Η πρώτη σκηνή του ‘La La Land’ στα σπορ
Αθλητικές στιγμές που μας πρόσφεραν την απόλυτη (και την πιο ουτοπική) ευτυχία. Σαν να τις βλέπαμε στον κινηματογράφο.
Το έτος 1965 ο Άλφρεντ Χίτσκοκ είχε δηλώσει, με το γνωστό σαρκαστικό τρόπο, την ειρωνεία τρόμου να ξεχειλίζει από παντού, ότι ‘η ‘Μελωδία της Ευτυχίας’ είναι το μεγαλύτερο ανοσιούργημα στην ιστορία του σινεμά’. Ο ‘Χιτς’ προέβη σε επιτυχές ευφυολόγημα υπό την έννοια της ίδιας της φράσης. Ο δέκτης θαυμάζει τον τρόπο που τοποθετούνται οι λέξεις η μία δίπλα στην άλλη, την ίδια τη λέξη που χρησιμοποιεί για την περιγραφή του, το έργο που κρίνει, το χρόνο που τοποθετεί το πλαίσιο κρίσης.
Ωστόσο, η εξωτερίκευση του λόγου από κάπου προκύπτει. Ο μάστορας του τρόμου κάτι σκέφτηκε, που δεν το έκανε κανένας άλλος πριν. Ο ίδιος συνήθιζε, καθισμένος στην καρέκλα του σκηνοθέτη, να γυρίζει κάτι που σίγουρα θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε ανοσιούργημα. Ό,τι ο εμβληματικός Βρετανός σκηνοθέτης εννοούσε, μου έγινε κατανοητό στην πρώτη σκηνή του ‘La La Land’. Μπορεί κάποιος να χρησιμοποιήσει όποιον χαρακτηρισμό θέλει, ‘ρηχός’ είναι ένας ταιριαστός που έρχεται στο μυαλό, πάντως, αν έχεις ροπή για τέτοιες καταστάσεις, η εισαγωγή του ‘La La Land’ όπως και η ιστορία της οικογένειας Φον Τραπ και της Μαρίας μπορούν να σε κάνουν επικίνδυνα ευτυχισμένο.
Στο τέλος είσαι θολωμένος ότι ο κόσμος είναι ένας τεράστιος παιδότοπος. Κι όποτε τελειώνει ένα τέτοιο έργο, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να πας για ύπνο, να μην έρχεσαι σε οποιαδήποτε επαφή με άνθρωπο, διότι η αναντιστοιχία θα είναι πελώρια. Σκηνές όπως η εναρκτήρια του υπέροχου όσο και αμφιλεγόμενου μιούζικαλ δημιουργούν εξώκοσμες προσδοκίες, όπως η βαθύτερη από όσο αρχικά νόμιζες πεποίθηση ότι ο κόσμος εναρμονίζεται με το δικό σου συναίσθημα, τη χαρά σου. Δεν χρειάζεται να συμβεί κάτι φρικτό που θα σε εξαναγκάσει στην απότομη προσγείωση: αρκεί η πραγματικότητα.
Τα σπορ είναι ένας πραγματικός κινηματογράφος. Οι πρωταγωνιστές του παίζουν ρόλους, μόνο που σκηνοθέτης είναι η ίδια η ζωή και δεν υπάρχει γύρισμα. Ακόμα κι αν οι πρόβες ταιριάζουν με την προετοιμασία, εδώ δεν υπάρχει αθωωτικό μοντάζ, ούτε κρύψιμο των αδυναμιών. Αλλά υπάρχουν στιγμές που, είπαμε, αν σε ενδιαφέρουν τέτοια πράγματα, σε κάνουν το ίδιο ευτυχισμένο με το ‘La La Land’. Ο ψυχανεμισμένος αναγνώστης αντιλαμβάνεται τι έπεται: μία λίστα-αισθητικό ισοδύναμο, κατά το μάλλον ή ήττον προσωπική, με τυχαίες στιγμές που θυμίζουν την πρώτη σκηνή του ‘La La Land’ στην επίδρασή τους στο (συγκεκριμένο) θεατή.
> Το ζέσταμα του Ντιέγκο Μαραντόνα στο ‘Σαν Πάολο’, με σάουντρακ, σε πραγματικό χρόνο, το ‘Live is Life’. Μια αληθινή γιορτή, η απάντηση στην ερώτηση, αν είχε τεθεί ποτέ, για το μαγνητισμό που κουβαλούσε ο βραχύσωμος Αργεντινός και την ποσότητα της θελκτικότητας που μπορεί να χωρέσει σε 166 εκατοστά.
> Το “αυτός δεν είναι άντρας, εγώ έχω περπατήσει σε μονοπάτι με λιοντάρια”, που είπε ο Αργεντινός πυγμάχος Μάρκος Μαϊντάνα πριν την αναμέτρηση με τον Άντριεν Μπρόνερ και τη νίκη του, που επιζητούσε η πλειοψηφία των φαν της πυγμαχίας παγκοσμίως.
> Τα πέντε τριπλά άλματα της Αλίνα Ζαγκίταβα πριν το σύντομο πρόγραμμά της στους χειμερινούς Ολυμπιακούς της Πιονγκτσάνγκ, το 2018. Αναφέρθηκε σε προηγούμενο κείμενο ότι η παρουσία της ήταν πολυαναμενόμενη, όχι, όμως, ότι το εν λόγω αποθηκευμένο βίντεο μπορεί ενίοτε να λειτουργεί ως αγχολυτικό. Τούτο, άλλωστε, στάθηκε η αφορμή για τη νέα απόπειρα.
> Το ‘παμπιέντα’, που σχεδόν απαγγέλει η Νίνα Γεριόμινα μετά το καλάθι του Αλεξάντερ Μπέλοφ στον τελικό της Σοβιετικής Ένωσης με τις ΗΠΑ στο Μόναχο, στις 9 Σεπτεμβρίου 1972. Το παμπιέντα μεταφράζεται ως νίκη. Πρώτον, ότι μία γυναίκα περιγράφει ένα τέτοιο παιχνίδι πριν 47 χρόνια μπορεί να γίνει η απαρχή ενός δυνητικού πολιτισμικού σοκ. Δεύτερον, ο τρόπος που κρατά τα ντεσιμπέλ σε χαμηλό στάδιο, αν και δεν περιγράφει απλώς την πρώτη ήττα των Αμερικανών σε Ολυμπιακούς Αγώνες από τότε που το μπάσκετ μπήκε στο πρόγραμμα, το 1936, αλλά και τη νίκη των Σοβιετικών επί του πανίσχυρου εχθρού τους, με τους οποίους βρίσκονταν σε ό,τι ο Τζορτζ Όργουελ αποκάλεσε ‘Ψυχρό Πόλεμο’, έχει μία ποιητικότητα. Η Γεριόμινα κρατά τη συγκίνησή της οριακά έξω από τις συλλαβές.
> Εκείνο το δίλεπτο στο ‘Oλντ Τράφορντ, στις 21 Μαρτίου 2009. Όταν ο Φερνάντο Τόρες κόβει και το τελευταίο κομμάτι της αξιοπρέπειας του Νεμάνια Βίντιτς, τον οποίο έχει κάνει γιο γιο σε όλο το ματς και κερδίζει το φάουλ που φέρνει την αποβολή του. Σαν να μην έφτανε αυτό, η εκτέλεση του Φάμπιο Αουρέλιο αφήνει ακίνητο τον Φαν ντερ Σαρ και δίνει στη Λίβερπουλ προβάδισμα δύο γκολ επί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για την Premier League. Το σκορ λήγει 1-4 και είναι το μόνο ματς εντός έδρας που ο Κριστιάνο Ρονάλντο σκοράρει και η ομάδα του δεν νικάει.
> Το γκολ του Νελίνιο με την Ιταλία, στο μικρό τελικό του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 1978, στην Αργεντινή (2-1 η Βραζιλία). Είμαι διατεθειμένος να χάσω αναγνώστες που θα έφταναν ως το τέλος του κειμένου, αρκεί να σταματήσουν τώρα το διάβασμα και να δουν αυτό το γκολ, αναλογιζόμενοι, βεβαίως, και τις συνθήκες που επικρατούσαν στο ποδόσφαιρο πριν 41 χρόνια, όταν η μπάλα δεν συμμαχούσε με τους ποδοσφαιριστές στο βαθμό που το κάνει σήμερα.
> Η προσποίηση του εμπρόσθιου drop shot από τον Ρότζερ Φέντερερ, που καταλήγει σε forehand winner. Ο πιο εκλεπτυσμένος και αρμονικός τενίστας όλων των εποχών δέχεται το μπαλάκι συνήθως με τον αντίπαλό του διαγώνια και προσποιείται το drop shot, με την παλάμη του δεξιού χεριού να κοιτάζει το κορτ. Ο αντίπαλος καταλαβαίνει ότι πρέπει να τρέξει προς το φιλέ και κάνει το πρώτο βήμα μπροστά, το οποίο είναι το μόνο που χρειάζεται ο Φέντερερ. Κόβει, τότε, το μπαλάκι με τη ρακέτα, απότομα, ώστε να το στείλει ευθεία στο πίσω μέρος του κορτ του αντίπαλου, ο οποίος είναι τελείως εκτός θέσης. Πέραν της αναμφισβήτητης ικανότητας, η μπλόφα είναι που κάνει το θεατή χαρούμενο.
> Η περίφημη συνέντευξη του Γκρεγκ Πόποβιτς στην Ντόρις Μπερκ, με τα δύο ‘turnovers’ για απάντηση σε ισάριθμες ερωτήσεις.
> H απίστευτη ντρίμπλα του Βάνια Ουντόβιτσιτς στους Άλεξ Τζορτζέτι και Νικολό Τζίτο, στο τελευταίο λεπτό της κανονικής διάρκειας του τελικού πόλο Ανδρών της Ιταλίας με τη Σερβία στη Σαγκάη, το 2011. Ο Ουντόβιτσιτς βγαίνει από το τετραγωνάκι μετά την άμυνα των Σέρβων στον παίκτη λιγότερο και διανύει 10 μέτρα με την μπάλα πριν προσποιηθεί το σουτ και περάσει, ο ίδιος κολυμπώντας και με το χέρι να στριφογυρίζει σαν λάσο με την μπάλα έξω από το νερό, το σοκαρισμένο Τζορτζέτι και αναγκάσει τον Τζίτο να τον γρονθοκοπήσει, αφού ο Ιταλός πορτιέρε, Στέφανο Τεμπέστι, στέλνει την μπάλα κόρνερ στο τετ α τετ.
> Ένα τάιμ άουτ του Νικαλάι Καρπόλ στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Ο προπονητής της εθνικής ομάδας βόλεϊ Γυναικών της Ρωσίας ωρυόταν σε κάθε τάιμ άουτ, με τρόπο που τώρα μοιάζει ποινικά κολάσιμος. Και ενώ η πρώτη εικόνα είναι σοκαριστική, η αρχική αμηχανία αντικαθίσταται από ψυχαγωγία υψηλής ποιότητας. Όταν, δε, η στιγμή τηρεί μεγάλη χρονική απόσταση από την επανάληψή της, τότε η ίδια η θέαση φέρνει στην επιφάνεια τη γλύκα που μπορούν να δημιουργούν οι αναμνήσεις.
> Το ‘Primavera’ του Λουντοβίκο Εϊνάουντι ως αθλητικού σάουντρακ. Σε κάθε βίντεο που έχει φτιαχτεί με τη συγκεκριμένη μελωδία.
> Μία, οποιαδήποτε, ασίστ του Τζέισον Γουίλιαμς την πρώτη διετία του, ως πόιντ γκαρντ των Σακραμέντο Κινγκς. Μπορεί στο All Rookies Game η περίφημη πάσα με τον αγκώνα να έχει επισκιάσει τις υπόλοιπες, αλλά το κέφι που έφερε ως ρούκι σε μία από τις κορυφαίες ομάδες όλων των εποχών στα passing games, τη χρονιά του λοκ άουτ, άλλαξε πλήρως το μπάσκετ. Μπορεί οι Σανς του Ντον Νέλσον να λογίζονται ως πιονέροι, αλλά όσοι ερωτεύθηκαν τους Κινγκς του τέλους του 20ού αιώνα και των αρχών του μιλένιουμ βάζουν τα στήθια τους μπροστά να τους υπερασπιστούν.
