Τα κοινά Ζαγαρίτη και Βαγιαννίδη δεν είναι μόνο ο Ολυμπιακός
Ο Ολυμπιακός εμφανίστηκε την ώρα των διαπραγματεύσεων του Παναθηναϊκού με τον Βασίλη Ζαγαρίτη για ανανέωση συμβολαίου. Η στάση του 'τριφυλλιού' θα κρίνει πολλά.
Βασίλης Ζαγαρίτης όπως Γιώργος Βαγιαννίδης. Με τη διαφορά ότι η οποιαδήποτε εξέλιξη στην υπόθεση του πρώτου, δεν θα έχει την κατάληξη αυτής του δεύτερου. Τούτη τη φορά, δεν υπάρχει Γιώργος Δώνης για να εκφράσει ανοιχτά ενόχληση, αλλά Λάζλο Μπόλονι για να προσγειώνει, ίσως ανώμαλα και άκομψα, νεαρούς ποδοσφαιριστές (“δεν είναι ο Κριστιάνο Ρονάλντο”, η πρόσφατη αποστροφή των δηλώσεών του, που δείχνει ακριβώς αυτό).
Για να ξετυλιχτεί το κουβάρι της περίπτωσης του 19χρονου αριστερού μπακ πρέπει να πάμε πίσω στο προηγούμενο πρωτάθλημα, όπου με τον Δώνη στον πάγκο μέτρησε συμμετοχές με την πρώτη ομάδα στα πλέι οφ, κερδίζοντας φανέλα ενδεκάδας κόντρα σε ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, ΟΦΗ και Άρη. Ακόμη ένα ταλέντο του συλλόγου που ήρθε να υπενθυμίσει ότι κάπου, χαμένο στη μετάφραση των ισπανικών του Ντάνι Πογιάτος και της, κατά καιρούς, εναλλαγής στόχων και πλάνων στον Παναθηναϊκό του Γιάννη Αλαφούζου, υπήρχε ένα σχέδιο αξιοποίησης των πιτσιρικάδων ώστε να ‘χτιστεί’ η ομάδα του μέλλοντος.
Ο Ζαγαρίτης, όπως κι ο Βαγιαννίδης, ήταν οι περσινές αποκαλύψεις. Ο δεύτερος ακολούθησε το δρόμο του εξωτερικού για μία καλύτερη, βάσει προσωπικής εκτίμησης, εξέλιξης, ο πρώτος περίμενε 6 μήνες για να μπει ακριβώς στο ίδιο δίλημμα. Παναθηναϊκός, εξωτερικό ή… Ολυμπιακός;
Με τον Πογιάτος στον πάγκο, ενδεκάδα δεν είδε ακόμα κι αν η ανάγκη για αριστερό μπακ φώναζε. Με έναν προπονητή που είχε δουλέψει στις μικρές ομάδες της Ρεάλ και πήγε στον Παναθηναϊκό με ακριβώς αυτό το βιογραφικό, ένα από τα ταλέντα της ομάδας… εξαφανίστηκε και επί της ουσίας κάπου εκεί άρχισε να εξαφανίζεται κι η όποια προσπάθεια ερμηνείας των δυνατοτήτων του Ισπανού προπονητή.
Ο Πογιάτος έφυγε, ο Μπόλονι ανέλαβε, ο Ζαγαρίτης επανήλθε στην ‘πράσινη’ επικαιρότητα και μαζί άρχισε το σίριαλ όσον αφορά στο μέλλον του. Οι επαφές άρχισαν με τη σύμφωνη γνώμη του Ρουμάνου προπονητή, ο οποίος μπορεί να μίλησε κάπως άκομψα για εκείνον και τον Σωτήρη Αλεξανδρόπουλο, όμως ξέρει καλά ότι έχει στη διάθεσή του δύο ‘διαμάντια’ τα οποία με την κατάλληλη δουλειά μπορούν να κατεργαστούν. Μόνο που το ημερολόγιο γράφει 19 Δεκεμβρίου -λίγες μέρες πριν από την 1η Ιανουαρίου, που αποτελεί την ημερομηνία-ορόσημο αφού έπειτα από αυτήν είναι ελεύθερος να συζητήσει με όποια ομάδα θέλει- και το θέμα παραμένει ανοιχτό.
Ο Ολυμπιακός μπήκε στο προσκήνιο όχι απλά για να δημιουργήσει ίντριγκα, αλλά γιατί βλέπει αυτό ακριβώς που βλέπει ο καθένας με γυμνό μάτι. Ένα ταλέντο με τεράστια περιθώρια εξέλιξης, που μπορεί να εξελιχθεί σε νέο… Κώστα Τσιμίκα. Σε αυτά, οι ‘ερυθρόλευκοι’ έχουν το know-how, σε αυτά ο Παναθηναϊκός ακόμα μαθαίνει. Και δεν είναι το θέμα ότι μαθαίνει, αλλά το γεγονός ότι δεν βγάζει την εμπιστοσύνη που πρέπει προς τους νεαρούς ποδοσφαιριστές, για να μπορούν να πιστέψουν ότι στους ‘πράσινους’ θα έχουν την εξέλιξη που επιθυμούν.
Ο Παναθηναϊκός έκανε αυτό που έπρεπε, ενημερώνοντας την πλευρά του 19χρονου για την πρόθεση επέκτασης της συνεργασίας τους έως το 2024. Η ομάδα του ‘τριφυλλιού’ κινήθηκε στο σωστό δρόμο, αλλά ποιος μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά ότι η απάντηση του παίκτη θα είναι καταφατική;
Ο ίδιος βάζει στην εξίσωση το εξωτερικό και προφανώς κάπου στην κουβέντα θα μπει και ο Ολυμπιακός. Όχι γιατί ξάφνου θέλει να γίνει το αντικείμενο που θα ξυπνήσει τον οπαδισμό ανάμεσα στους δύο συλλόγους και θα αναζωπυρώσει ίντριγκες του παρελθόντος, αλλά γιατί η αλήθεια είναι ότι στη ζυγαριά ο Παναθηναϊκός χάνει κατά κράτος από τον ‘αιώνιο’ αντίπαλο.
Μέχρι τον επόμενο Ζαγαρίτη, ίσως βρεθεί πάλι ένας αντίστοιχος Τσάβι Ρόκα με μία… καραβιά Ισπανούς. Ο νεαρός ποδοσφαιριστής βλέπει, κρίνει και αποφασίζει. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, για κάθε παίκτη αυτής της ηλικίας ο Παναθηναϊκός θα έπρεπε να είναι το ιδανικό ‘λιμάνι’. Για το σήμερα και το αύριο, για την εξέλιξη ώστε να έρθει το επόμενο μεγάλο βήμα. Για τον Παναθηναϊκό, κάθε περίπτωση Ζαγαρίτη και Βαγιαννίδη θα έπρεπε να είναι ο οδηγός για το αύριο, για να γίνει ο σύλλογος αυτό το περιβόητο selling club που ακούγεται και διαβάζεται τόσο βαρύγδουπο, χωρίς να είναι.
Το ερώτημα που πρέπει να τεθεί δεν είναι γιατί δεν ανανεώνει ο Ζαγαρίτης, αλλά γιατί ο Παναθηναϊκός δεν τον έπεισε να ανανεώσει… χθες. Όταν οι ‘πράσινοι’ ανακτήσουν την εμπιστοσύνη των νεαρών ποδοσφαιριστών και καταφέρουν να κερδίζουν στη ζυγαριά κάθε Ολυμπιακό και κάθε ομάδα του εξωτερικού, τότε και μόνο τότε θα έχουν κάνει το βήμα παραπέρα για να βγουν από το ιστορικό αδιέξοδο που αλλοιώνει το dna τους.
Το “έλα μωρέ, ποιος Ζαγαρίτης” ανήκει στη σφαίρα των συζητήσεων που δημιουργούν ένα κλίμα αποδόμησης, για να κρυφτεί η όποια ήττα. Αν αυτό ακούγεται από τον κόσμο, έχει καλώς. Αν ακούγεται από την πλευρά του συλλόγου, τότε υπάρχει πρόβλημα.
Ο Ολυμπιακός είναι απλά το “κερασάκι” στην επικαιρότητα, η ίντριγκα για να μεγαλώσει ακόμα περισσότερο το θέμα. Η κατάληξη είναι αυτή που πρέπει να απασχολεί τους ανθρώπους του Παναθηναϊκού. Δεν έχει σημασία από ποιον θα χάσεις -αν χάσεις- αλλά ότι έχασες. Για ακόμα μία φορά.
