Τα περισσότερα κορεό εμφανίστηκαν σε αγώνα που δεν το περίμενες
Σε μια διεθνή ποδοσφαιρική αναμέτρηση επί αφρικανικού εδάφους οι φανατικοί οπαδοί δύο μισητών αντιπάλων, που κατέκλυσαν το γήπεδο χωρίς να τους χωρίζουν 'νεκρές' ζώνες, χάρισαν στιγμές έμπνευσης με τις δημιουργίες του.
Το Arab Club Champions Cup δεν είναι μια φημισμένη διοργάνωση. Έχει μεν την ίδια ηλικία με το UEFA Champions League, αλλά όχι ανάλογη αίγλη. Ούτε φυσικά ισόποσα έσοδα, αν και ο κάτοχος του τροπαίου στο φινάλε αυτής της σεζόν θα καρπωθεί 6 εκατομμύρια δολάρια. Πληροφοριακά η 29η έκδοσή του φέρει το όνομα ‘Μοχάμεντ 6ος’, προς τιμήν του Βασιλιά του Μαρόκου.
Όπως προφανέστατα προκύπτει από τ’ όνομα, συμμετέχουν αποκλειστικά και μόνο ομάδες αραβικών χωρών, είτε της Αφρικής είτε της Ασίας, ως εκ τούτου το ενδιαφέρον είναι αρκετά περιορισμένο και μέσα στα στενά όρια αυτών. Τούτο βέβαια δεν αφαιρεί στο ελάχιστο από την ένταση και το πάθος ενός νοκ άουτ αγώνα.
Πόσο μάλλον όταν σ’ αυτόν αναμετρώνται δυο ομάδες της ίδιας πόλης, δύο κλαμπς με τεράστια αντιπαλότητα πίσω τους. Το Σάββατο στην Καζαμπλάνκα του Μαρόκου διεξήχθη ένα τέτοιο ντέρμπι. Ήταν ένα από τα δεύτερα παιχνίδια της Φάσης των 16.
Όλα άρχισαν κάπως έτσι. Για να καταλάβεις τι σημαίνει αυτός ο αγώνας.
Πάντως θα περνούσε, ενδεχομένως, απαρατήρητο το γεγονός πως η Ράτζα απέκλεισε στη διαφορά τερμάτων τη γειτόνισσα Ουαϊντάντ, ισοφαρίζοντας 4-4 με τρία γκολ μετά το 80′. Το δεύτερο εξ αυτών επιτεύχθηκε με πέναλτι αλά Πανένκα στο 90′ (πήγε η καρδιά όλων ως το… Ραμπάτ) και το τελευταίο με άπιαστη κεφαλιά λίγα δεύτερα πριν από το σφύριγμα της λήξης.
Τι χάρισε στο παιχνίδι διάσταση viral στην εν λόγω αναμέτρηση; Η εξ ημισείας παρουσία του κόσμου στις κερκίδες του ‘Stade Mohammed V’, κάτι μη αυτονόητο για κάποιες -λεγόμενες- προηγμένες ποδοσφαιρικά χώρες (λέγε με Ελλάδα), και ταυτόχρονα η μεταξύ τους ‘μονομαχία’ σ’ ένα διαγωνισμό δημιουργικής έμπνευσης.
Κατά την είσοδο και λίγο μετά τη σέντρα, οι οπαδοί της Ράτζα, στο ‘πράσινο’ πέταλο, είχαν κερδίσει τη μάχη της εξέδρας, προτού οι ποδοσφαιριστές του (άλλοτε διεθνούς ποδοσφαιριστή της Μπεσίκτας) Τζαμάλ Σελαμί καταφέρουν την αδιανόητη αυτή μετατροπή του εις βάρους τους 4-1 και την πρόκριση στα εκτός έδρας τέρματα. Είχαν, ήδη, κερδίσει τη μάχη χάρη στις ιδέες τους. Τη στιγμή που το πέταλο των φανς της Ουιντάντ ‘πάλευε’ με κάστρα, πολιορκητές και πυροσβέστες, στο απέναντι το ένα coreo διαδεχόταν το άλλο. Με διαφορετικά νοήματα το καθένα. Όλα αυτά μαζεμένα σ’ έναν και μόνο αγώνα.
Στο φινάλε αποζημιώθηκαν κιόλας με το τέρμα της πρόκρισης στο τέταρτο λεπτό των καθυστερήσεων. Η τέλεια αρχή και το ακόμη πιο ιδανικό τέλος.
