Last Dance επ. 3-4: Το ‘τρίγωνο’ με Ντένις Ρόντμαν-Κάρμεν Ηλέκτρα

Μετά την παρακμή των Σικάγο Μπουλς, υπήρξαν πολλές ακόμα ομάδες που επιχείρησαν να χτίσουν δυναστείες τίτλων. Οι Λέικερς του Κόμπε Μπράιαντ, οι Μαϊάμι Χιτ με τους ‘Big Three’, οι Κλίβελαντ Καβαλίερς του ΛεΜπρον Τζέιμς, οι Μπόστον Σέλτικς των Πολ Πιρς-Κέβιν Γκαρνέτ, οι Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς των ‘Splash Brothers’.

Καμία όμως δεν μπορεί να ακολουθήσει αυτό τον μυθικών διαστάσεων γαλαξία ιστοριών, αυτή τη rock n’roll ζωή που έζησαν εντός και εκτός παρκέ οι Σικάγο Μπουλς στο δρόμο για την κατάκτηση της κορυφής. Τα επεισόδια 3-4 του Last Dance, μας θυμίζουν ότι αυτή η μπάντα δεν είχε μόνο έναν σπουδαίο frontman και έναν ικανότατο συμπαραστάτη. Χωρίς τον Ντένις Ρόντμαν να αναλαμβάνει τις ειδικές αποστολές και τον Φιλ Τζάκσον να υπαγορεύει τον ρυθμό, η σκηνή θα είχε ανοίξει να τους καταπιεί.

Ντένις Ρόντμαν: Ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι

Αυτό που μαρτυρά το υψηλό επίπεδο παραγωγής του Last Dance είναι πως σε κάθε επεισόδιο, η κάμερα επικεντρώνεται σε έναν διαφορετικό πρωταγωνιστή, ενώ οι περισσότεροι παίκτες της δυναστείας των Μπουλς, από τον Γουίλ Περντιού και τον Μπιλ Κάρτραϊτ μέχρι τον Τζαντ Μπούσλερ, κάνουν ουσιώδεις γκεστ εμφανίσεις. Ο Ντένις Ρόντμαν άξιζε το χώρο και το χρόνο για να πει την ιστορία του, να περιγράψει την αθλητική του ιδιοφυΐα αλλά και την τρωτή, εκκεντρική του φύση, που απαιτούσε κι εκείνη χώρο και κατανόηση. Εδώ έχει άπλετο χρόνο να περιγράψει το πώς μετέτρεψε την αμυντική του δουλειά σε μια ακτινογραφία της επιθετικής συμπεριφοράς των αντιπάλων του.

Πριν απ’ όλα όμως, θα θυμίσει σε όλους πως ήταν ένα παιδί που ανάμεσα στα ναρκωτικά και την απόλυτη φτώχεια, επέλεξε να παίξει μπάσκετ και έβαλε στο άθλημα όλη του την ψυχή και κυρίως το μυαλό. Γνώριζε τις καμπύλες του σουτ κάθε star player, ήξερε πώς να τοποθετηθεί σε κάθε περίπτωση ώστε να κερδίσει πρώτος το ριμπάουντ. Αμέσως έγινε το νέο ‘πολυεργαλείο’ των Σικάγο Μπουλς, ο τύπος που θα έτρωγε όλο το ξύλο ώστε ο Μάικλ Τζόρνταν να μπορέσει να δημιουργήσει ή να εκτελέσει στην επίθεση.

Η καραμπίνα στο αμάξι και το μίνι ‘Californication’

H σειρά αναδεικνύει την μπασκετική διάνοια του Ρόντμαν, που από τους ‘Bad Boys’ του Ντιτρόιτ και το αγνό ‘βρωμόξυλο’ μαρκάροντας τον Σκότι Πίπεν, φόρεσε τα μαυρόασπρα των Σαν Αντόνιο Σπερς και στη συνέχεια -χωρίς ιδιαίτερο ενθουσιασμό- δοκίμασε και τα ερυθρόλευκα των Μπουλς. Η μεταγραφή έμοιαζε με στοίχημα καταδικασμένο σε αποτυχία. Όμως η ομάδα του Φιλ Τζάκσον ξεχώρισε την αμυντική διάνοια από το πολύχρωμο κεφάλι που λαχταρούσε τα πάρτι και έδωσε απόλυτη εμπιστοσύνη στο διττό μεγαλείο του Ντένις Ρόντμαν.

Ο τύπος που κάποτε εντοπίστηκε μόνος, σε ένα γκαράζ, με μια γεμάτη καραμπίνα στο αμάξι του, ήταν ο ίδιος Ρόντμαν που μάτωνε για κάθε κλέψιμο και ριμπάουντ στο παρκέ, ήταν ο ίδιος που κάποτε ζήτησε από τον κόουτς Φιλ Τζάκσον να πάει διακοπές στο Λας Βέγκας στη μέση της σεζόν. Κάπου εδώ πατήστε το Mute στους δεινόσαυρους τους ροκ που ουρλιάζουν για ‘sweet home Alabama’ και άλλα τέτοια παλιομοδίτικα. Ο Ντένις Ρόντμαν δείχνει πώς φεύγεις ταξίδι για το Λος Άντζελες, πώς ζεις το απόλυτο ‘Californication’ με μια μπύρα στο χέρι – για ζέσταμα-και με αυτήν την απαράμιλλη εμφάνιση. Χειροκροτούμε.

Το χρυσό πουκάμισο του Τζόρνταν

Εδώ βρισκόμαστε ακόμα σε εποχές παντοδυναμίας των Ντιτρόιτ Πίστονς και ο Μάικλ Τζόρνταν μάλλον έχει μπερδέψει το ερμάρι του στα αποδυτήρια με εκείνα των σεκιουριτάδων του. Δεν εξηγείται αλλιώς.

Οι ‘μυρωδιάδες’ σεκιούριτι του Τζόρνταν

Προσπερνάμε το γεγονός πώς η ομάδα σεκιούριτι που ακολουθούσε τον Τζόρνταν στην τελευταία του σεζόν του στους Μπουλς, λεγόταν ‘Jock Sniffers’ (αυτοί που τον ακολουθούν από τόσο κοντά, που είναι σαν να μυρίζουν το σορτσάκι του) και εστιάζουμε στο κούρεμα ‘Χρήστος Πολύζος‘ ενός εξ αυτών.

O Τζέρι Κράουζ που χορεύει

Βλέπουμε τον Τζέρι Κράουζ να χορεύει με κέφι και μπρίο δίπλα στον Σκότι Πίπεν, ενώ οι Μπουλς πανηγυρίζουν ξέφρενα την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Ο ίδιος παράγοντας θα κάνει την ομάδα μαλλιά-κουβάρια στις αρχές του 1998, επιβεβαιώνοντας δημοσίως την αποχώρηση του Φιλ Τζάκσον. Οι απόψεις για το αν ο άνθρωπος που έστησε τον κορμό των Μπουλς, που ανέδειξε τον Φιλ Τζάκσον σε πρώτο προπονητή καρατομώντας σε μια νύχτα τον Νταγκ Κόλινς, είναι ο ‘κακός’ της ιστορίας των Μπουλς διίστανται. Όμως το Last Dance θέλει με κάθε τρόπο να αποδείξει πώς ό,τι έφτιαξε ο Κράουζ στα τέλη της δεκαετίας του ’80 στο Σικάγο, το διέλυσε μόνος του δέκα χρόνια μετά. Η ιστορία του μπάσκετ τους επιβεβαιώνει απόλυτα.

Ο Μάικλ Τζόρνταν ποτέ δεν συγχώρησε τον Αϊζάια Τόμας

Εδώ συμβαίνουν συγκλονιστικές στιγμές. Το Last Dance μας αφηγείται το πως οι Μπουλς γκρέμισαν τη δυναστεία του ‘αν σηκωθεί ο Τζόρνταν στη ρακέτα, γκρεμίστε τον’ Ντιτρόιτ Πίστονς, με τον ίδιο τον Mr.23 να κλαίει με αναφιλητά χαράς, όταν πια έχει κατακτήσει το πρώτο του πρωτάθλημα, μετά από επτά χρόνια γεμάτα ‘πατ-πατ’ στον ώμο και τιμητικές ‘δευτερότριτες’ θέσεις. Στο έτος 2020, με κλεισμένα τριάντα χρόνια από τις μάχες Μπουλς-Πίστονς, ο Τζόρνταν έχει ξεκάθαρη γνώμη για τον Αϊζάια Τόμας.

“Μαλάκας”.

Από την άλλη, βλέπουμε τον Αϊζάια Τόμας να προσπαθεί να ‘στρογγυλέψει’ την αντιαθλητική συμπεριφορά της ομάδας του, όταν αποχωρούσαν στα αποδυτήρια πριν από την λήξη του τελικού που έδινε πρωτάθλημα στους Μπουλς και τον Τζόρνταν να παρακολουθεί τις δηλώσεις του, επιμένοντας: “Μαλάκας”.

Σε όλη τη διάρκεια του ντοκιμαντέρ, ο Σκότι Πίπεν αφηγείται εκείνη την εποχή ψύχραιμα, σχεδόν ανακουφισμένος που δεν τα ζει πια. Ο Ρόντμαν το ζει σαν μια περιπέτεια που πέρασε σούπερ και δεν ζήτησε το λογαριασμό. Ο Τζόρνταν όμως, το ζει όλο από την αρχή, σαν να φοράει ξανά την φανέλα και τα αθλητικά του στο παρκέ και να βρίσκει το καλάθι μακριά από τους υψωμένους -με άδεια για νοκ άουτ- αγκώνες του Τζο Ντούμαρς και του Μπιλ Λαμπίρ.

Ο Τζόρνταν ζει μέχρι σήμερα με αυτούς του εφιάλτες και τη λύτρωση που ακολούθησε. Ακούει τον χτύπο της μπάλας στο παρκέ και την κόρνα της γραμματείας μετά το νικηφόρο σουτ. Το Last Dance δεν είναι αγιογραφία του Τζόρνταν, αλλά ψυχογράφημα. Αντέχουμε για τη συνέχεια άραγε;

Το τρίγωνο ψυχεδέλειας του Φιλ Τζάκσον

Με το ψηλόλιγνο σώμα και τα χέρια-τανάλιες έγινε μια απόκοσμη φιγούρα του μπάσκετ της δεκαετίας του ’70 που σχεδόν τρόμαζε τον αντίπαλο, όμως κατάφερε να πάρει πρωταθλήματα με τους Νικς της Νέας Υόρκης, δίπλα σε τύπους βγαλμένους από ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε, όπως ο Κλάιντ Φρέιζερ και φυσικά να δοκιμάσει LSD. Στη συνέχεια έγινε προπονητής στο Πουέρτο Ρίκο, ανάμεσα σε οπαδούς με μαχαίρια και παράγοντες με πιστόλια, έκανε το ‘αγροτικό’ του στο CBA και μαζί με τον Τεξ Γουίντερ έγιναν το ‘ενοχλητικό επιτελείο’ του προπονητή Νταγκ Κόλινς, επιμένοντας πως η τριγωνική επίθεση είναι η κίνηση ματ που θα έκανε τους Μπουλς πρωταθλητές και θα αφαιρούσε το -μόνιμο-βάρος του σκοραρίσματος από τον Τζόρνταν.

Αξίζει μια ταινία για τη ζωή του Φιλ Τζάκσον, ενός προπονητή που κατάφερε να κερδίσει την εμπιστοσύνη του Ρόντμαν μέσα από την κοινή τους αγάπη για την ιστορία της ινδιάνικης παράδοσης, ενός ‘Zen Master’ που όχι μόνο δεν υποχώρησε από τις αξίες του, αλλά τις έκανε όχημα για να ανέβει στον πολύχρωμο ουρανό του μπάσκετ, που ίσως να και να βρίσκεται δίπλα σε αυτόν της Lucy και των Διαμαντιών της.

Straight Up, Bitches

Μπορούμε να αραδιάσουμε ένα σωρό κλισέ όπως ‘τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται’ και ‘μην κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλο του’ και ‘9 φορές να πέσεις, 10 πρέπει να σηκωθείς ξανά’. Όμως η ιστορία των Σικάγο Μπουλς είναι κάτι παραπάνω από όλα αυτά. Είναι το πρότυπο της ομάδας που απαιτεί ‘straight up’ σεβασμό και χτίζει νοοτροπία νικητή, είναι το πάντρεμα προσωπικοτήτων που ανάμεσα στο αγωνιστικό χάος και την εκτόξευση, πέτυχαν κάτι που ξεπέρασε και τα πιο τρελά όνειρα του κάθε ρομαντικού οπαδού του μπάσκετ. Είναι η ομάδα που έδωσε στο σύγχρονο NBA την μεγαλειώδη υπόσταση που έχει σήμερα. Και ύστερα διαλύθηκε με τον πιο βίαιο τρόπο.