Το οπαδιλίκι του Βράνιες δεν νικά την τιμιότητα του Τσιγκρίνσκι

Δύο ξένοι σε μια διαφορετική από τον τόπο τους πόλη, υπό κοινή επαγγελματική σκέπη και με την ίδια ιδιότητα. Συμπαίκτες, δίδυμο εντός του γηπέδου, εξαιρετικής συνέπειας, πιστότητας και απόδοσης. Πρωταγωνιστές στην κατάκτηση ενός πρωταθλήματος (2018) έπειτα από 24 χρόνια φαγούρας, σημαιοφόροι στην επίτευξη ενός σπουδαίου ευρωπαϊκού αήττητου (11 σερί ματς, την ίδια χρονιά), τόσο ταιριαστοί εντός των γηπέδων. Μα και τόσο διαφορετικοί έξω από αυτά.

Η αγωνιστική προσφορά τους στην ΑΕΚ είναι αναγνωρισμένη και θα ταξιδεύει μαζί της στο πέρασμα των δεκαετιών και των αιώνων. Προφανώς και ήταν το κορυφαίο δίδυμο ξένων στόπερ στην ιστορία της ομάδας. Η διαφορά τους έγκειται στο εξής: ο ένας (Ντμιτρό Τσιγκρίνσκι) ήταν και συνεχίζει να είναι μία κολώνα ανιδιοτέλειας και εμπιστοσύνης, ενώ ο άλλος ένας χαρακτήρας που σε πολλές περιπτώσεις έβαλε τον εαυτό του πάνω από το σύνολο, δημιουργώντας προβλήματα. Γνώριζε όμως και πώς να περνάει καλύτερα τη “μπογιά” του στις οπαδικές μάζες.

Είναι ομολογουμένως μια στενάχωρη πραγματικότητα. Να πλημμυρίζονται δηλαδή τα social media από υποστηρικτικές (κυρίως από άτομα νεαρής ηλικίας) προς τον Βράνιες τοποθετήσεις, σε στιγμές που έκανε “κοπάνα”, λειτουργώντας τελείως ατομικά και αδιαφορώντας για τους συμπαίκτες του και την ομάδα, αφήνοντας την ΑΕΚ ξεκρέμαστη στην πιο κρίσιμη καμπή των υποχρεώσεών της κι ενώ θα μπορούσε να τη βοηθήσει σε 3 πολύ κομβικά ματς.

Για να αντιληφθεί κάποιος πόσο ατομικά και αδιάφορα φέρθηκε, σημειώνω ότι δεν μπήκε καν στη διαδικασία να πει ένα “γεια και καλή επιτυχία” στους συμπαίκτες. Έφυγε στα κρυφά, αδιαφορώντας για όσα αφήνει πίσω του. Κι όμως, τον συγκεκριμένο άνθρωπο, η ομάδα που ευαγγελίζεται τη διαφορετικότητα, τον έχει κατ’ εξακολούθηση ευνοήσει αντί άλλων που είδαν την πλάτη της, δίχως να το αξίζουν. Εδώ που τα λέμε πάντως, στα αποδυτήρια δεν τα έβαψαν και μαύρα που τον έχασαν από συμπαίκτη. Τουλάχιστον το 90% της παρέας, δεν ένιωσε κάποια έκπληξη. Ούτε και στεναχώρια.

Το αληθινό παράδειγμα διαφορετικότητας, είναι ο Τσιγκρίνσκι

Ο Ουκρανός κεντρικός αμυντικός είναι το εντελώς αντίθετο άκρο. Στα χρόνια που βρίσκεται στην ΑΕΚ, αποτελεί τον φάρο σωστής συμπεριφοράς, επαγγελματισμού, παραδειγματισμού προς τους νεότερους. Στα όρια εξάντλησης της ευσυνειδησίας, αν κάποιος σκεφτεί ότι υπήρξε η στιγμή που αρνήθηκε νέο συμβόλαιο, ενώ είχε σπάσει το χέρι του. “Αφήστε να γυρίσω να παίξω κι αν με θέλετε ακόμα, τότε το ξανασυζητάμε”, είπε στους ανθρώπους της ομάδας. Ο Τσιγκρίνσκι δεν θέλει ελεημοσύνες.

Περί άσχημων δράσεων στα αποδυτήρια ή εκτός αυτών, ουδέποτε ακούστηκε το παραμικρό, ούτε είναι κάτι που θα συμβεί στο μέλλον. Δεν την κοπάνησε με σκοπό να πιέσει για τη μεταγραφή του σε άλλη ομάδα, δεν έκανε τα αποδυτήρια άνω-κάτω πριν από ντέρμπι, δεν την έπεσε σε συμπαίκτες και προπονητές. Γι’ αυτό αν έρθει ποτέ η στιγμή της αποχώρησης, θα έχει και το θάρρος να μπει στα αποδυτήρια λέγοντας “αντίο”. Όλοι θα τον αγκαλιάσουν, όλοι θα στεναχωρηθούν.

Επίσης, δεν θα φορέσει μπλουζάκια οργανωμένων κλαμπ για να το παίξει οπαδός. Η πραγματική αγάπη και αφοσίωση αποδεικνύονται στα δύσκολα, όταν η ομάδα σε έχει πραγματικά ανάγκη. Όπως συμβαίνει τώρα. Ο ένας φυγομάχησε για να κάνει ιστορίες στη Βοσνία και ο άλλος ανανέωσε με την ομάδα για επιπλέον έναν μήνα, επειδή το θεώρησε αυτονόητο και παρά το γεγονός ότι είναι ξεκρέμαστος για την επόμενη σεζόν, αφού συμβόλαιο γι’ αυτήν δεν έχει πάρει ακόμα. Ούτε αυτό είναι βέβαιο ότι θα συμβεί.

Οι επιλογές είναι μια προσωπική υπόθεση. Διαλέγεις και παίρνεις ποιον θέλεις να εξυμνείς. Εκείνον που είναι του “φαίνεσθαι” και των εντυπώσεων, όμως στη δύσκολη θα σου την κάνει ή αυτόν που θα κοιτάξει να σου δείξει με τη συμπεριφορά και τη στάση του, δίχως να το φωνάζει ή να το “πουλάει”, ότι είναι εκεί για σένα, όταν αληθινά τον χρειάζεσαι. Το έγραψα και πριν… Διαλέγεις και παίρνεις!