Στο τελευταίο Ελλάδα-Σλοβενία κανείς δεν φύλαγε τον Ζάχοβιτς

Υποτίθεται πως το φθινόπωρο του ’98 (θα) άνοιγε ένας νέος κύκλος για την Εθνική ομάδα. Πρακτικά ήταν όντως ένας κύκλος με κέντρο του τον Άγχελ Ιορντανέσκου, αλλά η ακτίνα του ήταν μερικών εκατοστών. Διότι όσο ενθουσιασμό είχε προκαλέσει η πρόσληψή του τόσο λύτρωση θα έφερνε η αποχώρησή του λίγους μήνες αργότερα. Σε συνέντευξή του στο ‘ΒΗΜΑ’ της εποχής ο Ρουμάνος προπονητής εξηγούσε πως “το ειλικρινές ενδιαφέρον της Ελληνικής Ομοσπονδίας“, συνδυαστικά με τη βεβαιότητα ότι “μπορούμε να κάνουμε μια καλή και αξιόλογη προσπάθεια για να είμαστε παρόντες στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2000” είχαν διαλύσει τις όποιες αμφιβολίες φώλιαζαν στο μυαλό του για το αν πρέπει να δεχθεί την πρόταση.

Όντως η κλήρωση σε βατό όμιλο ‘γεννούσε’ φιλοδοξίες για επιστροφή της ‘γαλανόλευκης’ στα τελικά ενός EURO ύστερα από το 1980, μόνο που κανένα αποτέλεσμα προκαθορίζεται από μερικά μπαλάκια που περιστρέφονται σε μια γυάλα. Εξ ου και η Ελλάδα κατέληξε να τερματίσει τρίτη κι εκτός της προνομιούχου δυάδας που έδινε είτε την απευθείας πρόκριση είτε το εισιτήριο για τα μπαράζ, αρχίζοντας πολύ πριν από το φινάλε της διαδικασίας το σχεδιασμό για τη συμμετοχή της στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου στην Άπω Ανατολή (με τον Βασίλη Δανιήλ ως εκλέκτορα).

Έγινε, βέβαια, ορατό από την πρεμιέρα του ομίλου, στο επίσημο ντεμπούτο του Ιορντανέσκου, πως τ’ άστρα δεν είχαν συγχρονιστεί προκειμένου ο δρόμος της Εθνικής με τελικό προορισμό τη συνδιοργάνωση Βελγίου-Ολλανδία να φωτιστεί. Πως ακόμη τον… Άγγελο της δεν τον είχε βρει, μια και το 2-2 με τη Σλοβενία του Σρέτσκο Κάτανετς στο ΟΑΚΑ (των 30.000 θεατών!) ήταν αποθαρρυντικό για τη συνέχεια της όλης προσπάθειας. Μια εξίσου ροκ βραδιά σαν εκείνη με τους Πορτογάλους λίγα χρόνια νωρίτερα.

Προχωρώντας σε μερική ανανέωση του έμψυχου δυναμικού του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος, ο Ρουμάνος είχε αφήσει εκτός κλήσεων τους Καραταΐδη, Αποστολάκη και Αλεξανδρή για να τη φρεσκάρει με τους νεαρούς Γκούμα, Μαυρογενίδη και Λυμπερόπουλο. Στελέχη όλοι τους της U21 που λίγους μήνες (τέλη Μαΐου) πριν είχε φτάσει ως τον Τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, χάνοντας 1-0 από την Ισπανία στο Βουκουρέστι.

Ουδείς εκ των τριών βέβαια ήταν στο 3-5-2 που ‘χε διαλέξει ο Ιορντανέσκου για τη μάχη με τους Σλοβένους, προτιμώντας μια έμπειρη αμυντική γραμμή με τον Ουζουνίδη, Καλιτζάκη και Νταμπίζα στο κέντρο της, την ώρα που οι Βασίλης Μπορμπόκης και Κασάπης κάλυπταν τις δύο πτέρυγες. Κανονικά η υπεραριθμία αυτή στα μετόπισθεν, με τους Μάρκο και Ζαγοράκη μπροστά τους, θα ‘πρεπε να εξασφαλίζει την απαιτούμενη ασφάλεια στον Ηλία Ατματσίδη, ο οποίος όμως παραδόξως στο 19’ είδε τον τότε επιθετικό της Πόρτο, Ζλάτκο Ζάχοβιτς να τον εκτελεί από κοντινή απόσταση δίχως να μαρκάρεται, διακριτικά έστω. Ο πανηγυρισμός του στη γωνιά του κόρνερ είχε ομολογουμένως από το έντονο ταπεραμέντο του.

Η Εθνική θα επιχειρούσε μέσα από την παρουσία του Φραντζέσκου στα χαφ (αντί του Τσιάρτα) να βρει αυτό που της έλειπε στο πρώτο μισό της αναμέτρησης. Το ματς γύρισε χάρη στο εύστοχο χτύπημα πέναλτι του Μαχλά στο 55′ (που είχε κερδίσει έξυπνα ο Μάρκος) και μια αδιανόητη εκτέλεση από τον Έλληνα γητευτή των φάουλ στο 58′, που δεν ήταν το ωραιότερο δημιούργημά του, ωστόσο (παρά το δοκάρι του Μαχλά στο 65′ που θα μπορούσε να φέρει το 3-1) ο τρόπος αντιμετώπισης ενός ποδοσφαιριστή με την κλάση του Ζάχοβιτς ήταν εξόχως ανεπαρκής, με συνέπεια στο 72′ να ‘υπογράψει’ την ισοφάριση. Ολομόναχος ξανά απέναντι στον Ατματσίδη, καθώς προηγουμένως είχε εκθέσει με την κίνησή του στο χώρο το τεχνητό οφσάιντ που επιχείρησαν οι Έλληνες διεθνείς, ενεργοποίησε όλη την τέχνη του για να δώσει τόσο ύψος στην μπάλα ώστε στο κατέβασμά της ν’ αναπαυτεί στα δίχτυα. Κατά το ρεπορτάζ των ‘Νέων’ ήταν “ο ‘εφιάλτης’ των αμυντικών του Ιορντανέσκου που δεν κατάφεραν να τον σταματήσουν“.

Αλλάζοντας τον Κασάπη με τον Γεωργάτο και τον Μπορμπόκη με τον Λυμπερόπουλο ο νέος εκλέκτορας της Εθνικής έψαξε μια διαφοροποίηση των δεδομένων στο χορτάρι, αλλά το 2-2 της λήξης δημιούργησε κιόλας το πρώτο ρήγμα στη σχέση εμπιστοσύνης. “Δεν είναι δυνατόν να φέρνεις 7 ‘ξένους’ που δεν ξέρεις την κατάστασή τους, αλλά αφού τους φέρνεις να μην τους χρησιμοποιείς όλους“, σχολίαζε στέλεχος της ΕΠΟ, σύμφωνα με το άρθρο του ‘Ριζοσπάστη’. Η αντίστροφη μέτρηση είχε μόλις αρχίσει. Το 3-0 επί των Γεωργιανών 40 μέρες μετά θα έδινε απλώς χρόνο στον Ιορντανέσκου, προτού το 0-0 με την Αλβανία στα Τίρανα τον Νοέμβριο και το 0-2 από τη Νορβηγία, μ’ εκείνα τα γκολ του Σόλσκιερ, ρίξουν καταγής την ελληνο-ρουμανική σύμπραξη που διελύθη εις τα εξ ων συνετέθη.

Το 2-2 με τους Σλοβένους ήταν το αποτέλεσμα που είχε γυρίσει ανάποδα την κλεψύδρα, ρίχνοντας τους πρώτους κόκκους άμμου. Από τότε πάντως επί ελληνικού εδάφους οι δυο ομάδες δεν ξαναβρέθηκαν ποτέ. Τουλάχιστον δεν διαθέτουν Ζάχοβιτς και οι ελπίδες νίκης-πρωτιάς για την Εθνική, που ενδεχομένως οδηγήσει ως το Παγκόσμιο του Κατάρ, αυξάνονται κατακόρυφα. Ειδάλλως ο Τζον Φαν’τ Σιπ είναι πιθανό να έχει την τύχη του Ρουμάνου.