Θα ζήσουμε λοιπόν την Αγγλία σε τελικό!

Υπάρχει ένας μύθος γύρω από το αγγλικό ποδόσφαιρο. Μπορεί να είναι κατασκευασμένος, γιατί σίγουρα το σπορ γεννήθηκε στο νησί, πολλές φορές όμως παίχθηκε καλύτερα μακριά απ’ αυτό. Μπορεί πάλι να είναι αληθινός, να προέρχεται από τα παιδικά μας χρόνια, που καθηλωμένοι στις ασπρόμαυρες οθόνες περιμέναμε πως και πως το “Αθλητικό Απόγευμα” κάθε Σαββάτου στην ΥΕΝΕΔ, για να δούμε μπάλα στα συνήθως λασπωμένα τερέν του αγγλικού πρωταθλήματος.

Λένε ότι (μας) έγινε προπαγάνδα, κάτι σαν πλύση εγκεφάλου, από τους δημοσιογράφους της εποχής. Μα ο πατριάρχης της ελληνικής αθλητικής δημοσιογραφίας, Γιάννης Διακογιάννης, έχει γαλλικές καταβολές από την πλευρά της μητέρας του, θαύμαζε τον Ραϊμόν Κοπά και είναι βέβαια μέγας φίλος της Ρεάλ Μαδρίτης. Όταν όμως, για τις ανάγκες της δημόσιας τηλεόρασης μετέδιδε κάθε χρόνο τον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας, δεν μπορούσε να μην παραδεχθεί τη μυσταγωγία του Γουέμπλεϊ και να μη λατρέψει τη Λίβερπουλ,.

Ο Γιάννης Αργυρίου, ο οποίος επίσης έχει … στοχοποιηθεί για “αγγλική προπαγάνδα” ναι μεν είναι φαν της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, κάθε Τετάρτη όμως μετέδιδε και αγώνες βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου, με Φλαμένγκο, Φλουμινένσε και δεν συμμαζεύεται. Μαζί μας … έπαιρνε ο ύπνος. Ήταν και βαθύ το χορτάρι τότε στα βραζιλιάνικα γήπεδα, χανόταν η μπάλα στην κυριολεξία. Πιο μετά, ο Μανώλης Μαυρομμάτης, αν δεν κάνω λάθος, μετέδιδε για την ΕΡΤ, μαγνητοσκοπημένους αγώνες της Μπουντεσλίγκα. Όσο κι αν προσπαθούσε ο έξοχος Μανώλης να ζωντανέψει με τον τρόπο του τα παιχνίδια, δύσκολα μας συγκινούσε…

Συγγνώμη, αλλά όταν η ΥΕΝΕΔ έδειχνε το Big Match (με τον Μπράιαν Μουρ) η ανυπομονησία ξεκινούσε από την υπέροχη μουσική εισαγωγή

Κάπως έτσι μπήκαν τα θεμέλια για να αγαπήσει κανείς το αγγλικό ποδόσφαιρο. Ήταν νομοτελειακό, όσο κι αν προσπάθησαν οι Ιταλοί στα 80’s να πάρουν τα ηνία, καθώς στην γειτονική χώρα είχαν μετακομίσει όλα τα αστέρια του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Συν τοις άλλοις το περίφημο αγγλικό πρωτάθλημα, είχε και μια αδυναμία, όταν τελείωνε και ερχόταν η σειρά των εθνικών ομάδων. Πέραν της πολυδιάσπασής του σε διάφορα αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα (που τότε το παιδικό μυαλό δεν καταλάβαινε εύκολα), η κυρίαρχη εκπρόσωπός του, η Εθνική Αγγλίας … ήταν μια στοιχειωμένη πρωταθλήτρια κόσμου.

Το 1966 ήμασταν μωρά (άλλοι αγέννητοι ακόμα) για να έχουμε ζήσει τον θρίαμβο στο Γουέμπλεϊ επί της Γερμανίας. Το περίφημο είναι δεν είναι γκολ του Τζεφ Χαρστ, έμεινε για πάντα στον αέρα σαν ερώτημα που ο καθένας απαντούσε όπως ήθελε. Ο σκόρερ Χαρστ, πιστεύει τον συμπαίκτη του Ρότζερ Χαντ που πρώτος σήκωσε τα χέρια υποστηρίζοντας ότι η μπάλα είχε περάσει τη γραμμή του τέρματος: “Εγώ από τη θέση που ήμουν, δεν ήταν δυνατό να ξέρω, ο Χαντ όμως σήκωσε αυθόρμητα τα χέρια του φωνάζοντας ότι είναι γκολ” δήλωνε πριν από μερικά χρόνια.

Ο Χανς Τιλκόφσκι, πάλι, τερματοφύλακας της Δυτικής Γερμανίας τότε και, 15 χρόνια αργότερα προπονητής της ΑΕΚ, έλεγε κάθε φορά ότι “θα πεθάνω με την βεβαιότητα πως η μπάλα δεν πέρασε ποτέ τη γραμμή”. Έκλεισε τα μάτια του για πάντα, τον Ιανουάριο του 2020. Τέσσερα χρόνια πριν, πάντως, το Sky Sports με τη βοήθεια της τεχνολογίας είχε αποδείξει ότι όντως η μπάλα πέρασε κανονικά τη γραμμή, άρα σωστά ο Αζέρος επόπτης Τοφίκ Αμπράμοφ είχε μετρήσει το γκολ. Αφήστε που το τελικό σκορ ήταν 4-2, γιατί ο Χαρστ έβαλε κι άλλο ένα στους φίλτατους Γερμανούς. Σώνει και καλά, όμως, έπρεπε να παγιωθεί ότι είχε σημειωθεί η υπέρτατη αδικία κατά των Γερμανών. Ποιών; Των Γερμανών!

Αλλά όλα αυτά ανήκαν στην σφαίρα της ιστορίας. Περισσότερο τα είχαμε διαβάσει, ή δει σε κάποια στιγμιότυπα, ή κινηματογραφικές ταινίες των Μουντιάλ, τις οποίες στο Παγκράτι τις βλέπαμε στο Παλλάς, του οποίου ο ιδιοκτήτης πέθανε πρόσφατα.

Εμείς μεγαλώναμε περιμένοντας πως και πως την αναγέννηση της Εθνικής Αγγλίας, με τους παικταράδες που βλέπαμε κάθε Σάββατο (εντάξει όχι όλους κάποιοι ήταν Σκωτσέζοι, Ιρλανδοί, Ουαλοί και λοιπά). Ζήσαμε όλα τα δράματα. Καμιά φορά και τους αποκλεισμούς από τα προκριματικά. Είδαμε ολοκάθαρα το χέρι του Μαραντόνα το 1986, αλλά επειδή μετά πέρασε όλη την ενδεκάδα της Αγγλίας, καλώς μέτρησε το γκολ (είχε προηγηθεί και ο πόλεμος των Φώκλαντς, όλα μαζί στο μίξερ) του μακαρίτη Ντιεγκίτο.

Μονίμως μπουκάλα, σχεδόν περίγελος

Είδαμε τον Πίτερ Σίλτον να πέφτει στο ριπλέι στην διαδικασία των πέναλτι με την Γερμανία το 1990 (και να τρώει το γκολ στην κανονική διάρκεια με ουρανκοκατέβατο φάουλ του Αντρέας Μπρέμε), τον Τσόλο Σιμεόνε να πέφτει με όλη του τη δύναμη στον Μπέκαμ (αλλά να μην δέχεται καν κίτρινη, ενώ ο Άγγλος κάπτεν που χτύπησε στη συνέχεια τον νυν προπονητή της Ατλέτικο, να αποβάλλεται δικαίως) και την Αργεντινή να αποκλείει εν τέλει τα τρία λιοντάρια στα πέναλτι το 1998. Όπως στα πέναλτι τα είχε αποκλείσει δυο χρόνια νωρίτερα στο its coming Home 1, η Γερμανία στον εντός του Γουέμπλεϊ ημιτελικό του Euro.

Κάναμε υπομονή με τον Ντέιβιντ Σίμαν το 2002, όταν έβλεπε την μπάλα να έρχεται, να έρχεται, να έρχεται και να μπαίνει γκολ μετά το φάουλ του Ροναλντίνιο, κατάπιαμε τα τρία (!) χαμένα πέναλτι το 2006 με την Πορτογαλία (από Λάμπαρντ, Τζέραρντ, Γκάραχερ, όχι τίποτε τυχαίους δηλαδή) και είδαμε την μπάλα ένα μέτρο μέσα στο τέρμα του Νόιερ το 2010, με το σκορ στο 2-1 υπέρ της Γερμανίας (μετά έβαλαν άλλα δυο γκολ, οπότε “μόκο” ξανά).

Είχε σχηματιστεί, όχι άδικα, η εντύπωση ότι θα περνούσε μισός αιώνας και βάλε και την Αγγλία, σε τελικό δεν θα την βλέπαμε. Η κατάρα των πέναλτι (με Πορτογαλία ξανά και Ιταλία σε προημιτελικά του Euro) ή γενικώς μια … κατάρα να την παθαίνει ένα ή δυο βήματα από τον τελικό, όπως με την Κροατία στον ημιτελικό του Μουντιάλ το 2018. Να μένουν οι Άγγλοι πάντα μπουκάλα, παραπονεμένοι, ο περίγελος της ποδοσφαιρικής οικουμένης με τους πηχυαίους τίτλους “now or never”, ή “the roar of 3 Lions” που στο τέλος γίνονταν ένα σκέτο ποτέ, και νιαουρίσματα από … γατάκια. Τα μεγάλα τουρνουά ξεκινούσαν με τους Άγγλους να φωνάζουν “πάμε να το πάρουμε”, κάτι να συμβαίνει και να αποχωρούν με το σύνθημα “θα πάρουμε το επόμενο”

Πέρασε κάτι παραπάνω από μισός αιώνας, 55 χρόνια για την ακρίβεια, που εν τέλει όλοι αυτοί (και όλοι εμείς) θα δούμε την Αγγλία σε ένα τελικό.

Ούτε οι ίδιοι οι Άγγλοι δεν το πίστευαν, με τις εφημερίδες τους να κάνουν μερικά από τα γνωστά απολαυστικά λογοπαίγνια, που προσφέρει και το επίθετο του χρυσού σκόρερ της ομάδας, Χάρι Κέιν.

Δεν είναι ψέμα γιατί ήταν αληθινά καλύτεροι στο γήπεδο

Δεν είναι ψέμα, όμως. Οι Άγγλοι αυτοί τη φορά, είτε γιατί σοβαρεύτηκαν περισσότερο από ποτέ, είτε γιατί εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο την έδρα τους (έφυγαν μόλις μια φορά από το Γουέμπλεϊ, ήταν σα να έπαιζαν εξ αρχής σπίτι τους) αποδείχθηκαν αληθινά καλύτεροι μέσα στο γήπεδο. Ο Γκάρεθ Σαουθγκέιτ, που παρακολούθησε όσα περισσότερα ματς της Πρέμιερ Λιγκ μπορούσε (αυτός είναι και ο ρόλος του ομοσπονδιακού προπονητή) είχε στο μυαλό του ένα σχέδιο, το οποίο η ομάδα του το εφάρμοσε στην εντέλεια.

Μεταφέροντας το ματς στους ρυθμούς μιας αγγλικής ομάδας, με πίεση ψηλά, καλή κυκλοφορία της μπάλας, είχε πρώτο μέλημα να αφήσει κατά μέρος την αφέλεια των προηγούμενων διοργανώσεων και να παρουσιάσει μια συμπαγή ομάδα, που δύσκολα θα έδινε χώρους και ακόμη πιο δύσκολα θα έτρωγε γκολ. Δεν είναι τυχαίο ότι η πρώτη φορά που παραβιάστηκε η εστία του Πίκφορντ ήταν στον ημιτελικό με τη Δανία, με το αριστοτεχνικά εκτελεσμένο φάουλ του Μίκελ Νταμσγκααρντ στο 30ό λεπτό του αγώνα της Τετάρτης.

Η αγγλική άμυνα είχε πάρει άριστα στον περιορισμό των αντιπάλων της, συμπληρώνοντας πέντε ματς με μηδέν παθητικό, μετρώντας 4 νίκες 1 ισοπαλία και 8 γκολ στο ενεργητικό της. Δεν πείθεστε για την ανωτερότητα των Άγγλων. Διαβάστε και το ακόλουθο στατιστικό, από τον ημιτελικό. Εκεί όπου η πραγματικά υπέροχη Δανία, έβαλε δύσκολα, όχι όμως τόσα όσα νομίζουμε, κυρίως μετά τον θόρυβο που δημιουργήθηκε από το πέναλτι με το οποίο νίκησαν οι Άγγλοι.

Σύμφωνα με την Opta λοιπόν, στον ημιτελικό της Τετάρτης, η Αγγλία είχε 56 επαφές μέσα στην περιοχή της Δανίας, αριθμός ρεκόρ από τότε που υπάρχει αυτό το στατιστικό (μετά το 1980)! Ο Στέρλινγκ με 15, ο Κέιν με 9 και ο Μάουντ με 7 είχαν τις περισσότερες επαφές, σε ένα καταιγιστικό από κάποια στιγμή και μετά παιχνίδι των Άγγλων. Η Δανία, που τόσο θαυμάστηκε στα ελληνικά social media, είχε μόλις πέντε (5) στην αντίπαλη περιοχή.

Αυτή η αμυντική θωράκιση της Αγγλίας με τέσσερις σπουδαίους μπακ (Στόουνς-Μαγκουάιρ στο κέντρο, κάνουν ένα τρομερό τουρνουά, αλλά ακόμη καλύτεροι είναι οι δυο ακραίοι οπισθοφύλακες Σο και Γουόκερ), τον Καλβιν Φίλιπς να καλύπτει όλους τους χώρους μπροστά σε συνδυασμό με το ξεχωριστό ταλέντο του Χάρι Κέιν να είναι ένας σεντερ-φορ ολκής έξω από την περιοχή (όλη η δουλειά από τον άσο της Τότεναμ γίνεται με τις κινήσεις μακριά από το κουτί, που έχει σαν όφελος τις προωθήσεις του διάβολου Στέρλινγκ σαν κεντρικού φορ) αποτελούν τους δυο βασικούς άξονες του Σαουθγκέιτ στο φετινό Euro.

Ναι, το πέναλτι που κέρδισε ο Στέρλινγκ και το εκτέλεσε ο Κέιν σκοράροντας στην επαναφορά μετά την απόκρουση του εκπληκτικού Κάσπερ Σμάιχελ, δεν ήταν. Έπεσε πολύ εύκολα ο άσος της Σίτι, αν και επαφή με τον αντίπαλό του υπάρχει. “Soft” πέναλτι, όπως παραδέχθηκε ο Σαουθγκέιτ. Ήταν άδικο για τη Δανία να δεχθεί ένα τέτοιο γκολ. Δεν ήταν όμως άδικη η νίκη της Αγγλίας, που τρέλανε όλο το νησί με την πρόκρισή της και ετοιμάζεται τώρα για το μεγάλο ματς του τίτλου, κόντρα στην Ιταλία, την Κυριακή.

Εντάξει, αν γίνουν και πρωταθλητές Ευρώπης οι ήδη τρελαμένοι Άγγλοι, ίσα που παίρνουν και το Brexit πίσω…