Τα 24 εκατ. της Τότεναμ για τον φορ που τρεφόταν με κρεμμύδια

Χάρη στα 11 γκολ από 16 συμμετοχές με τη Φενέρμπαχτσε ο 25χρονος Βέντατ Μουρίκι φιγουράρει στην τρίτη θέση των σκόρερ του τουρκικού πρωταθλήματος. Είναι το 1/7 των -συνολικά- 70 τερμάτων που έχει πετύχει στα 5.5 χρόνια του στη γείτονα χώρα, αλλά επίδοση επαρκέστατη προκειμένου η Τότεναμ του Ζοζέ Μουρίνιο να έχει μπει, τις τελευταίες ημέρες, στη διαδικασία διαπραγμάτευσης προσφέροντας ούτε λίγο ούτε πολύ 24 εκατομμύρια ευρώ για την απόκτησή του. Έχοντας προηγουμένως αποτύχει να αγοράσει τον Έντισον Καβάνι από την Παρί Σεν Ζερμέν.

Εφόσον η συμφωνία με τους Λονδρέζους ολοκληρωθεί, ο θηριώδης Κοσοβάρος στράικερ των 194 εκατοστών και των 92 κιλών, ένας καλογυμνασμένος ποδοσφαιριστής με εκτόπισμα, δύναμη και εξαιρετική κίνηση στο χώρο, θα έχει εκπληρώσει το μεγαλύτερο όνειρο που έκανε ως παιδί.

Τότε που ούτε που φανταζόταν την εξέλιξη μιας καριέρας που άρχιζε από τα τμήματα υποδομής της Λίρια, ομάδας στη γενέτειρά του Πρίζρεν. Μια πόλη την οποία οι περισσότεροι κάτοικοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν κατά τη διάρκεια του πολέμου στα εδάφη του Κοσσυφοπεδίου. Ο Μουρίκι ήταν πιτσιρικάς τότε, αλλά οι μνήμες του είναι έντονες, χαραγμένες. "Έχασα τον πατέρα μου στα 7 μου. Αναγκαστήκαμε να πάμε στην Αλβανία εξαιτίας του πολέμου. Οι στρατιώτες μάς έψαχναν και δεν είχαμε άλλη επιλογή. Μας βρήκαν, αλλά για καλή τύχη μας επιβιώσαμε. Μας είπαν να φύγουμε γιατί το σπίτι μας θα βομβαρδιστεί σε δύο ώρες. Είχαμε μείνει στο υπόγειο, ξαπλώνοντας σε μπουκάλια νερού για 2 ημέρες", είχε διηγηθεί στο τουρκικό πρακτορείο Anadolu το 2016.

Ο Μουρίκι δεν ήταν σε ηλικία να καταλάβει τι ακριβώς περνούσαν. Η μητέρα του έκλαιγε συνεχώς. "Αναγκαστήκαμε να μεταναστεύσουμε σε διάφορα μέρη. Ήμασταν 55 άτομα και μέναμε στον ίδιο χώρο. Ως παιδί ζητούσα συνεχώς φαγητό. Το μόνο που είχαμε ήταν ψωμί και κρεμμύδια. Τρώγαμε τρεις φορές την ημέρα το ίδιο. Επιπλέον υπήρχαν 2 λίτρα γάλα για 55 ανθρώπους. Κάποιες φορές υπήρχε λίγο τσάι και μας έδιναν τη ζάχαρη. Πήγε έτσι για σχεδόν 2 χρόνια".

Υπό αυτές τις αδυσώπητες συνθήκες, πολλές επιλογές ο Μουρίκι δεν είχε και ο βιοπορισμός του ήταν άμεσα συνδεδεμένος με το ποδόσφαιρο. Διέξοδος, η μόνη. Η ένταξη στην αλβανική Τέουτα από το Δυρράχιο τον έβγαλε στον αφρό. Πήγε επίσης στην Μπέσα κι το καλοκαίρι του 2014 έφυγε για την Τουρκία. Πρώτα Γκιρεσουνσπόρ της β' κατηγορίας για δύο χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων απέκτησε την τουρκική υπηκοότητα και το δικαίωμα να εκπροσωπήσει τη χώρα με τις μικρές εθνικές. Εντάχθηκε στην U21, αλλά μέσα του δεν ένιωθε Τούρκος.

"Ο πρόεδρος είχε μιλήσει με τον Φατίχ Τερίμ και με είχαν πείσει. Ήθελαν να παίξω για την Τουρκία. Γραφειοκρατικά όμως δεν συνέβη, γιατί δεν είχα ρίζες από τη χώρα και ως εκ τούτου διάλεξα να παίξω για το Κόσοβο. Είναι η πατρίδα μου και δίνω τα πάντα", έλεγε τον περασμένο Νοέμβριο σε άλλη συνέντευξή του. Προλαβαίνοντας ήδη με 8 γκολ (τα 4 στα προκριματικά του EURO) σε 23 διεθνείς συμμετοχές να είναι ο αρχισκόρερ της εθνικής. Όλ' αυτά αφού είχε πάει πρώτα στην Γκεντσλερμπιρλιγί, φεύγοντας χωρίς να ταιριάξει ή να προσφέρει, και κατόπιν στη Ρίζεσπορ. Στην οποία σκόραρε 25 γκολ σε 52 αγώνες, προσελκύοντας το ενδιαφέρον της Φενέρμπαχτσε. Που έψαχνε φθηνές λύσεις λόγω των οικονομικών προβλημάτων που είχε με την UEFA.

Για τον Μουρίκι ήταν κάτι αδιανόητο αυτό συνέβη. Διότι "ήμουν οπαδός της από μικρός. Το οφείλω στον παππού μου που την αγαπούσε επίσης. Ο λόγος ήταν ο Αλί Σεν, άλλοτε πρόεδρος που είχε καταγωγή από το Κόσοβο. Μια ημέρα είδαμε μαζί ένα παιχνίδι και από τότε μού έγινε συνήθεια. Ταυτίστηκα γιατί έπαιζαν και παίκτες από την πρώην Γιουγκοσλαβία. Θα τρελαινόμουν, αν μού έλεγαν πως κάποια στιγμή θα παίξω για την ομάδα. Δεν ήταν κάτι ρεαλιστικό για μένα".

Έφτασε όμως να είναι. Όπως δεν είναι πια μη ρεαλιστικό σενάριο ν' αγωνιστεί στην Αγγλία. Με στόχο ν' αντέξει και επιβιώσει σ' ένα σκληρό ποδοσφαιρικό περιβάλλον. Μία φορά survivor, για πάντα survivor.

Είναι υποτιμημένος ο Ράσφορντ; Η απάντηση στο Pod-όσφαιρο: