Τότεναμ-Άγιαξ: Κυνήγι χιμαιρών απέναντι στο ανώτερο στοιχείο

Ο Άγιαξ παραμένει, όπως αποδείχθηκε το βράδυ της Τρίτης στο 'Tottenham Hotspur Stadium', τα πιο σπαρταριστά νέα στο ποδόσφαιρο σήμερα. Η αδιάλειπτη κατά κράτος νίκη σε τρίτο εκτός έδρας ματς, απέναντι σε μία ομάδα που δεν είναι το φόβητρο που αποτελούσαν η Ρεάλ Μαδρίτης και η Γιουβέντους, αλλά που πάντως το γήπεδό της είναι το ισχυρό χαρτί, έδειξε ότι αυτό το ανώτερο σπορ που παίζουν τα παιδιά του Έρικ Τεν Χαχ ήταν που οι Λονδρέζοι δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν.

Κυρίως, όμως, δεν ήταν ικανοί να παλέψουν απέναντι στην αίσθηση της ανωτερότητας.

Οι μεγάλες ποδοσφαιρικές ομάδες παρουσιάζουν στα παιχνίδια τους το ανώτερο στοιχείο που τις κάνει ακαταμάχητες τις περιόδους που είναι δυνατές. Μόνο που, αν προσπαθήσεις να θυμηθείς πώς αποδίδουν την ισχύ τους μέσα στο γήπεδο, με αντιπάλους που επιχειρούν να ξεκλέψουν κάτι από εκείνες, αντιλαμβάνεσαι ότι ο παρονομαστής σε σχέση με αυτόν τον Άγιαξ είναι κατά τι διαφορετικός.

Για να ξεκαθαριστούν τα προτερήματά τους συγκριτικά με τους αντιπάλους τους, που καθίστανται έτοιμοι για μάχη, η επιθετικότητά τους γίνεται ορμητική, πρέπει να αποδοθεί σε γκολ και να δώσει ένα πειστικό προβάδισμα. Παίζουν σ' ένα ρυθμό που δεν αφήνει ερωτηματικά και δεν δημιουργεί ελπίδες, από την αρχή είναι καταιγιστικές και τα σημεία που μετατρέπονται στην εικόνα που μαγνητίζει το θεατή είναι ευανάγνωστα.

Θα αναρωτηθεί ο αναγνώστης πότε πρόλαβε ο Άγιαξ να γίνει μεγάλη ομάδα. Είναι πιθανόν η Ιστορία, για να μην αδικήσει την επανάληψή της και αναγνωρίζοντας ότι στο εγγύς μέλλον τουλάχιστον 6 από τους βασικούς ποδοσφαιριστές θα φέρουν πάνω από μισό δισεκατομμύριο ευρώ στα ταμεία, να συνέπτυξε την τριετία του πρώτου και πιο διάσημου Άγιαξ, από το 1970 έως το 1973. Υπό την έννοια ότι, αν το 4-1 στη Μαδρίτη επί της Ρεάλ έμοιαζε με ένα τυπικό εντός έδρας παιχνίδι της ομάδας του Ρίνους Μίχελς την πρώτη χρονιά, αυτό το 0-1 στο Λονδίνο ήταν μία κλασική εκτός έδρας αναμέτρηση όλης της τριετίας, ή ακόμα και ο τελικός του Βελιγραδίου το 1973, όταν ο Άγιαξ προηγήθηκε με το γκολ του υπέροχου Τζόνι, την πρώτη δική του χρονιά στην ομάδα, από το 5’, της Γιουβέντους και δεν τέθηκε καν ζήτημα αμφισβήτησης του αποτελέσματος.

Ασφαλώς σε τούτη την προσέγγιση ελλοχεύουν στοιχεία υπερβολής. Μετά το γκολ του Ντόνι φαν ντερ Μπέεκ, μία ξεπατικωτούρα με εκείνο που σημείωσε για να ισοφαρίσει τη Γιουβέντους στο Τορίνο στο δεύτερο προημιτελικό, ο Άγιαξ δεν άραξε περιμένοντας να παραδοθεί η άνευ Σον Τότεναμ.

Αντιθέτως, ήταν εκείνος που του ήταν πιο εύκολο να κάνει ευκαιρίες, αυτός που πλησίασε, αργότερα, προς το τέλος του παιχνιδιού, περισσότερο στο γκολ, με το δοκάρι του Νταβίντ Νερές, εκείνος που όταν περνούσε τη μεσαία γραμμή, συνήθως σε καταστάσεις transition, προκαλούσε τέτοιο τρόμο με αποτέλεσμα οι Άγγλοι σχολιαστές να συμφωνούν από... ημίχρονο ότι το σκορ ήταν κολακευτικό για τη γηπεδούχο. Κι αυτό, χωρίς ο Άγιαξ να κάνει κλασικές στιγμές.

Όμως, η ομοιότητα έγκειται στην αίσθηση πως αν τώρα, που διαβάζεται ακριβώς αυτό το σημείο του κειμένου, οι ομάδες συνέχιζαν να παίζουν στον αγωνιστικό χώρο, το προβάδισμα δεν θα είχε αλλάξει. Ακόμα και παρά τις καλές ευκαιρίες μίας πολύ φιλότιμης ομάδες, ένιωθες πως το κυνήγι χιμαιρών ήταν το αγαπημένο σπορ των παικτών του Μαουρίσιο Ποτσετίνο.

Δεν θα έκανε κάποιος λάθος, αν σκεφτόταν ότι οι παίκτες του Άγιαξ πρέπει να ήταν πολύ ενοχλητικοί για τους αντίστοιχους της Τότεναμ. Κι αυτό δεν αφορά μόνο στις παραβάσεις. Δηλαδή στο ότι ανάγκαζαν τους αντιπάλους τους να υποπίπτουν σε φάουλ κυρίως επειδή πήγαιναν πρώτοι σε κάθε μπάλα ή επειδή οι πάσες ήταν σχεδόν πάντα μερικά εκατοστά του δευτερολέπτου πιο γρήγορες από εκείνες που οι αμυνόμενοι περίμεναν, με αποτέλεσμα τα πόδια τους να πέφτουν σε άλλα πόδια, λες και επρόκειτο για την πλήρως αποτυχημένη πρόβα μίας ανολοκλήρωτης χορογραφίας.

Δεν αφορά καν στη δική τους αμυντική προσήλωση, την ικανότητα να βάζουν τα πόδια τους πάνω στην μπάλα χωρίς να δίνουν φάουλ ενώ ήταν στην κατοχή παικτών που λογίζεται ότι έχουν γρήγορα αντανακλαστικά.

(στο 1:07, οι δημοσιογράφοι του Contra.gr αναλύουν το αν ο Άγιαξ είναι η καλύτερη ομάδα του φετινού Champions League)

Αλλά και στην τρομακτική διαφορά στην άνεση, που υπενθύμιζε την πραγματικότητα. Που σε έκανε να αναρωτιέσαι αν κάποιος από τους ποδοσφαιριστές της ολλανδικής ομάδας όντως ίδρωσε στο παιχνίδι. Δεν είναι εύκολο να αντιμετωπίσεις κάποιον που δεν δείχνει τις αδυναμίες του.

Κι όλα αυτά, με τα ατομικά στοιχεία ανάγλυφα στον αγωνιστικό χώρο. Τις εκλάμψεις του Νέρες από το πώς παιζόταν το ποδόσφαιρο με τους παλιούς καλούς εξτρέμ. Τη μίνι κατάχρηση της μπάλας από τον Ζίγιες, τον πιο... ζαβολιάρη από όλα τα μειράκια του Τεν Χαχ. Τις... λιτμανένιες θέσεις του διορατικού Ντε Μπέεκ στην περιοχή.

Ο συγκεκριμένος Άγιαξ συμβολίζει την ολλανδική Δημοκρατία του 17ου αιώνα και είναι το ολλανδικό αρχέτυπο στην τέχνη. Κι αν δεν είναι ολλανδικό το στοιχείο μέσα στην ομάδα, ο Μπαρούχ Σπινόζα ήταν παιδί μεταναστών από την Πορτογαλία στο Άμστερνταμ και λογίζεται Ολλανδός. Η φιλοσοφία της διαμερισματοποίησης συναντά την αρτιότητα της καλλιτεχνίας κι αυτό συμβαίνει, όπως πάντα με τους Ολλανδούς, χωρίς να αναδεικνύεται μακιαβελική ανάγκη.

Εν κατακλείδι, η Τότεναμ πήρε το καλύτερο δυνατόν από αυτό το παιχνίδι, διατηρεί τις αμυδρές ελπίδες της για τη ρεβάνς του Άμστερνταμ, την Τετάρτη 8 Μαΐου, μόνο που δεν φαίνεται εφικτό. Από την άλλη, η αριθμητική δεν αφήνει περιθώριο αμφισβήτησης: ο Άγιαξ δεν είναι πιο δυνατός στην έδρα του από ό,τι εκτός και το 0-1 είναι ένα σκορ που αφήνει ελπίδες, αν αναλογιστεί κάποιος πως στα διπλά παιχνίδια ο 'Αίαντας' δεν έχει νικήσει ακόμα σε εντός έδρας ματς, έχοντας μία ήττα και μία ισοπαλία.

Κεντρική φωτογραφία: AP Photo/Kirsty Wigglesworth