H πίστα που δικαιολογεί κάθε σεντ των οδηγών της Formula 1
Στη Σιγκαπούρη η ποιότητα του αέρα είναι, αυτές τις ημέρες, η χειρότερη της τριετίας. Πρόβλημα που προστίθεται στη λίστα με όσα πρέπει να αντέξουν οι οδηγοί της Formula 1, στην πιο απαιτητική πίστα της χρονιάς.
Tο Marina Bay Street Circuit δημιουργήθηκε για να εντυπωσιάσει, εσένα που το βλέπεις. Οι φωτογραφικές λήψεις είναι από αυτές που εύκολα βάζεις στους τοίχους του σπιτιού σου -μαζί με το skyline του Μανχάταν, τον Πύργο του Άιφελ και τις βουκολικές ‘εκδόσεις’ της Βορείου Ευρώπης. Όχι, δες.
Για τους τύπους που καλούνται να διαγωνιστούν στο Grand Prix της Σιγκαπούρης, η διαδρομή στους δρόμους της πόλης που γίνεται πίστα, μια φορά το χρόνο είναι καθαρή περίπτωση τρέλας. Το αυτό ισχύει και για τους όσους αναλαμβάνουν να κάνουν τους δρόμους σε πίστα.
Κάθε Ιούνιο, τέσσερις μήνες πριν την ημέρα του αγώνα, 30.000 άνθρωποι αρχίζουν την προετοιμασία για την πιο πολυάσχολη εβδομάδα του χρόνου. Αρχικά, τοποθετούν τις μπαριέρες (τσιμεντένια φράγματα και περιφράξεις) κατά μήκους 5.073 χιλιομέτρων. Το ακούς απλό. Δεν είναι. Συγκολλούν πολυμερές σε τσιμεντοκονία, ώστε να τακτοποιήσουν τις ανάγκες για αυξημένη πρόσφυση, κατασκευάζουν πεζογέφυρες -γιατί κάπως πρέπει να κινούνται οι πολίτες-, φορητές τουαλέτες, μπουθ για εισιτήρια και εξέδρες με 1000 θέσεις. Μετά αφοσιώνονται στο φωτισμό. Την ημέρα του αγώνα πρέπει να είναι έτοιμα 100.000 μέτρα καλωδίων, γύρω από το σιρκουί, για να βοηθήσουν τους 1600 βιομηχανικής ισχύος, προβολείς. Για να καλυφθούν τα ‘θέλω’ της FIA, ο κάθε προβολέας πρέπει να ‘βγάζει’ τέσσερις φορές περισσότερο φως από αυτόν που βλέπετε σε ένα αθλητικό στάδιο. Οι δρόμοι κλείνουν μόλις δυο μέρες πριν φτάσουν οι πιο γρήγοροι οδηγοί στην πόλη, για δουλειά.
Σε κάθε Grand Prix της Σιγκαπούρης, γίνεται sold out σε δωμάτια ξενοδοχείων, με εκατοντάδες χιλιάδες επισκεπτών να παρακολουθούν το γεγονός και κέρδη 1.4 δισεκατομμύρια δολάρια. Η δουλειά θεωρείται τόσο επιτυχημένη που η FIA έχει ενημερώσει το Μαϊάμι και το Λας Βέγκας να τη μελετήσει, αν θέλει να αποκτήσει κάποτε τη δική της πίστα.
Πίσω στους οδηγούς, στους δρόμους υπάρχουν καπάκια υπονόμων, διαγραμμίσεις, στενά περάσματα, μπαριέρες (καλή τύχη με τα ρίσκα και τις προσπεράσεις), ενώ εν προκειμένω υπάρχει και τούνελ (σκέψου πω μπαίνεις σε αυτά του Μαλιακού και θες 2-3 δευτερόλεπτα να συνηθίσεις στην έξοδο). Και όλα αυτά γίνονται το βράδυ, με ζέστη και υγρασία, που καταπονεί τα σώματα των πρωταγωνιστών και τις μηχανές των αυτοκινήτων. Πράγμα που εξηγεί το λόγο που ‘πέφτουν’ οι χρόνοι.
Φέτος σε αυτά που έχουν να διαχειριστούν οι οδηγοί είναι η χειρότερη ποιότητα αέρα της τελευταίας τριετίας. Η πόλη έχει ‘σκεπαστεί’ από την ομίχλη προκλήθηκε από τις φωτιές της Ινδονησίας και της Μαλαισίας, οι οποίες επιδείνωσαν το πρόβλημα που παραδοσιακά αντιμετωπίζει η περιοχή, κάθε τέτοια εποχή του χρόνου. Ο ουρανός έχει ‘εξαφανιστεί’, με τον αέρα να μεταφέρει την ανθυγιεινή οσμή των καμένων (οι μετρήσεις είναι τόσο υψηλές που αυτές τις μέρες η ατμόσφαιρα χαρακτηρίζεται ως ‘ανθυγιεινή’) και την ορατότητα των ‘πιλότων’ να περιορίζεται ακόμα περισσότερο.
Κάτσε να στα συνοψίσω, με τη βοήθεια της Formula 1.
Οδηγούν στους 60 βαθμούς Κελσίου
☆ Ο αγώνας που έχει το ρεκόρ της τουλάχιστον μιας εισόδου του safety car (18 σε 11 αγώνες) γίνεται υπό 30+ βαθμούς Κελσίου και υγρασία 80%. Αυτό σημαίνει πως κάθε οδηγός ζει το δράμα της σάουνας στο cockpit, όπου η θερμοκρασία φτάνει στους 60 βαθμούς (Κελσίου).
☆ Οι οδηγοί φορούν γιλέκα ειδικά για να ρίχνουν τους βαθμούς στο σώμα τους – είναι γεμάτα με παγοκύστες- και ειδικά ‘ψυκτικά’ κολάρα. Το μπουκάλια με τα υγρά που ‘χουν μαζί τους τίθενται νοκ άουτ πολύ γρήγορα (τα παίρνουν παγωμένα και σε λίγα λεπτά γίνονται… φαντάζεσαι τι). Παρ’ όλα αυτά, οφείλουν να τα καταναλώσουν, γιατί κατά τη διάρκεια της διαδρομής χάνουν τρία κιλά. Δεν μπορούν να ανοίξουν έστω λίγο το τζάμι του κράνους τους -αφού θα ‘φάνε’ τελικά στο πρόσωπο καυτό αέρα. Μετά το τέλος της κάθε διαδικασίας βυθίζονται σε κουβάδες που είναι γεμάτοι με πάγο, όπου περνούν 5 με 20 λεπτά -υπό την εποπτεία των γιατρών.
Είναι μια ώρα πιο αργοί
☆ Στα 5.063 χιλιόμετρα υπάρχουν 23 στροφές -14 αριστερές, 9 δεξιές- και είναι οι περισσότερες από κάθε άλλη πίστα. Η πιο μεγάλη ευθεία είναι 0.8χλμ και οι γύροι 61. Συν τις μπαριέρες, τα στενά περάσματα, τα καπάκια κλπ, κλπ, συνήθως ο πρώτος τερματίζει σε 2 ώρες. Ο πιο γρήγορος χρόνος έως τώρα, ήταν η 1 ώρα και τα 51 λεπτά. Για να καταλάβεις, στη Μόντζα ο ΛεΚλερκ τερμάτισε σε 1 ώρα και 15 λεπτά.
Φρενάρουν πέντε φορές περισσότερο
☆ Κατά μέσο όρο οι οδηγοί χρησιμοποιούν τα φρένα τους 51 φορές, ανά γύρο -τις περισσότερες από κάθε άλλο σιρκουί. Στη Μόντζα το κάνουν 6 και στο Μονακό, το Μπακού, το Αμπού Ντάμπι και τη Βουδαπέστη από 11. Αφιερώνουν στο φρένο 24” ανά γύρο -δηλαδή, το 25% του γύρου και +12% από τη Μόντζα.
☆ Κατά τη διάρκεια όλου του αγώνα, το φορτίο που δέχεται το πεντάλ του φρένου είναι περίπου 70 τόνοι. Είναι το ίδιο με το βάρος ενός διαστημικού λεωφορείου της NASA. Κάθε λεπτό του αγώνα το πεντάλ δέχεται 630 κιλά ‘φορτίου’. Σκέψου τι παθαίνουν και τα πόδια των οδηγών -πέρα από την καταπόνηση του αυχένα, των χεριών και του κορμού.
Αλλάζουν ταχύτητες σαν να μην υπάρχει αύριο
☆ Όταν φρενάρεις είθισται να αλλάζεις και ταχύτητα. Σε ένα μόνο γύρο αυτό συμβαίνει 62 φορές. Είναι οι δεύτερες περισσότερες. Ο Λιούις Χάμιλτον έκανε πέρυσι 3.100 αλλαγές ταχυτήτων. Ο ομόσταυλος του, Βάλτερι Μπότας είχε φτάσει τις 4.140.
Και όλα αυτά τα κάνουν ενώ κάνουν συντρίμμια το βιολογικό τους ρολόι
☆ Μετά τους διαδοχικούς αγώνες σε Γαλλία, Αυστρία, Μεγάλη Βρετανία, Γερμανία, Ουγγαρία, Βέλγιο και Ιταλία, ο οργανισμός του κάθε οδηγού έχει μάθει να ‘δουλεύει’ σε ώρες Ευρώπης. Ο αγώνας στη Σιγκαπούρη ξεκινά πέντε ώρες μετά εκείνου που άρχισε στη Μόντζα. Πράγμα που σημαίνει πως τα ξυπνητήρια των ‘πιλότων’ χτυπούν το μεσημέρι, για να φάνε πρωινό στη 1, μεσημεριανό στις 19.00 και δείπνο όταν τελειώσουν -συνήθως γύρω στη 1 το ξημέρωμα. Στις 5 πηγαίνουν για ύπνο και συνήθως έχουν δυο ώρες, μέχρι να ‘βγει’ ο ήλιος.
☆Για να βοηθήσουν την κατάσταση οι ομάδες, συνήθως κλείνουν στα ξενοδοχεία ολόκληρους ορόφους -ώστε να μην ενοχλούνται οι οδηγοί- και φροντίζουν να υπάρχουν στα δωμάτια κουρτίνες από τις οποίες δεν περνά τίποτα. Επίσης, αλλάζουν τις ώρες των πρωινών γευμάτων!
Είναι λοιπόν, ή δεν είναι αυτή η πίστα στην οποία δικαιολογούν τα εκατομμύρια -και τη θέση τους- οι οδηγοί της Formula 1;
