Γροθιά στον Μοχάμεντ Άλι: ο αγώνας που δεν έπρεπε να γίνει

Ο Μοχάμεντ Άλι είναι ο πιο διάσημος, ο πιο αναγνωρίσιμος μποξέρ στην ιστορία. Ο Λάρι Χολμς έγινε διάσημος γιατί ήταν ο μόνος που νίκησε τον Άλι με (τεχνικό) νοκ άουτ.

Ο αγώνας τίτλου στις 2 Οκτωβρίου του 1980 στο διαμορφωμένο πάρκινγκ του 'Σίζαρς Πάλας' στο Λας Βέγκας θεωρείται ακόμη και σήμερα 'η πιο άνιση μάχη' που διεξήχθη ποτέ στην επαγγελματική πυγμαχία. "Δεν έπρεπε να γίνει", επιμένουν ακόμα όσοι έτυχε (ή ατύχησαν) να τον παρακολουθήσουν, κυρίως από κοντά. Όχι γιατί ο ένας ήταν πλέον στα 38 του, στην προτελευταία εμφάνιση της καριέρας του, και ο άλλος στα 31. Όχι γιατί ο ένας επανήλθε μετά από σχεδόν δύο χρόνια απραξίας (επισήμως 14 μήνες) και ο άλλος ήταν ήδη WBC Heavyweight Champion, όντας στην ακμή της λαμπρής πορείας του.

Ο πρωταρχικός και απαράβατος λόγο που αυτός ο αγώνας θα έπρεπε να έχει ματαιωθεί, όπως είχε γίνει με άλλες περιπτώσεις στο παρελθόν, ήταν ένας και απλός: ο Άλι αδυνατούσε καλά-καλά να σταθεί όρθιος στο ρινγκ, έπασχε ήδη από τη νόσο του Πάρκινσον! Το γνώριζαν οι γύρω του, τον έριξαν παρόλα αυτά σαν άλλο μελλοθάνατο στην αρένα με το πεινασμένο λιοντάρι.

Οι εξετάσεις που είχε υποβληθεί ο 'Greatest' το διάστημα πριν από τον αγώνα είχαν φανερώσει στους γιατρούς ότι διάγει το πρώτο στάδιο της εγκεφαλικής δυσλειτουργίας που θα άλλαζε για πάντα τη ζωή του. Είχε εξεταστεί σε κλινική και τα αποτελέσματα ήταν αδιανόητα. Ελέχθη κάποια στιγμή αργότερα ότι όταν σ' ένα από τα τεστ προσπαθούσε ν' αγγίξει τη μύτη του με το δάχτυλό του δυσκολευόταν να βρει το στόχο. Αποσιωπήθηκε τότε το πρόβλημα και οι πραγματικές αιτίες ακόμη αναζητούνται, καθώς σε αυτόν τον αγώνα ο Άλι ρίσκαρε την υστεροφημία του. Χρήμα; Πολιτικές σκοπιμότητες; Ραδιουργίες; Όλα μαζί και πολλά περισσότερα; Πιθανόν.

Ο ίδιος πάντως δεν είχε τη δύναμη να εμποδίσει τον εαυτό του. Δεν ήθελε να πιστέψει, όπως πολλοί κορυφαίοι στο είδος τους, ότι το τέλος ενός κύκλου επιτυχιών πλησιάζει, ήθελε να διεκδικήσει το ακατάρριπτο: τον τέταρτο τίτλο βαρέων βαρών. Ακολούθησε προετοιμασία, έχασε βάρος, έφτασε στο σημείο να πιστέψει ότι θα νικήσει σίγουρα. Το δήλωνε δημοσίως πριν από τον αγώνα. "Αφιερώνω αυτόν τον αγώνα σ' όλους όσους έχουν έναν Χολμς στη ζωή τους. Θα δείρω το δικό μου Χολμς, θέλω να δείρω και τον δικό σας", έλεγε χαρακτηριστικά όντας εσαεί η φιγούρα του υπερασπιστή των αδυνάτων.

Η πραγματικότητα στο ρινγκ ήταν εντελώς διαφορετική, η αλήθεια αδυσώπητα σκληρή. Ο Άλι δεν ήταν πια ο επιβλητικός (1μ90) πυγμάχος με τα γρήγορα πόδια και τα ταχύτατα διαδοχικά χτυπήματα. Ο ατρόμητος. Αυτός με τις 56 νίκες με 37 νοκ-άουτ στους προηγούμενους 59 αγώνες. Μπήκε για να 'χορέψει' τον -κατά έξι χρόνια νεότερο- αντίπαλό του, για ν' αποδείξει ότι παραμένει αυτός που στα 22 'ξάπλωσε' τον Λίστον, που νίκησε τον Φρέιζερ, τον Φόστερ, τον Πάτερσον και τον Φόρμαν.

Είχε το κοινό στο πλευρό του, το "Άλι, Άλι" ήταν συνεχές και μακρόσυρτο. Το κορμί του όμως δεν ήταν σύμμαχος. Κάθε χτύπημα του Χολμς στο πρόσωπο ή στα πλευρά ήταν μια μαχαιριά στην καρδιά. Παραδομένος από την αρχή, καρτερούσε το τέλος.

Δεν ήταν ο Χολμς τόσο πιο δυνατός (λέγεται ότι έδειξε σεβασμό), ήταν Άλι ανήμπορος ν' αντιδράσει. Ν' απαντήσει σε κάποια από τις γροθιές που δεχόταν. Αμυντική στάση, χέρια στο πρόσωπο, πίσω βήματα. Ίδιο σκηνικό μέχρι τον ένατο γύρο. "Ούρλιαξε", διηγήθηκε ένα μέλος του τιμ "και δεν τον θυμόμουν ποτέ να ουρλιάζει". Στριμωγμένος στα σχοινιά, σαν ποντίκι στη φάκα, άντεξε άλλον ένα γύρο. Είχε ήδη πληγή κάτω από το μάτι, ένα άπερκατ τον είχε ζαλίζει, τον είχε εξοντώσει, δυσκολευόταν να κεντράρει το βλέμμα του.

Κανονικά ο αγώνας είχε άλλους πέντε γύρους, 15 στο σύνολο. Ο πληγωμένος Άλι δεν σηκώθηκε από το σκαμνί, ο προπονητής Άντζελο Ντάντι πέταξε λευκή πετσέτα και ο Λάρι Χολμς αναδείχθηκε νικητής από τον διαιτητή Ρίτσαρντ Γκριν. Στ' αποδυτήρια, on camera, ξέσπασε σε κλάματα. Είχε γκρεμίσει το μύθο του Άλι, είχε νικήσει το είδωλό του.

Το τελευταίο "ζήτω" δεν ακούστηκε. Μια εποχή είχε πλέον αλλάξει οριστικά.