Ο Christian Daghio γύρισε στο ρινγκ για να πεθάνει όπως ήθελε

‘Έχει δώσει περισσότερες από 200 μάχες και προπονείται στο καμπ καθημερινά. Γι’ αυτόν η πυγμαχία δεν είναι απλώς ένα σπορ και το γυμναστήριο δεν είναι απλώς μια δουλειά. Είναι το πάθος του και τρόπος ζωής’.

Παρακείμενος και ενεστώτας στην ίδια πρόταση. Χρόνοι του ρήματος που αφορούν (παρελθοντικές ή παροντικές) πράξεις του σήμερα και περιγράφουν το προφίλ του Christian Daghio στην ιστοσελίδα της ‘Kombat Group’. Της ομάδας του.

Μόνο που Ιταλός μαχητής δεν ζει πια. Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 49 ετών μετά από μία εβδομάδα σε κώμα.

Πέθανε όπως ήθελε να πεθάνει, μέσα στο ρινγκ. Ονειρευόταν να παλεύει μέχρι τα 80 χρόνια του. Το ρινγκ ήταν η ζωή του και πέθανε ως πρωταθλητής

Τα λόγια ανήκουν στον αδερφό και ατζέντη του, Fabrizio, ο οποίος ανέλαβε το θλιβερό καθήκον να επιβεβαιώσει τα ‘μαύρα’ μαντάτα. Ο Christian είχε πετάξει λευκή πετσέτα στη μάχη με το θάνατο.

Ο μοιραίος αγώνας

Στις 26 Οκτωβρίου ο βετεράνος των ρινγκ και των τριών χάλκινων μεταλλίων σε Παγκόσμιο () και Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα είχε αγώνα για τον τίτλο της κατηγορίας του (light heavyweight) στο WBA Asia. Αντιμετώπιζε στην Μπανγκόκ τον κατά 13 χρόνια νεότερο του Ταϊλανό Don Parueang.

Χάρη στην εμπειρία του, τον οδήγησε μέχρι τον τελευταίο τον 12ο και τελευταίο γύρο. Δεν άντεξε περισσότερο. Ήταν ήδη ζαλισμένος και τα διαδοχικά χτυπήματα που δέχθηκε στο πρόσωπο τον σώριασαν. Έκτοτε δεν σηκώθηκε ποτέ. Ο διαιτητής του σήκωσε το κεφάλι, όταν αντιλήφθηκε ότι κάτι κακό είχε συμβεί. Ειδοποίησε για βοήθεια, ο Daghio μεταφέρθηκε άμεσα σε κλινική και διασωληνώθηκε στη μονάδα εντατικής θεραπείας. Μέχρι που η καρδιά του σταμάτησε.

“Ήταν μια δίκαιη μάχη. Είχε πέσει την πρώτη φορά, οποιοσδήποτε άλλος θα είχε παραδοθεί. Ο ίδιος ποτέ δεν το έκανε”, συμπλήρωσε ο αδερφός του.

Ομολογουμένως πάντως ήταν τουλάχιστον στρεβλή η εικόνα τη στιγμή που του παρέχονταν οι πρώτες βοήθειες να γίνεται η απονομή στον νικητή.

Τολμούσε πάντα

Ο Daghio είχε αποσυρθεί για ένα χρόνο, αλλά επέστρεψε. Σαν να ‘ταν γραφτό του να συμβεί έτσι.

Άφησε πίσω τη σύντροφό του και μία κόρη 5 ετών.

Είχε γεννηθεί στο Κάρπι της Μόντενα. Στην Ταϊλάνδη είχε μετακομίσει σε ηλικία 21 ετών. Ήταν ο πρώτος Ιταλός που επέλεξε ν’ ακολουθήσει μια τέτοια καριέρα σε μια περίοδο που η χώρα της νοτιοανατολικής Ασίας είχε βασικές ελλείψεις σε αγαθά, ενώ οι συνθήκες διαβίωσης ήταν πολύ σκληρές.

Έγινε μαχητής του Muay Thai, το 1993 έκανε επαγγελματική πρεμιέρα και χρόνο με το χρόνο η φήμη του εξαπλώθηκε σ’ όλη την Ασία. Μετά την πρώτη 10ετία σύστησε το δικό του προπονητικό κέντρο, το οποίο από ένα μικρό γυμναστήριο της γειτονιάς μετατράπηκε σε σχολή παραγωγής αθλητών. Δάσκαλο τον αποκαλούσαν, διότι πάντα ήταν μπροστά από την εποχή του, αναζητώντας νέες μεθόδους προπόνησης προκειμένου να την εξελίξει. Οι τίτλοι του αναρίθμητοι.

Το 2014 έφυγε από το κέντρο της Pattaya, μιας πόλης με 320.000 κατοίκους (απογραφή 2010), διότι ήθελε να δημιουργήσει κάτι σ’ ένα πολύ πιο ήσυχο περιβάλλον, διατηρώντας παράλληλα αναλλοίωτη την ταυτότητα της σχολής. Επέλεξε ένα χώρο εναρμονισμένο στα ‘θέλω’ του, στα περίχωρα και πιο κοντά στη φύση.

Πρέσβευε την ομαδικότητα, απολάμβανε την συλλογική προσπάθεια, απεχθανόταν τον εγωισμό.

Το ‘Memento audere semper’ του Ιταλού ποιητή Gabriele D’Annunzio ήταν το μότο του. Θυμήσου πάντα να τολμάς. Το τήρησε έως και την τελευταία ημέρα του σ’ αυτή τη ζωή.

Photo credits: kombatgroup.com