Ο μύθος της Ζανκτ Πάουλι δεν χτίστηκε από τα ντέρμπι με το Αμβούργο, αλλά από τους πανκ

Η Ζανκτ Πάουλι δεν είναι ακόμα ένας ποδοσφαιρικός σύλλογος. Εικόνες όπως του προέδρου της, Όκε Γκέτλιχ, να κυκλοφορεί με ποδήλατο και να ποστάρει μήνυμα στο facebook ρωτώντας αν υπάρχει φίλαθλος με χώρο στο αμάξι για να τον μεταφέρει σε εκτός έδρας παιχνίδι κόντρα στην Κάιζερσλαουτερν δεν είναι συνηθισμένη.

Ούτε το να γίνεται παρουσίαση μεταγραφικού αποκτήματος, με τον προπονητή, τον γνωστό από τη θητεία του στην Ελλάδα Έβαλντ Λίνεν, να μην μπορεί να παρευρεθεί και γι' αυτό υπάλληλος του συλλόγου να φοράει μάσκα του Γερμανού τεχνικού και να φωτογραφίζεται δίπλα στον Μάρβιν Ντουκς.

Ο ίδιος ο σύλλογος και οι φίλαθλοι του τοποθετούνται απέναντι σε κάθε τι ρατσιστικό, φασιστικό, σεξιστικό, εμπορευματοποιημένο. Παρά τις αντιφάσεις τους, είναι ό,τι δεν δέχεται η σύγχρονη μορφή του ποδοσφαίρου: ένα σωματείο για την τοπική κοινωνία και όχι ένα σωματείο για την τηλεόραση και τις διαφημίσεις.

Εξάλλου, ποιος διαφημιζόμενος θα ήθελε να σχετιστεί το brand του με μία ομάδα που το fanbase της απαρτίζεται από ιερόδουλες, στρίπερ, νταβατζήδες, πανκ, αναρχικούς, καταληψίες; Ειδικά όταν στην πόλη υπάρχει το Αμβούργο; Το ποδοσφαιρικό καμάρι της, που έχει κατακτήσει το Κύπελλο Πρωταθλητριών και που για 54 συναπτά έτη ήταν η μοναδική ομάδα της χώρας που δεν είχε απουσιάσει από την Bundesliga;

Πλέον, δεν ισχύει αυτό. Η Ζανκτ Πάουλι είναι ένα φαινόμενο των καιρών, με 2.000 συνδέσμους οπαδών σε όλον τον πλανήτη, εκ των οποίων πάνω από 500 επίσημα αναγνωρισμένοι, την ώρα που το Αμβούργο δεν βρίσκεται πλέον στα 'μεγάλα σαλόνια'. Γι' αυτόν τον λόγο, οι δύο ομάδες συναντήθηκαν την Κυριακή στο Hamburger Stadtderby, για πρώτη φορά σε επίπεδο Zweiteliga, επτά χρόνια μετά από την τελευταία συνάντησή τους, με το αποτέλεσμα να μένει στο 0-0.

Η κυριαρχία του Αμβούργου

Για χρόνια η δυναμική ήταν με τους 'δεινόσαυρους' του γερμανικού ποδοσφαίρου. Αν και σχετικά πιο νέα ομάδα, αφού προέρχεται από συγχώνευση τριών συλλόγων της πόλης το 1919, εννέα χρόνια μετά από την ίδρυση της Ζανκτ Πάουλι, απέκτησε περισσότερους φιλάθλους, είχε μεγαλύτερες αγωνιστικές επιτυχίες και εξελίχθηκε σε κορυφαίο κλαμπ της χώρας.

Η αντίθεσή τους κορυφώθηκε στα τέλη του '70 και στις αρχές του του '80, όταν το Αμβούργο του Κέβιν Κίγκαν, του Χορστ Χρούμπες, του Φέλιξ Μάγκατ, του Μάνφρεντ Καλτς κατέκτησε τα τρία τελευταία πρωταθλήματα της ιστορίας του, έφτασε σε δύο τελικούς Κυπέλλου Πρωταθλητριών και κατέκτησε εκείνον του 1983, απέναντι στη Γιουβέντους του Μισέλ Πλατινί και του Πάολο Ρόσι.

Την ίδια περίοδο, η Ζανκτ Πάουλι είχε προσέλευση που πολλές φορές δεν ξεπερνούσε τα 1.600 άτομα στο γήπεδό της, αγωνιζόμενη στην 3η τη τάξει κατηγορία του γερμανικού πρωταθλήματος, στην Oberliga Nord. Πολλές φορές παρατάσσονταν σε αγώνες με μπαλώματα πάνω στη φανέλα, αφού οι χορηγοί πια δεν ήθελαν να σχετίζονται με αυτήν την ομάδα. Οκτώ κτίρια και ένα λούνα παρκ ήταν αρκετά για να αλλάξουν μια για πάντα την ιστορία του συλλόγου.

Οι 'περιθωριακοί' που έγιναν φίλαθλοι

Η δεκαετία του '80, τόσο για τη Γερμανία όσο και για πολλές χώρες της Ευρώπης, ήταν μία εποχή έντονου χουλιγκανισμού και κοινωνικών ταραχών. Η πόλη του Αμβούργου δεν ξέφυγε από την τάση, με συνέπεια αρκετός κόσμος να μην πηγαίνει στο γήπεδο για να παρακολουθεί τη μεγάλη ομάδα της πόλης, φοβούμενος επεισόδια, αλλά και απηυδισμένος από το έντονο δεξιό στοιχείο στον σύλλογο.

Παράλληλα, στην πόλη συντελείτο σταδιακά μία κομβική αλλαγή. Η ζωή έπαψε να επικεντρώνεται στο λιμάνι και τις γύρω περιοχές και μεταφέρθηκε πιο κοντά στον περίφημο δρόμο Ρέπερμπαν. Πρόκειται για μία λεωφόρο που ήταν γνωστή για τα... κόκκινα φώτα, αφού ήταν γεμάτη από οίκους ανοχής, sex shops, strip clubs, αλλά και πολλά κέντρα διασκέδασης. Σε πολλά εξ αυτών είχαν παίξει ζωντανά οι Beatles στις αρχές του '60, προτού κάνουν παγκόσμια αίσθηση.

Το ύφος της περιοχής στο Ρέπερμπαν 'προσκαλούσε' και ανάλογους κατοίκους. Αναρχικοί, εργαζόμενοι στη βιομηχανία του σεξ, περιθωριακά στοιχεία, μουσικοί διαφόρων ειδών που σχημάτισαν μία πανίσχυρη υπόγεια σκηνή, ακόμα και πιο μποέμ τύποι, συγχρωτίζονταν κάθε βράδυ και δημιουργούσαν ένα δικό τους πέπλο αλληλεγγύης μέσα στη μιζέρια τους.

Σε αυτό το κλίμα των μεταβολών, ο δήμος έδωσε εντολή κατεδάφισης οκτώ παλιών κτιρίων στο πλαίσιο αναδόμησης, ωστόσο βρήκε εμπόδιο αυτούς τους ανθρώπους, που έκαναν κατάληψη και μετά από χρόνια κατάφεραν να αποτρέψουν την απώλεια των ιδιαίτερων οικιστικών γνωρισμάτων της περιοχής.

Αυτές οι 'μάχες' ενάντια στην εξουσία τους έφεραν πιο κοντά, τους ένωσαν με τον υπόλοιπο κοινωνικό ιστό, μέλος του οποίου ήταν και ο τοπικός ποδοσφαιρικός σύλλογος, η Ζανκτ Πάουλι. Δίχως φιλάθλους να τον ακολουθούν, βρήκε μία νέα πηγή να αντλήσει δύναμη. Σταδιακά, άρχισε να γίνεται η φωνή αυτών των απόκοσμων ανθρώπων, που όλοι τους γυρνούσαν την πλάτη και κανείς δεν τους έδινε σημασία.

Η ομάδα βρήκε μία αναπάντεχη υποστήριξη από άτομα που δεν περίμεναν από αυτήν αγωνιστικές επιτυχίες. Το 'kult' φαινόμενο της εποχής ήταν πάνω από τις εφήμερες χαρές και τους τρεις βαθμούς της νίκης. Οι υποστηρικτές της Ζανκτ Πάουλι επιζητούσαν ο σύλλογος να τους βοηθάει στην καθημερινότητά τους, να λειτουργεί ως πλατφόρμα επίλυσης προβλημάτων που απασχολούσαν διάφορες κοινωνικές ομάδες.

Υιοθετώντας τη νεκροκεφαλή

Η σηματοδότηση αυτής της περίεργης σχέσης κορυφώθηκε από μία εκκεντρική φιγούρα της πόλης. Ο Ντοκ Μαμπιούζ ήταν ένας μουσικός της πόλης που δανείστηκε το όνομά του από έναν φανταστικό χαρακτήρα νουβέλας της δεκαετίας του '20, καταληψίας στη Χάφενστρασε και πολιτικός ακτιβιστής.

Ένα βράδυ κάπου στο 1987 (αν και ο ίδιος τοποθετεί αυτό το σκηνικό μεταξύ 1981 και 1983), βγαίνοντας μεθυσμένος από ένα μπαρ και οδεύοντας προς το 'Μίλερντορ', το γήπεδο της Ζανκτ Πάουλι, πέρασε μέσα από το Hamburger Dom, το τοπικό λούνα παρκ που βρίσκεται δίπλα, άρπαξε μία πειρατική σημαία από ένα παιχνίδι και την έστησε στις κερκίδες.

Η σημαία ήταν η κλασική Jolly Roger, με την νεκροκεφαλή και τα δύο χιαστί οστά, σύμβολο των κορυφαίων πειρατών των προηγουμένων αιώνων. Εξάλλου, το Αμβούργο φημίζεται για έναν από τους σημαντικότερους πειρατές της Γερμανίας, τον Κλάους Στέρτεμπεκερ, με συνέπεια η κουλτούρα να είναι έντονη ακόμα και σήμερα.

Η σημαία παρέμεινε στη θέση της και υιοθετήθηκε ως σύμβολο, πρώτα από τους φιλάθλους και εν συνεχεία από τον σύλλογο που την ενέταξε στο brand του.

Απαγορεύτηκε οτιδήποτε δεξιό

Τα νέα δεδομένα άρχισαν να καθιστούν δημοφιλή την ομάδα στη Γερμανία και τα ΜΜΕ τής προσέδωσαν νέο παρατσούκλι. Το 'Freibeuter der Liga'('Μπουρλιοτέρηδες του πρωταθλήματος') ήταν το πιο συχνό, ωστόσο δεν έλειψαν και τα 'das Freudenhaus der Liga' (='οίκος ανοχής του πρωταθλήματος').

Η αύξηση της προσέλευσης στο γήπεδο μετέτρεψε τους αγώνες σε ένα αέναο πάρτι, αριστερών πεποιθήσεων και κοινωνικού ακτιβισμού. Απαγορεύτηκε βάσει κανονισμού οποιοδήποτε πανό ή σύνθημα δεξιών και εθνικιστικών καταβολών, αντιθέτως ενισχύθηκε η στήριξη της ισότητας των φύλων και υποστηρίχθηκαν οργανώσεις υπέρ των ομοφυλοφίλων, με συνέπεια ακόμα και σήμερα να υπάρχει υψωμένη η σημαία σύμβολο των γκέι στα γραφεία της ομάδας.

Η φιλοσοφία της Ζανκτ Πάουλι και των οπαδών της έφερνε ολοένα και περισσότερο κόσμο στο γήπεδο, που με τη σειρά του γέμισε με αγωνιστική υγεία την ομάδα. Το 1985-1986 προβιβάστηκε στην 2. Bundesliga και μετά από δύο χρόνια επέστρεψε στην πρώτη κατηγορία, όπου παρέμεινε για τρεις σεζόν.

Ο 'πόλεμος τάξεων' με την Μπάγερν

Η παρουσία της Ζανκτ Πάουλι στη Bundesliga δεν οδήγησε σε μεταστροφή στη φιλοσοφία της. Εξακολούθησε να λειτουργεί για το κοινό καλό, σε αντίθεση με τους 'γίγαντες' της κατηγορίας που είχαν ως αυτοσκοπό το κέρδος. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα του χάσματος των δύο πλευρών καταγράφηκε τον Οκτώβριο του 1989, όταν η Μπάγερν, το σύμβολο της αριστοκρατίας, ανηφόρισε στο Αμβούργο.

Στο match programme πρωταγωνιστούσε μία γνωστή προσωπικότητα της περιοχής, ο Tattoo Theo. Το σχέδιο στο εξώφυλλο περιελάμβανε μία υψωμένη δεξιά γροθιά, διαχρονικό σύμβολο των καταπιεσμένων, και πάνω από το κεφάλι του Tattoo Theo τον τίτλο 'πόλεμος τάξεων'.

Ο business manager της Μπάγερν εξοργίστηκε από το έντυπο αυτό και κατέθεσε ασφαλιστικά μέτρα, τα οποία απέτρεψαν τη γενική πώληση του match programme.

Με τον καιρό οι δύο σύλλογοι έγιναν εκφραστές δύο διαφορετικών ιδεολογιών, έστω κι αν φίλαθλοι της Ζανκτ Πάουλι είναι αδελφοποιημένοι με έναν σύνδεσμο οπαδών της Μπάγερν, τους 'Schickeria München', και συχνά εμφανίζουν σημαίες τους η μία πλευρά στην κερκίδα της άλλης.

Η Retterkampagne της Weltpokalsiegerbesieger

Οι δρόμοι των δύο συλλόγων συναντήθηκαν και τον Φεβρουάριο του 2002 για την Bundesliga, όταν η Μπάγερν είχε στεφθεί ήδη πρωταθλήτρια κόσμου μετά από τη νίκη της στο Διηπειρωτικό κόντρα στην Μπόκα Τζούνιορς. Ο αγώνας στο 'Μίλερντορ' δεν είχε την κατάληξη που όλοι περίμεναν, αφού οι γηπεδούχοι πήραν προβάδισμα δύο τερμάτων με τους Νίκο Πατσίνσκι και Τόμας Μέγκλε και εν τέλει επικράτησαν με 2-1 (μείωσε Βιλί Σανιόλ). Μάλιστα, από αυτόν τον αγώνα προέκυψαν τα μπλουζάκια με τη λέξη Weltpokalsiegerbesieger (=νικητές παγκοσμίων πρωταθλητών).

Η Μπάγερν μπορεί να ήταν ιδεολογικός 'εχθρός', όμως βοήθησε αρκετά σε μία πολύ δύσκολη περίοδο για την Ζανκτ Πάουλι. Παρότι τα πλήθη στην κερκίδα είχαν φτάσει σε πενταψήφιο αριθμό κατά μέσο όρο, ο υποβιβασμός στη δεύτερη κατηγορία εκείνη τη σεζόν και από εκεί στην τρίτη προκάλεσε πολλά οικονομικά προβλήματα.

Η εταιρία με την οποία συνεργάστηκε η Ζανκτ Πάουλι ώστε από το 1989-1990 να διαθέτει προς πώληση επίσημα προϊόντα, αποφάσισε να εκμεταλλευτεί το hype που προκαλούσε το Jolly Roger στους φίλους της ομάδας (και όχι μόνο) και απέκτησε το 90% των εμπορικών δικαιωμάτων. Ο τότε πρόεδρος Κόρνι Λίτμαν, ιδιοκτήτης θεατρικών επιχειρήσεων στην πόλη και ανοιχτά ομοφυλόφιλος, πούλησε τα δικαιώματα σε μία προσπάθεια να βρει άμεσα έσοδα, ωστόσο υποθήκευσε το μέλλον της ομάδας.

Τα χρήματα δεν ήταν αρκετά και γι' αυτό στο τέλος της σεζόν 2002-2003, ο σύλλογος έπρεπε να βρει κι άλλες πηγές εσόδων ώστε να παρέχει την απαιτούμενη εγγυητική επιστολή των 1.950.000 ευρώ στην ομοσπονδία για να πάρει άδεια συμμετοχής στη Regionaliga Nord και να μην πέσει στην Oberliga Nord (4η κατηγορία).

Στις αρχές Ιουνίου άρχισε η Retterkampagne, η καμπάνια διάσωσης του συλλόγου. Στο πλαίσιο αυτής διατέθηκαν 102.948 μπλουζάκια με τη λέξη 'Retter' που απέφεραν 898.930 ευρώ, πωλήθηκε το προπονητικό κέντρο των ακαδημιών στο δήμο του Αμβούργου για 720.000 ευρώ και διεξήχθη το φιλικό με την επωνυμία... Weltpokalsiegerbesieger απέναντι στην Μπάγερν και παρά την ήττα, η Ζανκτ Πάουλι αποκόμισε 271.112 ευρώ.

Στο κόλπο μπήκαν και οι τοπικές μπυραρίες. Στο πλαίσιο του Astra trinken – St. Pauli retten ο σύλλογος κέρδιζε ένα ευρώ για κάθε πώληση σε καφάσι μπύρας Astra (περίπου 120.000 ευρώ) και ομοίως εισέπραττε 0,50 λεπτά για κάθε μπύρα που διέθεταν οι pubs που συμμετείχαν στην πρωτοβουλία (περίπου 50.000 ευρώ).

Επιπλέον, στα ταμεία της ομάδας κατέληξαν έσοδα από διάφορες συναυλίες τοπικών μουσικών αλλά και από κινηματογραφικές προβολές, ενώ πωλήθηκαν και 11.700 διαρκείας. Σε αυτά τα χρήματα προστέθηκαν και 200.000 ευρώ από δωρεές, με συνέπεια μέχρι τα τέλη Αυγούστου να συγκεντρωθεί το ποσό των 2.367.000 ευρώ και να υπερκαλύψει την ανάγκη.

'Εξαγωγή' αλληλεγγύης και ιδεών

Όταν άρχισε να στέκεται ξανά στα πόδια της, η Ζανκτ Πάουλι επανήλθε στις δικές της κοινωνικές δράσεις, όπως η πρωτοβουλία του 2005 με την επωνυμία Viva con Agua de Sankt Pauli για ψύκτες σε 100 νηπιαγωγεία της Κούβας ή εκείνη για πόσιμο νερό στη Ρουάντα.

Ο σύλλογος είχε γίνει πρότυπο για άλλα ποδοσφαιρικά σωματεία και κοινωνικές ομάδες του εξωτερικού. Φίλαθλοι από την Αγγλία ταξίδευαν μέχρι το Αμβούργο για να βιώσουν από κοντά την εμπειρία ενός αγώνα της Ζανκτ Πάουλι και δη από το 2006-2007, όταν επέστρεψε στη 2. Bundesliga.

Όταν γύριζαν στην πατρίδα τους, μετέφεραν τη νοοτροπία αλληλεγγύης που είχαν συναντήσει σε εκείνη τη γειτονιά του Αμβούργου, προσπαθώντας να οργανώσουν κι αυτοί την τοπική ερασιτεχνική ομάδα στο ίδιο μοντέλο ισχυρών κοινωνικών δεσμών. Ακόμα και αντίπαλοι φίλαθλοι της Άστον Βίλα και της Μπέρμιγχαμ έκαναν ένα κοινό ταξίδι για να θαυμάσουν αυτό που συνέβαινε 10 λεπτά μακριά από τον Ρέπερμπαν.

Η ιστορική τελευταία νίκη επί του Αμβούργου

Το 2010-2011 η ομάδα βρέθηκε ξανά στα 'σαλόνια' της Bundesliga, ωστόσο για ακόμα μία φορά η αγωνιστική κακοδιαχείριση δεν βοήθησε στη μακροημέρευση εκεί ψηλά. 'Φωτεινή' εξαίρεση η δεύτερη και τελευταία νίκη της Ζανκτ Πάουλι σε Hamburger Stadtderby, μέσα στην έδρα του Αμβούργου με 1-0, στο τελευταίο παιχνίδι τους μέχρι το κυριακάτικο. Η προηγούμενη νίκη ήταν στο... πρώτο παιχνίδι των δύο ομάδων σε επίπεδο Bundesliga, ξανά στην έδρα του Αμβούργου, το 1977-1978.

Με αυτό το 'τρίποντο' η ομάδα ανέβηκε προσωρινά στη 12η θέση, ωστόσο ο ενθουσιασμός συνεπήρε τους παίκτες, που άρχισαν μία κατακόρυφη πτώση. Μία αγωνιστική πριν από το τέλος, υποδέχθηκαν την Μπάγερν, που 'σφράγισε' τον μαθηματικό υποβιβασμό με το θριαμβευτικό 8-1.

Παρά τη βαριά ήττα και τα λόγια εναντίον των παικτών του προπονητή, Χόλγκερ Στανισλάβσκι, ο οποίος πέρασε σχεδόν δύο δεκαετίες στην ομάδα ως παίκτης και τεχνικός και ήδη είχε συμφωνήσει με τη Χόφενχαϊμ, ο κόσμος χειροκρότησε τους ποδοσφαιριστές και των δύο ομάδων (η Μπάγερν εξασφάλισε την 3η θέση και την έξοδο στο Champions League).

Εμπορευματοποίηση και ποδοσφαιροποίηση

Η Ζάνκτ Πάουλι επέστρεψε στη δεύτερη κατηγορία, τα χρήματα λιγόστεψαν ξανά, αφού τα έσοδα από την εκμετάλλευση δικαιωμάτων ήταν ελάχιστα λόγω της παραχώρησης μεγάλου μέρους τους, με συνέπεια να αντιμετωπίσει ξανά δυσκολίες. Αντί να χρεώνει 37 ευρώ ένα επίσημο... φτυάρι για το χιόνι, επέλεξε να οδηγήσει στα δικαστήρια την υπόθεση και με συμβιβασμό που της κόστισε 1.300.000 ευρώ, από τον Νοέμβριο του 2015 ανέκτησε την κυριότητα των εμπορικών σημάτων της.

'Πολλά πράγματα πήγαν στραβά. Δεν υπήρχε δομή. Δεν υπήρχε κατάλληλος -και αντιλαμβάνομαι ότι αυτός είναι ένας όρος που αρκετοί στον σύλλογο δεν θέλουν να ακούν- ελεγκτικός μηχανισμός. Είμαι βέβαιος ότι έχετε ακούσει κόσμο να λέει ότι η Ζανκτ Πάουλι δεν είναι για το ποδόσφαιρο στην πραγματικότητα. Είναι αλήθεια. Δεν υπήρχε σύστημα σκάουτινγκ, καμία επαγγελματική βίντεο ανάλυση. Γιατί μικροί σύλλογοι όπως η Μάιντς και η Φράιμπουργκ είναι ανταγωνιστικοί; Επειδή εστιάζουν στον πυρήνα της επιχείρησής τους: το ποδόσφαιρο. Η Ζανκτ Πάουλι το είχε ξεχάσει αυτό', δήλωνε στο περιοδικό Eight By Eight ο Γκέτλιχ, πρόεδρος από το 2014.

Οι πέντε θεμελιώδεις αρχές του συλλόγου

Τα τελευταία χρόνια η Ζανκτ Πάουλι έχει μονιμοποιηθεί στη 2. Bundesliga. Έχοντας περάσει την... κρίση του Jolly Rouge, όταν η μαύρη πειρατική σημαία έγινε κόκκινη, υπό τον φόβο της πλήρους εμπορευματοποίησης του συλλόγου στις αρχές της δεκαετίας, σιγά σιγά διέρχεται στη νέα εποχή, ενός γηπέδου 30.000 θέσεων με τεράστια πληρότητα σχεδόν σε κάθε παιχνίδι.

Η κεντρική ιδέα δεν έχει μεταβληθεί. Η αρωγή προς τον αδύναμο, είτε υλική είτε ψυχολογική, αποτελεί προτεραιότητα, ακόμα κι αν αυτός δεν βρίσκεται στη γειτονιά του Ζανκτ Πάουλι, αλλά σε μία μεσογειακή χώρα όπως η Ελλάδα. Το αντιφασιστικό πανό για τον Παύλο Φύσσα ('ο Παύλος Φύσσας ζει, τσακίστε τους ναζί') σε άπταιστα ελληνικά στον αγώνα με αντίπαλο την Μπράουνσβαϊγκ το 2013 ήταν μόνο μία ένδειξη της φιλοσοφίας που επικρατεί στην ομάδα.

Εξάλλου, το 'Όχι ποδόσφαιρο για τους φασίστες' είναι γραμμένο σε όλο το μήκος μιας κερκίδας, και τα 'κανείς άνθρωπος δεν είναι παράνομος' και 'το ποδόσφαιρο δεν έχει φύλο' είναι πανό που κατά καιρούς έχουν κάνει την εμφάνισή τους σε αγώνες.

Η παρέκκλιση μοιάζει αδύνατη. Κυριολεκτικά δεν επιτρέπεται, ίσως εξαιτίας των μοναδικών κανονισμών που ακολουθούνται με ευλάβεια στον οργανισμό και οι οποίοι αποτυπώθηκαν σε γενική συνέλευση του 2009, ως οι πέντε θεμελιώδεις αρχές που διέπουν τον σύλλογο:

- Η Ζανκτ Πάουλι, στην ολότητα των μελών, υπαλλήλων, φιλάθλων και εθελοντών, αποτελεί μέρος της τοπικής κοινότητας και ως τέτοιο επηρεάζεται άμεσα και έμμεσα από τις αλλαγές στην κοινότητα σε πολιτικό, πολιτισμικό και κοινωνικό επίπεδο

- Η Ζανκτ Πάουλι αποδέχεται την κοινωνική ευθύνη της και προωθεί τα συμφέροντα των μελών, υπαλλήλων, φιλάθλων και εθελοντών, πέρα από το αθλητικό επίπεδο

- Η Ζανκτ Πάουλι είναι ένας σύλλογος ριζωμένος σε μία γειτονιά της πόλης. Οφείλει την ταυτότητά του σε αυτό και φέρει κοινωνική και πολιτική ευθύνη προς τη γειτονιά και στους κατοίκους που διαμένουν σε αυτήν

- Η Ζανκτ Πάουλι αξιώνει έναν τρόπο ζωής και συνιστά σύμβολο αθλητικής αυθεντικότητας. Αυτό επιτρέπει στον κόσμο να ταυτίζεται με τον σύλλογο, ανεξάρτητα από τις όποιες επιτυχίες σημειωθούν στον αγωνιστικό χώρο. Τα κύρια χαρακτηριστικά αυτής της ταύτισης πρέπει να καλλιεργηθούν και να προστατευθούν

- Η ανοχή και ο σεβασμός στις αμοιβαίες αλληλεπιδράσεις είναι σημαντικοί πυλώνες της φιλοσοφίας της Ζανκτ Πάουλι

Αντίπαλοι δύο Έλληνες και δύο κόσμοι

Το μεσημέρι της Κυριακής, το Αμβούργο έζησε ξανά μεγάλες πιένες. Μπορεί το ντέρμπι να μην διεξήχθη στο 'Μίλερντορ', όπου οι ομάδες μπαίνουν στον αγωνιστικό χώρο υπό τους ήχους του Hell's Bells των AC/DC και κάθε γκολ της Ζανκτ Πάουλι συνοδεύεται από το Song 2 των Blur και όπου ο DJ γεμίζει τα ηχεία με σκληροπυρηνική πανκ, ska, dub και ηλεκτρονική μουσική, όμως το ενδιαφέρον ήταν εξίσου αμείωτο.

Το μεγάλο παιχνίδι φιλοξενήθηκε στο γήπεδο του Αμβούργου, εκεί όπου η Ζανκτ Πάουλι πήρε τις δύο τελευταίες νίκες της, όσο... λειτουργούσε το ρολόι που έδειχνε τα χρόνια που οι 'δεινόσαυροι' βρίσκονταν στην Bundesliga. Αυτήν τη φορά, οι δύο ομάδες (του τραυματία Κυριάκου Παπαδόπουλου η γηπεδούχος και του Δημήτρη Διαμαντάκου η φιλοξενούμενη που έπαιξε 73 λεπτά) βρίσκονται στη δεύτερη κατηγορία. Όμως αυτή είναι ίσως η μοναδική ομοιότητά τους, αφού πρόκειται για δύο διαφορετικούς κόσμους.

Κεντρική φωτογραφία: AP Photo/Michael Sohn