Τότεναμ-Λίβερπουλ: Όσα δεν έδειξαν οι κάμερες

Ο τελικός του Champions League μεταξύ Τότεναμ και Λίβερπουλ που έστεψε πρωταθλήτρια Ευρώπης για 6η φορά στην ιστορία της την ομάδα του Γίργκεν Κλοπ ανήκει στο παρελθόν.

Το 2-0 προσφέρεται για ορισμένα αγωνιστικά συμπεράσματα, αλλά και για μερικές ακόμα σημειώσεις, όπως θα τις κατέγραφε ένας φίλαθλος που παρακολουθούσε τον τελικό από ένα μπαρ.

• Ο ραμμένος πετεινός στην αριστερή πλευρά του σακακιού του Μαουρίτσιο Ποτσετίνο ήταν θεαματικός. Ο Γίργκεν Κλοπ επέμεινε στο γκρίζο φούτερ και το καπέλο, το οποίο πραγματικά δεν χρειάζεται, διότι έχει πλούσια ξανθά μαλλιά και στη Μαδρίτη είχε στις 21:30 περίπου 30 βαθμούς Κελσίου.

• Ωστόσο, υπήρχε ένα προβληματάκι με το πουκάμισο του Αργεντινού, αφού ένιωθες ότι έκανε μία επιπλέον δίπλα στο παντελόνι, κάτι που ίσως δεν έπρεπε να συμβαίνει, αν υποτεθεί ότι το κοστούμι ήταν sur mesure. Ίσως η ζώνη δεν ήταν τόσο σφιχτή όσο έπρεπε, κάτι που αν και στυλιστικά επιτρέπεται, αφού η ζώνη αποτελεί αξεσουάρ, στο αισθητικό κομμάτι ίσως ολισθαίνει.
• Απορείς, πάντως, για ποιον λόγο συμβαίνει αυτό, αφού ο Ποτσετίνο θα μπορούσε να έχει γεννηθεί όριος και ανέκφραστος. Στο τσακίρ συγκινισιακό κέφι του, μετά από τη λήξη του 2ου ημιτελικού με τον Άγιαξ, το πρόσωπό του σμίχτηκε, για να πέσει στο έδαφος, σε μία ούτως ή άλλως slow motion κίνηση τόσο αργή, που αν την έδειχνε σε slo-mo το National Geographic, θα μπορούσε να αποτελεί την πρώτη σκηνή από έργο του Μάρτιν Σκορσέζε.
• Τα βουρκωμένα μάτια του Φερνάντο Γιορέντε και του Αλμπέρτο Μορένο, όταν στην οθόνη του 'Wanda Metropolitano' εμφανίστηκε η μορφή του Χοσέ Αντόνιο Ρέγες. Αν ο ποδοσφαιρικός κόσμος λυπήθηκε για τη φριχτή απώλεια, δύο ποδοσφαιριστές που έπρεπε να μπουν στο γήπεδο με το νου απολύτως συγκεντρωμένο στο παιχνίδι, έπρεπε να διαπραγματευτούν μία τραγική απώλεια ενός πολύ οικείου τους προσώπου.

• Οι Άγγλοι, αντί για ενός λεπτού σιγή, έχουν ενός λεπτού χειροκρότημα για κάποιον που πεθαίνει νέος. Αν για τη χρήση του χειροκροτήματος υπάρχει αμφιβολία, κατά πόσον χρησιμοποιείται εθιμοτυπικά ή κατά το πρωτόκολλο και παρά την ανθρώπινη βούληση, η απάντηση σε αυτήν την περίπτωση είναι απολύτως πειστική.
• Ο Μουσά Σισοκό έκανε δύο φορές χέρι στη φάση του πέναλτι, αν μετράει καθόλου αυτή η φράση.
• Μπήκε η κοπελιά μέσα στον αγωνιστικό χώρο και κατευθείαν την έβγαλαν. Ώρα ήταν να μπει και ένα κορίτσι στο γήπεδο.

• Θα πεθάνω και δεν θα μάθω σε ποια θέση έπαιζε ο Τζόρνταν Χέντερσον στο 1ο ημίχρονο του τελικού. Ήταν δεξιός μπακ, με κάτι από αμυντικό χαφ, για να μπορεί να ανεβαίνει ο Τρεντ Αλεξάντερ Άρνολντ; Και γιατί βρισκόταν... παντού; Ο Μπιλ Σάνκλι θα έπρεπε να είναι πολύ περήφανος. Στο μυαλό του δεν είναι παρά το παιδί που θα μπορούσε να έχει μαζέψει από το βενζινάδικο, να του δίνει 50 λίρες την εβδομάδα και να είναι ευγνώμων για πάντα στον προπονητή του.
• Η Τότεναμ, πάντως, έχει ως φυλακτό το 2ο ημίχρονο με τον Άγιαξ. Μπορεί το 65% της κατοχής της να είναι το πιο άχρηστο στην ιστορία του ποδοσφαίρου, αφού αν είναι να γίνει επικίνδυνη αυτό θα συμβεί με μία μπαλιά που θα διανύσει διψήφια φιγούρα σε μέτρα, ωστόσο ακόμα κι αυτό μπορεί να αρκεί.
• Α, ναι, κι όποιος δεν πρόλαβε τις εντεκάδες, γύρω στο 25' έμαθε ότι παίζει κι ο Χάρι Κέιν, όταν πήρε μία πάσα κοντά στο κέντρο, στο μισό που αμυνόταν η Τότεναμ. Και την έδωσε.
• Ουσιαστικά πρέπει να μας νοιάζει για ποιον λόγο ο Σαλάχ έκανε αυτήν την γκριμάτσα με τα δάχτυλα στα μάγουλα και τη γλώσσα έξω.

• Το ότι η ιστορία του Άντι Ρόμπερτσον δεν έχει γίνει ήδη ταινία, είναι ντροπή όλων μας.
• Ο Ποτσετίνο έβγαλε το σακάκι και κάθισε στον πάγκο. Good job, τμήμα μάρκετινγκ της Τότεναμ;
• Έχουν περάσει 32 λεπτά στο 2ο ημίχρονο και δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που πέρασαν 32 λεπτά τόσο γρήγορα σε ματς.
• Στο πλασέ του Ντέλε Άλι ακούστηκαν βογκητά στο μπαρ, σαν να ήταν άτυχος που το σκαφτό του ήταν πιο αργό από τις αποφάσεις τροχονόμου στην Κηφισίας.
• Αν ήταν ο Λόρις Κάριους, στην απόκρουση στο σουτ του Χέουνγκ Μιν Σον, θα έβαζε ανάποδα φάλτσα. Έδωσαν το καλοκαίρι 70.000.000 ευρώ, γιατί τόσα ήταν η διαφορά από τη συμμετοχή στον τελικό ως το τρόπαιο με τα μεγάλα 'αυτιά'.

• Φτάσαμε στο σημείο που η Τότεναμ βιάζεται και στο βλέμμα του Λούκας Μόουρα μπορουμε να ανιχνεύσουμε ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει. Σεβασμός στον Μόουρα. Έχει πάντα δίκιο.
• Κι επιτέλους, μετά από την απόκρουση του Άλισον στο φάουλ του Κρίστιαν Έρικσεν, ο Ποτσετίνο τεντώνει το πουκάμισό του για να μπει μέσα στο παντελόνι.
• Μπήκαμε στα τελευταία 5 λεπτά και συνεχίζω να αναρωτιέμαι για ποιον λόγο ο Σαλάχ βρίσκεται στο ημικύκλιο της μεγάλης περιοχής στα κόρνερ της Λίβερπουλ.
• Κοιτάξτε: ο Ντιβόκ Οριγκί είναι μύθος. Είναι η απόδειξη ότι το να έχεις για ίνδαλμα κάποιον που δεν είναι της πρώτης κλίμακας δεν σημαίνει ότι είναι λάθος. Ο Οριγκί έχει βάλει το γκολ με την Έβερτον και τα δύο γκολ με την Μπαρτσελόνα. Και δεν είναι στόχος η προβοκάτσια, αλλά όταν ο Βέλγος βρίσκεται στο γήπεδο, μοιάζει με φίλος της τύχης. Στο 'Άνφιλντ' έχουν περάσει πανό αποθέωσης για τον Ράφα Μπενίτεθ και τον Ζεράρ Ουγέ, έχουν αγαπήσει τον Ίγκορ Μπίστσαν και τον Άντι Κάρολ ακόμα, τουλάχιστον ο Οριγκί έχει βάλει μερικά από τα σπουδαιότερα γκολ στην ιστορία του συλλόγου. Το διαγώνιο σουτ του, εν τω μεταξύ, είναι τέλειο, από το εγχειρίδιο. Ο πρώτος σκόρερ του Euro 2020 σφραγίζει το 6ο τρόπαιο της Λίβερπουλ.

• Αντί επιλόγου: ο τελικός ήταν σχετικά βαρετός, με βάση ό,τι αναμενόταν, αλλά με 3 εβδομάδες απόσταση από την τελευταία αγωνιστική της Premier League, το λάθος βρισκόταν στις προσδοκίες. Ήταν τέτοια η αγωνιστική φύση του τελικού, που το συναίσθημα, λόγω της έλλειψης δράματος μέσα από την κοινή λογική, αναδεικνύεται μόνο μέσα από την προσωπική θυσία, τις απεριόριστες ώρες προετοιμασίας και, ταυτοχρόνως, ελπίδας.
• Έτσι όπως έγινε, θα μπορούσε να είναι ο τελικός του ευρωπαϊκού Super Cup, απλώς με λιγότερο φορμαρισμένες ομάδες. Ο τρόπος που η Λίβερπουλ αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης προσφέρει στους αριθμούς και όχι στο κάρμα της, που η πληρότητά του απλώθηκε στον δεύτερο ημιτελικό. Ήταν ένα εντυπωσιακό Champions League, απλώς ο τελικός, χωρίς να αδικούνται οι άνθρωποι που βρέθηκαν στη Μαδρίτη και πέρασαν τη διαφορετική αγωνία που πάντα περνούν εκείνοι που δια ζώσης παρακολουθούν τα γεγονότα, δεν θα καταστεί αξιομνημόνευτος, αλλά ιστορία για την παρέα.
• Όταν, όμως, ο Ίαν Ρας τοποθετεί το τρόπαιο στη θέση του και ο Τζόρνταν Χέντερσον το παίρνει και τρέχοντας με μικρά βηματάκια, λες και η κομψότητα δεν του κάνει τη χάρη να τον επισκεφθεί ακόμα και στην ευτυχέστερη στιγμή της ζωής του, το σηκώνει (πρώτος τίτλος της ομάδας μετά από το League Cup του 2012), μπορείς να αντιληφθείς ότι η ευτυχία βρίσκεται στην προετοιμασία του Ιούλη, στο δίχτυ που έχει απλώσει ο οργανισμός στους παίκτες, όποιος κι αν είναι, για να τους πείσει ότι σε αυτό το σημείο του αγγλικού βορρά υπάρχει μία παραμυθούπουλη που όλα γίνονται. Και, διάολε, όλα γίνονται.
• Και μπορείτε να φανταστείτε γιατί κλαίει ο Μόουρα; Διότι μάλλον θεώρησε ότι είναι το παιδί της μοίρας, με βάση το χατ τρικ του Άμστερνταμ. Αλλά παιδί της μοίρας είναι μόνο η μπάλα. Και αυτό που η μπάλα δείχνει είναι ότι όλα είναι καινούργια. Ποτέ δεν συμβαίνει κάτι που έχει γίνει πριν. Κι ας καμωνόμαστε ότι ξέρουμε.