Εθνική βόλεϊ ανδρών: Βρυχώμενη μπροστά στην ‘αρκούδα’

Ένα (πιθανό) σημείωμα από το μέλλον: Γύρω στις 21:30 το βράδυ του Σαββάτου (18:30 αρχίζει το παιχνίδι), η Ελλάδα φτάνει σε νίκη επί της Ρωσίας 3-2 σετ στη φάση των ‘16’ του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος βόλεϊ σε τέσσερις χώρες (Σλοβενία, Ολλανδία, Βέλγιο, Γαλλία). Όλη η Λιουμπλιάνα είναι σε σοκ. Και αυτό το αποτέλεσμα αποτελεί, μία από τις εκπλήξεις της χρονιάς όπου υπάρχουν σπορ και, απευθείας, τη μεγαλύτερη νίκη του ελληνικού βόλεϊ. Πιο σημαντική από εκείνη επί της Σουηδίας στο μικρό τελικό της Γάνδης, το 1987, πιο σπουδαία από αυτήν επί της Ρωσίας το 1994, στο ΣΕΦ, για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Θα πρόκειται για μία επικράτηση σε νοκ άουτ επί ενός αντίπαλου που θα γίνει απευθείας ο απερχόμενος πρωταθλητής Ευρώπης. Μίας ομάδας που ανεξαρτήτως κατάστασης είναι πάντα μία από τις τρεις υπερδυνάμεις του παγκόσμιου βόλεϊ και που μόνο μία φορά έμεινε εκτός τετράδας σε 13 συμμετοχές σε Ολυμπιακούς Αγώνες, το 1992 στη Βαρκελώνη, όταν εμφανίστηκε ως Κοινοπολιτεία.

Η ομάδα του Δημήτρη Ανδρεόπουλου έζησε τη μαγική στιγμή της, άπαξ και τελείωσε το ματς της Ρουμανίας με την Πορτογαλία. Οι διεθνείς βρίσκονταν σε ξενοδοχείο στο Μονπελιέ και δεν ήξεραν πού θα ήταν ο επόμενος προορισμός τους. Δεν θα τους αδικούσε κάποιος αν θεωρούσαν ότι θα πετούσαν για την Αθήνα. Αλλά το Ρουμανία-Πορτογαλία τελείωσε 3-1 σετ και σε έναν άνευ προηγούμενο αριθμητικό ψυχοβγάλτη, η Εθνική προκρίθηκε μέσα από τους πόντους στην τριπλή ισοβαθμία. Το σενάριο να είχαν δύο ομάδες 386 πόντους ενεργητικό και η μία εξ αυτών να έχει έναν πόντο λιγότερο παθητικό (432 έναντι 433) δεν μπαίνει σε ταινία που ψάχνει για ρεαλισμό. Το ‘αυτά δεν γίνονται’ είναι υποτιμητική έκφραση. Κι ο χορός στον οποίο επιδόθηκαν οι διεθνείς αγκαλιασμένοι στο διάδρομο ήταν μία επιεικής αντίδραση. Ευτυχώς που οι ρεσεψιονίστ δεν άκουσαν κρύσταλλα να θρυμματίζονται, αν και οι φωνές των παικτών θα μπορούσαν να προκαλέσουν ένα τέτοιο σενάριο

Αυτή η ανακούφιση είναι άθροισμα πίεσης χρόνων, στους οποίους η Ελλάδα ήταν ρακοσυλλέκτρια. Μόνο σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα είχε να παίξει 10 χρόνια, από τη διοργάνωση της Τουρκίας το 2009, που ήταν όγδοη. Σε Παγκόσμιο έχει να παίξει από το 2006 και τη διοργάνωση της Ιαπωνίας. Σε Ολυμπιακούς, δε, έχει πάρει μέρος μόνο στην Αθήνα και εκείνο το τέταρτο σετ με τις ΗΠΑ, με την αλλαγή πασαδόρου στο 21-12, ακόμη κατατρύχει τα όνειρα του Στέλιου Προσαλίκα και των διεθνών. Αυτός ο προημιτελικός, που χάθηκε τελικά στο 15-13 του πέμπτου σετ, μοιάζει να κουβαλά μία κατάρα η οποία μοιάζει με την τιμωρία του Άτλαντα. Επόμενος προορισμός, λοιπόν, έγινε η Λιουμπλιάνα. Να μία αναζωογονητική εξέλιξη.

Το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, βεβαίως, χρειάζεται να κάνει παραπάνω από υπέρβαση για να νικήσει την ομάδα του Φινλανδού (!) Τουόμας Σαμελβούο, μίας θρυλικής μορφής για το βόλεϊ της χώρας του, η οποία διαθέτει έναν από τους κορυφαίους ακραίους στον κόσμο, τον εντυπωσιακά αλέγκρο Ντμίτρι Βαλκόφ, ένα μελαχρινό Ρώσο που θυμίζει... Ιταλό στις αντιδράσεις του, ειδικά όταν βρίσκεται στη ζώνη του λυκόφωτος. Ο Βαλκόφ είναι εκείνος που, ουσιαστικά, κρατά τη δάδα που άφησαν αναμμένη με την ανατροπή τους επί των Βραζιλιάνων στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου παίκτες όπως ο Σεργκέι Τετιούκιν, ο Τάρας Κτέι, ο Αλιεκσάντρ Σακόλαφ, αλλά και, πρωτύτερα, ο Αλιεκσάντρ Κασάρεφ και, βεβαίως, η πλέον εμβληματική φυσιογνωμία του ρώσικου βόλεϊ τον 21ο αιώνα, ο συνήθως μυστακοφόρος πασαδόρος Βαντίμ Χαμούτσκιχ (αυτόν που είναι γνωστότερος στα εγχώρια τάραφλεξ ως Καμούτσκι).

Βεβαίως, δεν είναι μόνος του. Ο Μαξίμ Μιχαΐλοφ, σπουδαίος διαγώνιος, ο οποίος πάντως δεν χρησιμοποιήθηκε στα ματς με Φινλανδία και Σλοβενία, ο Αλιεκσάντρ Μπούτκο, άξιος διάδοχος του Χαμούτσκιχ, και ο Ντμίτρι Μουσέρσκι, ο θηριώδης κεντρικός που κοιτάζει τον κόσμο από τα 219 εκατοστά, αποτελούν μία πεντάδα από την οποία ο Θεός να σε φυλάει. Ωστόσο, τα νέα φυντάνια φαίνεται ότι θα μπορούν να διατηρήσουν τη Ρωσία σε υψηλό επίπεδο και τα προσεχή χρόνια, όταν οι 30άρηδες αποφασίσουν να αποχωρήσουν. Κάτι, που, όμως, δεν αναμένεται να γίνει σύντομα, άλλωστε για ποιον λόγο ο Μιχαΐλοφ και ο Μουσέρσκι να εγκαταλείψουν το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα στα 32 και τα 31 τους αντιστοίχως, δηλαδή μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο;

Η εθνική Ρωσίας έχει τέτοιο ταλέντο, που από το έμψυχο δυναμικό της σε αυτό το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα μόνο οι Αρτιόμ Βόλβιτς και Μπούτκο και Μιχαΐλοφ ανήκαν στο έμψυχο δυναμικό της Ζενίτ Καζάν, η οποία κατακτούσε το Champions League στο βόλεϊ από το 2014 έως 2018. Βεβαίως, η Ζενίτ έχει τη δυνατότητα να αγοράζει παίκτες όπως ο απίθανος Κουβανός Βιλφρέντο Λεόν, αλλά και ο θεαματικός Γάλλος Ερβίν Ν’ Γκαπέθ. Η νέα μέρα βρίσκει τους Ρώσους να εξαρτώνται από τις αθλητικές ικανότητες του Βίκταρ Παλιετάγεφ (το επώνυμό του μπορεί να μεταφραστεί ως ‘έχοντας πετάξει’, κάτι πνευματωδώς ακριβές), ενός αριστερόχειρα διαγωνίου με επιτόπιο άλμα κοντά στο μισό μέτρο, ο οποίος στα 24 του συνθέτει ένα επικίνδυνο δίδυμο με τον Βαλκόφ.

Η Εθνική, από τη μεριά της, θα ρουφήξει από το μεδούλι ό,τι της χαρίσει αυτό το Σάββατο στην ιστορική πρωτεύουσα της Σλοβενίας. Οι δηλώσεις του νουνεχούς πασαδόρου Ντίμα Φιλίποφ αντανακλούν ό,τι οι διεθνείς σκέφτονται, ότι, δηλαδή, “θα είναι φανταστική εμπειρία”. Η Ελλάδα δεν έχει τις ευκαιρίες να παίζει με τέτοιους αντιπάλους και δεν ξέρει ποτέ ποια έμπνευση μπορεί να αντληθεί ακόμα κι από μία ήττα.

Αν το ελληνικό βόλεϊ χρειάζεται κάτι, αυτό είναι έμπνευση, διότι άνθρωποι να το αγαπούν υπάρχουν, αλλά δεν υπάρχει η μούσα, που θα βοηθήσει το δραματουργό, με πένα χήνας, να του δείξει ένα δρόμο, δύσβατο αλλά ασφαλή, αν φτάσει στον προορισμό, για την επόμενη μέρα. Γι’ αυτό είναι δεδομένο ότι σε αυτό το σπουδαίο ματς για όλο το επιτελείο της ‘γαλανόλευκης’ που βρίσκεται στη Σλοβενία, κάθε κερδισμένος πόντος θα συνοδεύεται από ιαχές. Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να κάνει ένας καλός βρυχηθμός.