Μπίμης-Συρανίδης: Το πρώτο χρυσό της θιγμένης Ελλάδας
Το πρώτο ελληνικό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες 2004 ήρθε από δύο όχι τόσο προβεβλημένους αθλητές. Ο Θωμάς Μπίμης και ο Νίκος Συρανίδης θυμούνται εκείνες τις στιγμές και πώς κατάφεραν να επισκιάσουν ακόμα και όσα εκτυλίσσονταν ακριβώς απέναντί τους, με τους Κατερίνα Θάνου και Κώστα Κεντέρη.
Ο Θωμάς Μπίμης και ο Νίκος Συρανίδης έμεναν απέναντι στο αρχηγείο της Ελλάδας, στο Ολυμπιακό Χωριό της Αθήνας. Επέστρεφαν περασμένα μεσάνυχτα στο δωμάτιό τους, καθώς προπονούνταν αργά το βράδυ, ίδια ώρα με τον προγραμματισμένο στις 16 Αυγούστου 2004 αγώνα τους, στις συγχρονισμένες καταδύσεις από βατήρα 3μ.: “Ο τελικός μας άρχιζε στις 10.00μ.μ. ή στις 10 παρά. Γι’ αυτό κάναμε προπόνηση τέτοια ώρα. Έπειτα, δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε από την υπερένταση και παίζαμε τάβλι έως τις 3 τα ξημερώματα. Μας είχαν περάσει για χαβαλέδες. Κι ύστερα έλεγαν -για πλάκα- σε όλους τους αθλητές ‘παίξτε τάβλι, μη χαλάσουμε το γούρι'”, ομολόγησε ο πρώτος.
Από το μπαλκόνι τους έβλεπαν τα πάντα και κυρίως την αναστάτωση που επικρατούσε στο αρχηγείο της ελληνικής ομάδας από τις 12 Αυγούστου κι έπειτα, δηλαδή μετά από το 3ο -κατά σειρά- non show της Κατερίνας Θάνου και του Κώστα Κεντέρη, ο οποίος είχε οριστεί τελευταίος λαμπαδηδρόμος. Ήταν ο άνθρωπος που θα άναβε τον βωμό. Φωτιές άναψε η ιστορία αυτή, όχι τον βωμό του Ολυμπιακού Σταδίου. Έγδαρε το πορσελάνινο προφίλ της χώρας. Έπειτα, από το περιβόητο ατύχημα με τη μηχανή, οι αθλητές ‘εγκαταστάθηκαν’ στο ΚΑΤ και ο Νίκος Κακλαμανάκης αντικατέστησε τον Κεντέρη στη λαμπαδηδρομία. Οι 3 αποτυχημένοι έλεγχοι (με ευθύνη του αθλητή) τιμωρούνται όπως και το ντόπινγκ κι οι αμυχές της Ελλάδας δεν καλύφθηκαν πλήρως με την ακριβή πούδρα της άριστης τελετής έναρξης, στις 13 Αυγούστου. Μόνο μ’ ένα καλό μετάλλιο θα αλλάζαμε ‘πίστα’ σε ψυχολογικό -τουλάχιστον- επίπεδο. Ένα μετάλλιο -κατά προτίμηση- σε σπορ άσπιλο από σκάνδαλα φαρμακοδιέγερσης. Αυτό ήταν το μυστικό. Να μην υπάρχει καμία υπόνοια στις διακρίσεις που θα πετύχαιναν οι Έλληνες αθλητές. Δεν το αποφύγαμε σε όλες τις περιπτώσεις.
Στις 14 του μήνα και τον Δεκαπενταύγουστο, ελληνικά και ξένα ΜΜΕ έγραφαν ασταμάτητα για τη Θάνου και τον Κεντέρη, τις αντιδράσεις της ΔΟΕ και του Ζακ Ρογκ. Αρκετά! Έχουμε και Ολυμπιακούς Αγώνες. Ο διακόπτης των ‘γαλανόλευκων’ μεταλλίων πατήθηκε στις 16 Αυγούστου. Η αρχή έγινε με τον Λεωνίδα Σαμπάνη, ο οποίος αργότερα βρέθηκε θετικός σε απαγορευμένη ουσία. Του αφαιρέθηκε το χάλκινο μετάλλιο και σήμερα είναι συλλεκτικά και πανάκριβα τα γραμματόσημα που είχαν τυπώσει με αυτόν τα ΕΛΤΑ, στην ειδική σειρά τους.
Η Αγγελοπούλου έφυγε από το καταδυτήριο
Για το χρυσό -και εντέλει πρώτο κατά σειρά μετάλλιο της Ελλάδας- έπρεπε να βραχούμε έως το κόκαλο. Ήρθε λίγο μετά από του Σαμπάνη και την ‘κούρσα του αιώνα’ στα 200μ. ελεύθερο, που διεξήχθη στο διπλανό ανοιχτό κολυμβητήριο, του ΟΑΚΑ. Ο Ίαν Θορπ νίκησε με 1:44.71, δεύτερος ήταν ο Πίτερ φαν ντεν Χόχενμπαντ με 1:45.23 και τρίτος ο -τότε- 19χρονος Μάικλ Φελπς με 1:45.32.
“Όταν πήγαμε στα στούντιο της ΕΡΤ, μάθαμε ότι σε χαμένο πόντο της Έφης Σφυρή και της Βάσως Καραντάσιου οι Έλληνες πανηγύριζαν! Είχαν πληροφορηθεί ότι η Ελλάδα κατέκτησε το πρώτο χρυσό στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ήταν το δικό μας”, τόνισε ο Συρανίδης. Αρχικά, στην εγκατάσταση του μπιτς βόλεϊ οι ξένοι θεατές σάστισαν με “τους άσχετους με το άθλημα Έλληνες”, οι οποίοι ζητωκραύγασαν σε χαμένο πόντο. “Αν θυμάμαι καλά και η κ. Γιάννα Αγγελοπούλου έφυγε από το καταδυτήριο, πριν από τον δικό μας αγώνα, για να πάει στα κορίτσια του μπιτς βόλεϊ. Πρέπει να μας το έχει πει η ίδια”, πρόσθεσε ο Μπίμης. Για πολλούς ήταν έκπληξη αυτή η διάκριση. Η Αθλητική Ηχώ είχε κλείσει το φύλλο της, χωρίς να έχει το πρώτο χρυσό της Ελλάδας στο πρωτοσέλιδό της. Εκείνο το μεσημέρι, φεύγοντας από τα γραφεία του ΕΘΝΟΥΣ για το ΟΑΚΑ, είπα στο συνάδελφο Αστέριο Βαρβαγιάννη να παρακολουθεί τις καταδύσεις στην τηλεόραση: “Πάμε για μετάλλιο και είναι αργά!” Αν δουλεύεις σε εφημερίδα, η λέξη ‘αργά’ είναι το ‘κλειδί’.
Ας πιούμε σ’ αυτό το χλωριούχο ‘κοκτέιλ’
Όποιος παρακολουθούσε στενά τις καταδύσεις, ήξερε ότι μπορούσαν να είναι στο βάθρο. Ομολογώ ότι δεν υπολόγιζα το χρυσό, διότι η ‘Αρχή της Κίνας’ στις καταδύσεις θυμίζει την ‘Αρχή της Διατήρησης της Ενέργειας’. Πρόκειται για σύστημα που παραμένει σταθερό με την πάροδο του χρόνου. Μια κακή βουτιά των Κινέζων, μια άτσαλη πτώση, ένας μηδενισμός και προέκυψε η εξαίρεση ως επιβεβαίωση του κανόνα. Ο δε Ρώσος σταρ, Ντμίτρι Σαούτιν, έχασε το βήμα του στον βατήρα, ενώ η προτελευταία δύσκολη και κρίσιμη βουτιά για το ελληνικό δίδυμο ήταν εξαιρετική. Ας πιούμε σ’ αυτό το χλωριούχο ‘κοκτέιλ’!
Δεν ήταν όλα ρόδινα για τους δύο καταδύτες. Τρεις μήνες πριν από τους Αγώνες, ο Συρανίδης είχε σοβαρό τροχαίο ατύχημα. “Ήταν του Αγίου Γεωργίου, όταν έφυγε το αυτοκίνητο μου από τον δρόμο. Έπεσα πάνω σε ταμπέλες, κόντεψα να μπω σε ένα μαγαζί. Σηκώθηκε όρθιο το αυτοκίνητο. Χρειάστηκε να κάνω 13 ράμματα στην πλάτη. Με πίεσε μια Ρωσίδα γιατρός. Εγώ δεν ήθελα, αλλά αν δεν τα έκανα, δεν θα προλάβαινα τους Αγώνες. Χτύπησα και το γόνατό μου. Οριακά πρόλαβα. Όσο απουσίαζα, ο Θωμάς έκανε προπονήσεις με τον Αλέξανδρο Μάνο κι εγώ ενέσεις”.
Οι δύο καταδύτες ξέρουν ότι η δική τους διάκριση ξεκλείδωσε την αλεγρία των Ελλήνων φιλάθλων. “Βλέπαμε ότι ο κόσμος ήταν μουδιασμένος από την υπόθεση της Θάνου και του Κεντέρη”, θυμήθηκε ο Συρανίδης και ο Μπίμης συμφώνησε: “Παντού υπήρχε βουβαμάρα. Και οι εθελοντές το συζητούσαν στην καντίνα: ‘Πώς αρχίσαμε έτσι στραβά;’, αναρωτιόντουσαν”.
Πριν από τον τελικό, ο Συρανίδης συνειδητοποίησε ότι είναι σπάνια τύχη να αγωνίζεσαι στους Ολυμπιακούς Αγώνες που διεξάγονται στη χώρα σου. Αποφάσισε να το διασκεδάσει. Αυτό είπε και στον παρτενέρ του. Δεν είχε άγχος. “Έχω το βίντεο που όλοι αθλητές -και οι 15- είναι σοβαροί με τα κεφάλια κάτω κατά την είσοδό τους και ο 16ος, ο Συρανίδης χορεύει σαν κατσίκι. Ο Φρεντ Αστέρ! Σωστό σούργελο. Έτσι χαλαρώνει”, τόνισε, γελώντας ο παρτενέρ του, για τον οποίο παραδέχθηκε ότι είχαν μαγική χημεία. “Όταν σταμάτησε ο Νίκος τις καταδύσεις και συνέχισα με τον Αλέξανδρο, κατάλαβα πόσο δύσκολο είναι το αγώνισμα. Συγχρονιζόμασταν πολύ καλά. Δεν είχαμε το ίδιο ταίριασμα με τον Αλέξανδρο, δεν έτυχε. Γι’ αυτό δεν μπορέσαμε να κάνουμε κάτι. Και σκέψου ότι με τον Νίκο έχουμε τελείως διαφορετικό σωματότυπο. Πατούσα εγώ πιο δυνατά τον βατήρα, για να τον βρω στον αέρα, επειδή εκείνος είναι πιο βαρύς και πιο ψηλός. Βέβαια, αρχίσαμε μαζί τις καταδύσεις. Έχουμε τις ίδιες τεχνικές βάσεις, μάθαμε τα στάνταρ μαζί. Δεν κάναμε κολλητή παρέα, αλλά δέσαμε”.
Ο ‘μπαλαρίνος’ του τελικού
“Αρχικά ήμασταν πρώτοι. Στις δυο πρώτες βουτιές όλες οι χώρες έχουν τον ίδιο συντελεστή δυσκολίας”, είπε ο Συρανίδης. “Ύστερα πέσαμε 4οι και μετά ανεβήκαμε 3οι. Η προτελευταία ήταν η καλή βουτιά μας. Τότε, περάσαμε μπροστά και περιμέναμε πια τους Αμερικανούς. Μείναμε πρώτοι έως το τέλος. Ο αγώνας διεκόπη, λόγω της εισβολής ενός άντρα. Φορούσε φουρό, σαν αυτό που έχουν οι μπαλαρίνες. Νομίζω αυτό προκάλεσε ταραχή στα υπόλοιπα ζευγάρια. Πάνω στο βατήρα ήταν οι Γερμανοί κι εμείς περιμέναμε ν’ ανέβουμε. Ίσως γι’ αυτό δεν χάσαμε τη συγκέντρωσή μας. Μάζευα τις σαγιονάρες μου, όταν ο Κινέζος έπεσε μπροστά μου -στα 2 μέτρα- άτσαλα. Προσπάθησα να μην επηρεαστώ και σ’ αυτό. Δεν κοίταζα τη βαθμολογία, σε όλο τον αγώνα. Ύστερα τα είδα, στο βίντεο. Δεν ήξερα πότε περάσαμε πρώτοι. Βέβαια, καταλάβαινα κάποια πράγματα από τις αντιδράσεις του κόσμου. Μέχρι εκείνο το βράδυ, δεν πίστευα πόσο θετικά μπορεί να σε επηρεάσουν οι φίλαθλοι. Έλεγα αυτά δεν γίνονται, αλλά δεν το είχα ζήσει κιόλας. Τότε, αναθεώρησα. Κάποια στιγμή ετοιμαζόμασταν για βουτιά και δεν έκαναν ησυχία. Δεν μπορούσε να συνεχιστεί ο αγώνας. Τους ζήτησα να σταματήσουν και μετά από τη βουτιά τους έκανα νόημα ”δώστε τα όλα τώρα!'”, διηγήθηκε ο Μπίμης.
“Ήταν απίστευτη η αύρα του κόσμου. Έπαιζε συρτάκι, το κλίμα ήταν γιορτινό. Φώναζαν ‘Ελλάς! Ελλάς’. Στην απονομή του Euro 2004 είχα στείλει μήνυμα στον Θωμά. Του είχα πει ‘το βλέπεις; Όλα μπορούν να γίνουν’. Ένιωθα ότι θ’ αγγίξουμε το μετάλλιο. Δεν μπορώ να πω ότι ήμασταν τυχεροί. Κάθε αγώνας έχει βαθμό δυσκολίας και πρέπει να είσαι σωστός. Οι Κινέζοι έκαναν λάθος, δεν ήταν σε καλή μέρα. Εμείς ήμασταν σε πολύ καλή. Η Γκέιλ Ντίβερς σκόνταψε στο εμπόδιο και πήρε το μετάλλιο η Βούλα Πατουλίδου. Ο αγώνας όμως είναι μετ’ εμποδίων, αλλιώς θα ήταν σκέτα 100μ. Έπρεπε να το περάσει το εμπόδιο. Δεν της βγήκε σωστά, ενώ η Βούλα ήταν σωστή. Εμείς ξέραμε ότι αν μας βγει η προτελευταία βουτιά, θα πάρουμε μετάλλιο. Σ’ αυτήν είχαμε ένα βηματισμό και ήταν πιο δύσκολη. Η έδρα -και ειδικά αυτή που είχαμε εμείς- μπορεί να έπαιξε θετικό ρόλο στη βαθμολόγηση. Δεν είναι απίθανο να ξεκλέψεις κανένα μισαδάκι από τον κριτή. Τέτοια μισαδάκια παίρνουν συνέχεια οι Κινέζοι, επειδή είναι σταθεροί και… ονόματα”.
“Ώπα! Ώπα! Ποιος Νίκος και ποιος Θωμάς;”
Η μνήμη τους έχει συγκρατήσει καθαρά μόνο τα γεγονότα του τελικού. “Μετά ήμασταν σαν UFO. Δεν είχα ένα δευτερόλεπτο ελεύθερο να συνειδητοποιήσω τι είχε γίνει. Θυμάμαι να φεύγουν όλοι από τη γραμματεία και να έρχονται σ’ εμάς. Έβλεπα κόσμο που δεν ασχολείται με το σπορ να κλαίει. Για αθλητές σαν εμάς, δεν υπάρχει ενημέρωση. Οι άνθρωποι που μας χειροκροτούσαν, δεν ήξεραν ποιοι ήμασταν. Εγώ έφυγα για ντόπινγκ κοντρόλ, όσο ο Θωμάς περπατούσε και μιλούσε τηλεφωνικά στο ραδιόφωνο”. Κι η κουτσή Μαρία, ξοπίσω του. Κυριολεκτώ. Αμέσως πριν, είχα περάσει πάνω από ένα σαμαράκι, το οποίο ήταν σκεπασμένο με μπλε απορροφητικό κάλυμμα. Όλοι οι δημοσιογράφοι ακολούθησαν την ίδια διαδρομή και μόνο εγώ πάτησα στο κενό, όπου δεν υπήρχε ξύλο κάτω από το σφουγγάρι. Επειδή μπορώ. Ένιωσα το πέλμα μου να διπλώνει στα δύο, αλλά συνέχισα να κυνηγάω τον Μπίμη για δηλώσεις. “Λίγες ώρες μετά, βγαίνοντας από το στούντιο της ΕΡΤ, είδαμε ότι μας περίμεναν τα μη διαπιστευμένα κανάλια. Τότε είπα κάτι χωρίς να ξέρω ότι ‘γράφουν’ οι κάμερες. Άκουσα να μας φωνάζουν ‘Θωμά’, ‘Νίκο!’ άνθρωποι που δεν μας γνώριζαν κι έκαναν σαν να ήμασταν φίλοι χρόνια. Και πολλοί μπορεί να μην είχαν καν σχέση με το αθλητικό ρεπορτάζ. Δεν θα το έλεγα αν ήταν άνθρωποι που τους ήξερα, αν ήταν συντάκτες που έχουν ασχοληθεί με το ρεπορτάζ. Τα πήρα. Απάντησα ‘ώπα! Ώπα! Ποιος Νίκος και ποιος Θωμάς; Συρανίδης, Μπίμης και δεν ασχολούμαστε με τις καταδύσεις που φορούν μπουκάλες, ούτε ψαρεύουμε ροφούς!’ Το τελευταίο είναι η πλάκα που κάνουν σ’ εμάς τους καταδύτες. Λένε ότι φοράμε μπουκάλες οξυγόνου και πως βγάζουμε ψάρια. Κρατάω και κάτι που μ’ αρέσει, επειδή είμαι Ολυμπιακός. Το λέω πιο πολύ ως αστείο. Όταν παίρναμε τον Ριβάλντο, ήμουν κι εγώ στο πρωτοσέλιδο του ΦΩΤΟΣ, πάνω από τον Βραζιλιάνο. Είχα δώσει μια συνέντευξη στην εφημερίδα”.
Τα κινητά τους έμειναν από μπαταρία. Κοιμήθηκαν μόλις μία ώρα κι όταν ξύπνησαν στις 6.00 π.μ., δέχονταν ασταμάτητα κλήσεις από άγνωστους αριθμούς. Ήταν από πρωινές εκπομπές σε κανάλια. Τους ζητούσαν να βγουν στον αέρα.
Εκείνο το πρωί -πηγαίνοντας στο ΚΑΤ, όχι για τη Θάνου και τον Κεντέρη που έπαιρναν εξιτήριο- θυμήθηκα κι ένα εμπνευσμένο στιχάκι που είχα διαβάσει σε ωχρό τοίχο παλιάς πολυκατοικίας: “Σάπια σανίδα πάτησα, γι’ αυτό και παραπάτησα”. Θα γελούσα, αν δεν πονούσα. Ταιριαστό -εν μέρει- με κάποια σημεία του εν λόγω κειμένου και εννοείται όχι με τις αναφορές στον Μπίμη και στον Συρανίδη.
Συνάδελφοι και κάμερες βρίσκονταν στην είσοδο του νοσοκομείου, για τη Θάνου και τον Κεντέρη. Δεν επιτρεπόταν η είσοδος. Το κόλπο; Πάθε θλάση στο μεγάλο δάχτυλο του ποδιού και θα μπεις! Δυστυχώς, μόνο στα Επείγοντα. Για να είμαι ειλικρινής ξέχασα τον πόνο μου, σήκωσα τις κεραίες μου, αλλά είμαι και ελαφρώς βαρήκοη (το κουτσή ήταν περαστικό). Κάθε εικόνα που έβλεπα προσπαθούσα να την ερμηνεύσω, σύμφωνα με την υπόθεση των δύο αθλητών -που βρίσκονταν στον 6ο όροφο- και αυτό ήταν λάθος. Πηγαδάκια γιατρών υπήρχαν, ανησυχία επίσης. Αλλά αν δεν υπάρχει ανησυχία σε νοσοκομείο πού θα υπάρχει; Περίμενα -σαν πελαργός, με το ένα πόδι όρθιο και λυγισμένο- στον διάδρομο. “Εγώ αυτό το πράγμα αρνούμαι να το υπογράψω!”, άκουσα έναν γιατρό να λέει αδιαπραγμάτευτα και δυνατά, χωρίς να ξέρω σε τι αναφέρεται. Έστησα αυτί, το προβληματικό που διαθέτω -τέλος πάντων- αλλά ‘λαβράκι’ δεν έβγαλα, διότι ο άλλος κύριος με τα άσπρα του μιλούσε ψιθυριστά. “Έχετε και τους δύο αθλητές μας ακόμα, ε;”, τόλμησα να ρωτήσω. “Άστα…”, μου απάντησε ένας τρίτος, κουνώντας το κεφάλι του και χωρίς διάθεση για περαιτέρω εξηγήσεις. Αναξιοποίητη έμεινε η θλάση.
*Ο Θωμάς Μπίμης σήμερα είναι βοηθός ομοσπονδιακού προπονητή και διεθνής κριτής και ο Νίκος Συρανίδης έχει το σύλλογο “5 Κύκλοι”.
