Θα καταλάβει ο Βέρντε πόσο σπουδαίος παίκτης είναι;

Ο Ντανιέλε Βέρντε δεν είναι από τους ποδοσφαιριστές εκείνους που δεν ομολογεί τα λάθη του. Ειλικρινής με τον εαυτό του, έχει αποδεχθεί τις αδυναμίες του και συμβιώνει αρμονικά μαζί τους. “Πολλά ήταν δικά μου λάθη“, είχε εκμυστηρευτεί στο παρελθόν σε μια απόπειρα αυτοκριτικής μπροστά στον καθρέπτη. Διότι στα 4.5 χρόνια από τη στιγμή που πραγματοποίησε το επαγγελματικό ντεμπούτο του με τη Ρόμα δεν διόρθωσε όσα θα όφειλε προκειμένου, στα 23 του, να μην καταλήξει να είναι ένα γυρολόγος δανεικός με εξάρσεις μαγείας στο ενεργητικό του.

Όπως τούτη:

Είχε πάντα στο μυαλό του πως “στο ποδόσφαιρο αρκεί να έχεις την μπάλα ανάμεσα στα πόδια“. Δεν φτάνει, προφανέστατα. Η ΑΕΚ τού προσφέρει μόνιμη θέση στο ρόστερ της και πληρώνει τους ‘τζιαλορόσι’ γι’ αυτό. Είναι η πρώτη φορά που ο μικροκαμωμένος (1.68, 65 κιλά) εξτρέμ συναντά μια τέτοια ευκαιρία στη σύντομη, ως εδώ, ποδοσφαιρική πορεία του.

Μέχρι τώρα πηγαινοερχόταν με βάση τη Ρώμη. Δανεικός στη Φροζινόνε, στην Πεσκάρα, στην Αβελίνο, στη Βερόνα και στη Βαγιαδολίδ. Η ισπανική κουλτούρα ταίριαζε περισσότερο στην ιδιοσυγκρασία του. Όταν πέρυσι το καλοκαίρι πήγε στη μαδριλένικη ομάδα, έλεγε στο ‘Radio Marca’ πως “στην Ισπανία παίζεται περισσότερο ποδόσφαιρο. Στην Ιταλία το παιχνίδι είναι πιο σκληρό, δεν μπορούσα να παίξω γιατί ήμουν πολύ μικρόσωμος“.

Αγωνίστηκε σε 26 παιχνίδια – 22 πρωταθλήματος και 4 κυπέλλου. Όχι λίγα, όχι όμως και πολλά γιατί ‘έβγαλε’ μονάχα δύο 90λεπτα, ενώ άλλες οκτώ φορές έμεινε στο γήπεδο λιγότερα από 20 λεπτά. Τον σημάδεψε πάντως η χειραψία με τον (γνήσιο) Ρονάλντο, που κατέχει το 51% των μετοχών του κλαμπ. “Ήταν ένα από τα είδωλά μου. Η χειραψία μ’ έναν πρωταθλητή δεν ήταν κάτι που σου συμβαίνει κάθε μέρα. Δεν ήθελε να πλύνω τα χέρια μετά“.

Μεγάλωσε με ψωμί και μπάλα

Στην Ένωση θα έρθει για να παίζει περισσότερο. Το έχει ανάγκη για να αισθανθεί απαραίτητος. Βέρος Ναπολιτάνος, είναι παιδί με εύθραυστη ψυχολογία. Παθιασμένος και φλογερός, αλλά ταυτόχρονα ευάλωτος στο ένστικτο της στιγμής, παρασύρεται από το συναίσθημα. Το καλοκαίρι του 2014 φοβόταν ότι το όνειρο της επαγγελματικής καριέρας θα λήξει άδοξα, πολύ πριν ζήσει ένα μέρος αυτού. Στρώθηκε στη δουλειά και κέρδισε μια θέση στην πρώτη ομάδα της Ρόμα.

“Τρόμαζα ν’ αρχίσω από την αρχή σε μια μικρότερη ομάδα. Αυτό ενδεχομένως θα μ’ έκανε να σταματήσω“, έχει παραδεχθεί, ευχαριστώντας το περιβάλλον του για το γεγονός πως “με πίεσαν να βρίσκομαι εδώ που είμαι τώρα“. Τον πίεσαν να μην γίνει ο αδερφός του. Το 2015 είχε διηγηθεί μια ιστορία. “Ο αδερφός μου, που είναι τώρα 41, έπαιζε στην Ίντερ επειδή εκείνη περίοδο οι γονείς μου έμεναν εκεί. Είχε προπονητή τον Τζιακίντο Φακέτι που τον τρέλαινε. Ο αδερφός μου ήταν ξεροκέφαλος και απότομος. Σταμάτησε. Μου έχει πει πολλές φορές να μην πάρω το δρόμο του“. Ούτε την ιστορία του Αλεσάντρε Σερόνε ήθελε να ξεπατικώσει, με τον οποίο είχαν φύγει μαζί από τη Νάπολι, αλλά αυτός χάθηκε “καταλήγοντας να παίζει μπάλα στη Serie D“. Ήθελε να γράψει τη δική του, από την αρχή.

Ο Βέρντε ήταν υποχρεωμένος να επιβιώσει ποδοσφαιρικά, αφού πρώτα έπηζε το μυαλό του. Ζώντας στις φτωχικές γειτονιές του Σαν Πάολο, σκληραγωγήθηκε. “Ποτέ μου δεν φοβήθηκα μήπως χαθεί σε μια όχι τόσο εύκολη γειτονιά“, έχει αναφέρει η μητέρα του Πατρίτσια. Ο πατέρας του Τζουζέπε ήταν εργάτης και πολλά η τσέπη του δεν άντεχε να του προσφέρει, είχε τρία παιδιά να θρέψει ως ο μόνος που δούλευε. Ο Ντανιέλε “μεγάλωσε με ψωμί και μπάλα“, όπως θυμάται, στην υπερβολή της φράσης, η μάνα του.

Μια μπάλα που πρωτοκλώτσησε στα έξι του. Στη ακαδημία Σαν Ντομένικο, προτού μεταπηδήσει στην Προ Κάλτσιο και από εκεί, στα 10 του, στην Πίνια Κάλτσιο. Λόγω της λιλιπούτειας σωματοδομής του, άρχισε να παίζει ως αριστερός μπακ, τον προστάτευαν οι προπονητές του και τον πρόσεχαν συνάμα. Παρά την αμυντική φύση της θέσης, το ταλέντο του με την μπάλα στα πόδια ήταν αδύνατον να εγκλωβιστεί στο πίσω μέρος του γηπέδου. Ανέβαινε διαρκώς, έφτιαχνε παιχνίδι, σκόραρε σουτάροντας πολύ, εντυπωσίαζε.

‘Απέλυσε’ τον σκάουτ της Γιουβέντους

Το όνομά του άρχισε να διαδίδεται από στόμα σε στόμα. Προσέλκυσε τα βλέμματα των μεγάλων συλλόγων της χώρας. Όχι της Νάπολι που τον είχε στα πόδια της και θα ήθελε πολύ να παίξει, αλλά της Τζένοα, της Λάτσιο, της Φιορεντίνα και της Γιουβέντους. Στο Τορίνο θα πήγαινε για να συζητήσει και να δει τις εγκαταστάσεις. Η πτήση αναβλήθηκε λόγω χιονιά και η Ρόμα, χάρη στις συντονισμένες κινήσεις του Μπρούνο Κόντι, πρόλαβε να τον αρπάξει. Τόσο έξαλλοι ήταν στη ‘βέκια σινιόρα’ για την έκβαση της υπόθεσης που ο άνθρωπός τους στην Κατάμπρια απολύθηκε γιατί δεν έκλεισε τη συμφωνία.

Κατά την πρόεδρο της Πίνια, Καρμπονάρο, “η Ρόμα ήταν το κατάλληλο περιβάλλον και γι’ αυτό απέρριψα τη Γιουβέντους“. Μεσολάβησαν βέβαια 18.000 ευρώ ως αντίτιμο για τη συναίνεση στη μετακίνηση του μικρού στα τμήματα υποδομής των ‘τζιαλορόσι’. Το συναπάντημα με τον Βιτσέντζο Μοντέλα το 2010 ήταν καταλυτικό για τον 14χρονο Βέρντε. Τον λάτρεψε ο ένας, ανταπέδωσε ο άλλος. Τον μονιμοποίησε στα άκρα της επίθεσης, τον έβαζε πότε αριστερά και πότε δεξιά για να παίζει με ανάποδο πόδι. Μεγαλούργησε εντός κι εκτός συνόρων, μετέχοντας στο Champions League Νέων.

Από το καλοκαίρι του ’14 εντάχθηκε στην πρώτη ομάδα. Ο Ρουντί Γκαρσιά τον κάλεσε για να τον δουλέψει. Πολλές συμμετοχές δεν του έδωσε, 10 στο σύνολο. Οι 7 στο πρωτάθλημα, οι 2 στο Europa League και η 1 στο Coppa Italia. Πρωτόπαιξε στις 17 Ιανουαρίου του 2015, ένα τέταρτο με την Παλέρμο, άλλα 8 λεπτά με την Έμπολι 2 εβδομάδες μετά και 11′ στον κυπελλικό αποκλεισμό από τη Φιορεντίνα στις 3 του Φλεβάρη.

Δύο ασίστ και… δανεικός

Το ματς που τον σημάδεψε φιλοξενήθηκε την όγδοη ημέρα του Φλεβάρη στο ‘Σαντ’Ελία’, την έδρα της Κάλιαρι. Η Ρόμα είχε πολλές απουσίες και ο Γάλλος προπονητής δεν δίστασε. Τον χρησιμοποίησε ως δεξί εξτρέμ στο απαράβατο 4-3-3, στο ίδιο σχήμα με Τοροσίδη-Χολέμπας-Πιάνιτς-Ναϊνγκολάν-Λιάιτς-Τότι. Μεγαλεία για έναν ποδοσφαιριστή που δεν ήταν καν 20 ετών. Οι δυο ασίστ του όρισαν τη μοίρα του αγώνα. Η πρώτη στον Λάιτς στο 38′ και η δεύτερη στον Παρέδες στο 85′. Δεν έλειψε στιγμή από το γήπεδο. Ήταν το πρόσωπο της αγωνιστικής.

Τα ξημερώματα της Δευτέρας κάποιος χτύπησε το κουδούνι του πατρικού του. Ήταν ο Ντανιέλε. Είχε να δει τη μάνα του ένα μήνα και άδραξε την ευκαιρία να την επισκεφτεί. Κουβέντιασαν ως τις 6 το πρωί για όσα είχαν μεσολαβήσει. Ζούσε το όνειρό του. “Πάντα πίστευα στο γιο μου“, ήταν τα λόγια της Πατρίτσια Βέρντε. Αγωνίστηκε σε δύο αγώνες του Europa League και άλλα 96 λεπτά σε 4 του πρωταθλήματος. Τα τελευταία του με τη Ρόμα, παρά το νέο συμβόλαιο.

Ο εφιάλτης των δανεισμών, αυτός που τον τρόμαζε ένα χρόνο πριν, επέστρεψε. Δεν τον διαχειρίστηκε. Στη Φροζινόνε μέτρησε 164 λεπτά σε 7 αγώνες και στην Πεσκάρα 352′ σε 9, προτού γυρίσει για να ξαναφύγει. Τουλάχιστον η Αβελίνο τον είχε ανάγκη (8 γκολ, 5 ασίστ σε 33 αγώνες) για να μείνει. Αγωνιζόταν παντού. Εσωτερικός μέσος, επιτελικός, εξτρέμ ή δεύτερος επιθετικός. Πίστεψε ότι στη Βερόνα θα σταθεί, ήταν μια κακή ομάδα που υποβιβάστηκε έχοντας δεχθεί 78 γκολ και σκοράρει μόλις 30. Ο ίδιος, με παράσημο τα 4 τέρματα και τις 3 τελικές πάσες σε 33 αγώνες (πρωταθλήματος, κυπέλλου), προσπάθησε ν’ αναδυθεί ξανά στην επιφάνεια πηγαίνοντας με υποσχετική στη Μαδρίτη. Έπρεπε να κάνει κάτι παραπάνω από τα 6 γκολ σε 26 ματς (895 λεπτά) για να ξοδευτούν τα 2.5 εκατομμύρια που ζητούσαν οι Ρωμαίοι και να κερδίσει μονιμότητα.

Ο Μιγκέλ Καρντόσο τον είδε από κοντά στο Βαγιαδολίδ-Θέλτα 2-1, παίζοντας ως αριστερό εξτρέμ στο τελευταίο 20λεπτο της αναμέτρησης. Σχημάτισε άποψη για το ποιόν του, τον σκάναρε δεδομένα βλέποντάς τον να παίζει 67 λεπτά στο ‘Καμπ Νόου’, έστω κι αν δεν σκόραρε όπως είχε υποσχεθεί, και τον διάλεξε για τη νέα, τη δική του ΑΕΚ. Μια ΑΕΚ που πρέπει να ξεχάσει όσα ήξερε. “Έχει τα πάντα για να εξελιχθεί σ’ έναν σπουδαίο ποδοσφαιριστή, αλλά δεν έχει καταλάβει τις ικανότητές του“, έλεγε ο Γκαρσιά ύστερα από εκείνο το σημαδιακό 2-1 στη Σαρδηνία τον Φλεβάρη του 2015. Πέρασαν 4,5 χρόνια από τότε. Είναι καιρός να το κάνει, ειδάλλως…