Η θεωρία του Γιούιν: Από τον Κοουτίνιο στον Ολυμπιακό

Μεταφέρεται ο χρόνος στους τελικούς της Ανατολής το 1999. Για το ΝΒΑ, αυτή ήταν μία λειψή χρονιά, που άρχισε τον Φεβρουάριο, συμπύκνωσε 50 παιχνίδια και τουλάχιστον έγινε, για να μην αποτελέσει στίγμα. Τώρα βρισκόμαστε στο σημείο που παίζουν οι Νιου Γιορκ Νικς με τους Ιντιάνα Πέισερς. Οι πρώτοι έχουν ξεκινήσει από το νούμερο 8 της Ανατολής και έχουν αποκλείσει τους άσπονδους εχθρούς Μαιάμι Χιτ, στα τελευταία δευτερόλεπτα του 5ου παιχνιδιού για τον 1ο γύρο, ενώ ‘σκούπισαν’ την Ατλάντα. Οι Πέισερς του Ρέτζι Μίλερ, από τη μεριά τους, δεν έχουν χάσει παιχνίδι: 3-0 τους Μπακς, 4-0 τους Σίξερς.

Οι Νικς προηγήθηκαν 2-1 στη σειρά, με εκείνο το… τετράποντο παιχνίδι του Λάρι Τζόνσον, μία από τις πλέον αμφιλεγόμενες φάσεις των playoffs. Ωστόσο, σε εκείνο το ματς τραυματίστηκε ο Πάτρικ Γιούιν, πυλώνας για την ομάδα του Τζεφ βαν Γκάντι. Παρά το γεγονός ότι δεν ήταν ο σπουδαίος σέντερ του παρελθόντος, ο Γιούιν παρέμενε το σημείο αναφοράς. Οι Πέισερς νίκησαν σχετικά άνετα το επόμενο παιχνίδι, ισοφαρίζοντας τη σειρά 2-2.

Λίγους μήνες πριν, σε ανύποπτο χρόνο, ο Ντέιβ Κιρίλι είχε στείλει ηλεκτρονική επιστολή στον αγαπημένο sports guy του ESPN, Μπιλ Σίμονς, στην οποία ανέφερε τη ‘θεωρία του Γιούιν’. Ο Κιρίλι ισχυριζόταν ότι στα παιχνίδια που είτε χρεωνόταν με φάουλ είτε ήταν απών λόγω τραυματισμών, τόσο οι Νικς όσο και το κολέγιό του, το Τζόρτζταουν, έπαιζαν καλύτερα. Όταν ήρθε ο τραυματισμός στο 3ο παιχνίδι, ο Σίμονς έστειλε με τη σειρά του στον αναγνώστη του πως “τώρα είναι το καλύτερο τεστ”. Ο Κιρίλι ήταν ανένδοτος, πως οι Νικς θα περνούσαν την ομάδα του Λάρι Μπερντ, ακριβώς εξαιτίας του τραυματισμού του σέντερ τους. “Ο τραυματισμός του Γιούιν είναι το καλύτερο πράγμα που συνέβη ποτέ στους Νικς. Τώρα, σίγουρα θα περάσουν στους τελικούς”. Η ομάδα του Μεγάλου Μήλου νίκησε τα δύο τελευταία παιχνίδια της σειράς και προκρίθηκε στους τελικούς, δίνοντας στον Σπάικ Λικ το δικαίωμα να τρολάρει τον Ρέτζι Μίλερ, πολύ πριν αρχίσει ο σύγχρονος άνθρωπος να χρησιμοποιεί αυτόν τον χαρακτηρισμό.

Έναν χρόνο μετά, ο Σίμονς έγραψε το κείμενο, στο οποίο ανέπτυσσε τη θεωρία του Κιρίλι με παραδείγματα από τα αμερικάνικα σπορ.

Φυσικά, η ‘θεωρία του Γιούιν’ είναι μία εξυπνακίστικη ονομασία. Το φαινόμενο είναι αρκετά συχνό και μερικές φορές κραυγαλέο. Μπορεί να μην αφορά μόνο στον τραυματισμό ενός από τους καλύτερους παίκτες μίας ομάδας, αλλά και σε ένα σύνολο που… αναστήθηκε χάνοντας έναν παίκτη ή έναν προπονητή (ή και τα δύο). Η ‘θεωρία του Γιούιν’ μπορεί να αφορά πολύ άνετα στο πλάνο που έκανε η κάμερα στον Αρντά Τουράν, στον πάγκο στης Μπαρτσελόνα, όταν η Ατλέτικο Μαδρίτης, τέως ομάδα του, στην οποία ένιωθε καλύτερα, προκρινόταν στα ημιτελικά του Champions League 2015-2016, επί εκείνης της οποίας τη φανέλα φορούσε, αλλά δεν τον έκανε να νιώθει χρήσιμος.

Πρόκειται για μία ψυχολογική ώθηση που βρίσκει ο αθλητής, όταν οι συνθήκες γύρω του δημιουργούν ομίχλη και πια όλα έχουν πάει στο καλό. Η αίσθηση της απελευθέρωσης με εκείνη της απελπισίας όχι μόνο δεν αποτελούν διώνυμο, αλλά μοιάζουν να βγήκαν από την ίδια δελφύ. Ακριβώς αυτό το κενό, που μοιάζει να μηδενίζει τον μετρητή των λογικών καταστάσεων, βρίσκει το πρόσφορο έδαφος ώστε να βάζει τον άνθρωπο στη διαδικασία να δρα και να αντιδρά υπερβατικά, αλλά επειδή η φύση έχει μεριμνήσει για όλα, αν και δεν μπορείς να παραδεχθείς ότι ως θεά της δημιουργίας δύναται να τελειοποιεί κάτι, αυτή η αντίδραση απορρέει από την εσωτερική ισχύ, η οποία δεν αντιτίθεται στην αρμονία. Αν ο άνθρωπος αντιδρά σπασμωδικά, πιθανότατα δεν έχει φτάσει ακόμα στο στάδιο της απελπισίας, στο κενό, δηλαδή, το οποίο φοβάται και προσπαθεί να σώσει την κατάσταση, πάνω στο πεδίο των λογικών συνθηκών, όπως συνηθίζεται να βαφτίζονται οι υπάρχουσες.

Αν ο αναγνώστης άντεξε ως εδώ, έστω και προβαίνοντας στο λεγόμενο skimming, δηλαδή τη διαγώνια ανάγνωση, μπορεί να αντέξει και τα λίγα παραδείγματα από διαφορετικά σπορ που θα παρατεθούν, εκτός κι αν πάνω στην απελπισία του θέλει να μετουσιωθεί ο ίδιος σε εφαρμογή της θεωρίας.

Ο Φιλίπε Κοουτίνιο, ο Λουίς Σουάρες και ο Μάικλ Όουεν

Για το εγχείρημα, αφορμή στάθηκε η Λίβερπουλ. Η οποία νίκησε στον τελικό του Champions League την Τότεναμ (η οποία επίσης είναι δείγμα, φτάνοντας στον τελικό μετά από την ισοπαλία της Ίντερ με την Αϊντχόφεν στους ομίλους, τον τραυματισμό του Χάρι Κέιν και το ακυρωθέν γκολ του Ραχίμ Στέρλινγκ). Πάει να πει ότι ο Φιλίπε Κοουτίνιο σε ισάριθμες περιπτώσεις δεν έφτασε εκεί που ήθελε, όταν δημιούργησε όλο αυτό το ψυχόδραμα για να φύγει από το ‘Άνφιλντ’ το καλοκαίρι του 2017.

Ο Κοουτίνιο προσδοκούσε να διεκδικήσει τους τίτλους που φανταζόταν ότι δεν θα μπορούσε να πάρει με τους ‘reds’, παρ’ όλα αυτά, σε διπλά παιχνίδια έχει νιώσει το αποτρόπαιο συναίσθημα της ανατροπής. Ο Λουίς Σουάρες είναι κατάτι διαφορετική περίπτωση, καθώς το καλοκαίρι του 2014 έφυγε λόγω της ηθικής κατακραυγής που δημιούργησε η δαγκωνιά του στον Τζιόρτζιο Κιελίνι στο ματς των ομίλων της Ουρουγουάης με την Ιταλία, για το Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας, ωστόσο ένα κραυγαλέο παράδειγμα είναι επίσης ο Μάικλ Όουεν, που το καλοκαίρι του 2004 έφυγε για τη Ρεάλ Μαδρίτης, προκειμένου να βιώσει την αστερόσκονη η οποία κάνει διεγερτικούς τους ‘μερένγκες και ίσως να κατακτήσει το Champions League. Τον Μάιο του 2005 ήταν η Λίβερπουλ που πήρε το τρόπαιο με τα μεγάλα ‘αυτιά’, ένας από τους πιο αποτελεσματικούς επιθετικούς στην ιστορία της ήξερε ότι δεν επρόκειτο να ζήσει την έκσταση της κατάκτησης του πιο σημαντικού ποδοσφαιρικού τροπαίου σε επίπεδο συλλόγων.

Ο Ολυμπιακός των 3 απωλειών

Το καλοκαίρι του 2011, η ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού έμοιαζε με οργανισμό σε πτώχευση. Η ομάδα έμοιαζε με καράβι που οι επιβάτες κατέβαιναν άρον άρον και έφυγαν 3 παίκτες που ήταν… εντεταλμένοι για να τον στείλουν στην κορυφή της Ευρώπης. Ο Μίλος Τεόντοσιτς ανέκρουσε πρύμναν για τη Μόσχα και τα νόστιμα ρούβλια του ‘κολοσσού’ ΤΣΣΚΑ, ο Θοδωρής Παπαλουκάς πήγε να ζήσει την ιδιαίτερη εμπειρία του Τελ Αβίβ για λογαριασμό της Μακάμπι, ενώ ο Γιάννης Μπουρούσης αποφάσισε να μάθει για την κομψότητα στην πηγή, δηλαδή το Μιλάνο και τον κύριο Τζιόρτζιο Αρμάνι.

Το θέμα ήταν ότι οι 3 λελογισμένοι ‘πυλώνες’ του Ολυμπιακού έφυγαν, αφήνοντας τον Βασίλη Σπανούλη μόνο του να τραβάει κουπί. Οι αλλαγές εκείνο το καλοκαίρι έμοιαζαν αποκαρδιωτικές. Ο Λάζαρος Παπαδόπουλος και ο Βαγγέλης Μάντζαρης όχι μόνο δεν γέμιζαν το μάτι, αλλά οι δυσοίωνες εκτιμήσεις έφερναν την ομάδα μπάσκετ να ζει στιγμές Κορυδαλλού, μετά από αυτήν την πολύ αυστηρή μεταστροφή των αδελφών Αγγελόπουλων.

Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς, βέβαια, ως γνήσιος Γιουγκοσλάβος προπονητής που προτιμάει 10 φορές τον εργάτη από το ταλέντο (δηλαδή τον υπάκουο από τον ατίθασο), έτριβε τα χέρια του. Ό,τι συνέβη εκείνη τη χρονιά, ήταν υπεράνω πάσης φαντασίας. Ο άθλος της 13ης Μαΐου 2012 στην Κωνσταντινούπολη, με το 62-61 επί της ΤΣΣΚΑ Μόσχας και το πρωτάθλημα στον 5ο τελικό του ΣΕΦ με τον Παναθηναϊκό, το τελευταίο παιχνίδι του Ζέλικο Ομπράντοβιτς στον πάγκο του ‘τριφυλλιού’, είναι ένα αθλητικό κειμήλιο που η αξία του δύσκολα κοστολογείται. Δείχνει, ταυτοχρόνως, πώς η περιρρέουσα ατμόσφαιρα μπορεί να δώσει ώθηση σε μία ομάδα, η οποία όντως κάνει τα βήματα ένα ένα, διότι δεν μπορεί να πράξει αλλέως, και, αποφορτισμένη, να φτάσει να διεκδικεί και να κατακτά τίτλους χωρίς καν να το καταλαβαίνει.

Το τελευταίο του Έρτερ

Αλ Έρτερ ονομάζεται εκείνος που λογίζεται ως ο πιο σημαντικός δισκοβόλος όλων των εποχών. Τέσσερα χρυσά μετάλλια σε διαδοχικούς Ολυμπιακούς Αγώνες, το 1956 στη Μελβούρνη, το 1960 στη Ρώμη, το 1964 στο Τόκιο και το 1968 στο Μεξικό, ήταν ένα ρεκόρ που το ισοφάρισε ο Καρλ Λιούις, όταν νίκησε στο μήκος στη διοργάνωση της Ατλάντα, το 1996. Ο Έρτερ ρωτήθηκε, προς το τέλος της ζωής του, ποιο μετάλλιο ήταν το πιο σπουδαίο για τον ίδιο και απάντησε με σιγουριά “το τελευταίο”. Όταν, δε, τέθηκε η αυτονόητη νέα ερώτηση, το “γιατί”, απάντησε: “Επειδή κανείς δεν περίμενε να νικήσω”.

Η εποποιία της Μίλαν με την Μπαρτσελόνα

Πριν από τον τελικό του Champions League 1993-1994, στην Αθήνα, η Μίλαν πήγαινε κυριολεκτικά για να συμπληρώσει το ζευγάρι του. Η Μπαρτσελόνα έμοιαζε με ανώτερη δύναμη, είχε σε μεγάλα κέφια τους δύο mega star της, Χρίστο Στόιτσκοφ και Ρομάριο, ενώ οι ‘ροσονέρι’ κατέβαιναν αποδεκατισμένοι. Οι βασικοί κεντρικοί αμυντικοί τους, Φράνκο Μπαρέζι και Αλεσάντρο Κοστακούρτα, είχαν τεθεί λόγω τραυματισμών εκτός μάχης, ενώ ο Μάρκο φαν Μπάστεν είχε σταματήσει το ποδόσφαιρο, μετά από την επικίνδυνη συμμετοχή του στο αντίστοιχο ματς του 1993 και την ήττα 0-1 από τη Μαρσέιγ*, με την κεφαλιά του Μπαζίλ Μπολί. Συν τοις άλλοις, η Μπαρτσελόνα έκανε επίδειξη δύναμης με το που έφτασε στην Αθήνα. Ο Γιόχαν Κρόιφ, ουδέποτε μετριοπαθής, είχε δηλώσει “είμαι ο γιος του Θεού”, ενώ ο συναρπαστικός Ρομάριο επίσης δεν βούτηξε τη γλώσσα του στο μυαλό του: “Αφιερώνω αυτό το κύπελλο στον πατέρα μου”.

Ό,τι έγινε στο ΟΑΚΑ ήταν, βέβαια, ένας επικολυρικός θρίαμβος της Μίλαν του Φάμπιο Καπέλο, που με τα δύο γκολ του Ντανιέλε Μασάρο, το υπέροχο παιχνίδι και το μοναδικής ομορφιάς επίτευγμα του Ντέγιαν Σαβίτσεβιτς και το πλασέ του Μαρσέλ Ντεσαγί, σε ένα κάστρο από καιρό λεηλατημένο, επικράτησε 4-0.

Είναι του Σαβίτσεβιτς το καλύτερο γκολ στην ιστορία των τελικών του Champions League; Η απάντηση στο Pod-όσφαιρο:

Υποσημείωση είναι ότι η Μίλαν την πάτησε 11 χρόνια αργότερα στην Κωνσταντινούπολη, αλλά αυτό συνάδει με τις λεπτές αποχρώσεις της στιγμής. Αναφέρει ο αστικός μύθος ότι κατά τη διάρκεια της ανάπαυλας στο ημίχρονο, όταν προηγείτο 3-0 της Λίβερπουλ, ο Πάολο Μαλντίνι πρόβαρε το πώς θα σήκωνε το τρόπαιο με ένα μπουκάλι νερό.

*Η θεωρία του Γιούιν ίσχυσε στον τελικό της Μαρσέιγ με τη Μίλαν για τον Ζαν Πιερ Παπέν, ο οποίος είχε πάρει μεταγραφή από το καμάρι της Μασσαλίας στους ‘ροσονέρι’ το προηγούμενο καλοκαίρι, μόνο και μόνο για να βιώσει την οδύνη της ήττας από την προηγούμενη ομάδα του στο παιχνίδι της Βιέννης.

Ωστόσο, παρεμφερής ήταν η κατάσταση δύο χρόνια πριν, όταν ο Ντράγκαν Στόικοβιτς, που είχε πάρει μεταγραφή από τον Ερυθρό Αστέρα στη Μαρσέιγ το καλοκαίρι του 1990, κλήθηκε να αντιμετωπίσει την πρώην ομάδα του στον τελικό του ‘Σαν Νικόλα” στο Μπάρι. Ο Στόικοβιτς μπήκε αλλαγή στο 112’ εκείνου του παιχνιδιού και πρόλαβε να κάνει ‘δώρο” στην Τσρβένα Ζβέζντα ένα χαμένο πέναλτι στη διαδικασία.

Όταν ο αφημένος Φελπς εμπόδισε τον Τσάβιτς

Η χαμένη για ένα εκατοστό του δευτερολέπτου κούρσα των 100μ. πεταλούδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου έκανε τον Μίλοραντ Τσάβιτς πιο δυνατό. Για εκείνο το δράμα με το στοπ καρέ, που φανέρωσε όλη τη μεγαλοφυία του Μάικλ Φελπς (διότι περί μεγαλοφυίας επρόκειτο) και του έδωσε το 7ο χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο, ο Σέρβος διψούσε για εκδίκηση. Το Παγκόσμιο στη Ρώμη τον επόμενο χρόνο, το 2009, ήταν ιδανική ευκαιρία για τον τότε 25χρονο κολυμβητή.

Στους ημιτελικούς, ο Τσάβιτς έκανε παγκόσμιο ρεκόρ, 50.01, και ο Φελπς, μετά από τη συντριπτική ήττα του στα 200μ. ελεύθερο από τον Πολ Μπίντερμαν, έμοιαζε αν όχι με βετεράνο κολυμβητή, με κάποιον που σίγουρα θα απολάμβανε ένα διάλειμμα αρκετών μηνών. Ο Τσάβιτς επεδίωκε να γίνει ο πρώτος κολυμβητής που θα κατέβαινε τα 50 δεύτερα στον τελικό. Πράγματι, το έκανε με το 49.95. Μόνο που δεν πανηγύρισε το χρυσό μετάλλιο. Ο μακράν κορυφαίος κολυμβητής όλων των εποχών, την ύστερη στιγμή, κολύμπησε πραγματικά μέσα από την ψυχή του, φτάνοντας σε ακόμα ένα εντυπωσιακό χρυσό, με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα να τον θέλει γκράντε αουτσάιντερ. Η έκρηξή του μετά από τη λήξη της κούρσας είναι εντυπωσιακή. Μόνο το χρυσό στα 4Χ100μ. ελεύθερο στο Πεκίνο, το 2008, πανηγύρισε περισσότερο η ‘Σφαίρα από τη Βαλτιμόρη’.

Ο Αλί στο Rumble in the Jungle

Οι περισσότεροι δεν φοβόντουσαν για την ήττα του Μοχάμεντ Αλί από τον Τζορτζ Φόρμαν στην Κινσάσα του Ζαΐρ, όταν το ημερολόγιο θα έγραφε 30 Οκτωβρίου 1974. Αλλά για τη σωματική ακεραιότητά του. Ο δεύτερος είχε βαρεθεί και είχε απειλήσει “να σκοτώσω κάποιον, για να σταματήσουν να μιλάνε”.

Ουδείς περίμενε ότι ένας πυγμάχος στα 32 του θα μπορούσε να απειλήσει αυτό το θωρηκτό, με τις γροθιές που θα μπορούσαν να αποτελούν τρομοκρατική ενέργεια. Ο Αλί ήταν λιποτάκτης, 3 χρόνια πριν τον είχε δείρει ο Τζο Φρέιζερ στο MSG (‘Madison Square Garden’) και όποιον αντίπαλο κι αν αντιμετώπισε αργότερα, προφανώς δεν μπορούσε να συγκριθεί με τον τωρινό αντίπαλό του. Μέσα στον αγώνα δε, με τη ροπή του προς τα σκοινιά, η κατάσταση έγινε ακόμα χειρότερη. Το νοκ άουτ στον 8ο γύρο έκανε τον Αλί πρώτο πυγμάχο στην ιστορία που κατακτά 2 τίτλους παγκόσμιου πρωταθλητή βαρέων βαρών με 7 χρόνια απόκλιση.

Το 3ο της… Ποπ 84

Η Γιουγκοπλάστικα κατέκτησε 3 φορές το Κύπελλο Πρωταθλητριών στο μπάσκετ από το 1989 έως το 1991. Είναι η μόνη που το έκανε χωρίς ούτε μία φορά να είναι φαβορί. Νεαρή το 1989 στο Μόναχο με τη Μακάμπι Τελ Αβίβ, φιλοξενούμενη στη Σαραγόσα το 1990 με την Μπαρτσελόνα. Το αριστούργημά της, όμως, ήταν στο Παρίσι, τον επόμενο χρόνο. Χωρίς τους Ντίνο Ράτζα και Ντούσκο Ιβάνοβιτς, που πήγαν στη Ρόμα και στη Ζιρόνα, αλλά και τον προπονητή της, Μπόζινταρ Μάλκοβιτς, τον οποίο είδε και αποείδε η Μπαρτσελόνα και τον απέκτησε. Η Ποπ 84 έφτασε ξανά στο Final Four, νίκησε με το ζόρι τη Σκαβολίνι, τη μέρα που οι ‘μπλαουγκράνα” συνέτριψαν την Εστουδιάντες και στον τελικό, το αστρικό παιχνίδι του Ζόραν Σάβιτς της χάρισε το 3ο συνεχόμενο τρόπαιο.

Η υπομονή αντάμειψε τον Εστιάρτε

Ο Μανουέλ Εστιάρτε συμμετείχε σε 6 Ολυμπιακούς Αγώνες και στις 10 Αυγούστου του 1992 οι λυγμοί του σήκωσαν τον Γκαουντί από τον τάφο του. Το γκολ του Μασιμιλιάνο Φερέτι στο 6ο τρίλεπτο της παράτασης του τελικού πόλο με τους Ιταλούς στη Βαρκελώνη έμοιαζε με καταστροφή για τους οικοδεσπότες Ισπανούς. Ο Εστιάρτε έμελλε να μην κατακτήσει ποτέ το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο. Τέσσερα χρόνια μετά, στην Ατλάντα, η ‘Ρόχα’ ανέβηκε στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου των νικητών, σε μία αντίστροφη πορεία, κάτω από τη μύτη της Γιουγκοσλαβίας και της Κροατίας (την οποία νίκησε με 7-5 στον τελικό). Κι αν περίμενε κάποιος ότι θα σταματούσε από την εθνική σε αυτήν τη διοργάνωση, ο απίθανος Μανέ έπαιξε και σε 6η διοργάνωση.

Ο Τζόκοβιτς έκανε χώρο σε Φέντερερ-Ναδάλ

Ο τελικός του Αυστραλιανού Όπεν το 2017. Ο Ρότζερ Φέντερερ και ο Ράφα Ναδάλ δεν είχαν πιάσει ρακέτα για να παίξουν τένις σε επαγγελματικό επίπεδο εκείνο το έτος. Η τελευταία φορά που υπήρξε υποψία τένις ήταν όταν ο Ελβετός εμφανίστηκε στη Μαγιόρκα, για τα εγκαίνια της ακαδημίας τένις του Ισπανού. Στη Μελβούρνη, η χαρά εξαντλούνταν στην παρουσία των πιθανώς σπουδαιότερων τενιστών, ενώ ο Νόβακ Τζόκοβιτς ήταν έτοιμος να εφορμήσει, μετά από το εντυπωσιακό τέλος την προηγούμενη χρονιά, για την 6η κατάκτηση Αυστραλιανού Όπεν στην καριέρα του.

Έκπληξη προκάλεσε, κατόπιν τούτου, ο αποκλεισμός του από τον Ουζμπέκο Ντένις Ιστόμιν στον 2ο γύρο. Κι όσο οι πιο… έτοιμοι τενίστες έφευγαν από το τουρνουά, τόσο ένα Φέντερερ-Ναδάλ γινόταν πιθανότερο. Σε ένα από τα σπουδαία ματς στην ιστορία του τένις, ο Ελβετός νίκησε τον Μαγιορκινό για πρώτη φορά μετά από το 2007 σε τελικό Major, σε ένα αξιομνημόνευτο 5ο σετ.

Οι Λέικερς έπρεπε να περιμένουν κι άλλο τους Σέλτικς

Ο 7ος τελικός του ΝΒΑ το 1969. Οι Λος Άντζελες Λέικερς, επιτέλους, θα μπορούσαν να πανηγυρίσουν ένα τρόπαιο απέναντι στους υπέργηρους Μπόστον Σέλτικς του Γουίλιαμ Φέλτον (κατά κόσμον Μπιλ) Ράσελ, ο οποίος ήταν παίκτης-προπονητής. Οι Λέικερς είχαν τον Τζέρι Γουέστ σε μεγάλα κέφια, τον Γουίλτ Τσάμπερλεϊν και όποιον λογίζεται πρόδρομος του Τζούλιους Έρβινγκ και, κατόπιν του Μάικλ Τζόρνταν, δηλαδή τον Έλτζιν Μπέιλορ.

Στο ‘Φόρουμ’ είχαν κρεμάσει κίτρινα μπαλόνια που έγραφαν ‘World Champions’, παγκόσμιοι πρωταθλητές ελληνιστί, και το κλίμα πριν από το παιχνίδι ήταν πανηγυρικό. Το άλλο… κλήμα, ωστόσο, ήταν στραβό και το έφαγε ο γάιδαρος που ονομάζεται… Ντον Νέλσον, με ένα σουτ που η μπάλα χτύπησε στο εσωτερικό της στεφάνης και μετά από μία αναπήδηση, που νόμιζες ότι θα έφτανε στον ουρανό, μπήκε στο καλάθι των Λέικερς.

Η συνέντευξη του Ράσελ μετά από το εκπληκτικό κατόρθωμα των Σέλτικς, με το 11ο πρωτάθλημα σε 13 χρόνια, αποτελεί ένα διαμάντι. Δεν είχε γίνει ξανά 7ος τελικός που να νικήσει φιλοξενούμενη ομάδα, ενώ ήταν και η πρώτη σειρά τελικών που MVP ψηφίστηκε κάποιος από τους ηττημένους, δηλαδή ο Γουέστ, που σημείωσε 38 πόντους ανά μέσο όρο. Οι Λέικερς πήραν, τελικά, το ποθητό δαχτυλίδι το 1972, μόνο που έναν χρόνο πριν, απογοητευμένος, ο Μπέιλορ σταμάτησε το μπάσκετ.

Τιμητική αναφορά: Ουρουγουάη-Βραζιλία 2-1 (Παγκόσμιο Κύπελλο 1950), Γιουγκοσλαβία-Ρωσία 66-64 (Μουντομπάσκετ 1998), Κλίβελαντ Καβαλίερς – Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς (τελικοί ΝΒΑ 2016), Μπάγερν 2013 (με χαμένο τελικό Champions League στην έδρα της το 2012), Γκόραν Ιβανίσεβιτς (κατάκτηση του Γουίμπλεντον το 2001, μετά από 3 χαμένους τελικούς -ο πρώτος και μόνος που έχει κερδίσει το τουρνουά συμμετέχοντας με wild card σε αυτό).

Αστερίσκος: Η εθνική Δανίας στο Euro 1992 και η Εθνική Ελλάδας στο Euro 2004 δεν μπαίνουν στην ίδια κατηγορία, όπως και η Δυτική Γερμανίας στα Παγκόσμια Κύπελλα 1954 και 1974. Ήταν μία ομάδα που μπορούσε να ανατρέψει τα προγνωστικά ούτως ή άλλως.