Το δεξί πόδι και το (υψωμένο) μεσαίο δάχτυλο του Μολό

Επίμονος, εντός εισαγωγικών. Ή εκτός. Την ίδια δύναμη περικλείει η λέξη, αντίστοιχη ισχύ εκπέμπει. Ο Γάλλος Γιοάν Μολό είναι μόλις 30 ετών, γεννηθείς στις 18 Ιουλίου του 1989, για να πάψει να μάχεται. ‘Tenace’ η λέξη που -καθόλου τυχαία- διάλεξε για να αυτοπροσδιοριστεί στην πιο πρόσφατη από τις αναρτήσεις του, ως πολυγραφότατος χρήστης, στο instagram.

Προτού συμφωνήσει με τον Παναθηναϊκό για συμβόλαιο 2 ετών, έχοντας συλλογιστεί τις διαθέσιμες επιλογές του στη Μύκονο. Προτού παίξει στην 11η ομάδα της ποδοσφαιρικής περιπλάνησής του μιας έκτης διαφορετικής χώρας!

Αφετηρία: Μαρτίγκ

Ο Μολό ‘κουβαλά’ μέσα το αίμα του νομάδα, με ρίζες από οικογένεια τσιγγάνων. Μια οικογένεια από την οποία κατάγεται επίσης ο ξάδερφός του Αντρέ-Πιέρ Ζινιάκ, μια οικογένεια που εγκαταστάθηκε στη Μαρτίγκ της Προβηγκίας. Η πόλη των 49.000 κατοίκων, 41 χιλιόμετρα από τη Μασσαλία, ήταν η βάση του γιου ενός ζευγαριού, της Άνγκελε και του Άλμπερτ, που είχε υπό την ιδιοκτησία του ένα μπαρ, το οποίο ο Μολό “είχα ονειρευτεί πως θα αναλάβω“. Ούτως ή άλλως ούτε καλός μαθητής ήταν, “προσπαθώντας να διαβάζω για το χατίρι της μητέρας μου” ούτε το ποδόσφαιρο του άρεσε. Για την ακρίβεια “το σιχαινόμουν αρχικά, εγώ έκανα καράτε και τένις“. Μέχρι τη στιγμή που παρακολούθησε έναν αγώνα της Μαρσέιγ στην τηλεόραση, δίπλα στον πατέρα του και του είπε, κοιτάζοντάς τον, ότι “θέλω να παίξω εκεί“.

Το Pod-όσφαιρο #27 είναι εδώ, με 4 θέματα της επικαιρότητας προς συζήτηση και έναν απρόσκλητο επισκέπτη. Ο Κώστας Γουλής συμμετείχε στην κουβέντα για το αν και εφόσον θα ήταν καλύτερο να πωληθεί, στη συμφέρουσα τιμή, ο Φεντερίκο Μακέντα.

 

Πρώτη στάση: Μασσαλία

“Χάρηκε πολύ τότε και με έγγραψε στις ακαδημίες της Ολιμπίκ“, είχε διηγηθεί σε συνέντευξή του ο Μολό, περιγράφοντας τη στιγμή που πήγε στην πρώτη προπόνησή του. “Ένιωσα αμέσως το πάθος“. Στη Μαρσέιγ έμεινε ως τα 14 του, ανεβαίνοντας σταδιακά τις βαθμίδες των τμημάτων υποδομής. Οι γονείς του υποστηρικτικοί σε κάθε βήμα του, “οι καλύτεροι στον κόσμο“. Διότι “όποτε τελείωνα την προπόνηση ο πατέρας μου αγόραζε γλυκό και μου έλεγε πως αν προπονούμε καλά θα μου αγοράσει ένα Game Boy, ενώ η μητέρα με περίμενε πίσω“.

Δεύτερη στάση: Μονακό

Δεν χρειαζόταν υλικά κίνητρα για να συνεχίσει. Έψαχνε για προκλήσεις, τη μία μετά την άλλη. Νωρίς αντιλήφθηκε πως στη Μαρσέιγ δεν προόδευε αγωνιστικά, αφού “δεν γυμναζόμασταν καλά” και μετά από 7-8 χρόνια έφυγε για την ομάδα της Ομπάν. Όχι για πολύ, καθώς “είχα προτάσεις και προτίμησα να πάω στη Μονακό“. Χωρίς να ξέρει τον ακριβή λόγο. “Όχι για την αίγλη και τη λάμψη, μάλλον γιατί μ’ έκανε να αισθάνομαι καλύτερα“.

Στην ομάδα του Πριγκιπάτου ο Μολό υπέγραψε το πρώτο επαγγελματικό συμβόλαιό του. Χρειάστηκε βέβαια να βρει πρώτα τον εαυτό του. “Όταν είσαι τόσο προστατευμένος από τους γονείς σου και ανακαλύπτεις μόνος σου τον κόσμο, οι επιπλοκές, οι όχι σωστές αντιδράσεις είναι αναπόφευκτες. Έχασα για λίγο το ποδόσφαιρο, μου έλειπαν οι γονείς μου, ήμουν στεναχωρημένος και δυσκολεύουν ν’ απαντήσω σε προβλήματα της ζωής. Μερικά παιδιά ήταν ήδη ώριμα, εγώ όχι“, έχει ομολογήσει.

Επειδή όμως “στη Μονακό υπάρχει ένα από τα καλύτερα προπονητικά κέντρα της Γαλλίας” γρήγορα επανήλθε και άρχισε να ονειρεύεται ξανά. “Θα είμαι πάντα ευγνώμων σ’ αυτούς τους ανθρώπους, χάρη σ’ αυτούς έγινα άνδρας“.

Έχοντας προωθηθεί στην πρώτη ομάδα, ως πρωταθλητής με τους μικρούς, έκανε το ντεμπούτο του προτού κλείσει τα 20 του, σε εντός έδρας ήττα 2-1 με τη Νις. Είχε συμπαίκτες τον Ενκουλού και τον Μοντεστό, τον Σίμιτς και τον Κουφρέ, τον Μεριέμ και Λέκο. Μέτρησε ως το τέλος της σεζόν 2 γκολ και 3 ασίστ σε 24 παιχνίδια. Αντιμετώπισε παρόλα αυτά χοντρά προβλήματα στις σχέσεις του με τον νέο προπονητή Γκι Λακόμπ, χαρακτηρίζοντας τη χρονιά μαρτυρική. Πίστευε πως αδικείται, ότι τον είχε βάλει στον μάτι, διότι τον αποκαλούσε εγωιστή μπροστά σε όλους, παρόλο που είχε μόλις σκοράρει. Ο ατιθάσευτος Μολό αντιδρούσε. Πολλά χρόνια μετά κατάλαβε πως “δεν θα έπρεπε να έχω πει κάποια πράγματα“. Ένας τραυματισμός πριν από το τέλος της σεζόν τον έφερε ακόμη πιο πίσω.

Τρίτη στάση: Καέν

Το καλοκαίρι του 2010 οι Μονεγάσκοι έλαβαν την απόφαση να τον παραχωρήσουν στη νεοφώτιστη Καέν για να μην χάσει άλλη χρονιά. Θεώρησε τότε πως ήταν ένας στρατιώτης σε αποστολή. Δεν έλειψαν οι καβγάδες και οι προσβολές, κλήθηκε από την Επιτροπή Ηθικής της λίγκας για προβοκατόρικους πανηγυρισμούς. Μέτρησε παρόλα αυτά 35 συμμετοχές στο Σαμπιονά, με 4 γκολ και 2 ασίστ, στην πιο γεμάτη ως και σήμερα σεζόν της καριέρας του, βοηθώντας το κλαμπ από τη Νορμανδία να εξασφαλίσει την παραμονή του στην πρώτη κατηγορία! “Στο τέλος την απόλαυσα αυτήν την εμπειρία“, παραδέχεται ακόμη και σήμερα. Μια call of duty εμπειρία όπως την είχε βαφτίσει.

Τέταρτη στάση: Γρανάδα

Η λήξη του δανεισμού του τον βρήκε πίσω στο Μόντε Κάρλο. Δεν είχε κριθεί το μέλλον του, παρόλο πάντως που δεσμευόταν από συμβόλαιο, πήρε την κατάσταση στα χέρια του. Δίχως πρότερη ειδοποίηση, μάζεψε τα πράγματά του και έφυγε για την Ισπανία. Η ανδαλουσιάνικη Γρανάδα τον είχε πείσει ότι είναι ο ιδανικός ποδοσφαιρικός παράδεισος για την ανέλιξή του και ο Γάλλος πίεσε για να βρεθεί η φόρμουλα, παρόλο που ισχυρίστηκε πως έφυγε για να φέρει χρήματα στο κλαμπ, στην προ-Ριμπολόβλεφ εποχή.

“Μετά από μακρόχρονες και πολύ σκληρές διαπραγματεύσεις ενός μηνός“, όπως έγραφαν τα μέσα της εποχής, το deal έκλεισε στο 1 εκατομμύριο. Τότε είναι που διαδόθηκε πολύ περισσότερο το ‘Κριστιάνο του Μονακό’ λόγω της ευχέρειάς του στις εντυπωσιακά κλειστές ντρίμπλες του, τις ξυραφένιες σέντρες, είτε έπαιζε δεξιά είτε αριστερά, και στα υπέροχα χτυπήματα φάουλ με το δεξί πόδι. Ο ίδιος υπέγραψε συμβόλαιο για τέσσερα χρόνια, ελπίζοντας σε μια διαφορετική μεταχείριση. Απογοητεύτηκε γρήγορα. “Έκανα λάθος που δεν μίλησα με τον προπονητή, παρά μόνο με τον τεχνικό διευθυντή. Ο προπονητής δεν ήξερε καν ποιος ήμουν. Πήγα με ντεσαβαντάζ, αλλά τουλάχιστον αυτή η εμπειρία με δίδαξε πολλά“. Έπαιξε μόνο 7 παιχνίδια και γύρισε πίσω.

Πέμπτη στάση: Νανσί

Γενάρης του ’12 πλέον και ο Μολό υπέγραφε ως δανεικός στη Νανσί. Μετά το 6μηνο με 3 γκολ και 6 ασίστ σε 19 αγώνες, ανάγκασε το κλαμπ της Λοραίνης να ενεργοποιήσει την οψιόν ανανέωσης, πληρώνοντας τη συμφωνημένη ρήτρα στη Γρανάδα. Μην νομίζεις πως δεν προέκυψαν ζητήματα εντός των αποδυτηρίων. “Στη ζωή προκύπτουν πάντα διαφωνίες Όταν τα πράγματα δεν κυλούν καλά, ο ένας κατηγορεί τον άλλον, έτσι είναι το ποδόσφαιρο“, ομολογεί ο Μολό, του οποίου οι σχέσεις τόσο με τον προπονητή Ζαν Φερναντέζ όσο όσο και τον αρχηγό Αντρέ Λουίζ είχαν διαταραχθεί από νωρίς. “Όταν είσαι νέος, πρέπει να είσαι σιωπηλός και να κάνεις τη δουλειά σου. Αλλιώς τα πράγματα γίνονται χειρότερα“. Μέσα σ’ όλη αυτήν την παράνοια βέβαια έβγαλε ακόμη μισή σεζόν με 17 συμμετοχές, 3 γκολ και 4 ασίστ.

Έκτη στάση: Σεντ Ετιέν

Η πρόταση της Σεντ Ετιέν, το χειμώνα του 2013, ήρθε λυτρωτικά για τον Μολό που έψαχνε ξανά νέο περιβάλλον. “Όταν σε καλεί ένα από τα πέντε κορυφαία κλαμπ της χώρας τι κάνεις; Στη ζωή πρέπει να μετράς τις ευκαιρίες. Η Νανσί ήθελε να εξοικονομήσει χρήματα και όλοι έγιναν χαρούμενοι με την εξέλιξη“. Στους ‘στεφανουά’ ζούσε “ένα παιδικό όνειρο” που δεν ήταν εφικτό να το πιστέψει. Αιωρούταν. Πρόλαβε να καταγράψει 19 συμμετοχές, να σκοράρει 4 γκολ, να μοιράσει 6 τελικές πάσες. Υποχρεώθηκε να γυρίσει για την προετοιμασία στην ομάδα της Λοραίνης, προτού εγκατασταθεί μόνιμα στην κεντρική Γαλλία, μια και στις 2/9 που έκλεισε η νέα συμφωνία μπήκε ο όρος της υποχρεωτικής αγοράς στο φινάλε της ποδοσφαιρικής σεζόν.

Σήμερα, ομολογεί πως ήταν τα καλύτερα χρόνια της καριέρας του. Σε 2 σεζόν έκανε 40 παιχνίδια στο πρωτάθλημα και κατέκτησε το μοναδικό τίτλο ως τώρα, το λιγκ καπ του 2013, ως βασικός μάλιστα (1-0 η Ρεν). Ήταν ένας χαρούμενος νέος “που δεν έμεινε, που δεν κάπνιζε, που δεν ήταν φαν της εξωγηπεδικής ζωής“. Του άρεσαν μονάχα οι γυναίκες! “Άνθισα εκείνη την περίοδο“, κάνοντας μια στιβαρή φιλία που κρατά ως σήμερα με τον Πιέρ-Εμερίκ Ομπαμεγιάνγκ (της Άρσεναλ) και παίζοντας δίπλα σε Μπραντάο, Περέν, Λεμουάν, Γκιλαβογκί.

Έβδομη στάση: Σαμάρα

Δεν θα στέριωνε, πάντως, περισσότερα από μια 2ετία. Η ρωσική Κρίλια Σοβέτοφ έκανε κίνηση για την απόκτησή του και από το καλοκαίρι του 2015 μετακόμισε στη Σαμάρα, πολύ μακριά ακόμη κι από τα οικονομικά κέντρα της χώρας. Πρώτα ως δανεικός και κατόπιν ως μεταγραφή. Είχε ρωτηθεί και είχε απαντήσει με κυνικότητα. “Γιατί στη Ρωσία; Γιατί ήταν οι μόνοι που έδειξαν ενδιαφέρον“. Ο Βέλγος κόουτς Φράνκι Βερκότερεν τον είχε τοποθετήσει πολύ ψηλά στην εκτίμησή του, τον πίστευε, ένιωθε και ο ίδιος καλά. “Δουλεύω σκληρά και τουλάχιστον εδώ δεν με κρίνουν. Μαθαίνω ρωσικά και όλο αυτό είναι μια νέα εμπειρία“. Τα 38 παιχνίδια σε 1,5 χρόνο συνδυάστηκαν με 5 γκολ και 10 ασίστ, λειτούργησαν δε ως γέφυρα για τη ‘μεγάλη ζωή’ στην Αγία Πετρούπολη. Αποδείχθηκε ένα άλμα στο κενό!

Όγδοη στάση: Αγία Πετρούπολη

Τα 3 εκατομμύρια που έδωσε η Ζενίτ τον Ιανουάριο του 2017 για να τον κάνει δικό της ήταν ένα πολύ καλό ποσό για τα δεδομένα της Κρίλια Σοβέτοφ. Μόνο που οι απαιτήσεις στο νέο κόσμο που βρέθηκε ήταν εντελώς διαφορετικές. Έπαιζε πια σε ομάδα που έκανε πρωταθλητισμό, που κυνηγούσε τίτλους και διακρίσεις, που διέθετε ρόστερ εκατομμυρίων. Εκεί δεν χωρούσαν πια η υποτονική απόδοση και οι παιδιάστικες συμπεριφορές. Ο επαγγελματισμός ήταν άμεσα απαιτητός. Έφερνε ως δικαιολογία τα μακρινά ταξίδια και τα προβλήματα αϋπνίας που αντιμετώπιζε κατά τη διάρκεια των ταξιδιών. “Το τελευταίο παιχνίδι μου ήταν στο Βλαδιβοστόκ. Παίζαμε στις 2 το μεσημέρι, αλλά στην πόλη που έμενα ήταν ακόμη 5 το πρωί. Κοιμόμουν και έβλεπα όνειρα στη διάρκεια των αγώνων“.

Με την πρώτη ομάδα εμφανίστηκε μόλις σε 7 παιχνίδια, ο σκληρός Ρομπέρτο Μαντσίνι τον έστειλε να προπονείται και να παίζει στη δεύτερη, με τους πιτσιρικάδες. Όχι ότι ευκολότερο για ένα ποδοσφαιριστή με υψηλό δείκτη αυτοεκτίμησης. Ξέφυγε. Μια χειρονομία προς τον ίδιο τον κόσμο της Ζενίτ, την στιγμή που αποχωρούσε από τον αγωνιστικό χώρο, υπήρξε το τσάκισμα ενός ήδη ραγισμένο γυαλιού. Η διοίκηση του κλαμπ θα ήταν αδύνατο να συγχωρέσει την απρεπή συμπεριφορά του και αφού δεν υπολογιζόταν το συμβόλαιό του λύθηκε κοινή συναινέσει.

 

Ένατη στάση: Λονδίνο

Η Φούλαμ βρήκε έναν ελεύθερο και καλό ποδοσφαιριστή στην αγορά, παίρνοντας το ρίσκο να επενδύσει πάνω του. Ήταν στην Championship τότε, έψαχνε για παίκτες με ποιότητα που θα τη δυναμώσουν στη μάχη της ανόδου και τον ανακοίνωσε στις 31 Αυγούστου του 2017. “Είμαι ενθουσιασμένος γιατί έχω την ευκαιρία να παίξω στην Αγγλία και σε μια ομάδα με σπουδαία ιστορία και ποδοσφαιριστές“, ανέφερε τότε ο Μολό. Η καριέρα του κράτησε μόλις 219 λεπτά, μοιρασμένα σε 6 εμφανίσεις 5μηνης διάρκειας. Αυτό ήταν όλο κι όλο. Τον ευχαρίστησαν για ό,τι (δεν) έδωσαν και τού έδειξαν την πόρτα.

Δέκατη στάση: Αλ Ραγιάν

Αφού δεν βρήκε στέγη στο MLS, παρά το ταξίδι στο Βανκούβερ για να κλείσει στην τοπική ομάδα, κατέληξε τον Απρίλιο του ’18 στο Κατάρ. Η Αλ Ραγιάν τού χάρισε συμβόλαιο, μόνο που στο γήπεδο δεν τον είδε κανείς.

Ενδέκατη στάση: Μονπελιάρ

Αφότου τον Σεπτέμβριο, έχοντας λύσει τη συνεργασία του με την ομάδα του Κατάρ, περάσει για λίγους μήνες από την Κρίλια Σοβέτοφ, για μια δεύτερη θητεία χωρίς την ίδια αποτελεσματικότητα (7 συμμετοχές, 1 ασίστ), σαν ένα ξαναζεσταμένο φαγητό που δεν τρώγεται με την ίδια όρεξη, κατέληξε να ενταχθεί στη Σοσό, μια ομάδα που πάσχιζε να σωθεί στη Ligue 2. Την ωφέλησε αλήθεια είναι αγωνιστικά, με 2 γκολ και 3 τελικές πάσες σε 16 αγωνιστικές, αλλά δεν ήταν αυτό που πραγματικά ήθελε. Αποχώρησε ως ο καλύτερος παίκτης του Μαΐου, αναζητώντας κάτι που να κουμπώνει καλύτερα με την πορεία του.

Τερματικός σταθμός: Αθήνα

Ο Παναθηναϊκός τον προσέγγισε προσφέροντάς του λίγα χρήματα, αλλά τη δυνατότητα να επανεμφανιστεί στο προσκήνιο. Η αρχική επαφή δεν είχε αίσια έκβαση, όσες ακολούθησαν έφεραν τη συμφωνία. Ο ίδιος θέλει να πιστεύει πως “αυτό που δεν σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό“.

Ο Μολό είναι ο τύπος που λέει δημοσίως πως “το 95% των όσων έχω ζήσει εγώ, λίγοι άνθρωποι τα έχουν βιώσει“. Είναι ο τύπος που πιστεύει “στον εαυτό μου και στις ικανότητές του” πολύ περισσότερο από άλλους. Είναι τύπος που θεωρεί πως “όσο χτυπάς έναν τοίχο, στο τέλος θα τον ρίξεις“. Είναι ο τύπος που υποστηρίζει καταγγελτικά πως “η εικόνα που μου έχουν φτιάξει είναι εντελώς λανθασμένη“. Είναι κυρίως όμως ο τύπος που στα 30 του -και έχοντας περιπλανηθεί ανά τον κόσμο- θέλει απλώς “να είμαι χαρούμενος“. Κι ας υψώνει πότε-πότε το μεσαίο δάχτυλο του χεριού του στους επικριτές του.