Ελλάδα-Ιταλία: Ο Καμπάνια κατέληξε δαίμονας από άγγελος της Εθνικής

Το 2003 στη Βαρκελώνη η Εθνική πόλο των ανδρών εισχωρούσε για πρώτη φορά στα χρονικά στην τετράδα ενός Παγκοσμίου Πρωταθλήματος. Ο Σάντρο Καμπάνια, κατά την πρώτη 2ετία του ως ομοσπονδιακός, είχε καταφέρει να εμπλουτίσει με αυτοπεποίθηση ένα ούτως ή άλλως ποιοτικό σύνολο και να φωτοσυνθέσει το ταλέντο των διεθνών προκειμένου να το μετατρέψει σε αποτελεσματικότητα.

Το χάλκινο μετάλλιο στο Μόντρεαλ δύο χρόνια αργότερα (2005), χάρη σ' εκείνο το αλησμόνητο γκολ του Γιώργου Αφρουδάκη που καρφώθηκε στα δίχτυα των Κροατών για το 11-10 της παράτασης, ήταν η επικαιροποίηση της μεταβολής στη νοοτροπία των Ελλήνων πολιστών, οι οποίοι ανταμείβονταν για την ατομική αξία και την ομαδική ανταπόκρισή τους εντός της πισίνας. Ο παμπόνηρος Ιταλός προπονητής είχε λειτουργήσει αφυπνιστικά, είχε εμπνεύσει και μεταλλάξει τον τρόπο σκέψης όλων εντός του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος και ως το 2008 που αποχώρησε μετά το Πεκίνο είχε συνδέσει την παρουσία του ως εκλέκτορας με την πιο επιτυχημένη περίοδο του ελληνικού πόλο. Ως τη στιγμή που ανέλαβε ο Θοδωρής Βλάχος.

14 χρόνια μετά κατόρθωμα στον Καναδά, την Τρίτη το μεσημέρι στην Γκουανγκτζού της Νότιας Κορέας, ο Σάντρο Καμπάνια ήταν ο ανυπέρβλητος αντίπαλος της Εθνικής στο δρόμο για μια νέα διάκριση. Αποδείχθηκε άλλη μια φορά άτρωτος σε προημιτελικό διεθνών διοργανώσεων και ήταν αυτός που της στέρησε την επανάληψη μιας τρίτης διαδοχικής παρουσίας στην τετράδα του Παγκοσμίου - και ενδεχομένως της πρόκρισης στον τελικό, δεδομένου πως η 'γαλανόλευκη' ήταν στο καλό μονοπάτι και το σταύρωμα με τους Ούγγρους (που με κόπο και ιδρώτα απέκλεισαν τους Αυστραλούς) ήταν το πιο ευνοϊκό που θα μπορούσε να συναντήσει.

Το 7-6 υπέρ των Ιταλών, που έφερε τον αποκλεισμό από τη ζώνη των μεταλλίων, ήταν ομολογουμένως σαδιστικό. Μολονότι η Εθνική βρήκε 5 γκολ (σε 12 προσπάθειες) στον 'παίκτη παραπάνω', εξοντώνοντας το μόνιμο σαράκι της, μολονότι ανέτρεψε το εις βάρος της 5-3 και με τρία αναπάντητα τέρματα προηγήθηκε 6-5 πριν από το τέλος του τρίτου οκταλέπτου, είχε ήδη υποπέσει σε τρανταχτά λάθη στην κυκλοφορία και κατόπιν απέτυχε να βρει δίχτυα σ' όλο το τέταρτο, με συνέπεια το 7-6 από Ντι Φούλβιο και το φινάλε των φιλοδοξιών για ένα μετάλλιο.

Οι επιθέσεις δεν ήταν αυτές που θα χάριζαν ξεκάθαρες προϋποθέσεις για σουτ, η απώλεια του Φουντούλη (με τρίτη ποινή) μέτρησε πολύ στα κρίσιμα τελευταία λεπτά και τα αποτελεσματικά μπλοκ των Ιταλών αμυντικών προστάτευσαν τον Ντε Λούνγκο. Η έσχατη ευκαιρία ξοδεύτηκε μετά το τάιμ άουτ του Θοδωρή Βλάχου. Στο σουτ του Αλέξανδρου Γούνα, που έψαχνε το τρίτο δικό του γκολ, η μπάλα πρώτα άλλαξε πορεία από το χέρι του γκολκίπερ της Μπρέσια, που βρήκε σωστά από το νερό, και στη συνέχεια τράνταξε το δοκάρι. Η Εθνική τέλειωσε με 0/13 σε κανονική ροή αγώνα και 6/29 προσπάθειες συνολικά, έχοντας στερηθεί το εύκολο γκολ στην κόντρα.

Η τελευταία επίθεση στα 21'' για τη λήξη δεν κατέληξε καν σε προσπάθεια. Στα ιταλικά 'φιάσκο'. Η κατοχή χάθηκε στα πλάγια και μαζί η ελπίδα. Μόνο τέτοια υπήρχε απέναντι στην 'αλεπού των χιαστί', ο οποίος πριν από 3 χρόνια έκανε ακριβώς το ίδιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο.