Η Ferrari έγινε ομάδα της σειράς και ο Ντομενικάλι το εξηγεί

H Ferrari έχει κατακτήσει 16 φορές το πρωτάθλημα κατασκευαστών της Formula 1. Από το 1999 έως το 2008 τα είχε πάρει όλα, πλην του 2006. Το τελευταίο πρωτάθλημα οδηγών ήταν αυτό του 2007. Είχαν προηγηθεί αυτά των 2000, 2001, 2002, 2003 και 2004. Οι τελευταίες στιγμές δόξας της Scuderia είναι συνδεδεμένες με τον Στέφανο Ντομενικάλι. O Στέφανο Ντομενικάλι θα είναι από το 2021 ο νέος επικεφαλής (CEO) της F1. Aυτός που καθόταν στην καρέκλα (Τσέις Κάρεϊ) θα αρκεστεί στο ρόλο του προέδρου της Formula 1. Πρόλαβε να περάσει 3 χρόνια ως αφεντικό.

Ο 55χρονος Ιταλός (γιος τραπεζίτη) αποφοίτησε από το Università di Bologna το 1991 και αμέσως έπιασε δουλειά στη Ferrari, στο τμήμα των οικονομικών. Το 1992 ήταν υπεύθυνος για τους αγώνες στη Muggelo και το 1995 έγινε υπεύθυνος προσωπικού, του αθλητικού τμήματος -δηλαδή, έβρισκε τις χορηγίες. Το Δεκέμβρη του 1996 ανέλαβε χρέη team manager, πόστο που ‘κράτησε’ έως το 2001. Δεν έφυγε από τον κολοσσό. Έμεινε αρχικά για υπεύθυνος logistics και μετά ανέλαβε το έργο του Sporting Director.

Το 2008 έγινε το απόλυτο αφεντικό της Ferrari, αντικαθιστώντας τον μέντορα του, Ζαν Τοντ. Για χρόνια μαθήτευσε και δίπλα στον υπεύθυνο του τεχνικού τμήματος, Ρος Μπρον. Είχε δηλαδή, τη δυνατότητα να μάθει πώς δουλεύουν όλα τα ‘γρανάζια’, ώστε να είναι επιτυχημένο το αποτέλεσμα. “Από τον Ζαν έμαθα τη σημασία του να φροντίζεις όλες τις λεπτομέρειες και του να μην παραιτείσαι ποτέ. Ο Ρος μου έδειξε τους λόγους που πρέπει να λαμβάνω υπ’ όψιν όλους τους διαφορετικούς ανθρώπους, αλλά στο τέλος της ημέρας ένας είναι αυτός που παίρνει την απόφαση”, είχε πει στο James Allen on F1.

“Έχω ξεκάθαρο όραμα. Αυτή η δουλειά είναι ομαδική. Δεν θέλω να είμαι το επίκεντρο. Στο φινάλε, η Ferrari είναι αυτή που κερδίζει. Δεν έχω ανάγκη να τονώνω το ‘εγώ’ μου. Με ενδιαφέρει να νικά το ομαδικό πνεύμα”.

“Νιώθω την ευθύνη, αλλά ας μην υπερβάλλουμε. Όταν είσαι στην ελίτ, είναι πολύ δύσκολο να έχεις τα ίδια αποτελέσματα για πολλά σερί χρόνια. Στα σπορ, όπως και στη ζωή, υπάρχουν σκαμπανεβάσματα. Εμείς προσπαθούμε να τα θέτουμε υπό έλεγχο. Αυτός είναι ο κύκλος της ζωής. Όταν έχουν προηγηθεί πολλά επιτυχημένα χρόνια, είναι ουτοπικό να σκέφτεσαι πως θα συνεχίσεις να νικάς, κάνοντας τα ίδια. Εγώ είμαι ρεαλιστής”. Έχεις δακρύσει, σκεπτόμενος τι ισχύει τώρα; Κράτα γερά.

Θα ήθελα να σου εξηγήσω ποιοι ήταν στην πραγματικότητα, οι Τοντ και Μπρον.

Πριν την εμφάνιση του Ντομενικάλι -ως αφεντικού- είχε προηγηθεί δεκαετία με 13 παγκόσμια πρωταθλήματα (κατασκευαστών και οδηγών) της εταιρίας. Ήταν τότε που η Scuderia κυριαρχούσε και εμφανιζόταν κάθε χρόνο και καλύτερη, όπως δικαίωνε τις προσδοκίες ενός ολόκληρου έθνους που ασχολούνταν με τη F1, χάριν αυτής της ομάδας -όπως φαινόταν από τα 12 εκατομμύρια τηλεθεατές που ‘χε κάθε αγώνας.

Ο θάνατος του Έντζο Φεράρι (1988) ανάγκασε την ομάδα να επαναπροσδιοριστεί, αφού προηγουμένως είδε τις Williams, McLaren και Benetton μπροστά της. Ο πρόεδρος Λούκα ντι Μοντετζέμολο είχε προσλάβει τους Τοντ και Μπρον, μαζί με τον Μίκαελ Σουμάχερ και τον Νοτιοαφρικανό σχεδιαστή, Ρόρι Μιρν, ώστε να αναλάβουν την επόμενη μέρα. Και όπως διάβασες, έκαναν μια χαρά δουλειά.

Fun Fact: ο Μπρον αγόρασε το 2009 την ομάδα της Honda και την μετονόμασε σε Brawn GP. Μετά πούλησε στο 75% των μετοχών στην Mercedes-Benz και έτσι προέκυψε αυτή που ξέρεις σήμερα ως Mercedes Grand Prix Petronas.

O Ντομενικάλι παραιτήθηκε τον Απρίλιο του 2014, όταν του ζήτησαν να απολύσει τον αρχιμηχανικό της ομάδας -γιατί πια η Ferrari δεν ήταν η απόλυτη κυρίαρχος. Βρήκε δουλειά αμέσως, στην Audi, ως υπεύθυνος αποφάσεων που αφορούσαν την ανάπτυξη της εταιρίας. Παράλληλα, κρατούσε και μια θέση στην επιτροπή μονοθεσιών της FIA. Το Μάρτιο του 2016 επιλέχθηκε για CEO της Automobili Lamborghini S.p.A., που ανήκει στην Audi (και την Volkswagen Group). Εκεί ήταν υπεύθυνος ‘προϊόντων’ που ήλθαν σε άμεσο ανταγωνισμό με τη Ferrari. Τώρα γίνεται το απόλυτο αφεντικό της F1. O Toντ είναι πρόεδρος της FIA. Δηλαδή, τις κορυφαίες θέσεις στο σπορ τις έχουν άνθρωποι της Ferrari.

Εύλογα θα σκέφτεσαι ‘μα καλά, δεν μπορούν να πουν μια κουβέντα στον Μπινότο, μπας και σωθεί η ομάδα;’. Δεν είσαι ο μόνος που είχες αυτήν τη σκέψη.

Προφανώς και ρώτησαν τον Ντομενικάλι για τον Ματία Μπινότο, που πια έχει τη δουλειά του. Εξήγησε ότι “ο Ματία χρειάζεται χρόνο και χώρο, γιατί η δουλειά που κάνει (team principal) χρειάζεται 24 ώρες το 24ωρο. Γνωριζόμαστε πολύ καλά, γιατί έχουμε δουλέψει μαζί. Ως ένδειξη ελάχιστου σεβασμού, δεν θέλω να εμπλακώ με τις αποφάσεις που ‘χει πάρει ή με ό,τι κάνει η ομάδα. Πρέπει να του δώσουν χρόνο και χώρο, να εκτελέσει τα πλάνα του. Έχω βρεθεί στη θέση του και για αυτό δεν θέλω να παρέμβω. Έχει τεράστια ευθύνη και πρέπει (όπως και μπορεί) να αποφασίζει για ό,τι πιστεύει πως είναι καλό για την ομάδα. Μόνο όσοι δουλεύουν καθημερινά για τη Ferrari μπορούν να ξέρουν ακριβώς τι συμβαίνει”.

Ξεκαθάρισε πως η δουλειά του team principal “σε καταπίνει. Είναι θέμα αφοσίωσης και σκληρής δουλειάς, μέρα και νύχτα. Δεν έχεις χρόνο για ιδιωτική ζωή, χόμπι ή φίλους. Είσαι 100% αφοσιωμένος στην ομάδα”. Αν μετάνιωσε ποτέ το γεγονός ότι ανέλαβε αυτό το χρέος; “Όχι. Είναι μέρος της ζωής μου”.

Το Sky Italia ανέλαβε να ρωτήσει τον Τοντ, αν είχε καμια συζήτηση με τον Μπινότο -για το πώς θα σωθεί η Scuderia. “Για αρχή, θέλω να διευκρινίσω πως ό,τι συμβαίνει τώρα, είναι τελείως διαφορετικό με ό,τι είχα συναντήσει τον Ιούλιο του 1993. Εύχομαι να ερχόμουν αντιμέτωπος με ό,τι ο Ματία. Η ζωή μου θα ήταν πολύ πιο εύκολη. Τώρα ο οργανισμός είναι πιο σταθερός, πιο δυνατός. Πιθανόν κάποια κομμάτια του παζλ δεν είναι στο επίπεδο που θα έπρεπε και που χρειάζεται να είναι στη F1. Αυτά θα πρέπει να τα φτιάξει ο Μπινότο“, ο οποίος προχώρησε στην εκτέλεση αποφάσεων που αφορούσαν απολύσεις μηχανικών, οι οποίοι πήγαν στη Mercedes!

“Η Ferrari έβγαλε μόνη της τα μάτια της, όταν άφησε να φύγουν οι Άλντο Κόστα και Τζέιμς Άλισον. Θα μπορούσε να είναι η σημερινή Mercedes, αν κρατούσε τους ταλαντούχους μηχανικούς. Επειδή δεν ήταν Ιταλοί κατέληξαν στην αντίπερα όχθη. Εδώ που έχει φτάσει η ιστορία, θα χρειαστούν πολλά για να ‘αναστηθεί’ η Scuderia. Τουλάχιστον δυο χρόνια. Το σημαντικό είναι να πάρουν τους καλύτερους ανθρώπους για τη δουλειά, ανεξάρτητα από το κόστος. Το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν νικούν, αλλά ότι έχουν μείνει πάρα πολύ πίσω -στο τεχνικό κομμάτι“.