Η Μαρία Σάκκαρη δεν μετανιώνει για τις ρακέτες που έχει σπάσει

Στο γήπεδο στίβου του ΟΑΚΑ, προπονείται ένα ανομοιογενές και πολυσυλλεκτικό κοινό. Ηλικιωμένοι που δεν επέτρεψαν στον χρόνο να παίξει μποξ με τη φυσική τους κατάσταση, πανελλήνιοι πρωταθλητές που πλήττουν με τις εγχώριες διακρίσεις, επαγγελματίες ποδοσφαιριστές χωρίς ομάδα, φιλόδοξοι αθλητές δίχως ταβάνι και μεσήλικες με ανόθευτα όνειρα.

Ένας ανατριχιαστικός ήχος, με σημείο αφετηρίας το πάρκινγκ του γηπέδου, διακόπτει απότομα αυτή την καταγραφή. Το βίαιο σύρσιμο ενός αυτοκινήτου υπερισχύει. Το υβριδικό τζιπ μουδιάζει. Η οδηγός του αφαιρεί προσεκτικά τα κλειδιά από τη μίζα, σέρνει τα παράθυρα προς τα πάνω και ανοίγει την πόρτα.

Δύο βήματα μακριά μου στέκεται η Μαρία Σάκκαρη. Καλύπτω την απόσταση που μας χωρίζει και τώρα είμαι εγώ αυτός που θολώνει το οπτικό της πεδίο. Χωρίς να έχουμε συστηθεί ακόμη, η προγραμματισμένη μας συνέντευξη είναι η τελευταία λεπτομέρεια που με απασχολεί.

(φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson)

Η Μαρία δεν περνούσε συχνά τα γενέθλια και τη γιορτή της στο σπίτι της. Συνήθως, έλειπε σε κάποιο τουρνουά. Τα πάρτι-έκπληξη, με τις παιδικές τσιρίδες, τα τριγωνικά καπελάκια και τα αθώα παιχνίδια είναι ένα οικείο μοτίβο εικόνων που χάνεται στα βάθη της παιδικής μας ηλικίας. Για εκείνη όμως, είναι απλώς μία θολή ανάμνηση. Μία άβολη υπενθύμιση των όσων στερήθηκε και θυσίασε.

"Επειδή πολλές φορές περνούσα τα γενέθλια μου σε κάποιο τουρνουά, ήταν πολύ δύσκολο να μου ετοιμάσουν μία customised τούρτα. Σε πιο μικρή ηλικία, οι γονείς μου παίζανε με πιο safe επιλογές, με barbie και με πριγκίπισσες, οπότε καμία παιδική μου τούρτα δεν είχε κάποια ορατή ή αόρατη σχέση με το τένις.

Συμμετείχα σε ένα τουρνουά χαμηλής κατηγορίας (βλέπεις, δεν βρισκόμουν ακόμη στα υψηλά στρώματα της κατάταξης) και ξαφνικά όλοι οι παίκτες, άνδρες και γυναίκες, μου έκαναν έναν πάρτι έκπληξη την ώρα που έτρωγα βραδινό. Ήταν κάτι πολύ όμορφο γιατί από εκεί που είσαι ουσιαστικά μόνη σου ή μαζί με τον προπονητή σου, έρχεται ένα πλήθος κόσμου και γιορτάζετε όλοι παρέα τα γενέθλιά σου''.

Ευτυχώς, η δεύτερη ερώτηση που έχω ετοιμάσει δεν αγγίζει ευαίσθητες πληγές. Είναι από αυτές που περιφέρονται στα δημοσιογραφικά εγχειρίδια με τον ανώδυνο τίτλο: 'Πώς να κάνετε μία ευφυή και φιλόδοξη αθλήτρια να σας συμπαθήσει με τη δεύτερη ματιά, γιατί στην πρώτη χάσατε'.

Το αγαπημένο μου τουρνουά είναι το Indian Wells, στην Καλιφόρνια. Είναι μακράν το πιο ωραίο τουρνουά της χρονιάς για μένα. Οι εγκαταστάσεις, ο κόσμος, τα ξενοδοχεία, η τοποθεσία του, όλα είναι υπέροχα. Δεύτερο στις προτιμήσεις μου έρχεται το Αυστραλιανό Open μαζί με το Wimbledon

Η απάντησή της αιφνιδιάζει. Απ' όλα τα ξακουστά και προβεβλημένα τουρνουά τένις, το Indian Wells είναι εκείνο που κατέχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά της. Η επιλογή της, αν και όχι τόσο θορυβώδης, συμβαδίζει απόλυτα με την ανατροφή και τον χαρακτήρα της. Παραμένει ακριβώς όπως ξεκίνησε. Προσγειωμένη και χαμηλών τόνων.

"Είναι πολύ δύσκολο να μην καβαλήσεις το καλάμι. Πιστεύω ότι όλα αυτά προέρχονται από το σπίτι, από τον τρόπο που μεγαλώνεις, από τον τρόπο που συμπεριφέρεσαι. Εάν δεν έχεις τους κατάλληλους ανθρώπους δίπλα σου και δεν μπορείς να βάλεις ένα φρένο στη συμπεριφορά σου, τότε το καλάμι δεν είναι και πολύ μακριά.

Ευτυχώς, εγώ είχα την καλύτερη οικογένεια που θα μπορούσα να έχω. Δεν θα ήμουν ο άνθρωπος που είμαι σήμερα χωρίς την οικογένειά μου. Όποιον και να ρωτήσεις, θα σου πει πως είμαι ακριβός ο ίδιος χαρακτήρας που ήμουν πάντα. Δεν έχω αλλάξει και δεν σκοπεύω".

Στη διάρκεια ενός αγώνα, οι παλμοί εκτοξεύονται. Η ένταση ανεβαίνει. Η ψυχολογία των δύο αντίπαλων αθλητριών μοιάζει με ένα χαλασμένο ασανσέρ. Βυθίζεται και αναδύεται με ενδιάμεσα κενά διαστήματα.

"Νομίζω ότι καμία αντίδρασή μου δεν ήταν παράλογη. Αν και έχω σπάσει πολλές φορές στη ζωή μου ρακέτες, δεν το μετανιώνω γιατί το κάνουν τόσοι και τόσοι παίκτες. Νομίζω ότι με αυτή την άποψη θα πορευτώ και τα επόμενα χρόνια.

Έχω γυρίσει δύο παιχνίδια, στα οποία έπαιζα με την πλάτη στον τοίχο. Έκανα το ξέσπασμά μου, γύρισα πιο συγκεντρωμένη στο γήπεδο και κέρδισα. Και τα δύο παιχνίδια".

Μέσα στο γήπεδο, εφαρμόζει το πλάνο που έχει καταστρώσει με τον προπονητή της. Σπάνια, παρεκκλίνει. Σπάνια, αλλάζει στρατηγική με δική της απόφαση, με δική της πρωτοβουλία. Ποτέ όμως δεν παρακούει το ένστικτό της. Το εμπιστεύεται. Και συνήθως, δικαιώνεται.

"Συνήθως, συμφωνούμε στις απόψεις μας. Εάν όμως νιώσω ότι κάτι δεν πάει καλά και παρεκκλίνω λίγο από την τακτική μας, ο προπονητής μου δεν θα παρεξηγηθεί. Εγώ είμαι η τενίστρια, εγώ αγωνίζομαι μέσα στο γήπεδο και είμαι σε θέση να διαισθανθώ πότε ένα παιχνίδι γυρίζει σε βάρος μου. Ο προπονητής σου είναι διαρκώς δίπλα σου. Για να σε βοηθάει και να σου δίνει τις κατάλληλες οδηγίες. Καμιά φορά βέβαια, ίσως χρειαστεί, να ακολουθήσεις και το ένστικτό σου".

Πριν τα επίσημα παιχνίδια, γυρίζει την πλάτη της στο άγχος. Συζητώντας περί ανέμων και υδάτων με την ομάδα της, το στρες κοπάζει. Η αγωνία δεν καίει πια τα σωθικά της. Βρίσκεται σε καταστολή.

Μου αρέσει να κάθομαι με την ομάδα μου και να κουβεντιάζω. Δεν είμαι από τις αθλήτριες που κλείνονται σε ένα δωμάτιο και δεν μιλάνε σε άνθρωπο. Όταν περιτριγυρίζομαι από άλλους αθλητές, χαλαρώνω και ξεχνιέμαι. Δεν κάνω κάτι εξεζητημένο

Ξαφνικά, παύει να μιλάει και στραβοκαταπίνει. Ο λάρυγγάς της πάλλεται ενώ πασχίζει να απελευθερώσει μερικά επιφωνήματα έκπληξης. Το κινητό μου δονείται στις μελωδίες της Δέσποινας Βανδή και των 'Χριστουγέννων'. Τυχαίνει όμως να συνομιλώ με μία από τις πιο σκληροπυρηνικές φαν της Άννας Βίσση.

"Λατρεύω την ελληνική μουσική ενώ περιστασιακά ακούω ξένη ποπ και ελαφριά ροκ. Hard ροκιές δεν έχω αγγίξει. Έχω μία αδυναμία στην Άννα Βίσση. Στον Σάκη Ρουβά. Στον Αντώνη Ρέμο. Και στον Κωνσταντίνο Αργυρό. Πιο πολύ όμως, είμαι φαν της Βίσση".

Στις διακοπές, κατεβάζει ρολά. Κάνει restart στο μυαλό της. Αποχωρίζεται το τένις και παραδίδεται αμαχητί στις διαθέσεις των φίλων και της οικογένειάς της.

"Το καλοκαίρι θα προτιμήσω να πάω σε ένα νησί. Δεν υπάρχει περίπτωση να κάτσω στην Αθήνα. Έχω και έναν αγαπημένο καλοκαιρινό προορισμό, την Σύρο. Άρα, μάλλον θα πάω τις μισές μέρες εκεί με τις φίλες μου και τις άλλες μισές σε κάποιο μέρος της Ελλάδας μαζί με την οικογένειά μου.

Η κολλητή μου έχει εξοχικό στη Σύρο. Είναι ένα νησί πολύ ιδιαίτερο και πολύ όμορφο. Η χώρα και οι παραλίες του δεν μοιάζουν με εκείνες των άλλων νησιών. Είναι διαφορετικές. Με γαληνεύουν και με ηρεμούν".

Ταξιδεύει διαρκώς. Αλλάζει με ασύλληπτες ταχύτητες χώρες, πόλεις, τουρνουά, αεροπλάνα και τρένα. Κάτω από τα σύννεφα του ουρανού, μέσα σε ένα αεροπλάνο που υπομένει σιωπηλά τις υπεριώδεις ακτίνες του ηλίου, τα γιγαντιαία ακουστικά της Μαρίας και η περιποιημένη κοτσίδα της χτυπούν αναίμακτα πάνω στα εύθραυστα τζάμια. Το μυαλό της έχει κατεβάσει στροφές. Αναπολεί με μία γλυκόπικρη νοσταλγία τις μυστικές ομορφιές της Ελλάδας.

“Θα ήταν τέλειο εάν όλα τα τουρνουά διεξάγονταν στην Ελλάδα. Στο εξωτερικό, σπάνια δεν μου αρέσει ένα προορισμός. Ανυπομονώ για τα ταξίδια στην Αυστραλία, στην Αμερική και στην Ιταλία, αλλά η μεγάλη μου αδυναμία είναι και παραμένει η Ελλάδα".

To γυναικείο τένις είναι εξοστρακισμένο από τις τηλεοπτικές της συνήθειες. Αρπάζει με βία το τηλεκοντρόλ και ενδίδει σε ένα αγχωτικό ζάπινγκ. Μέχρι να πιάσει με το αχόρταγο βλέμμα της τον Ρότζερ Φέντερερ να σκυλεύει το νέο και αδίστακτο αίμα του τένις.

Βλέπω τένις ανάλογα με την περίοδο. Μέσα στη χρονιά θα δω σίγουρα μπόλικο τένις, κυρίως αντρικό, γιατί είναι τελείως διαφορετικό από το γυναικείο. Τώρα όμως που είχα κενό έναν μήνα, δεν είδα ούτε μισό παιχνίδι

Τώρα, το μαγνητοφωνάκι μου είναι στο off. Σχεδόν το ακούω να ροχαλίζει καταπονημένο. Η Μαρία είναι σε εγρήγορση. Έτοιμη να απαντήσει και σε έναν δεύτερο γύρο ερωτήσεων. Δεν χρειάζεται. Έτσι κι αλλιώς, πέρασε με άριστα τον πρώτο.

Με μία απαλή σπρωξιά, κάνει μπροστά την καρέκλα της και σηκώνεται. Ο χρόνος της επιστροφής της στο γυμναστήριο μετράει αντίστροφα. Ψάχνω έναν γλυκό τρόπο για να την αποχαιρετήσω, φοβάμαι όμως ότι θα εκτεθώ. Διαβάζει τον δισταγμό μου. Πλησιάζει προς το μέρος μου, τείνει το χέρι της και χαμογελάει.

"Ευχαριστώ πολύ", μου αποκρίνεται. Καμουφλάρω την αμηχανία μου και την αποχαιρετώ. Καθόλου τυπικά και καθόλου διαδικαστικά.