10 τεράστιοι αθλητές με μόνο έναν τίτλο

Το νόημα του ανώτερου είδους, που βρίσκει κάποιος στον πρωταθλητισμό, είναι να κυνηγάει όσο πιο πολλά βραβεία μπορεί. Δηλαδή, τίτλους. Τα ατομικά βραβεία στα ομαδικά σπορ, όποιος έχει ξύσει ελαφρώς την επιφάνεια του πρωταθλητισμού, ουδόλως υποτιμούνται. Όχι μόνο ως διάκριση, αλλά στο πώς επιδρούν στον ίδιο τον αθλητή που τα κερδίζει. Όμως, αποτελούν συμπαρομαρτούντα, τα οποία εμφανίζονται μόνο όταν μία ομάδα πηγαίνει καλά.

Ο Τζο Νέιμαθ κράτησε το τρόπαιο του Super Bowl προσφάτως, πριν αυτό φτάσει στα χέρια του Τομ Μπρέιντι για έκτη φορά σε 18 χρόνια, στην Ατλάντα, όταν οι New England Patriots νίκησαν 13-3 τους Los Angeles Rams. Ο Νέιμαθ είναι ένας από τους θρύλους του αμερικάνικου ποδοσφαίρου, επίσης είναι ένας από τους μεγάλους γόητες της δεκαετίας του '70. Όταν ρωτήθηκε πώς σχετιζόταν με γυναίκες, ο Νέιμαθ είχε απαντήσει: "Έμπαινα μέσα σε ένα μπαρ και καθόμουν. Αυτό ήταν όλο".

Ο Νέιμαθ, ένα από τα πιο σεβάσμια πρόσωπα στην ιστορία του αμερικάνικου αθλητισμού, είναι από εκείνους τους αθλητές που, όπως περιέγραψε ο Σακίλ Ο'Νιλ τον Τζέρι Γουέστ, είναι 'authoritated'. Σαν από συνταγματάρχες και πάνω στο στρατό, ένα πράγμα. Το αξίωμά τους είναι η αύρα τους. Όταν ο Μάικ Τάισον άκουσε το όνομά του σε μία πρόσφατη συνέντευξη, δεν μπόρεσε να κρύψει τον ενθουσιασμό του. "Oh my God, Joe Namath", αναφώνησε, βάζοντας τα χέρια του στο κεφάλι του: "Έχει μία αύρα, την προσωπικότητα. Θυμήσου, έχει κερδίσει μόνο ένα πρωτάθλημα".

Ο Νέιμαθ, quarterback, έχει κατακτήσει το πρωτάθλημα με τους New York Jets, το 1969, όταν νίκησαν 16-7 τους Baltimore Colts στο Super Bowl III. Αυτό ήταν αρκετό για όλους, ώστε να κατατάξουν το γεννημένο στις 31 Μαΐου του 1943 στην Πενσυλβανία αθλητή στην crème de la crème των σπορ. Ο Νέιμαθ, βέβαια, έκανε και μερικές έκτακτες εμφανίσεις σε σόου του Ντιν Μάρτιν, μια και επρόκειτο για θρυλικό γυναικοκατακτητή.

Ενώ στο ταβάνι του πρωταθλητισμού ο αληθινός σεβασμός αφορά μόνο στο μύθο και κάτι λιγότερο δεν μας κάνει, υπάρχουν αθλητές που, καταφέρνοντας να πάρουν ένα συγκεκριμένο τίτλο, καταστάθηκαν απρόσβλητοι στα μάτια του κοινού. Δεν πρόκειται απλώς για συμπάθεια, αλλά για την αποδοχή σε τέτοια εμβέλεια που μοιάζει να είναι ψεύτικη. Θεωρούνται winners, ηγέτες περιωπής, ουσιαστικά είναι άθικτοι.

Η κατηγορία αυτών των αθλητών έχει επίλεκτα μέλη και, πλην του Νέιμαθ, κάποια εξ αυτών θα μπορούσαν να είναι τα εξής:

Ντιρκ Νοβίτσκι

Η αληθινή αιτία για το κείμενο. Ο Γερμανός έχει πάρει ένα πρωτάθλημα με τους Ντάλας Μάβερικς, το 2011, σε μόλις δύο παρουσίες σε τελικούς ΝΒΑ. Ασφαλώς γίνεται αντιληπτό το γεγονός ότι πρόκειται για... Γερμανό και ότι νίκησε μία super team, τους Μαϊάμι Χιτ, πριν οι ίδιοι, νομοτελειακά, βρεθούν στην κορυφή. Σε αυτό το πρωτάθλημα έχει δοθεί αξία που ξεπερνά τα αθλητικά στάνταρ και πλέει στο κρουαζιερόπλοιο της λογοτεχνικής αφήγησης.

Τις προάλλες, ο Νοβίτσκι πήγε για να παίξει το πιθανότατα τελευταίο παιχνίδι του στο Madison Square Garden και το πανδαιμόνιο που επικράτησε συγκρίνεται μόνο με το τελευταίο παιχνίδι του Κόμπε Μπράιαντ απέναντι στους Νικς. Ο Νοβίτσκι σκόραρε 14 πόντους και κάθε καλάθι του πανηγυριζόταν με τόση ειλικρίνεια, που ξέφευγε από τα όρια του σεβασμού και αναγόταν σε συναισθηματική προσήλωση. Φεύγοντας, μάλιστα, οι Μάβερικς κατάφεραν να πάρουν τον, τραυματία μεν αλλά, franchise player των Νικς, δηλαδή τον Κρίσταπς Πορζίνγκις, που όταν ξεκίνησε να πετυχαίνει στο ΝΒΑ θεωρήθηκε αυτοδικαίως διάδοχος του Νοβίτσκι.

Γκόραν Ιβανίσεβιτς

Ο Κροάτης τενίστας ήταν ένας εξαιρετικός σέρβερ και γι’ αυτό έπαιξε τέσσερις τελικούς στο Γουίμπλεντον. Κι αν στους τρεις πρώτους δεν βρήκε τον τρόπο να νικήσει τους Πιτ Σάμπρας και Άντρε Άγκασι, στον τέταρτο έραψε με τα χρώματα της κροατικής σημαίας το κληροδότημά του. Η κατάκτηση του Γουίμπλεντον του 2001 ήταν υπεράνω πάσης φαντασίας και ο Ιβανίσεβιτς παραμένει ο μόνος wild-carded στην Ιστορία που έχει κατακτήσει το συγκεκριμένο Major. Το αφιέρωσε, δε, το μοναδικό του Major, στον Ντράζεν Πέτροβιτς, 8 χρόνια μετά το θάνατό του, κι έκλαψαν και οι λιβελούλες στο Ζάγκρεμπ.

Νίκος Λυμπερόπουλος

ΟΚ, μπορεί, επειδή πρόκειται για εν οίκω, να βρει αντιρρήσεις, όμως η αλήθεια είναι πως πρόκειται για έναν από τους πιο κλασάτους και ικανούς Έλληνες ποδοσφαιριστές, ο οποίος πανηγύρισε όλο κι όλο έναν τίτλο. Ο Λύμπε έφυγε από τον Παναθηναϊκό το 2003 και το 2004 οι 'πράσινοι' πήραν τον τίτλο, δεν ήταν στην αποστολή της εθνικής ομάδας στο Euro 2004 και γενικότερα δεν κατάφερε να πανηγυρίσει ένα πρωτάθλημα. Κατέκτησε μόνο το Κύπελλο Ελλάδας το 2011 με την ΑΕΚ και αποσύρθηκε ένα χρόνο μετά. Πάντως, πανηγύρισε το περυσινό πρωτάθλημα, ως τεχνικός διευθυντής της 'Ένωσης'.

Τζέρι Γουέστ

Είναι το λόγκο του ΝΒΑ, από τις πλέον σεβάσμιες προσωπικότητες στην ιστορία του μπάσκετ, ένας τύπος που οι νεότεροι υπερπαίκτες του σπορ τον σέβονται όσο δεν πήγαινε και έπαιξε και έχασε σε 7 τελικούς με τους Μπόστον Σέλτικς, πριν πάρει το μόνο πρωτάθλημά του με τη φανέλα των Λος Άντζελες Λέικερς το 1972, δηλαδή μία χρονιά αφού ο Έλτζιν Μπέιλορ αποχώρησε, χωρίς να έχει κατακτήσει πρωτάθλημα.

Βεβαίως, ο Γουέστ έχει πάρει μαζεμένα τα πρωταθλήματα... αργότερα, φτιάχνοντας της ομάδες των Λος Άντζελες Λέικερς στις αρχές του μιλένιουμ και των Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς από το 2014 και έπειτα. Ο Σακίλ Ο’ Νιλ περιέγραφε πώς προετοιμαζόταν για να πάει στο γραφείο του Γουέστ όταν τον φώναζε, λέγοντας ότι "πήγαινα στο γραφείο και ήξερα ότι δεν έπρεπε να βλέπω πώς μου έλεγε κάτι, αλλά τι μου έλεγε". Ουσιαστικά, ο Γουέστ ήταν ο μόνος που μπορούσε να τον κατσαδιάζει και κάθε συζήτηση τελείωνε με ένα "ναι, κύριε, έχετε δίκιο κύριε".

Γκαμπριέλ Ομάρ Μπατιστούτα

Λογίζεται ακόμα ως ένας από τους κορυφαίους στράικερ όλων των εποχών, όμως στην Ιταλία, στην οποία έγραψε τη δική του ένδοξη ιστορία, δεν κατάφερε παρά να πάρει ένα πρωτάθλημα: αυτό της σεζόν 2000-01, φορώντας τη φανέλα της Ρόμα και όχι της ομάδας που αγάπησε και τον αγάπησε περισσότερο ακόμα και από τον Ρομπέρτο Μπάτζιο, δηλαδή της Φιορεντίνα. Για το δίκαιο της υπόθεσης, πήρε ένα Κύπελλο με τη Φιορεντίνα το 1995-96 και το Supercoppa εκείνης της χρονιάς, αλλά και το Supercoppa του 2001 με τη Ρόμα, όμως αυτό το πρωτάθλημα μοιάζει σαν να είναι ο μοναδικός τίτλος που έχει πάρει, κυρίως διότι διόρθωσε εν τη γενέσει της ό,τι θα ήταν μία ιστορική αδικία.

Ο Αργεντίνος είναι στη λίστα με βάση την ευρωπαϊκή του συγκομιδή, καθώς έχει κατακτήσει δύο πρωταθλήματα Αργεντινής και δύο Κόπα Αμέρικα.

Νίκος Σαμαράς

Η συναισθηματική φόρτιση γίνεται ελαφρώς πιο έντονη, αν υπολογιστεί ότι δεν είναι στη ζωή από τις 4 Ιανουαρίου του 2013, όμως πρόκειται για ένα μύθο του ελληνικού βόλεϊ, ο οποίος έχει πάρει μόνο ένα Κύπελλο, το 2000 με τον Ηρακλή. Οι ελαφρώς πιο παλιοί θυμούνται, βέβαια, το σπουδαιότερο κατόρθωμά του, τις εντυπωσιακές εμφανίσεις στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα βόλεϊ του 1994, που έγινε στην Αθήνα και στο οποίο η Εθνική νίκησε τη Ρωσία, στο πιο λαμπερό βράδυ της, και κατέκτησε την έκτη θέση, την πιο σπουδαία που έχει πάρει στη διοργάνωση. Ο Σαμαράς, ένας μποέμ τύπος, θεωρείται από τους κορυφαίους ακραίους που έχουν δει τα τάραφλεξ στη χώρα, ενώ η παρουσία του κατέστησε εγχώρια δύναμη την Ορεστιάδα και αξέχαστα τα μεσημέρια του Σαββάτου στον ελληνικό Βορρά.

Κεν Νόρτον

Ένας από τους υπέροχους πυγμάχους βαρέων βαρών, ο Κεν Νόρτον ουσιαστικά δεν κατέκτησε ποτέ τον τίτλο. Μπορεί να νίκησε τον Μοχάμεντ Αλί, αλλά όταν το έκανε τον παγκόσμιο τίτλο κατείχε ο Τζορτζ Φόρμαν, από τον οποίο αργότερα έχασε. Η πλάκα είναι ότι ο Κεν Νόρτον πήρε... ερήμην του έναν παγκόσμιο τίτλο. Στον αγώνα για να γίνει διεκδικητής της ζώνης του WBC νίκησε τον Τζίμι Γιανγκ και η Ομοσπονδία του έδωσε τον τίτλο όταν ο Λίον Σπινκς, που τον κατείχε, προτίμησε να τον παραβλέψει και να παίξει ένα ριμάτς με τον Μοχάμεντ Αλί. Τεχνικά, ο Νόρτον μπορεί να εισαχθεί στη συγκεκριμένη κατηγορία.

Φράνκι Φρέντερικς

Ο πιο γνωστός πολίτης της Ναμίμπια έχει πάρει, στη μακρόχρονη καριέρα του στις μεγάλες διοργανώσεις του ανοιχτού στίβου, μόνο ένα χρυσό μετάλλιο: Στη Στουτγάρδη, το 1993, στα 200μ. Ο Φρέντερικς ήταν ένας από τους πιο σταθερούς σπρίντερ όλων των εποχών και έχει εφτά ασημένια μετάλλια σε ισάριθμες κούρσες σε Ολυμπιακούς Αγώνες και Παγκόσμια Πρωταθλήματα.

Γιανίκ Νοά

Μία από τις εμβληματικές φυσιογνωμίες του γαλλικού αθλητισμού, πατέρας του Γιοακίμ Νοά, που κάνει μία μακρά θητεία στο ΝΒΑ η οποία δεν θεωρείται ακριβώς επιτυχημένη, αν αναλογιστεί κάποιος ότι είχε κατακτήσει ως αστέρας του Φλόριντα Στέιτ δύο συνεχόμενα κολεγιακά πρωταθλήματα, το 2005 και το 2006, ο Γιανίκ, που έμοιαζε σαν να βγήκε από το ίδιο καλούπι με τον Μπομπ Μάρλεϊ, έριξε το Παρίσι όταν κατέκτησε το Ρολάν Γκαρός του 1983. Ο Νοά δεν έφτασε καν σε άλλο τελικό μονού Ανδρών στο τένις, αν και έπαιξε ακόμα μόνο έναν ημιτελικό, στο Αυστραλιανό Όπεν του 1990. Ο Νοά είναι μία σπουδαία καλτ φυσιογνωμία, που ακόμα προκαλεί συγκίνηση στους Γάλλους, πόσω μάλλον στους φίλους του τένις που και τώρα μπορούν να τον παρακολουθήσουν στα κορτ, όταν παίζει στα τουρνουά των βετεράνων.

Σέζαρ Σιέλο Φίλιο

Άλλη μία μίνι παράβαση, απλώς για να χωρέσει κι ένας κολυμβητής στην κατηγορία. Ο Βραζιλιάνος σπρίντερ Σέζαρ Σιέλο Φίλιο έχει κατακτήσει έξι χρυσά μετάλλια σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα πενηντάρας πισίνας, αλλά μόνο ένα ολυμπιακό χρυσό, το οποίο, ωστόσο, είναι αξιομνημόνευτο για τη συναισθηματική έκρηξη του και τα δάκρυα, κατευθείαν από τις βραζιλιάνικες παραλίες. Ο Φίλιο είχε πάρει το χρυσό στα 50μ. στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, το 2008, μία αξέχαστη στιγμή σε όσους την παρακολούθησαν. Έχει επίσης ένα ασημένιο, στα 100μ. εκείνης της διοργάνωσης, ενώ πήρε το ασημένιο στα 50μ. της διοργάνωσης του Λονδίνου, 4 χρόνια αργότερα. Λογίζεται στην αφρόκρεμα των σπρίντερ της κολύμβησης.

Στην ίδια κατηγορία μπαίνει και ο Μίλοραντ Τσάβιτς, ο Σέρβος κολυμβητής που συμμετείχε και ίσως αδικήθηκε ίσως όχι σε μία από τις πιο σημαντικές κούρσες όλων των εποχών, τα 100μ. πεταλούδα του Πεκίνου, όταν ο Μάικλ Φελπς χρίστηκε νικητής με τη διαφορά ενός εκατοστού του δευτερολέπτου και πήρε το έβδομο χρυσό μετάλλιο, για να σπάσει μία μέρα αργότερα το ρεκόρ του Μαρκ Σπιτς στη μεικτή ομαδική. Ο Τσάβιτς δεν έχει χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο, αλλά έχει ένα στο Παγκόσμιο της Ρώμης το 2009, στα 50μ. πεταλούδα, και δύο σε Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα 50άρας πισίνας, το 2008 στα 50μ. πεταλούδα στο Αϊντχόφεν και το 2012 στα 100μ. πεταλούδα στο Ντέμπρετσεν.

(φωτογραφίες: AP Images, Eurokinissi)