Τα πέντε Πρωταθλητριών της Λίβερπουλ

Η Λίβερπουλ θα παραταχθεί απόψε το βράδυ (10 ώρα Ελλάδας) στη σέντρα του “Wanda Metropolitano”, για να διεκδικήσει το φετινό Champions League απέναντι στην Τότεναμ. Θεωρητικά οι “κόκκινοι” είναι το φαβορί της συνάντησης, αλλά αυτό βέβαια απομένει να αποδειχτεί μέσα στο γήπεδο. Η ομάδα του Κλοπ συμμετέχει για δεύτερη σερί χρονιά στον τελικό της διοργάνωσης, αφού πέρυσι αντιμετώπισε στο Κίεβο τη Ρεάλ Μαδρίτης, από την οποία ηττήθηκε 3-1. Συνολικά ο φετινός είναι ο ένατος τελικός για τους “reds”, είτε στο Πρωταθλητριών είτε στο Champions League. Στους προηγούμενους οκτώ, η Λίβερπουλ κατέκτησε πέντε φορές το τρόπαιο (1977, 1978, 1981, 1984 & 2005), ενώ το έχασε τρεις, το 1985 από τη Γιουβέντους, το 2007 από τη Μίλαν και το 2018 από τη Ρεάλ.

Οι “κόκκινοι” ξεκίνησαν με τέσσερα στα τέσσερα, αφού νίκησαν και τους τέσσερις πρώτους τελικούς στους οποίους πήραν μέρος, στα χρόνια της μεγάλης τους κυριαρχίας τόσο στην Αγγλία, όσο και στην Ευρώπη (1977, 1978, 1981 & 1984). Ακολούθησε η τραγωδία στο Χέιζελ (1985), η φοβερή ανατροπή του 2005 στην Κωνσταντινούπολη, η άτυπη ρεβάνς της Μίλαν το 2007 στην Αθήνα και η περσινή ήττα από τη Ρεάλ. Σήμερα, λίγες ώρες πριν τη μεγάλη αναμέτρηση της Μαδρίτης, θα θυμηθούμε πώς κατέκτησε η Λίβερπουλ τα πέντε Κύπελλα “με τα μεγάλα αυτιά”, δηλαδή τα τέσσερα Πρωταθλητριών (1977, 1978, 1981 & 1984) και το ένα Champions League (2005). Πριν περάσουμε στην αναλυτική παρουσίαση, ας δούμε πρώτα συγκεντρωτικά την ταυτότητα των πέντε αυτών τελικών στον πίνακα που ακολουθεί.

	ΤΕΛΙΚΟΣ	ΣΕΖΟΝ	ΕΔΡΑ
01.	Λίβερπουλ – Γκλάντμπαχ 3-1	1976/77	Olimpico, Ρώμη
02.	Λίβερπουλ – Μπριζ 1-0	1977/78	Wembley, Λονδίνο
03.	Λίβερπουλ – Ρεάλ Μαδρίτης 1-0	1980/81	Parc des Princes, Παρίσι
04.	Λίβερπουλ – Ρόμα 1-1 (4-2 π.)	1983/84	Olimpico, Ρώμη
05.	Λίβερπουλ – Μίλαν 3-3 (3-2 π.)	2004/05	Atatürk, Κων/πολη

Και τώρα ας δούμε έναν-έναν τους πέντε νικηφόρους τελικούς της Λίβερπουλ, που την έχουν φέρει στην τρίτη θέση της κατάταξης των ομάδων με τα περισσότερα Πρωταθλητριών/Champions League στην ιστορία. Οι “κόκκινοι” βρίσκονται πίσω από τη Ρεάλ Μαδρίτης (13 τρόπαια) και τη Μίλαν (7), ενώ ισοβαθμούν με τις Μπάγερν και Μπαρτσελόνα.

1. Λίβερπουλ – Γκλάντμπαχ 3-1 (25/5/1977)

– Γήπεδο: “Stadio Olimpico”, Ρώμη (52.078 θεατές)

– Σκόρερ: ΜακΝτέρμοτ (24′), Σμιθ (64′), Νιλ (82′ πεν.) / Σίμονσεν (52′)

– Liverpool FC (Μπομπ Πέισλι): Κλέμενς, Νιλ, Τζόουνς, Σμιθ, Ρ. Κένεντι, Χιουζ, Κίγκαν, Κέις, Χάιγουεϊ, Κάλαγκαν, ΜακΝτέρμοτ.

– Borussia Mönchengladbach (Ούντο Λάτεκ): Κνάιμπ, Φογκτς, Κλίνκχαμερ, Βίτκαμπ, Μπόνοφ, Βόλερς (79′ Χάνες), Σίμονσεν, Βίμερ (24′ Κούλικ), Στίλικε, Σέφερ, Χάινκες.

Η Λίβερπουλ βρέθηκε για πρώτη φορά σε τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών τη σεζόν 1976/77. Οι “reds” είχαν κατακτήσει την προηγούμενη χρονιά το Κύπελλο UEFA (4-3 τη Μπριζ) και αντιμετώπιζαν τη μεγαλύτερη πρόκληση της ιστορίας τους. Απέναντί τους βρισκόταν η πρωταθλήτρια Δυτικής Γερμανίας, Μπορούσια Μένχενγκλαντμπαχ, την οποία είχαν νικήσει το 1973 στον τελικό του UEFA (3-2). Οι Γερμανοί ξεκίνησαν πιέζοντας, είχαν δοκάρι με τον Μπόνοφ, όμως οι Άγγλοι γρήγορα ισορρόπησαν και στο 24′ άνοιξαν το σκορ με τον ΜακΝτέρμοτ, μετά από πάσα του Χάιγουεϊ. Η Γκλάντμπαχ πίεσε μετά το γκολ χωρίς επιτυχία και οι δυο ομάδες πήγαν με το 1-0 στα αποδυτήρια. Στο 7′ της επανάληψης ήρθε η ισοφάριση για τους Γερμανούς με πολύ ωραίο διαγώνιο πλασέ του Άλαν Σίμονσεν μέσα από την περιοχή του Κλέμενς.

Δώδεκα λεπτά αργότερα, οι “reds” κέρδισαν κόρνερ, το εκτέλεσε ο Χάιγουεϊ και ο Τόμι Σμιθ, την ημέρα που συμπλήρωνε 600 επίσημα παιχνίδια με τη φανέλα της Λίβερπουλ, έδωσε ξανά προβάδισμα με κεφαλιά στην ομάδα του. Η Γκλάντμπαχ προσπάθησε να αντιδράσει, όμως οι “κόκκινοι” κυριάρχησαν στον αγωνιστικό χώρο και με μεγάλο πρωταγωνιστή τον Κέβιν Κίγκαν, δημιούργησαν αρκετές ευκαιρίες ψάχνοντας ένα τρίτο γκολ για να “κλειδώσουν” τη νίκη. Τελικά ήταν ο Κίγκαν εκείνος που στο 82′ κέρδισε το πέναλτι από τον Μπέρτι Φογκτς, πέναλτι που εκτέλεσε με επιτυχία ο Φιλ Νιλ, διαμορφώνοντας το τελικό σκορ. Με αυτό το 3-1, η Λίβερπουλ έφτασε στην πρώτη κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, μετά τα δυο UEFA που είχαν προηγηθεί το 1973 και το 1976, ενώ ο Μπομπ Πέισλι έγινε ο πρώτος προπονητής που κατέκτησε το Κύπελλο UEFA και το Κύπελλο Πρωταθλητριών σε διαδοχικές σεζόν.

2. Λίβερπουλ – Μπριζ 1-0 (10/5/1978)

– Γήπεδο: “Wembley Stadium”, Λονδίνο (92.500 θεατές)

– Σκόρερ: Νταλγκλίς (64′)

– Liverpool FC (Μπομπ Πέισλι): Κλέμενς, Νιλ, Χάνσεν, Τόμπσον, Ρ. Κένεντι, Χιούζ, Νταλγκλίς, Κέις (63′ Χάιγουεϊ), Φέρκλαφ, ΜακΝτέρμοτ, Σούνες.

– Club Brugge (Ερνστ Χάπελ): Γένσεν, Μπάσταϊνς, Κρίγκερ, Λέεκενς, Μάελς (80′ Βόλντερς), Κουλς, Βαντερέικεν, Ντε Κούμπερ, Σιμόεν, Κου (58′ Σάντερς), Σόρενσεν.

Η Λίβερπουλ βρέθηκε στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών και την επόμενη σεζόν, έχοντας απέναντί της την Μπριζ (πρώτη βελγική ομάδα που έφτανε στον τελικό της διοργάνωσης), σε μια άτυπη ρεβάνς του τελικού του Κυπέλλου UEFA του 1976, εκεί όπου οι “reds” είχαν πάρει το τρόπαιο με συνολικό σκορ 4-3. Μπροστά σε 92.500 θεατές μέσα στο “Γουέμπλεϊ”, οι δυο ομάδες ξεκίνησαν το παιχνίδι, με τη Λίβερπουλ να είναι το μεγάλο φαβορί και να το αποδεικνύει μέσα στο γήπεδο, αφού αυτό εξελίχθηκε σε επιθετικό μονόλογο των Άγγλων, που δημιουργούσαν τη μια ευκαιρία μετά την άλλη. Οι Βέλγοι περιορίστηκαν σε παθητικό ρόλο, παίζοντας μαζικά άμυνα, κάτι που καυτηρίασε με δηλώσεις του μετά τον αγώνα ο Μπομπ Πέισλι, λέγοντας ότι “χρειάζονται δυο ομάδες για να υπάρξει θέαμα, αλλά η Μπριζ είχε το μυαλό της μόνο στο να μη δεχτεί γκολ”.

Το ημίχρονο πάντως έληξε χωρίς σκορ, κυρίως χάρη στις επεμβάσεις του Μπίργκερ Γένσεν. Στην επανάληψη το σκηνικό δεν άλλαξε, ο Γκρέιαμ Σούνες συνέχισε να δεσπόζει στο κέντρο και να τροφοδοτεί τους συμπαίκτες του, μέχρι που στο 64′ ο Σκωτσέζος χαφ έβγαλε πάσα στον Κένι Νταλγκλίς, ο οποίος μέσα από την περιοχή πλάσαρε από πλάγια με επιτυχία, ανοίγοντας το σκορ. Η Μπριζ προσπάθησε να αντιδράσει, αλλά μπόρεσε να δημιουργήσει μόνο μια ευκαιρία στο 80′ με το σουτ του Σόρενσεν, που αρχικά απέκρουσε ο Κλέμενς και στη συνέχεια απομάκρυνε πάνω στη γραμμή του τέρματος ο Φιλ Τόμπσον. Ο τελικός έληξε 1-0 και η Λίβερπουλ έγινε ο πρώτος αγγλικός σύλλογος με δυο Πρωταθλητριών και μάλιστα συνεχόμενα. Ο Ερνστ Χάπελ, απογοητευμένος από την ήττα, θέλοντας να πικάρει τους Άγγλους, δήλωσε ότι “η Λίβερπουλ ήταν σκιά της ομάδας την οποία είχε αντιμετωπίσει δυο χρόνια πριν στο Κύπελλο UEFA”.

3. Λίβερπουλ – Ρεάλ Μαδρίτης 1-0 (27/5/1981)

– Γήπεδο: “Parc des Princes”, Παρίσι (48.360 θεατές)

– Σκόρερ: Άλαν Κένεντι (82′)

– Liverpool FC (Μπομπ Πέισλι): Κλέμενς, Νιλ, Άλαν Κένεντι, Τόμπσον, Ρέι Κένεντι, Χάνσεν, Νταλγκλίς (85′ Τζίμι Κέις), Λι, Τζόνσον, Μακ Ντέρμοτ, Σούνες.

– Real Madrid CF (Βούγιαντιν Μπόσκοφ): Αγουστίν, Ραφαέλ Γκαρθία (87′ Φρανθίσκο Πινέδα), Καμάτσο, Στίλικε, Σαβίδο, Ντελ Μπόσκε, Χουανίτο, Άνχελ, Σαντιγιάνα, Αντόνιο Γκαρθία, Κάνινγχαμ.

Τρίτη παρουσία για τη Λίβερπουλ στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, τη σεζόν 1980/81, αυτή τη φορά με αντίπαλο τη Ρεάλ Μαδρίτης, στην πρώτη αγγλο-ισπανική αναμέτρηση στην ιστορία του θεσμού. Το βράδυ της 27ης Μαΐου στο κατάμεστο από 48.360 θεατές “Παρκ ντε Πρενς”, η Λίβερπουλ πήρε έλεγχο και πρωτοβουλία από τα πρώτα λεπτά, προσπαθώντας να δημιουργήσει κινδύνους στην περιοχή του Αγουστίν, χωρίς όμως ιδιαίτερο αποτέλεσμα, αφού οι Ισπανοί αμύνονταν με επιτυχία. Οι Άλαν Κένεντι, Μακ Ντέρμοτ και Νταλγκλίς έχασαν καλές ευκαιρίες, όμως από εκεί και μετά οι “μερένγκες” άρχισαν να ισορροπούν το παιχνίδι. Ο Χουανίτο ανέλαβε δράση τροφοδοτώντας τους συμπαίκτες του, όμως τόσο ο Σαντιγιάνα όσο και ο Καμάτσο δεν μπόρεσαν να στείλουν τη μπάλα στα δίχτυα του Κλέμενς. Το πρόβλημα για τους “μπλάνκος” ήταν η “απουσία” του ανέτοιμου Κάνιγχαμ, ο οποίος ναι μεν βρισκόταν στο γήπεδο, αλλά δεν πρόσφερε σχεδόν τίποτα από την αριστερή μεριά της ισπανικής επίθεσης.

Έτσι λοιπόν, χωρίς σκορ, οι δυο ομάδες πήγαν στα αποδυτήρια για την ανάπαυλα. Το δεύτερο ημίχρονο κύλησε χωρίς πολλές αξιόλογες επιθετικές στιγμές από τις δυο ομάδες. Μπαίνοντας στο τελευταίο δεκάλεπτο, οι περισσότεροι θεατές είχαν αρχίσει να περιμένουν την παράταση, όμως όλα άλλαξαν στο 82′. Ο Ρέι Κένεντι τροφοδότησε με πλάγιο άουτ τον Άλαν Κένεντι στην αριστερή πλευρά του γηπέδου, εκείνος μπήκε με τη μπάλα στην περιοχή, κέρδισε την κόντρα από τον Ραφαέλ Γκαρθία και πλάσαρε επιτυχημένα από δύσκολη γωνία τον Αγουστίν, ανοίγοντας το σκορ. Οι “μπλάνκος” μετά το γκολ δεν απείλησαν ούτε μια φορά τη εστία του Κλέμενς και έτσι η λήξη βρήκε τους “reds” να πανηγυρίζουν την κατάκτηση του τροπαίου, τρίτου μέσα σε πέντε χρόνια. Η Λίβερπουλ έγινε ο πρώτος βρετανικός σύλλογος με τρία Κύπελλα Πρωταθλητριών, ενώ συνέχισε το απόλυτο στη διοργάνωση, κερδίζοντας και τους τρεις τελικούς στους οποίους είχε πάρει μέρος. Παράλληλα, ο Μπομπ Πέισλι έγινε ο πρώτος προπονητής στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο με τρία Κύπελλα Πρωταθλητριών.

4. Λίβερπουλ – Ρόμα 1-1, 4-2 π. (30/5/1984)

– Γήπεδο: “Stadio Olimpico”, Ρώμη (69.693 θεατές)

– Σκόρερ: Νιλ (13′) / Προύτσο (42′)

– Liverpool FC (Τζο Φάγκαν): Γκρόμπελαρ, Νιλ, Α. Κένεντι, Λόρενσον, Γουίλαν, Χάνσεν, Νταλγκλίς (94′ Ρόμπινσον), Λι, Ρας, Τζόνστον (72′ Νίκολ), Σούνες.

– AS Roma (Νιλς Λίντχολμ): Τανκρέντι, Νάπι, Νέλα, Ριγκέτι, Φαλκάο, Μπονέτι, Κόντι, Σερέζο (115′ Στρούκελ), Προύτσο (64′ Κιέρικο), Ντι Μπαρτολομέι, Γκρατσιάνι.

Το τέταρτο ραντεβού σε τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών για τη Λίβερπουλ, ήρθε τη σεζόν 1983/84, στο “Ολίμπικο” της Ρώμης, το ίδιο γήπεδο στο οποίο οι “reds” είχαν κατακτήσει το πρώτο τους τρόπαιο στη διοργάνωση το 1977, με τη διαφορά ότι τώρα απέναντί τους είχαν τη “γηπεδούχο” Ρόμα. Οι παίκτες του Λίντχολμ μπήκαν δυνατά στον αγώνα, όμως οι Άγγλοι στάθηκαν πολύ τυχεροί στο 15′, όταν προηγήθηκαν 1-0. Ο Τζόνστον γέμισε από δεξιά μέσα στην ιταλική περιοχή, Τανκρέντι και Γουίλαν πήδηξαν για τη διεκδίκηση, ο γκολκίπερ της Ρόμα έχασε τη μπάλα από τα χέρια του, ο Νάπι προσπάθησε να απομακρύνει, όμως η μπάλα βρήκε στο κεφάλι του πεσμένου Τανκρέντι (!) και στρώθηκε στον Νιλ, ο οποίος την έστειλε ανενόχλητος στα δίχτυα. Η Ρόμα έβγαλε αντίδραση, δημιούργησε ευκαιρίες και τελικά κατάφερε να ισοφαρίσει στο 42′.

Μετά από διπλή προσπάθεια του Κόντι και σέντρα στην περιοχή της Λίβερπουλ, ο Προύτσο πρόλαβε στην εναέρια διεκδίκηση τον Χάνσεν, έπιασε την κεφαλιά και κρέμασε τον τερματοφύλακα από τη Ζιμπάμπουε. Το “Ολίμπικο” πήρε φωτιά και οι δυο ομάδες πήγαν ισόπαλες στα αποδυτήρια. Πρωταγωνιστές στο δεύτερο ημίχρονο ήταν οι δυο τερματοφύλακες, Τανκρέντι και Γκρόμπελαρ, που με τις επεμβάσεις τους κράτησαν το σκορ στο 1-1. Στην παράταση δεν άλλαξε κάτι και έτσι οι δυο φιναλίστ οδηγήθηκαν στη διαδικασία των πέναλτι. Η Λίβερπουλ ξεκίνησε τη “ρώσικη ρουλέτα” με τον Στιβ Νίκολ να αστοχεί. Ο Ντι Μπαρτολομέι έβαλε μπροστά τους Ρωμαίους, όμως μετά τον Φιλ Νιλ που ευστόχησε, ο Μπρούνο Κόντι, ο καλύτερος παίκτης της Ρόμα στον τελικό, έγινε μοιραίος, στέλνοντας άουτ το δικό του πέναλτι.

Αμέσως μετά ευστόχησαν Σούνες, Ριγκέτι και Ρας και έφτασε η σειρά του Γκρατσιάνι. Εκεί ο Γκρόμπελαρ άρχισε να κουνάει χέρια και πόδια κάνοντας σαν “παρλιακό”, για να χαλάσει τη συγκέντρωση του αντιπάλου του. Ο Ιταλός στράικερ πήρε φόρα και έστειλε τη μπάλα στο οριζόντιο δοκάρι και άουτ. Ο Άλαν Κένεντι σκόραρε στην επόμενη εκτέλεση και οι “κόκκινοι” κατέκτησαν το τέταρτο Κύπελλο Πρωταθλητριών της ιστορίας τους, πετυχαίνοντας το τέσσερα στα τέσσερα σε ισάριθμους τελικούς στη διοργάνωση. Παρά την ισχυρότατη αστυνομική παρουσία στη Ρώμη, υπήρξαν μεμονωμένα επεισόδια μεταξύ Άγγλων χούλιγκανς και Ιταλών τιφόζι. Λέγεται ότι εκεί άναψε για πρώτη φορά η “σπίθα” μίσους των φανατικών της Λίβερπουλ για τους Ιταλούς, κάτι που προκάλεσε έναν χρόνο αργότερα τα αιματηρά επεισόδια στις Βρυξέλλες με τους 39 νεκρούς και τους εκατοντάδες τραυματίες.

5. Λίβερπουλ – Μίλαν 3-3, 3-2 π. (25/5/2005)

– Γήπεδο: “Ataturk Olympic Stadium”, Κωνσταντινούπολη (69.000 θεατές)

– Σκόρερ: Τζέραρντ (54′), Σμίτσερ (56′), Αλόνσο (60′) / Μαλντίνι (1′), Κρέσπο (39′ & 44′)

– Liverpool FC (Ράφα Μπενίτεθ): Ντούντεκ, Φίναν (46′ Χάμαν), Κάραγκερ, Χίπια, Τραορέ, Τσάμπι Αλόνσο, Λουίς Γκαρθία, Τζέραρντ, Ρίισε, Κιούελ (23′ Σμίτσερ), Μπάρος (85′ Σισέ).

– AC Milan (Κάρλο Αντσελότι): Ντίντα, Καφού, Σταμ, Νέστα, Μαλντίνι, Πίρλο, Γκατούζο (112′ Ρουί Κόστα), Ζέεντορφ (86′ Σερζίνιο), Κακά, Σεφτσένκο, Κρέσπο (85′ Τόμασον).

Φτάνουμε στο πέμπτο και τελευταίο τρόπαιο της Λίβερπουλ στη διοργάνωση, το πρώτο και μοναδικό μέχρι σήμερα στην εποχή του Champions League. Οι “κόκκινοι” ταξίδεψαν στην Κωνσταντινούπολη για να αντιμετωπίσουν τη Μίλαν. Στο πρώτο ημίχρονο η κυριαρχία των Ιταλών ήταν απόλυτη. Προηγήθηκαν 1-0 με τον Μαλντίνι στο πρώτο λεπτό της συνάντησης, πέτυχαν δυο ακόμη τέρματα με τον Κρέσπο και έχασαν ευκαιρίες που θα μπορούσαν να έχουν ανεβάσει το σκορ σε διαστάσεις “σκανδάλου”. Όλα έδειχναν να έχουν τελειώσει, παρόλα αυτά, οι φίλαθλοι των “reds” δε σταμάτησαν να τραγουδούν στην ανάπαυλα, προσπαθώντας να κρατήσουν “ζωντανούς” τους παίκτες τους για μια απέλπιδα προσπάθεια στην επανάληψη. Ήταν ο εμβληματικός αρχηγός εκείνος που έδωσε το σύνθημα για την αντεπίθεση, μειώνοντας στο 54′ με κεφαλιά σε 3-1. Ο Στίβεν Τζέραρντ, που είχε κρατήσει την ομάδα του στη διοργάνωση με το εκπληκτικό του γκολ απέναντι στον Ολυμπιακό στην τελευταία αγωνιστική των ομίλων, “παρέσυρε” τους συμπαίκτες του σε ένα επικό εξάλεπτο.

Στο 56′ ο Σμίτσερ πέτυχε το 3-2 και στο 60′ ο Τζέραρντ κέρδισε πέναλτι, το οποίο απέτυχε να μετατρέψει σε γκολ ο Τσάμπι Αλόνσο, όμως ο Ισπανός στην επαναφορά έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα για να ολοκληρώσει μια μοναδική ανατροπή. Το 3-3 δεν άλλαξε στο 90λεπτο, ούτε στην παράταση, παρά τη διπλή απίστευτη ευκαιρία του Σεφτσένκο και την ακόμα περισσότερο απίστευτη διπλή επέμβαση του Ντούντεκ. Η διαδικασία των πέναλτι ξεκίνησε με δυο άστοχες εκτελέσεις της Μίλαν (Σερζίνιο & Πίρλο) και ο Ντούντεκ στη βραδιά της ζωής του και αντιγράφοντας τις θρυλικές κινήσεις του Γκρόμπελαρ στον τελικό του 1984, κατάφερε να σταματήσει και το κρίσιμο τελευταίο χτύπημα του Σεφτσένκο, που αποδείχτηκε ο μοιραίος παίκτης των “ροσονέρι”. Το έπος της Κωνσταντινούπολης ολοκληρώθηκε με τον θρίαμβο των Άγγλων, που έφτασαν τις πέντε κατακτήσεις στη διοργάνωση. Μοναδική στιγμή, η εικόνα του Τζέραντ να σηκώνει ψηλά το πρώτο Champions League της Λίβερπουλ!