφιγγε τα χέρια του ν’ αντέξουν, στους κρίκους ήταν ατάραχος. Στον δικό του κόσμο, κυρίαρχος του εαυτού του.
“Πάμε άλλη μια φορά να το κάνουμε”. Υπόσχεση κοιτάζοντας τον καθρέπτη, υπόσχεση στους γύρω του. Στον προπονητή του Δημήτρη Ράφτη, σ’ όλη την ομάδα του. Το 1992 ο Πύρος Δήμας είχε σηκώσει τα βάρη για την Ελλάδα και η Βούλα Πατουλίδου είχε προσθέσει αργότερα, μετά τον τελικό των 100μ. με εμπόδια, την ιστορικών διαστάσεων έκφραση “ρε γαμώτο”.
Ο Λευτέρης Πετρούνιας βίωνε ακριβώς αυτό για άλλη μια φορά. Η εξέλιξη του τελικού της Παρασκευής επιβεβαίωσε απλώς ότι είναι ο απόλυτος άρχοντας των κρίκων. Ένας ‘δυνάστης’ που δεν παραδίδει τα σκήπτρα του. Ουδείς τον αμφισβητεί. Βαθμολογήθηκε με 15.366. Το πρόγραμμά του εμπεριείχε το μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας – αντίστοιχο του Ουκρανού Ραντιβίλοφ και του Ιταλού Λοντάντιο. Ο Πετρούνας ήταν ο μόνος που άγγιξε το τέλειο (9.066 για την εκτέλεση).
Ο Βραζιλιάνος Αρτούρ Ζανέτι έχανε ξανά από τον Έλληνα και έμεινε δεύτερος. Όπως πριν από δύο χρόνια το 2016 στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο ντε Τζανέιρο. Ο Λευτέρης Πετρούνιας είχε κατακτήσει το ένατο χρυσό μετάλλιό του στους κρίκους και τρίτο διαδοχικό σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Η αγκαλιά της Βασιλικής Μιλλούση, οι σφγμένες γροθιές, το φιλί στη σημαία συνέθεσαν το ψηφιδωτό των πανηγυρισμών. Της έκστασης που ένιωθε τη στιγμή εκείνη.
Δεν ήταν η πρώτη φορά, ούτε η τελευταία. Ήταν η σημαντικότερη. Η αρχή για τον 27χρονο γυμναστή είχε γίνει στη Γλασκώβη το 2015 και η συνέχεια δόθηκε στο Μόντρεαλ πέρυσι. Είχε προηγηθεί το πρώτο χρυσό στο Ευρωπαϊκό του Μονπελιέ και ενδιάμεσα στη Βέρνη, στην Κλουζ-Ναπόκα, στη Γλασκώβη ξανά.
Τη Δευτέρα θα χειρουργηθεί. Από πάνω του θα διώξει μονάχα τους πόνους. Είχε ήδη απελευθερωθεί από το καθήκον. Χωρίς να του το ζητήσει κανείς, είχε εις φέρει εις πέρας την πιο απαιτητική αποστολή του.
Μέχρι την επόμενη. Ραντεβού στο Τόκιο! Ούτε εκεί θα χάσει…
Κεντρική φωτογραφία: AP Photo/Vadim Ghirda
